Πριν από μερικές ένας συνάνθρωπος μας πηγαίνοντας τη γυναίκα του στο μαιευτήριο για να γεννήσει πέφτει νεκρός από κάποιους (αλλοδαπούς??) στην προσπάθεια τους να του αφαιρέσουν την κάμερα που κρατούσε.
Ένας άλλος συνάνθρωπος μας μεταφέρεται στο νοσοκομείο ετοιμοθάνατος ύστερα από χτυπήματα των δυνάμεων καταστολής της αστυνομίας.
Κάποιος άλλος Μπαγκλαντεζιανής εθνικότητας πέφτει νεκρός από πολλαπλά χτυπήματα μαχαιριού από ομοεθνείς μας.
Ένας τρίτος κάνει σλάλομ ανάμεσα σε κινούμενα σημαιάκια-χρυσαυγίτες που κρατάνε μαχαίρια και πιρούνια έτοιμοι για γεύμα και κάποιοι άλλοι παίζουν κρυφτό μέσα στα μαγαζιά για να μην τους βρουν αυτοί που τα φυλάνε και το λιγότερο που θα κάνουνε θα είναι να τους φτύσουν. (Ευτυχώς με την παρέμβαση ενός μαγαζάτορα που τους έδωσε φτου ξελευθερία τη γλύτωσαν).
Αλήθεια, τι κοινό έχουν αυτά τα περιστατικά που περιγράφηκαν;
Ο κοινός παρανομαστής όλων αυτών των γεγονότων είναι ο ΦΟΒΟΣ.
-Στο πρώτο παράδειγμα που ανέφερα στην αρχή, εκτός από το συναίσθημα που ένιωσε το ίδιο το θύμα, ο φόβος αυτός εξαπλώθηκε σε όλη την κοινωνία αφού ήταν κάποιος που ο μέσος άνθρωπος θα μπορούσε να ταυτιστεί μαζί του. Ήταν ένας νέος που πήγαινε τη γυναίκα του να γεννήσει. Εύκολα θα μπορούσαμε να είμαστε κι εμείς στη θέση του. Την κορυφαία στιγμή της ευτυχίας θα μπορούσε κάποιος να κόψει το νήμα και της δικής μας ζωής.
-Στη δεύτερη περίπτωση το μήνυμα σαφές και ξεκάθαρο. Μην λαβαίνετε μέρος σε διαδηλώσεις. Υπάρχει περίπτωση και στην πιο ειρηνική διαδήλωση να χάσετε τη ζωή σας. Δεν έχει σημασία αν προκαλέσατε, αν σπάσατε βιτρίνες ή αν κάνατε διάφορους βανδαλισμούς, τα ανάποδα γκλοπ δεν θα κοιτάξουν τέτοιες λεπτομέρειες αφού όσοι τα κρατάνε έχουν μερικές φορές νεύρα. Άνθρωποι είναι άλλωστε κι αυτοί. Το γεγονός ότι κρατάνε όπλα στα χέρια τους, απλά τους κάνει λίγο πιο επικίνδυνους από τους άλλους που έχουν νεύρα και δεν κρατάνε όπλα.
-Στην τρίτη περίπτωση είναι προφανές ότι ο φόβος έχει σαν στόχο τις εθνικές μειονότητες. Μην τολμήσετε να κάνετε τίποτε επειδή υπάρχει περίπτωση να φύγετε για τη χώρα του πιλαφιού χωρίς καν να το καταλάβετε.
-Στις υπόλοιπες περιπτώσεις τα θύματα ακόμη θα θυμούνται με τρόμο τα περιστατικά που τους συνέβησαν και ο φόβος που φωλιάζει τώρα μέσα τους μπορεί κάτω από ορισμένες συνθήκες να μετατραπεί σε μίσος.
Τι είναι ο φόβος άραγε;
Ο φόβος είναι ένα πρωταρχικό συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος κάτω από ορισμένες συνθήκες με αιτία ένα πραγματικό (παναγία μου αρκούδα!!) ή ένα πλασματικό κίνδυνο (ωχ έχω τη γρίπη των τρελών αγελάδων και βλέπω γριπιασμένα πουλάκια να με φτύνουν. Λες να έχω κάτι σοβαρό;). Η αντίδραση στο φόβο (και εδώ είναι όλο το ζουμί) δεν είναι πάντα η συνειδητή αντίδραση του υποκειμένου.
