Το Play me I'm yours είναι μία ιδέα του Βρετανού καλλιτέχνη Luke Jerram. Αυτός από το 2008 έχει εγκαταστήσει σε διάφορους δημόσιους χώρους, ( σταθμούς τρένων, εμπορικά κέντρα,ακόμα και σε ferry boats) πιάνο τα οποία είναι διαθέσιμα στο κοινό για να παίξει μουσική. Ορισμένα από αυτά μάλιστα είναι διακοσμημένα με έργα διαφόρων καλλιτεχνών, ζωγράφοι, κομίστες κτλ έχουν διακοσμήσει τα πιάνα όπου αυτά βρίσκονται.
Η ιδέα του είχε τεράστια επιτυχία, καθώς βρήκε μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό.
Από μικρά παιδάκια μέχρι παππούδες, κοπέλες, γυναίκες,, σπουδαστές μουσικής κάθε περαστικός μπορεί να παίξει μουσική στα δημόσια αυτά πιάνο.
Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν παίξει ακόμα και βιρτουόζοι καταξιωμένοι πιανίστες όπως θα δείτε στα παρακάτω βίντεο.
Δείτε π.χ την Βαλεντίνα Λισίτσα που είδε και αυτή φως και μπήκε στο παιχνίδι.
http://www.youtube.com/watch?v=Qho0KhaE1Cc
http://www.youtube.com/watch?v=GxJVf8vwSAQ
http://www.youtube.com/watch?v=yGKxEzd3dA0
( για να πάρετε μία ιδέα ποια είναι η κυρία δείτε αυτό το βίντεο από μία συναυλία της).
Πολύ θα ήθελα να δω κάτι τέτοιο να γίνεται και σε κανένα σταθμό του Μετρό στην Αθήνα, ή οποιοδήποτε άλλο δημόσιο χώρο. Το βρίσκω μία πραγματικά εξαιρετική ιδέα.
Απολαύστε τα βιντεάκια..
χαχα, αυτο θα εγραφα αλλα με προλαβες
Τα είδατε τα βιντεάκια; Μην μου πείτε ότι οι δρόμοι της Νέας Υόρκης είναι ασφαλέστεροι από τους δρόμους της Αθήνας ή το Μετρό του Λονδίνου πιο καθωσπρέπει από το δικό μας ( που είναι σαν ποντικότρυπα). Αυτές είναι δικαιολογίες που δείχνουν πόσο πολύ αρνητικοί γινόμαστε όταν δεν πιστεύουμε καθόλου στις δυνατότητες μας.
Ξεκολλήστε.
ασε ρε γικα να κανουμε και λιγο πλακα,
ΚΑλα ηταν τα βιντεα μακαρι να γινοταν και εδω.
ΑΝ και προτιμω αυτη την αρτιστα http://www.youtube.com/watch?v=m4zbXV0vE5w
!!!!!!
PS: Δεν ξέρω για NY πάντως στο Λονδίνο έχει όλο και πιο πολλές κάμερες και δεν είναι για πολλές μαγκιές....
Το St. Pancras είναι ένας απ᾽τους μεγαλύτερους κομβικούς σταθμούς του Λονδίνου. Το κτίριό του είναι μοναδικής ομορφιάς. Επί χρόνια ολόκληρα ο σταθμός και ο περίγυρός του ήταν υπό διαμόρφωση και συντήρηση. Είναι ανάμεσα στην Νέα Βρετανική Βιβλιοθήκη (άλλο ένα υπέροχο επίτευγμα) και τον επίσης κομβικό σταθμό του King’s Cross. Δεσπόζει κυριολεκτικά στο χώρο. Σε όλη την πόλη ωστόσο τα μουσικά δρώμενα όχι μόνο δεν καταστέλονται, αλλά ανθούν. Ζει κόσμος απ᾽αυτό και όχι μόνο. Οι street entertainers είναι κάτι εξαιρετικά σύνηθες που σου φτιάχνει το κέφι καθώς τρέχεις να κάνεις τις δουλειές σου. Ειδικά μέσα στο σύστημα των ΜΜΜ, πού είναι σαφώς συνθετότερο και πιο καλοοργανωμένο από πάντα. Τους το διατάραξαν οι ιδιωτικοποιήσεις που γίνανε, αλλά δεν παύει να είναι αυτό που είναι.
