Το λοιπόν τον είχα ακούσει σαν όνομα αλλά ποτέ δεν έτυχε να κάτσω και να ακροαστώ κάτι από τη μουσική του μέχρι σήμερα το πρωί. Το κλασσικό "Boom Boom".
...στον Elderly.
Το κεφαλαιο Δημητρης Στρατος, παει πολυ, πολυ πιο περα απο την εκτελεση καποιων κομματιων. Παρτεμιαιδεα.
Δυστυχως, τα παραπανω link θα τα απολαυσουν πληρως μονο οι Ιταλοφωνοι.
Μια πολυ προχειρη αποδοση ενος αφιερωματος στο Στρατο απο τη RAI:
Ο Δημητρης, γεννηθηκε στην Αλεξανδρεια της Αιγυπτου, και το '62 πηγαινει στο Μιλανο για να σπουδασει αρχιτεκτονικη. Στις αρχες του '70, αρχιζει να ενδιαφερεται για τη συγχρονη και πειραματικη μουσικη. Σπουδαζει στο Ωδειο και συνεργαζεται με τον John Cage, Αμερικανο ερωτευμενο με την Ανατολη, και ο οποιος για πανω απο 40 χρονια εργαζοταν για την "μεταμορφωση" της μουσικης.
Ο Στρατος, ερμηνευτης της μουσικης του Cage, "ουρλιαζει" τις εικονες, τις οποιες ο Cage σχηματιζει πανω στις παρτιτουρες. Παραλληλα, ερευνα εντατικα και ανιχνευει τα ορια της ανθρωπινης φωνης.
Το '72 σχηματιζει ενα γκρουπ με τιτλο "Area" (= περιοχη, χωρος), ισως το πιο χαρακτηριστικο σχημα της εναλλακτικης μουσικης, χρησιμοποιωντας τη φωνη του σαν μουσικο οργανο.
Και μεσα στη μουσικη των Area, η φωνη του Stratos, γινεται ακομη ενα μουσικο οργανο που δεν ξεχωριζει απο τα υπολοιπα, αλλα δενει μαζι τους.
Συμφωνα με τη θεωρια του, οι δυνατοτητες της ανθρωπινης φωνης ειναι απεριοριστες, αλλα δεν εχουν ακομη "αξιοποιηθει".
Στους μαθητες ενος σχολειου του Μιλανο που κληθηκε να διδαξει μουσικη με το δικο του τροπο, λεει πως αν εξασκησουν τις φωνητικες τους δυνατοτητες, η φωνη θα μπορουσε να χρησιμοποιειται σαν ενα μουσικο οργανο, και μαλιστα καλυτερο απο τα μεχρι τωρα γνωστα, γιατι η φωνη δεν αποχωριζεται ποτε απο τον ιδιοκτητη της, και επιπλεον δεν κοστιζει τιποτε.
Επιπλεον, τους εξηγει τον γραπτο μουσικο "κωδικα" του Cage, ο οποιος δεν βασιζεται στις γνωστες νοτες.
Ο Στρατος, δεν ενδιαφερεται για την τεχνικη, αν και τη χρησιμοποιει για τις "παραστασεις" που δινει στο κοινο. Αυτο που κυριως τον ενδιαφερει ειναι να εξερευνησει τα ορια της "γλωσσικης-ηχητικης επικοινωνιας", και τους μηχανισμους που ελεγχουν την "εκπομπη" των ηχων. Οι σχεσεις που υπαρχουν αναμεσα στη σκεψη και στη λεξη...
Δε χρειαζεται κανεις να ψαξει πολυ στο utube, για να καταλαβει το μεγεθος του Στρατου.
Ας ειναι το post του Elderly, φορος τιμης και μνημης στον Δημητρη Στρατο, που προωρα μας εγκατελειψε, κι αφορμη για εμας τους αμαθεις, να ξεστραβωθουμε λιγακι γνωριζοντας τον, εστω και κατοπιν εορτης.
