καλησπέρα!
Όποιος έχειόρεξη για διάβασμα ας ρίξει μια ματιά στοπαρακάτω.
«Με τη γυμναστική ήρθα σε επαφή κάπου στο γυμνάσιο, όταν ανακάλυψα στο σχολείο τη μαγεία του μονόζυγου στο οποίο και προσπαθούσα για μήνες μαζί με ένα φίλο που είχα τότε, να σπάσω το ρεκόρ του σχολείου.
Είκοσι μπροσθολαίμιες έλξεις.
Το ρεκόρ το κατείχε ένα ξερακιανό αλμπίνο παιδί της δευτέρας Λυκείου με υπερβολικά μακριά κοκαλιάρικα χέρια, που για να ικανοποιήσει τους δύο fan του, κάθε μέρα μετά το σχόλασμα σερνόταν αδιάφορα μέχρι το ξύλινο εντοιχισμένο μονόζυγο και «χτύπαγε» απνευστί έλξεις, μέχρι να μας ακούσει να ψιθυρίζουμε και να χαχανίζουμε εκστασιασμένοι.
Δεν θυμάμαι εάν καταφέραμε ποτέ να σπάσουμε το ρεκόρ, όμως θυμάμαι την ίδια σκηνή να συνεχίζεται μέχρι και τον επόμενο χρόνο, όπου το πρόγραμμα διανθίστηκε με διάφορες αυτοσχέδιες θεαματικές ασκήσεις που είχε εφεύρει εκείνος και ονόμαζε με τα αντίστοιχα επικά ονόματα.
Στάση θανάτου, Λερναία Ύδρα, η Ασπίδα του Ηρακλή, το Αδύνατο (το οποίο πρόσφατα έμαθα ότι ήταν μια αδιανόητη άσκηση του Jasper Benincasa) και διάφορα άλλα.
Μερικά χρόνια αργότερα, στο λύκειο και ιδιαίτερα στην τελευταία τάξη, επηρεασμένος από τις ιστορίες υπερφυσικής δύναμης που μου εξιστορούσε ο παππούς μου ο «Κουταλιανός» (στα νιάτα του σήκωνε με το ένα χέρι από το ξύλινο ποδαράκι μια ολόκληρη πολυθρόνα), άφησα για λίγο το μονόζυγο και έπιασα τα σίδερα, ασήκωτες πέτρες, σφυριά και άλλα αντικείμενα που προκαλούσαν ανά τους καιρούς διάφορους περιπλανώμενους χειροδύναμους.
Όμως, παρ’ ότι αυτό το πάθος με διατηρούσε σε εγρήγορση για αρκετά χρόνια, όταν συνάντησα τον αθλητισμό ως φοιτητής πια (για κάποιο λόγο τα συνηθισμένα αθλήματα που έπαιζα στο σχολείο δεν μου έκαναν ποτέ κλικ -θα γράψω σχετικά σε άλλο άρθρο), η δίψα για Ηράκλεια δύναμη μετριάστηκε με μπόλικες δόσεις από ορειβασία, ορεινό τρέξιμο και ποδήλατο.
Συναρπαστική και η ωμή δύναμη, αλλά και το να γλιστράς σαν ζαρκαδάκι χιλιόμετρο μετά το χιλιόμετρο σε αφιλόξενα βουνά, ενώ η «πευκίλα» σου γαργαλάει τα πνευμόνια, είναι υπέροχο συναίσθημα.
Όπως και να το πάρεις, κάθε είδους άσκησης είναι βάλσαμο, αρκεί να συμβαίνει έξω από τα κλουβιά της πόλης.
Μερικές φορές περνάω με το ποδήλατο από μια μεγάλη παραλιακή λεωφόρο και βλέπω φάτσα ένα σύγχρονο γυμναστήριο, με μια τεράστια τζαμαρία που παρουσιάζει απροκάλυπτα τον καθημερινό αγώνα των θαμώνων του.
Μέσα από αυτή τη βιτρίνα μπορείς να απολαύσεις το θέαμα νέων ανθρώπων να τρέχουν σαν χάμστερ σε κυλιόμενους διαδρόμους, καταπολεμώντας την αφόρητη βαρεμάρα της στασιμότητας, με μουσική και ενίοτε κουβεντολόι.
Ο ίδιος χώρος επίσης, έχει στριμώξει κάθε λογής μεσαιωνικά μηχανήματα βασανιστηρίων με τροχαλίες και σιδερένια βαρίδια, για να ταλαιπωρούνται μέχρι εξαντλήσεως όσοι νέοι τόλμησαν να υποπέσουν στο δρόμο της ματαιοδοξίας, ζητώντας ποντίκια και ανάγλυφες κοιλιές.
