Η Habanera από την Carmen του Bizet, το αυτοκίνητο, το Morning Mood του Edvard Grieg και η Ευτυχία
Από τον Steve Cutts πριν μερικές μέρες. (24/11/2017) https://vimeo.com/244405542
Bp σου κάνω ..like!
(και για τα δύο πόστ! Και εδώ και στο δικό σου!)
Κάποτε ίσως πρέπει να τα ενώσουμε όλα αυτά τα διαφορετικά νήματα για τη μουσική.
Ίσως να ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον μετά από ένα ελληνικό τραγούδι του '30 ή του '60 να μπορείς να ακούσεις Bach ή Iron Maiden και Pink Floyd.
Ίσως έτσι ο διάλογος ο μουσικός να ήταν και πιο έντονος και πιο ενδιαφέρων και πιο απ' όλα.
Το ίδιο βγαίνει κι από το ποστ της R.O.
Σοπέν, από τα Νυχτερινά του opus 27 No1, παίζει ο Αρθούρος Ρουμπινστάιν, στο στούντιο Α της Ιταλικής RCA το 1965 κι έκτοτε αυτό το υλικό το ακούμε σε διάφορες εκδόσεις, όπως μια κασέτα του 1986 της BMG, που είχα αγοράσει το 1989 στο Λονδίνο ... την ξέθαψα πριν λίγο και την ακούω και με γαληνεύει απόψε ...
Ο Ρουμπινστάιν που είχε εμμονική σχέση με τον Σοπέν, σημειωτέον είχε πεθάνει το Δεκέμβρη του 1982.
Αυτός ο όχι και τόσο ιδανικός ήχος της κασέτας είναι σαν να βρίσκεται κανείς με κάποιο παλιό φίλο που είχε χάσει ... και το κασετόφωνο που την παίζει επίσης καμιά δεκαπενταριά χρόνια αγορασμένο, της Panasonic κι αυτό απ' το Λονδίνο, στην δεύτερή μου παραμονή εκεί ...
η υπέροχη κ. Τσέλια Κοστέα είναι η πραγματική πρίμα ντόνα της δικής μας Λυρικής Σκηνής ... χτες βράδυ στην πρεμιέρα της Τόσκα, μας χάρισε μια μοναδική ερμηνεία, όπως πάντα κι αν δεν μας ανακοίνωναν στην έναρξη την οσφυαλγία που την έπληξε απ΄τη πρόβα τζενεράλε κι όλας, κανείς μας δεν θα λογάριαζε τις στιγμές που τραγουδούσε βαστώντας με το'να χέρι τη μέση και το άλλο το διάφραγμά της, όρθια, ντυμένη με τα γκόθικ εφαρμοστά κοστούμια της παράστασης ...
[αν αγαπάτε το θέατρο, αν θέλετε να δείτε μια πολύ προσωπική μεταφορά του υπέροχου έργου του Ίψεν Πέερ Γκυντ, πηγαίνετε στο Εθνικό Θέατρο...παραθέτω το κεντρικό νόημα όπως το βρήκα στο πρόγραμμα της παράστασης ... "υπάρχει κάποιος που του έχεις λείψει και που εσύ τον έχεις λησμονήσει...κάποιος που σε περιμένει, ενώ εσύ άσκοπα έχεις σπαταλήσει τα όνειρα και όλη τη ζωή σας ... τι φρίκη! όλα χάθηκαν και πάνε, τίποτα δεν μπορεί να ξαναρχίσει ... δεν μπόρεσες τυφλέ, να καταλάβεις πως εδώ ήταν το βασίλειό σου;"]
4:19→4:30
Για 11 λεπτά ξαναμπαίνει ο ήλιος μέσα στο δωμάτιο, αφού κατάφερε να ξεπεράσει την ψηλή πολυκατοικία στα νοτιοδυτικά.
Μάλλον έγινε και χθες.
Και προχθές.
Παρατήρηση: εκτός από τον πλήρη εξοπλισμό του κουρσιού με φτεράκια, φως, ντυναμό, προφυλακτήρα αλυσίδας, εργαλειοθήκη στη σέλα και σχάρα, είναι και η τοποθέτηση των μανετών των φρένων μόνο στον οριζόντιο του τιμονιού.
Η Habanera από την Carmen του Bizet, το αυτοκίνητο, το Morning Mood του Edvard Grieg και η Ευτυχία
Από τον Steve Cutts πριν μερικές μέρες. (24/11/2017)
https://vimeo.com/244405542
YouTube (σε χειρότερη ποιότητα):
Από ξένο τόπο
ένα ταξίδι απ΄τη Δύση στην Ανατολή και πάλι ...
Bp σου κάνω ..like!
(και για τα δύο πόστ! Και εδώ και στο δικό σου!)
Κάποτε ίσως πρέπει να τα ενώσουμε όλα αυτά τα διαφορετικά νήματα για τη μουσική.
Ίσως να ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον μετά από ένα ελληνικό τραγούδι του '30 ή του '60 να μπορείς να ακούσεις Bach ή Iron Maiden και Pink Floyd.
Ίσως έτσι ο διάλογος ο μουσικός να ήταν και πιο έντονος και πιο ενδιαφέρων και πιο απ' όλα.
Το ίδιο βγαίνει κι από το ποστ της R.O.
Καπως μελαγχολικό για αρχή της χρονιάς, αλλά όλη μέρα αυτό μου τριβελίζει το μυαλό..... ας το μοιραστώ σε μια όμορφη ερμηνεία από τον Andrea Scholl...