Προσφατα, μου'στειλαν ενα μουσικο φορο τιμης, σ'εναν αλλο μεγαλο της Ελληνικης μουσικης σκηνης, που κι αυτος μας αφησε προωρα.
Βεβαια, δε θα μπορουσε να πει κανεις πως ειναι "Rock", με τη στενη εννοια του ορου, αλλα ο Blaine Reininger των Tuxedo Moon που συμμετεχει στο εγχειρημα, διελυσε τις οποιες αμφιβολιες ειχα, και μου'δωσε θαρρος να καταχραστω την ανοχη σας.
Στο κατω-κατω, η ποιοτητα, διαλυει τα οποια συνορα υπαρχουν, ακομη (η κυριως) στη μουσικη: http://www.youtube.com/watch?feature=youtu.be&hl=el&v=UEl_sIPBuns
Columbus, με απάλλαξες από τον κόπο, γιατί ως γνωστόν, είμαι κλασσικός τεμπέλης στο γράψιμο και... ύστερα από την αντίδραση του scrabler, στριφογύριζε στο μυαλό μου να φτιάξω ένα αφιέρωμα γι αυτή την πρόωρα χαμένη προσωπικότητα αλλά δεν έκανα τίποτα...
Να 'σαι καλά!
Ο Στράτος χρήζει και αξίζει περισσότερης διερεύνησης...
Θέλω μόνο να προσθέσω ότι οι φωνητικές ακροβασίες του Στράτου δεν ήταν κάτι επιφανειακό που αφορούσε μόνο τη μουσική ή απλά την ικανότητά του να τις κάνει αλλά επεκτεινόταν σε μια ολόκληρη πρωτογενή φιλοσοφία (την οποία μάλιστα είχε αρχίσει να διδάσκει τα τελευταία χρόνια πριν το θάνατό του με κάθε ευκαιρία) και στην οποία με κάποιο τρόπο υποστήριζε ότι η ανθρώπινη φωνή θα μπορούσε να αποδώσει όλη την γκάμα των εννοιών και των συναισθημάτων χωρις καν τη χρησιμοποίηση λέξεων..., πόσο μάλλον δε, αυτή να χρησιμοποιηθεί και ως μουσικό όργανο αφού η μουσική δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εκφράζει συναισθήματα και καταστάσεις...
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα που αναφέρεται σ' αυτό, είναι το παρακάτω:
The pre-eminence of the signifier over the signified is an issue of which linguistics and pragmatics are fond of, and has brought to the turning point in both semantics and semiotics. The value of language is not to be researched in the connections among the signs or in the relation between the signifier (signifiant) and the signified (signifié), but in the usage of the language in the context. For example, there is a metacommunicative meaning in a change in pitch, volume, timbre, or tone of the sound produced by the voice that can nullify the semantic value of a sentence (the words).
Stratos grasped the semantic increase produced by the voice. It is not only in function of the meanings but it is its own primal mode of body expression. The voice has a communicative meaning by itself which deserves to be listened to regardless of the meanings it may convey. The signifier “voice” becomes semiogenetic, that is producer of new signification when verifying it in its bare essence, in its “phoné”. The “magic” sound of voice is independent from meanings, so Stratos produces sounds without codified meanings, which yet create new possible worlds.
Υ.Γ. Τον τζιτζιμιτζιχότζιρα δεν χρειάζονται ιταλόφωνοι για να τον καταλάβουν... και είναι πρωτοφανής ο αλάνθαστος τρόπος και η ταχύτητα που το λέει...