Πολλές φορές δε, εάν έχει κανείς την υπομονή και την περιέργεια να περιμένει λίγο, μπορεί να δει τους θαμώνες αφού τελειώσουν τη γυμναστική τους, να βγαίνουν μισόγυμνοι έξω και να περπατάνε σαν συγκαμένοι από τον υπερβάλλοντα ζήλο.
Και όλο αυτό γίνεται με το αζημίωτο φυσικά.
Θα θελα να 'ξερα, τι ελκυστικό έχει να τρέχεις πάνω σε έναν ιμάντα, μέσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο δωμάτιο, εισπνέοντας σκόνη και μόρια πολυεστέρα, ενώ μυρίζεις την ιδρωτίλα του διπλανού.
Ή, πόσο συναρπαστικό είναι να κάτσεις απέναντι από έναν καθρέφτη σηκώνοντας βαράκια και κοιτώντας λάγνα τον εαυτό σου, μέχρι να πρηστούν τόσο οι δικέφαλοι, που δεν μπορείς να κλείσεις τα χέρια σου.
Αυτοί οι θαμώνες όντως περνάνε καλά εκεί μέσα ή απλά έχαψαν την παραμύθα του μάρκετινγκ;
Αν και η γυμναστική ήταν πάντοτε μέρος της καθημερινότητάς μου, ως παιδί ποτέ δεν με τράβηξε ένα ωραίο σώμα.
Και ακόμα και σήμερα, είναι κάτι που με απασχολεί ελάχιστα, γιατί το αντιμετωπίζω απλά ως θετική παρενέργεια τους αθλητικού τρόπου ζωής.
Πάντα με τραβούσε η δύναμη και η αντοχή. Τι παράγει ένα γυμνασμένο σώμα, όχι πώς συστήνεται.
Την πρακτική του αξία με λίγα λόγια.
Όπως τον παχουλό ηλικιωμένο κύριο που έβλεπα να λυγίζει μια δραχμή με γυμνά χέρια (o Σαμψών αν τον θυμάστε) ή να τραβάει με το ένα χέρι τον πατέρα μου και άλλους δέκα άντρες.
Το λεπτοκαμωμένο κύριο από την ταπεινή Τρίπολη, να διανύει τρέχοντας την απόσταση Μελβούρνης – Σίδνεϊ χωρίς καλά-καλά να κοιμηθεί πάνω από μία ώρα.
Έβλεπα και άκουγα συνέχεια για απλούς ανθρώπους που έκρυβαν μέσα τους απύθμενες πηγές ασύλληπτης δύναμης και αντοχής, χωρίς να δείχνουν εντυπωσιακοί.
Το υγιές σώμα φαίνεται και εμπνέει στην πράξη.»
Νίκος Αναπούρνης, eyedoll.gr
Καθότι χοντρούλης αλλά... δυνατό παιδί ...σε συγχαίρω
Υποθέτω ότι από όλα έχει ο μπαξές (το γυμναστήριο)...
και σφίχτες που πάνε για να χτίσουν μπράτσα Σβαρτσενέκερ για την κ@υλα τους
και άλλους που πάνε για καμάκι
και κάποιους που πάνε απλά για να βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη
και άλλους που πάνε για την παρέα, για να περάσουν την ώρα τους
και κάποιους που πάνε για να έχουν μια μορφή άσκησης (πχ για λόγους υγείας)
ε και?
Γούστο τους καπέλο τους.
Εσύ γουστάρεις να παίρνεις τις ραχούλες - τζόκινγκ.
Ο άλλος γουστάρει να χώνετε στις λάσπες με το ΜΤΒ του
Ο άλλος γουστάρει να σπάει τα παϊδια του στην πλατεία με το skate
Ο παράλλος γουστάρει να ανεβαίνει τον Υμηττό με μια ανάσα
Ο τάδε γουστάρει να κλείνετε Σάββατο βράδυ στο γυμναστήριο
Ο δείνα γουστάρει να σηκώνεται 6.00 το αξημέρωτο και να κάνει Αττική - Βοιωτία 200αρι brevet.
Και ο παρα-παρα-άλλος γουστάρει να εντοιχίζεται απέναντι από την 40αρα ΤιΒι με ένα διπλόπιτο και 3 μπύρες, μέχρι τα μάτια του να γίνουν μωβ και ο εγκέφαλός του κρουασαν.
Γούστο τους καπέλο τους....