Όταν φοβόμαστε, στο σώμα μας εκκρίνονται κάποιες ουσίες με αποτέλεσμα να ενεργοποιείται ο μηχανισμός της φυγής ή ο μηχανισμός της μάχης. Όταν φοβηθούμε λοιπόν ή θα μείνουμε να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο ή θα εξαφανιστούμε με την ταχύτητα του φωτός και με το σκ@τό να προσπαθεί να γεμίσει την κάλτσα.
Η κατάσταση του φόβου μπορεί να διακριθεί με βάση το χρόνο τον οποίο λαβαίνει χώρα. Μπορεί να φοβηθούμε δηλαδή από μία κατάσταση που συμβαίνει στο παρόν (όπως ο τυπάκος με τα σλάλομ ανάμεσα σε οργισμένους νέους λιγοστών εγκεφαλικών συνάψεων) ή να φοβόμαστε για μία κατάσταση που πιθανόν να επίκειται στο μέλλον (φόβο για μία απόλυση, φόβο μην τυχόν πάει με άλλον, φόβο μήπως δεν βγει καλό το μανικιούρ κλπ)
Όταν ο κίνδυνος είναι παρόν και υπαρκτός τα πράγματα πάνε καλά από την άποψη ότι έχουμε συνήθως να κάνουμε με καταστάσεις που είναι πραγματικές και με αντιδράσεις που είναι υγιείς.
Τα προβλήματα αρχίζουν να δημιουργούνται όταν ο φόβος αφορά πάντα τα μελλούμενα, όταν είναι αδιόρατος, όταν είναι διαρκής, όταν είναι διάχυτος ή όταν αφορά πολλές εκφάνσεις της ζωής μας τις οποίες συρρικνώνει ή εξαφανίζει (δεν ξαναπάω για καφέ με το Μάκη γιατί φοβάμαι ότι είναι πολύ μ@λ@κας. Πάει ο καφές με το Μάκη εξαφανίστηκε, να δω με ποιον θα βγαίνω για καφέ τώρα)
Όταν λοιπόν ο φόβος παραμένει ακόμη και όταν η πραγματική αιτία του γεγονότος εξαφανίζεται ή όταν υπάρχει για μεγάλο χρονικό διάστημα με αίτια τα οποία είναι φανταστικά, παράλογα ή ανύπαρκτα μερικές φορές, τότε μιλάμε για ΦΟΒΙΕΣ.
Και για να γίνω περισσότερο κατανοητός θα πω ότι τα θύματα των παραδειγμάτων και όποιος έχει βρεθεί σε παρόμοιες καταστάσεις ένιωσε φόβο. Εμείς οι υπόλοιποι που διαβάσαμε για αυτό ή ακούσαμε ή είδαμε, δεν νιώσαμε τόσο πολύ το φόβο, αλλά περισσότερο ενδυναμώσαμε τις φοβίες μας.
Στο σημείο αυτό είναι που μπλέκονται και τα ΜΜΕ (καλώς τα παιδιά).
Για τα ΜΜΕ, ένα γεγονός που προκαλεί φόβο σε ολόκληρη την κοινωνία ή ενισχύει τις ήδη υπάρχουσες φοβίες πουλάει. Οπότε καταλαβαίνουμε όλοι ότι θα ήταν αντίθετο με τη δεοντολογία τους (όσο περισσότερο χρήμα τόσο καλύτερα) να μην προβάλλουν τέτοια γεγονότα με κάθε λεπτομέρεια. Δεν είδα αυτές τις ημέρες τηλεόραση αλλά φαντάζομαι ότι θα έπαιξαν όλα αυτά πρώτο θέμα.
Πως ξεπερνιέται ο φόβος τελικά;
Ο φόβος μπορεί να ξεπεραστεί με σύμμαχο την ψυχολογία, φέρνεις στο συνειδητό τους φόβους σου, τους επεξεργάζεσαι και τους κουμαντάρεις. Ειδικότερα για τις φοβίες οι ψυχολόγοι είναι αρκετά ειδικευμένα άτομα σε αυτό τον τομέα πιστεύω.