Συγχωρήστε με για το off topic.
put a dead cat on the railraod tracks
when the wolf bains blooming by the tressel
and get the eyeball of a rooster
and the stones from a ditch
and wash em down with bilge water
and say you'll never snitch
take the buttons from a yellow jacket
the feather from a buzzard
and the blood from the bounty hunters cold black heart
catch the tears of a window
in a thimble made ofglass
tell your mamaand your papa
theycan kiss your ass
poison all the water in the wishin' well
and hang all them scarecrows from a sycamore tree
burn down all those honeymoons
put em in a pillow case
and wait next to the switch blades at the amusements park for me
strangle all the cristmas carols
scratch out all you prayers
tie em up with barbed wire
and push them down the stairs
and i'll whittle you a pistol
for reepin' nightmares off the blinds
those sunsabitches always seem to sneak up from behind
syphom all the gas from your daddys pickup truck
fill up jonnys t bird
i got a couple bucks
put on little perfume and ribbon in your hair
careful that you don't wake up the hounds
tear a bolt of lightning
off the side of the sky
and throw in the cedar chest
if you want me to tell you why
bring the gear shift knob from a 49 mere
and lay down here beside me
let me hold you in the dirt
and you'll tremble as the flames
tear the throat out of the night
sink your teeth into my shoulder
dig your nails into my back
tell that lettle girl to let go of my sleeve
you'll be awoman when i catch you
as you faqll in love with me
then with my double barrel shotgun
and a whole box of shells
we'll celebrate the 4 of july
we'll do 100 mph
spendin' someone elses dough
and we'll drive all the way to reno
on the wrong side of the road
Το 1927 ο Τιτος Δημητριαδης, ηχογραφει στη Ν.Υορκη τη "Μισιρλου". Την εποχη εκεινη, παρα πολλα τραγουδια ηχογραφουνται για πρωτη φορα στην Αμερικη, απλα γιατι εκει υπαρχει οικονομικα και τεχνικα η δυνατοτητα. Παραλληλα, μεγαλοι τραγουδιστες και μουσικοι, περιοδευουν παιζοντας στις διαφορες πολεις της Αμερικης, σε αιθουσες καταμεστες απο τους ομογενεις. Τραγουδια ηδη γνωστα στην Ελλαδα, ηχογραφουνται για πρωτη φορα στην Αμερικη ειτε απο τους δημιουργους τους, ειτε απο αλλους που τα "μεταφερουν" εκει.
Ετσι, οι στιχοι και η μουσικη της "Μισιρλου" λεγεται οτι ειναι του Μιχαλη Πατρινου, που πρωτος το πρωτοεπαιξε με την κομπανια του στην Αθηνα το '27, ονομαζοντας τη με το Σμυρναιικο τροπο "Μουσουρλου". και την οποια ηχογραφησε κι αυτος το '30 στην Αθηνα.
Το '41, ο Νικ Ρουμπανης, Ελληνοαμερικανος δασκαλος μουσικης, την κυκλοφορει σε μια ορχηστρικη Τζαζ εκτελεση, και αναφερει σαν συνθετη τον εαυτο του.
Λιγο μετα το '40, τη "Μισιρλου", περιλαμβανει στο ρεπερτοριο της και η Σοφια Βεμπο.
Οταν ομως, το '62 καποιος απο το κοινο του surf κιθαριστα Dick Dale, τον ρωταει αν μπορει να παιξει ενα ολοκληρο κομματι πανω σε μια μονο χορδη κιθαρας, αυτος απανταει με τη δικη του εκτελεση της "Misirlou", η οποια γινεται αμεσως επιτυχια στην Αμερικη, κανοντας και το κομματι ευρυτερα γνωστο στην αλλη πλευρα του ωκεανου.
Τον αμεσως επομενο χρονο οι Beach Boys, κυκλοφορουν τη δικη τους εκδοχη της "Misirlou" στο L.P. τους "surfin' USA".
Και καπου εκει, μια εκτελεση της Misirlou, αρχιζει να θεωρειται απαραιτητη απο οποιαδηποτε surf μπαντα σεβεται τον εαυτο της.
Το '63, οι Astronauts, παρουσιαζουν κι αυτοι τη δικη τους εκδοχη της "Misirlou" ,αλλα οι Trashmen, επισης το '63, ειχαν ισως την πιο επιτυχημενη εκδοχη της "Misirlou".