]
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[γυμναστήριο... καρούλια .... προπονητήρια... ΜΠΛΙΑΧ... Το θέμα είναι να καβαλάς το ποδήλατο και να πηγαίνεις από το Σημείο Α ως το σημείο Β. Όσο περισσότερο απέχουν τα δύο σημεία, και όσο πιο μεγάλη η παρέα που ακολουθεί... τόσο το καλύτερο...
όταν ήμουν φοιτητής είχα γραφτεί και γω σε ένα γυμναστήριο. Τότε κάπνιζα κιόλας. Ήταν ότι πιο βαρετό υπήρχε για μένα. Συνήθως μετά από κάθε άσκηση πήγαινα στο μπάρ και έκανα ένα τσιγάρο παρέα με τη κοπελιά που δούλευε εκεί. Στο γυμναστήριο πήγαινα με το ποδήλατο. Κάποια στιγμή το βαριόμουνα τόσο πολύ που όταν έφτανα δεν σταμάταγα και συνέχιζα με το ποδήλατο και πήγαινα προς άλλους προορισμού ξεπερνώντας τα όρια της πόλης. Πεταμένα λεφτά.
όσο για τις φέτες στην κοιλιά,
το βλέπουμε και στη φύση. Τα ζώα που αντέχουν περισσότερο στις κακουχίες και στην πείνα και δείχνουν ιδιαίτερη δύναμη και αντοχή είναι συνήθως μικρόσωμα και κοκαλιάρικα.
Ποιες 6.00??? 4.30 να φας και κατι για να εχεις ψιλοχωνεψει στην πρωτη ανηφορα. Με αυτο στο μυαλο η 40αρα (καλα που διευκρινησες το ΤιΒι γιατι εμενα πηγε το μυαλο μου στο οι 40αρες ισον με δυο 20αρες) και το διπλοπιτο δεν ακουγονται τοσο χαλια.
Ειχες πει ομως αυτο που τονιζω με το bold οποτε μιλησες μεσα στην καρδια μου.
Σοβαρα τωρα ομως. Πηγαινα και εγω γυμναστηριο. Βαριομουν αφορητα μετα απο λιγο και εαν δεν πας και παραξενες ωρες (εμενα τουλαχιστον) μου εβγαζε μια μυρωδια. Και ελεγα στον εαυτο μου "πηγαινε, αφου πληρωσες μην πανε τελειως χαμενα τα λεφτα". Εχω και γνωστους ομως που εαν δεν πανε και δυο ωρες την ημερα χαλαει η μερα τους.
Οι οποιοι οταν τους λεω πηγα Σαρονιδα για προπονηση ακολουθει η εξης συζητηση.
-Δεν λυπηθηκες τα λεφτα για την βενζινη μεχρι εκει κατω?
-Μα με το ποδηλατο πηγα εκει κατω. Αυτη ειναι η προπονηση.
-Ποσο τρελος (μ@λ@κ@ς) εισαι?
Οσο παραξενο μας φαινεται εμας που πανε και λιωνουν σε ενα δωματιο 4χ4 τοσο τους φαινεται και σε αυτους που ιδρωνουμε πανω απο ενα πεταλι στους δρομους.
Λίγες μέρες πριν διάβασα αυτό το άρθρο που μίλαγε για το διάδρομο και κατέληγε: Ο διάδρομος δεν είναι τρέξιμο. Ο δρόμος είναι τρέξιμο. Ο διάδρομος είναι για χάμστερ. Ο δρόμος είναι για εμάς.
Με μπόλικα χρόνια στο ενεργητικό μου σε γυμναστήρια ( και κάθε λογής γυμναστική) δεν βλέπω σε καμία περίπτωση το θέμα "γυμναστήριο" έτσι όπως το βλέπει ο συγγραφέας του άρθρου.
Μπορεί κάποιοι όντως να πηγαίνουν εκεί γιατί έχαψαν κάποιο κόλπο του μάρκετινγκ, ή γιατί εκεί πιστεύουν ότι θα αποκτήσουν "δύναμη"αλλά η αλήθεια είναι ότι μέσα σε ένα γυμναστήριο, μπορεί κάποιος να κάνει στοχευμένη άσκηση, παραμετροποιημένη με ακρίβεια για τις εκάστοτε ανάγκες του στα σημεία του σώματος που ενδεχομένως να υστερεί.
Προσωπικά άρχισα γυμναστήριο στα 20s μου, με στόχο να δυναμώσω τους συνδέσμους στις αρθρώσεις μου οι οποίες ήταν εκείνη την εποχή ιδιαίτερα ελαστικές με αποτέλεσμα να έχω κίνδυνο για εξαρθρώσεις λόγο πολύ χαλαρών συνδέσμων. Είχα μεγάλα ελαστικότητα, αλλά παίζει να χάσεις έτσι και κανένα αστράγαλο ή γόνατο..