Πρόσφατα η ΕΛΣ έκανε ανοιχτή πρόβα στη θύρα Ε9 στον λιμάνι του Πειραιά. Είναι απ᾽τα ωραιότερα πράγματα που έχω δει. Και μιλάμε για θεσμό της τέχνης... Πόσο μάλλον αν αυτό γινόταν συστηματικά σε χώρους αντίστοιχους γενικότερα με ιδιώτες καλλιτέχνες. Τέλειο θα ήταν. Θα ζωντάνευαν τα πράγματα πολύ.
Και δεν χρειάζεται να περιμένει κανείς να διορθωθεί η ευμάρια της χώρας. Αυτά γίνονται απλά και ανέξοδα αν όντως κανείς θέλει να τα αβαντάρει.
Και μιλώντας για θέληση θα φέρω ένα παράδειγμα το οποίο τώρα είναι πια θεσμός. Στα ᾽92 που έφευγα απ᾽το Λονδίνο για Αθήνα (περίοδος τεράστιας ύφεσης στην Αγγλία), στα έντυπα των καλλιτεχνών υπήρχαν αγγελίες ενοικίασης μεγάλων χώρων που είχαν κατακερματιστεί σε μικρότερους, ως στούντιο με φτηνό νοίκι. Ο ζωγράφος δίπλα στο γλύπτη, τον χειροτέχνη κλπ. με σκοπό την αξιοποίηση νεκρών τεράστιων βιομηχανικών κι άλλων συγκροτημάτων, αλλά και την ενθάρυνση της συνεργασίας και συγκρότησης ανθρώπων με διαφορετικά πλην συναφή αντικείμενα...αυτό τώρα είναι δεδομένος θεσμός...αυτά δε δεν είναι στεγνά οικονομικές συναλλαγές, είναι ζύμωση δημιουργικών δραστηριοτήτων με σαφή αποτελέσματα στην εξέλιξη των τεχνών και των χειροτεχνιών που πια πορεύονται χέρι-χέρι. Αυτά περί θέλησης...
Κινεί βουνά!!! Αρκεί να υπάρχει.
Δεν αντιλεγω οτι δεν θα βανδαλιστουν τα πιανα στην Ελλαδα.
Αλλα ακομα και στην Μοσχα στο Gorky Park, διασπαρτα αναμεσα στα δεντρα,
ειχε πιανα (τουλαχιστον 20) και σε υπαιθρειο χωρο (Ιουνιος).
Δεν τα δοκιμασα, αλλα σε καποια απο αυτα ειδα ατομα να πιαζουν.
Σε καποια βεβαια τα πληκτρα δεν ηταν καν σε ευθεια γραμμη.
Υ.Γ. Για να προλαβω κανεναν που θα μου πει πολλα ταξιδακια κανεις, δυστηχως τα κανω με την δουλεια :-(
Πολύ ωραίο θρεντ, μπράβο Μαριαλένα.
Η ιδέα του κυρίου εξαιρετική.
Είναι αυτά ακριβώς τα μικρά - καθημερινά - διαφορετικά που κάνουν τη ζωή στην πόλη πιό όμορφη και τα χαμόγελα των ανθρώπων πιο μεγάλα.
Κάτι... αντίστοιχο...(?) θυμάμαι είχα δει σε βιντεάκι, σκαλιά ΜΕΤΡΟ στο εξωτερικό, τα είχαν μετατρέψει σε πλήκτρα πιάνου. Πατώντας επάνω άκουγες την αντίστοιχη νότα. Ο κόσμος επέλεγε τις σκάλες-πιάνο σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό, για να ακούσει τις νότες / να παίξει, παρά τις κυλιώμενες....