Το '65, ενα χρονο πριν πεθανει ο Bobby Fuller, οι "Bobby Fuller Four" κυκλοφορουν κι αυτοι τη δικη τους εκδοχη της "Misirlou"
Ετσι, περνανε τα χρονια, και επιτελους, το 1986, ο κυκλος κλεινει, και 70 χρονια αργοτερα, η "Misirlou", ξαναγυριζει εκει απο οπου ξεκινησε: Οι Last drive, σημαδευουν την Ελληνικη σκηνη, με το πρωτο (και ανεπαναληπτο) L.P. τους, "Underworld Shakedown".
Υ.Γ.: Ακομη κι οταν δεν μπορεις να ταξιδεψεις, υπαρχουν πραγματα που σε ταξιδευουν.
Επισης αφιερωμενο, σε οσους απολαμβανουν την προσκαιρη ησυχια της Αθηνας.
Για σενα, που νομιζεις οτι οι Τζαπανικοι ειναι καλοι μονο για ντεραγιεδες και σαζμανια:
Surfcoastes. Kαι παιζουν τι αλλο;
Μα φυσικα, Misirlou!
Δινετε το πεντακοσαρικο σας στον κυριο Shigeo Naka (κιθαρα), και σας δινει τα ρεστα.
Αυτος που αξιζει να προσεξετε ομως λιγο περισσοτερο, ειναι ο κυριος Nobuhiro Kurita (μπασσο).
Πρωτον. Οι Σαμουραι, δε μεθανε ποτε.
Δευτερον. Ακομα κι οταν μεθανε, μπορουν χαλαρα να σε σφαξουν στο γονατο, και μετα να πανε για surfing.
Τριτον. Δε μαζευουν σφαλιαρες, ειδικα απο πιπινες.
Τεταρτον. Οταν τσακωνονται με καποιον, δε στελνουν τα πιγκουινακια να καθαρισουν για παρτη τους (Πως λεμε, θα σου ριξω τα λουκουμια, να σε πνιξει η λουκουμοσκονη...).
Πεμπτον. Οι Σαμουραι, δεν φορανε ροζ φορμιτσες.
Οποτε, και στα 5 παιρνεις 0. Μου'θελες και τη Χαβαη. Τι μας κανουν ολα αυτα; Χαβαη 5-0.
Τυχαιο; Δεν νομιζω!
Τιμή στο Δημήτρη το Στράτο...
«Άνοιξε χείλι μου, άνοιξε,
γλυκά να τραγουδήσω...
Άνοιξε την καρδιά...
Κομήτη κλείσε
τό στόμα στούς ποιητές...
Κομήτη κλείσε
το στόμα και φύγε...
Άνοιξε τα μάτια στην ελευτεριά...»
Το λοιπόν τον είχα ακούσει σαν όνομα αλλά ποτέ δεν έτυχε να κάτσω και να ακροαστώ κάτι από τη μουσική του μέχρι σήμερα το πρωί. Το κλασσικό "Boom Boom".
Elderly, thx 4 the hint..
...στον Elderly.
Το κεφαλαιο Δημητρης Στρατος, παει πολυ, πολυ πιο περα απο την εκτελεση καποιων κομματιων.
Παρτε μια ιδεα.
Δυστυχως, τα παραπανω link θα τα απολαυσουν πληρως μονο οι Ιταλοφωνοι.
Μια πολυ προχειρη αποδοση ενος αφιερωματος στο Στρατο απο τη RAI:
Ο Δημητρης, γεννηθηκε στην Αλεξανδρεια της Αιγυπτου, και το '62 πηγαινει στο Μιλανο για να σπουδασει αρχιτεκτονικη. Στις αρχες του '70, αρχιζει να ενδιαφερεται για τη συγχρονη και πειραματικη μουσικη. Σπουδαζει στο Ωδειο και συνεργαζεται με τον John Cage, Αμερικανο ερωτευμενο με την Ανατολη, και ο οποιος για πανω απο 40 χρονια εργαζοταν για την "μεταμορφωση" της μουσικης.
Ο Στρατος, ερμηνευτης της μουσικης του Cage, "ουρλιαζει" τις εικονες, τις οποιες ο Cage σχηματιζει πανω στις παρτιτουρες. Παραλληλα, ερευνα εντατικα και ανιχνευει τα ορια της ανθρωπινης φωνης.