Τότε δούλευα με ισομετρικές ασκήσεις και στοχευμένα σε συγκεκριμένες μυικές ομάδες. Αυτό μπορούσα να το κάνω μόνον εκεί, μόνον πάνω σε μηχανήματα, γιατί μόνον τα μηχανήματα μπορούν να γυμνάσουν απομονωμένα κάποιους συγκεκριμένους μυς.
Αργότερα το γύρισα στο πιο fitness, γενικότερα γυμναστική για να έχω καλή φυσική κατάσταση. Π.χ ασκήσεις για να διατηρώ καλή στάση στον κορμό μου, ασκήσεις για την πλάτη όπου πάντα ήταν αδύναμη.
Τώρα αυτά που αναφέρονται περί βαρετών ασκήσεων και ανθρώπων που πάνε εκεί απλά για να κοπανιούνται, ή να καίγονται γιατί νομίζουν ότι έτσι θα ανεβάσουν τις επιδόσεις τους, έχω να πω ότι όλα εξαρτώνται από το γυμναστήριο, τον εξοπλισμό τους και αυτόν που βγάζει το πρόγραμμα και επιβλέπει.
Αν κατέχει δηλαδή την δουλειά του ή όχι.
Αν ξέρει ο επαγγελματίας γυμναστής να σου δώσει το σωστό πρόγραμμα, να σου επιστήσει την προσοχή στο πως να αποφύγεις τραυματισμούς, και το κυριότερο να θέσει τα όρια μέσα στα οποία μπορεί να κινηθεί η προπόνηση σου, τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Το γυμναστήριο δεν είναι άθλημα φυσικά, αλλά είναι συμπλήρωμα σε οποιοδήποτε σπορ ή φυσική δραστηριότητα θέλει να κάνει κάποιος.
Αν κάποιος δουλεύει στοχευμένα ανάλογα με τις προσωπικές του ανάγκες και ξέρει πως να κάνει σωστά τις ασκήσεις του, δεν χρειάζεται πάνω από 40-45 λεπτά προπόνησης για να είναι super fit και να μπορεί να ασχοληθεί με αξιώσεις και άριστη φυσική κατάσταση με οποιοδήποτε άλλο σπορ τον ενδιαφέρει.
Οφέλη; Άπειρα. Προσωπικά απέφυγα τραυματισμούς που θα ήταν στην ημερίσια διάταξη. Τους απέφυγα αφού ενδυνάμωνα μυικές ομάδες που έτσι και αλλιώς ήξερα ότι είχα πρόβλημα λόγο κατασκευής σώματος.
Καλή φυσική εν γένη κατάσταση. Καλή στάση σώματος, έλεγχο στο βάρος μου, ευλυγισία, καλό μυικό τόνο, καλό μεταβολισμό, δυνατότερα οστά, (κάτι που σε εμάς τις γυναίκες φαίνεται μετά τα σαράντα). Και η καλή φυσική κατάσταση και η δουλειά που έχει γίνει, φαίνεται ακόμα και τώρα που ούτε πια σε γυμναστήριο πάω και η μόνη φυσική άσκηση που κάνω πια είναι το ποδήλατο.
Μετά από 17 χρόνια on off στα γυμναστήρια, και στα 46 μου πια, μπορώ να πω ότι ο χρόνος που διέθεσα εκεί είναι κάτι για το οποίο δεν μετάνιωσα ποτέ και που τα θετικά αποτελέσματα του, τα βλέπω να εξαργυρώνονται τώρα όσο περνάνε τα χρόνια.
Btw είναι στο πρόγραμμα να αρχίσω ξανά γυμναστήριο. Ένα τρίμηνο γερά δυνατά για συντήρηση γιατί έχει αλλάξει πάλι ο μεταβολισμός μου και έχω αρχίσει να βάζω κιλά σε μορφή λίπους.. Φέτος θα πάω να δουλέψω κορμό και χέρια. Να ισιώσω λίγο την πλάτιτσα μου.
Wicca, εννοείται οτι υπάρχουν και κάποιες (λίγες)περιπτώσεις όπου το γυμναστήριο δικαιολογείται! Το άρθρο αναφέρεται σε όλες τις υπόλοιπες!
Όσο για τοάρθρο για τον διάδρομο συμφωνώ 100% φυσικά...
Ούτε φέτες στην κοιλιά ούτε νέφτι στον κ@λο, ο μπαγάσας. Είναι κάποια σώματα που έτσι απλά τα ευνόησε η φύση!