Σοπέν, από τα Νυχτερινά του opus 27 No1, παίζει ο Αρθούρος Ρουμπινστάιν, στο στούντιο Α της Ιταλικής RCA το 1965 κι έκτοτε αυτό το υλικό το ακούμε σε διάφορες εκδόσεις, όπως μια κασέτα του 1986 της BMG, που είχα αγοράσει το 1989 στο Λονδίνο ... την ξέθαψα πριν λίγο και την ακούω και με γαληνεύει απόψε ...
Ο Ρουμπινστάιν που είχε εμμονική σχέση με τον Σοπέν, σημειωτέον είχε πεθάνει το Δεκέμβρη του 1982.
Αυτός ο όχι και τόσο ιδανικός ήχος της κασέτας είναι σαν να βρίσκεται κανείς με κάποιο παλιό φίλο που είχε χάσει ... και το κασετόφωνο που την παίζει επίσης καμιά δεκαπενταριά χρόνια αγορασμένο, της Panasonic κι αυτό απ' το Λονδίνο, στην δεύτερή μου παραμονή εκεί ...
καλή ακρόαση ποδηλάτ-ισσ-ες!
Έζησα για την τέχνη μου, έζησα για την αγάπη,
ποτέ δεν έβλαψα ψυχή ζώσα ...
η υπέροχη κ. Τσέλια Κοστέα είναι η πραγματική πρίμα ντόνα της δικής μας Λυρικής Σκηνής ... χτες βράδυ στην πρεμιέρα της Τόσκα, μας χάρισε μια μοναδική ερμηνεία, όπως πάντα κι αν δεν μας ανακοίνωναν στην έναρξη την οσφυαλγία που την έπληξε απ΄τη πρόβα τζενεράλε κι όλας, κανείς μας δεν θα λογάριαζε τις στιγμές που τραγουδούσε βαστώντας με το'να χέρι τη μέση και το άλλο το διάφραγμά της, όρθια, ντυμένη με τα γκόθικ εφαρμοστά κοστούμια της παράστασης ...
[αν αγαπάτε το θέατρο, αν θέλετε να δείτε μια πολύ προσωπική μεταφορά του υπέροχου έργου του Ίψεν Πέερ Γκυντ, πηγαίνετε στο Εθνικό Θέατρο...παραθέτω το κεντρικό νόημα όπως το βρήκα στο πρόγραμμα της παράστασης ... "υπάρχει κάποιος που του έχεις λείψει και που εσύ τον έχεις λησμονήσει...κάποιος που σε περιμένει, ενώ εσύ άσκοπα έχεις σπαταλήσει τα όνειρα και όλη τη ζωή σας ... τι φρίκη! όλα χάθηκαν και πάνε, τίποτα δεν μπορεί να ξαναρχίσει ... δεν μπόρεσες τυφλέ, να καταλάβεις πως εδώ ήταν το βασίλειό σου;"]
4:19→4:30
Για 11 λεπτά ξαναμπαίνει ο ήλιος μέσα στο δωμάτιο, αφού κατάφερε να ξεπεράσει την ψηλή πολυκατοικία στα νοτιοδυτικά.
Μάλλον έγινε και χθες.
Και προχθές.
Κανείς δεν θα κοιμηθεί!
Ακόμα κι εσύ, ω, Πριγκήπισσα
Στο κρύο σου δωμάτιο
Κοίταζε τ’αστέρια
Που τρεμοπαίζουν με αγάπη κι ελπίδα
Μα το μυστικό μου είναι κρυμμένο μέσα μου
Το όνομά μου κανείς δεν θα γνωρίσει
Όχι! Όχι!
Θα το πω πάνω στο στόμα σου σαν λάμψει το φως
Και το φιλί μου θα διαλύσει τη σιωπή που σε κάνει δική μου
(Κανείς τ’ όνομά του δεν θα γνωρίσει και τι κρίμα πρέπει να πεθάνουμε)
Εξαφανίσου, ω νύχτα!
Δύσετε άστρα! Δύσετε άστρα!
Την αυγή θα νικήσω! Θα νικήσω! Θα νικήσω!
Να που ήρθε η ώρα γι αυτόν τον αποχαιρετισμό με τον τόσο ωραίο τρόπο της RO.
...
Καλό αέρα εκεί πάνω Aretha.
Λίγο μελαγχολική, αλλά όμορφη και χαλαρή μουσική..
Ne me quitte pas, ne me laisse pas.
Adieu Michel Legrand.
Τι ωραίο που ήταν αυτό το κίτρινο κουρσάκι.
Παρατήρηση: εκτός από τον πλήρη εξοπλισμό του κουρσιού με φτεράκια, φως, ντυναμό, προφυλακτήρα αλυσίδας, εργαλειοθήκη στη σέλα και σχάρα, είναι και η τοποθέτηση των μανετών των φρένων μόνο στον οριζόντιο του τιμονιού.
Γι αυτούς που περνάνε τη νύχτα τους στα όρη και στα βουνά...
Τα ρίγη συγκινήσεως δείχνουν την ηλικά μας παιδιά, οπότε τα πολιτικά σχόλια ας αποφευχθούν...
γκράν σουξέ της δεκαετίας του '80...
Aπό το soundtrack του Clockwork Orange (Stanley Kubrick, 1971)
Μερικές μουσικές έρχονται από πολύ αναπάντεχα μέρη...
https://www.youtube.com/watch?v=-3jBUAI_YYI