Το '72 σχηματιζει ενα γκρουπ με τιτλο "Area" (= περιοχη, χωρος), ισως το πιο χαρακτηριστικο σχημα της εναλλακτικης μουσικης, χρησιμοποιωντας τη φωνη του σαν μουσικο οργανο.
Και μεσα στη μουσικη των Area, η φωνη του Stratos, γινεται ακομη ενα μουσικο οργανο που δεν ξεχωριζει απο τα υπολοιπα, αλλα δενει μαζι τους.
Συμφωνα με τη θεωρια του, οι δυνατοτητες της ανθρωπινης φωνης ειναι απεριοριστες, αλλα δεν εχουν ακομη "αξιοποιηθει".
Στους μαθητες ενος σχολειου του Μιλανο που κληθηκε να διδαξει μουσικη με το δικο του τροπο, λεει πως αν εξασκησουν τις φωνητικες τους δυνατοτητες, η φωνη θα μπορουσε να χρησιμοποιειται σαν ενα μουσικο οργανο, και μαλιστα καλυτερο απο τα μεχρι τωρα γνωστα, γιατι η φωνη δεν αποχωριζεται ποτε απο τον ιδιοκτητη της, και επιπλεον δεν κοστιζει τιποτε.
Επιπλεον, τους εξηγει τον γραπτο μουσικο "κωδικα" του Cage, ο οποιος δεν βασιζεται στις γνωστες νοτες.
Ο Στρατος, δεν ενδιαφερεται για την τεχνικη, αν και τη χρησιμοποιει για τις "παραστασεις" που δινει στο κοινο. Αυτο που κυριως τον ενδιαφερει ειναι να εξερευνησει τα ορια της "γλωσσικης-ηχητικης επικοινωνιας", και τους μηχανισμους που ελεγχουν την "εκπομπη" των ηχων. Οι σχεσεις που υπαρχουν αναμεσα στη σκεψη και στη λεξη...
Δε χρειαζεται κανεις να ψαξει πολυ στο utube, για να καταλαβει το μεγεθος του Στρατου.
Ας ειναι το post του Elderly, φορος τιμης και μνημης στον Δημητρη Στρατο, που προωρα μας εγκατελειψε, κι αφορμη για εμας τους αμαθεις, να ξεστραβωθουμε λιγακι γνωριζοντας τον, εστω και κατοπιν εορτης.
Προσφατα, μου'στειλαν ενα μουσικο φορο τιμης, σ'εναν αλλο μεγαλο της Ελληνικης μουσικης σκηνης, που κι αυτος μας αφησε προωρα.
Βεβαια, δε θα μπορουσε να πει κανεις πως ειναι "Rock", με τη στενη εννοια του ορου, αλλα ο Blaine Reininger των Tuxedo Moon που συμμετεχει στο εγχειρημα, διελυσε τις οποιες αμφιβολιες ειχα, και μου'δωσε θαρρος να καταχραστω την ανοχη σας.
Στο κατω-κατω, η ποιοτητα, διαλυει τα οποια συνορα υπαρχουν, ακομη (η κυριως) στη μουσικη:
http://www.youtube.com/watch?feature=youtu.be&hl=el&v=UEl_sIPBuns
Columbus, με απάλλαξες από τον κόπο, γιατί ως γνωστόν, είμαι κλασσικός τεμπέλης στο γράψιμο και... ύστερα από την αντίδραση του scrabler, στριφογύριζε στο μυαλό μου να φτιάξω ένα αφιέρωμα γι αυτή την πρόωρα χαμένη προσωπικότητα αλλά δεν έκανα τίποτα...
Να 'σαι καλά!
Ο Στράτος χρήζει και αξίζει περισσότερης διερεύνησης...