Φίλος στα Ιμαλάια έπαθε χοντρή πλάκα, διεθνής ομάδα ορειβατών τώρα, βγήκαν για ορεινό τρέξιμο, αθλητικός εγκλιματισμός υψηλού υψομέτρου για προετοιμασία-τεστ για την τελική κορυφή και τέτοια, και είχαν οδηγό έναν σέρπα και όταν έφτασαν πάνω είχαν όλοι 200 σφυγμό φτάνοντας στα όρια και εκείνος είχε 135 και σφύριζε τραγουδάκια!
Οι διαφορές είναι μεγάλες από σώμα σε σώμα, και καθένας πρέπει να γνωρίζει το σώμα του, και να μην το παραβιάζει. Οι συγκρίσεις αυτές απλά δεν έχουν νόημα. Η υγεία και η σωματική ικανότητα δεν είναι έννοιες ταυτόσημες.
Ναι αλλά ο σέρπα έχει γεννηθεί στα Ιμαλάια οπότε το σώμα του έχει προσαρμοστεί στις εκεί συνθήκες δηλαδή στην έλλειψη οξυγόνου, λόγο υψομέτρου και στο κρύο και στο κλίμα κτλ. Ο σέρπα έπαιζε στην έδρα του. Για φέρτον τον σέρπα να κάτσει πέντε ωρίτσες στην παραλία στον ήλιο να δούμε αν θα αντέξει.
Συμφωνώ όμως ότι η υγεία δεν πάει παράλληλα με την σωματική ικανότητα όχι όμως όπως (νομίζω) ότι το σκέφτεσαι εσύ. Θέλω να πω ότι η σωματική ικανότητα εξαρτάται και από τον τύπο σώματος και από τα γονίδια.
Εγώ π.χ που είμαι μικροκαμωμένη εκ φύσεως και με λεπτά οστά δεν θα μπορέσω ποτέ να έχω την ίδια δύναμη με εσένα που μπορεί να είσαι ψηλός και πιο μυώδης από εμένα.
Όμως με την γυμναστική στο γυμναστήριο και τον αθλητισμό μπορεί να είμαι στο καλύτερο δυνατό της φυσικής μου κατάστασης χωρίς ποτέ να πιάνω τις δικές σου επιδόσεις. Η υγεία μου να είναι ( υποθετικά όλα αυτά ) άριστη αλλά να μην βγάζω επιδόσεις αντίστοιχες με τις δικές σου. Κάποιος πάλι μπορεί να έχει πολύ καλή φυσική κατάσταση και υγεία, να είναι φιτ αλλά να μην έχει πιάσει το μέγιστο των επιδόσεων του επειδή δεν ασχολείται και τόσο πολύ.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, θεωρώ ότι δεν αθλούμαστε για τις επιδόσεις.. δεν είναι αυτός ο στόχος. Αθλούμαστε για τα οφέλη και τις εμπειρίες που προσφέρει ο αθλητισμός., Προσωπικά αυτό έκανα πάντα και μάλιστα αυστηρά εντός ορίων, ( όσο δηλαδή με έπαιρνε) και πρόσεχα να μην έχω τραυματισμούς. Οι επιδόσεις δεν με αφορούν γιατί προσωπικά θέλω να μπορώ να αθλούμαι μέχρι μεγάλη ηλικία.
Οι επιδόσεις με τον τρόπο που "απαιτούνται " στην εποχή μας, μόνον καψίματα φέρνουν και όχι κάποια πραγματικά οφέλη. Για μένα το να πάω να ζοριστώ π.χ να βγάλω χ χιλιόμετρα με το ποδήλατο, τα οποία ξέρω ότι θα μου επιφέρουν αθροιστικές βλάβες στις αρθρώσεις μου σε βάθος χρόνου, είναι κάτι το οποίο δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Μη σώσω και τα κάνω τα χιλιόμετρα αν είναι να "κερδίσω" καμία χονδροπάθεια ή οστεοαρθρίτιδα..Να έχω να λέω τι μετά.. Ότι έκανα ένα 300άρι και μετά πήγα για θεραπεία;;
Προσωπικά δεν έχω να κερδίσω τίποτα από τέτοιου είδους αθλητισμό επιδόσεων. Θέλω τα οφέλη μόνον.. όχι τις "παρενέργειες". :)
...είμαι φέτες παντού αλλά μέχρι να κουνήσω το ένα πόδι έχει βρωμίσει το άλλο.
Δεν κουνάω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι για να διαφυλάξω την πολύτιμη ενέργεια και να την ξοδέψω επάνω στο βρωμόσκυλο.