Θέλω μόνο να προσθέσω ότι οι φωνητικές ακροβασίες του Στράτου δεν ήταν κάτι επιφανειακό που αφορούσε μόνο τη μουσική ή απλά την ικανότητά του να τις κάνει αλλά επεκτεινόταν σε μια ολόκληρη πρωτογενή φιλοσοφία (την οποία μάλιστα είχε αρχίσει να διδάσκει τα τελευταία χρόνια πριν το θάνατό του με κάθε ευκαιρία) και στην οποία με κάποιο τρόπο υποστήριζε ότι η ανθρώπινη φωνή θα μπορούσε να αποδώσει όλη την γκάμα των εννοιών και των συναισθημάτων χωρις καν τη χρησιμοποίηση λέξεων..., πόσο μάλλον δε, αυτή να χρησιμοποιηθεί και ως μουσικό όργανο αφού η μουσική δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εκφράζει συναισθήματα και καταστάσεις...
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα που αναφέρεται σ' αυτό, είναι το παρακάτω:
The pre-eminence of the signifier over the signified is an issue of which linguistics and pragmatics are fond of, and has brought to the turning point in both semantics and semiotics. The value of language is not to be researched in the connections among the signs or in the relation between the signifier (signifiant) and the signified (signifié), but in the usage of the language in the context. For example, there is a metacommunicative meaning in a change in pitch, volume, timbre, or tone of the sound produced by the voice that can nullify the semantic value of a sentence (the words).
Stratos grasped the semantic increase produced by the voice. It is not only in function of the meanings but it is its own primal mode of body expression. The voice has a communicative meaning by itself which deserves to be listened to regardless of the meanings it may convey. The signifier “voice” becomes semiogenetic, that is producer of new signification when verifying it in its bare essence, in its “phoné”. The “magic” sound of voice is independent from meanings, so Stratos produces sounds without codified meanings, which yet create new possible worlds.
Υ.Γ. Τον τζιτζιμιτζιχότζιρα δεν χρειάζονται ιταλόφωνοι για να τον καταλάβουν... και είναι πρωτοφανής ο αλάνθαστος τρόπος και η ταχύτητα που το λέει...
Συγχωρήστε με για το off topic.
diaspora rocks..όταν η χούντα βασιλεύει..αλλό ένα αξιομνημόνευτο συγκρότημα..με τον μαέστρο να καταγεται επίσης από το κάϊρο.
bad trip
&
και σε live
...αυτή η γειτονιά κει πάνω έχει μαζέψει τα καλύτερα παιδιά!
Δηλαδή ρε πούστη μου πρέπει να γίνουμε λίπασμα για να ακούμε "live" καμιά φωνή της προκοπής??? Έλεος!!!
ΑΝΤΙΟ AMY...
Ο Screamin' Jay Hawkins, εχει κατι για την περισταση.
Δεν θα μπορουσε ομως να λειπει και το πρωτοτυπο.
Βεβαια, τωρα ανοιξαμε μεγαλο κεφαλαιο, και αποκλειεται να το ξανακλεισουμε ετσι ευκολα.
Amy, got the downtown train, for the Wrong side of the Road...
put a dead cat on the railraod tracks
when the wolf bains blooming by the tressel
and get the eyeball of a rooster
and the stones from a ditch
and wash em down with bilge water
and say you'll never snitch
take the buttons from a yellow jacket
the feather from a buzzard
and the blood from the bounty hunters cold black heart
catch the tears of a window
in a thimble made ofglass
tell your mamaand your papa
theycan kiss your ass
poison all the water in the wishin' well
and hang all them scarecrows from a sycamore tree
burn down all those honeymoons
put em in a pillow case
and wait next to the switch blades at the amusements park for me
strangle all the cristmas carols
scratch out all you prayers
tie em up with barbed wire
and push them down the stairs
and i'll whittle you a pistol
for reepin' nightmares off the blinds
those sunsabitches always seem to sneak up from behind
syphom all the gas from your daddys pickup truck
fill up jonnys t bird
i got a couple bucks
put on little perfume and ribbon in your hair
careful that you don't wake up the hounds
tear a bolt of lightning
off the side of the sky
and throw in the cedar chest
if you want me to tell you why
bring the gear shift knob from a 49 mere
and lay down here beside me
let me hold you in the dirt
and you'll tremble as the flames
tear the throat out of the night
sink your teeth into my shoulder
dig your nails into my back
tell that lettle girl to let go of my sleeve
you'll be awoman when i catch you
as you faqll in love with me
then with my double barrel shotgun
and a whole box of shells
we'll celebrate the 4 of july
we'll do 100 mph
spendin' someone elses dough
and we'll drive all the way to reno
on the wrong side of the road
Sad Lovers and Giants - Colourless Dream
Echo and the Bunnymen - The Killing Moon
The Chameleons - Monkeyland
The Sound - Winning
Christian Death - Deathwish
I played bb king style blues in a bar once.
I got laid that night...
Ωδή στη Salvia divinorum
από παλιά...
Το 1927 ο Τιτος Δημητριαδης, ηχογραφει στη Ν.Υορκη τη "Μισιρλου". Την εποχη εκεινη, παρα πολλα τραγουδια ηχογραφουνται για πρωτη φορα στην Αμερικη, απλα γιατι εκει υπαρχει οικονομικα και τεχνικα η δυνατοτητα. Παραλληλα, μεγαλοι τραγουδιστες και μουσικοι, περιοδευουν παιζοντας στις διαφορες πολεις της Αμερικης, σε αιθουσες καταμεστες απο τους ομογενεις. Τραγουδια ηδη γνωστα στην Ελλαδα, ηχογραφουνται για πρωτη φορα στην Αμερικη ειτε απο τους δημιουργους τους, ειτε απο αλλους που τα "μεταφερουν" εκει.
Ετσι, οι στιχοι και η μουσικη της "Μισιρλου" λεγεται οτι ειναι του Μιχαλη Πατρινου, που πρωτος το πρωτοεπαιξε με την κομπανια του στην Αθηνα το '27, ονομαζοντας τη με το Σμυρναιικο τροπο "Μουσουρλου". και την οποια ηχογραφησε κι αυτος το '30 στην Αθηνα.
Το '41, ο Νικ Ρουμπανης, Ελληνοαμερικανος δασκαλος μουσικης, την κυκλοφορει σε μια ορχηστρικη Τζαζ εκτελεση, και αναφερει σαν συνθετη τον εαυτο του.
Λιγο μετα το '40, τη "Μισιρλου", περιλαμβανει στο ρεπερτοριο της και η Σοφια Βεμπο.
Οταν ομως, το '62 καποιος απο το κοινο του surf κιθαριστα Dick Dale, τον ρωταει αν μπορει να παιξει ενα ολοκληρο κομματι πανω σε μια μονο χορδη κιθαρας, αυτος απανταει με τη δικη του εκτελεση της "Misirlou", η οποια γινεται αμεσως επιτυχια στην Αμερικη, κανοντας και το κομματι ευρυτερα γνωστο στην αλλη πλευρα του ωκεανου.
Τον αμεσως επομενο χρονο οι Beach Boys, κυκλοφορουν τη δικη τους εκδοχη της "Misirlou" στο L.P. τους "surfin' USA".
Και καπου εκει, μια εκτελεση της Misirlou, αρχιζει να θεωρειται απαραιτητη απο οποιαδηποτε surf μπαντα σεβεται τον εαυτο της.
Το '63, οι Astronauts, παρουσιαζουν κι αυτοι τη δικη τους εκδοχη της "Misirlou" ,αλλα οι Trashmen, επισης το '63, ειχαν ισως την πιο επιτυχημενη εκδοχη της "Misirlou".
Το '65, ενα χρονο πριν πεθανει ο Bobby Fuller, οι "Bobby Fuller Four" κυκλοφορουν κι αυτοι τη δικη τους εκδοχη της "Misirlou"
Ετσι, περνανε τα χρονια, και επιτελους, το 1986, ο κυκλος κλεινει, και 70 χρονια αργοτερα, η "Misirlou", ξαναγυριζει εκει απο οπου ξεκινησε: Οι Last drive, σημαδευουν την Ελληνικη σκηνη, με το πρωτο (και ανεπαναληπτο) L.P. τους, "Underworld Shakedown".
Υ.Γ.: Ακομη κι οταν δεν μπορεις να ταξιδεψεις, υπαρχουν πραγματα που σε ταξιδευουν.
Επισης αφιερωμενο, σε οσους απολαμβανουν την προσκαιρη ησυχια της Αθηνας.
Εγώ πάντως θα πάω στο χωριό μου για διακοπές... Θα πάρω μαζί μου κι αυτόν.
Πάντοτε μου κράταγε καλή παρέα ...
οι ενταφιασμένοι έχουν κλιπάκι με ποδήλατα
http://www.youtube.com/watch?v=vkpZ1tPCSJ4
i for an eye \m/
...και ξερο ψωμι. Ουτε διακοπες, ουτε τιποτα.
Black sand beach. 1965 παρακαλω.
Για σενα, που νομιζεις οτι οι Τζαπανικοι ειναι καλοι μονο για ντεραγιεδες και σαζμανια:
Surfcoastes. Kαι παιζουν τι αλλο;
Μα φυσικα, Misirlou!
Δινετε το πεντακοσαρικο σας στον κυριο Shigeo Naka (κιθαρα), και σας δινει τα ρεστα.
Αυτος που αξιζει να προσεξετε ομως λιγο περισσοτερο, ειναι ο κυριος Nobuhiro Kurita (μπασσο).
Κανενα προβλημα, ο κυριος Shigeo Naka, μπορει να σας δωσει ρεστα κι απο ταλληρο.
Ευκολα.
Πως; Απλο.
Με ενα χτυπημα Samurai!
αυτοί είναι μαϊμού σαμουράι..αναριγήστε με το αυθεντικό..
..και η περίφημη Μισιρλού που ακολουθεί το Everybody be cool this is a robbery! μετά το 4.10 λεπτό......
...Δε ρωταγες;
Πρωτον. Οι Σαμουραι, δε μεθανε ποτε.
Δευτερον. Ακομα κι οταν μεθανε, μπορουν χαλαρα να σε σφαξουν στο γονατο, και μετα να πανε για surfing.
Τριτον. Δε μαζευουν σφαλιαρες, ειδικα απο πιπινες.
Τεταρτον. Οταν τσακωνονται με καποιον, δε στελνουν τα πιγκουινακια να καθαρισουν για παρτη τους (Πως λεμε, θα σου ριξω τα λουκουμια, να σε πνιξει η λουκουμοσκονη...).
Πεμπτον. Οι Σαμουραι, δεν φορανε ροζ φορμιτσες.
Οποτε, και στα 5 παιρνεις 0. Μου'θελες και τη Χαβαη. Τι μας κανουν ολα αυτα;
Χαβαη 5-0.
Τυχαιο; Δεν νομιζω!
Οι πιγκουίνοι μπορούν να καθαρίζουν (wipe out) και μάλιστα πολύ καλά.
Να φορέσω το φακιόλι;
Άκου Χαβάη 5-0
Θα νομίζει κανένας που μας διαβάζει ότι έχουμε περάσει τα 30
Μα πόσους μήνες θα κάνει διακοπές στον ήλιο αυτός ο νεαρός!
Σαν τίγρη σε κλουβί νομίζω είμαι.
Για όποιον του αρέσει εδώ από τον Ψαραντώνη.
Το τραγούδι έχει γράψει ο Δημήτρης Αποστολάκης από τους Χαίνηδες
...που μου 'γιναν και οι πιγκουίνοι τίγρεις!!!
αντε, καθε κατεργάρης στον πάγκο του σιγά σιγά...
...πως "καθαριζουνε" οι πιγκουινοι.
Πεσανε βαριες κουβεντες απο το Γιωργαρα...
Kάτι λιγότερο από 45 χρόνια,
Kάτι περισσότερο από 17 λεπτά...
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για το "ύμνο των χίππηδων" αλλά ποιος έχει όρεξη...
.