Ο άλλος τρόπος είναι να ενταχθείς σε μία ομάδα που θα σε κάνει να ξεπεράσεις το τρωτό της ατομικότητάς σου. Και στο σημείο αυτό έρχονται οι διάφορές ομάδες εξουσίας όπως για παράδειγμα οι χρυσαυγίτες, τα ακροδεξιά κόμματα, οι αριστεριστές-εξτρεμιστές κλπ βρίσκουν μια ευκαιρία να ενδυναμώσουν τη βάση τους στρατολογώντας περισσότερα μέλη, αφού είναι γνωστό ότι ένας τρόπος για να αντιμετωπίσουμε το φόβο είναι η αλληλεγγύη της ομάδας απέναντι στον εχθρό. Φοβάσαι τους μετανάστες; Εμείς είμαστε εδώ. Έλα σε εμάς και θα δεις ότι θα πάψεις να φοβάσαι πια. (παρεμπιπτόντως όποιος δεν έχει δει το "Μαθήματα Αμερικάνικης Ιστορίας" να το πάρει προς ενοικίαση απόψε). Φοβάσαι τους χρυσαυγίτες; Εμείς είμαστε εδώ θα τους σφάζουμε έναν έναν όπου τους συναντάμε.
Η ομάδα λοιπόν είναι αυτή που παρέχει την ασφάλεια που σου λείπει με αντάλλαγμα την μερική ή πλήρη υποταγή σου στον τυπικό ή άτυπο κανονισμό λειτουργίας της.
Η αλήθεια είναι ότι ενσωμάτωση στην ομάδα και αλληλεγγύη εκμηδενίζουν το φόβο που μπορεί να νιώθει ένα άτομο. Το πρόβλημα απλά είναι στο ποιες ομάδες παίρνουν την πρωτοβουλία αυτή και σε ποια κατεύθυνση στρέφουν τη δυναμική και τα βέλη τους.
Το πρόβλημα με τους μετανάστες δεν είναι ανύπαρκτο. Υπάρχει μία υπερσυσσώρευση μεταναστών σε μία κοινωνία που δεν προλαβαίνει να τους ενσωματώσει ομαλά με αποτέλεσμα να δημιουργούνται όλες αυτές οι ανωμαλίες. Οι πιο παλιοί θα θυμούνται ότι στο κέντρο της Αθήνας ιδίως στην Κυψέλη κυκλοφορούσαν ανέκαθεν μελαψοί τύποι, αλλά επειδή ήταν πλήρως αφομοιωμένοι δεν δημιουργούσαν ποτέ κανένα πρόβλημα και η Αθήνα έρχονταν στις πρώτες θέσεις σε παγκόσμιες κατατάξεις για την ασφάλεια που επικρατεί στις πόλεις. Νομίζω ότι μέχρι εδώ συμφωνούμε όλοι. Αν για παράδειγμα αντί για τους χρυσαυγίτες που θέλουν να λύσουν το πρόβλημα του μεταναστευτικού πνίγοντας έναν έναν όλους τους μετανάστες, υπήρχε μία ομάδα που να ονομάζεται οι "τρελοί ουραγκοτάγκοι" και είχαν σαν σκοπό την πίεση προς τους κυβερνώντες για εφαρμογή μίας σωστής μεταναστευτικής πολιτικής, θα πετύχαιναν με ένα σπάρο δύο τρυγόνια.
Ποιος έχει συμφέρον από τη διασπορά του φόβου;
Παρενθετικά τις τελευταίες δεκαετίες ο φόβος έχει γίνει ένα καλό εγχειρίδιο και για τους διαφημιστές.
Είναι γνωστό ότι ένας άνθρωπος καταναλώνει περισσότερο αν οι διαφημιστές μπορέσουν να τον τρομοκρατήσουν. Τρομερά μικρόβια στην τουαλέτα που εξολοθρεύονται μόνο με το συγκεκριμένο προϊόν, τρομερή μπόχα στις μασχάλες σου που μόνο το δικό μας προϊόν μπορεί να καταπολεμήσει, για να μη μείνεις μπακούρι ψεκάσου με το συγκεκριμένο αποσμητικό, για να μη σε λένε τελευταίο και τσοπάνη πάρε το αμάξι αυτό και χιλιάδες παραδείγματα που τα περισσότερα δεν προβάλλουν το φόβο στο προσκήνιο αλλά τον αφήνουν να υποβόσκει στο παρασκήνιο ώστε να είναι ακόμη πιο αποτελεσματικός.
Ο φόβος επίσης είναι από τα αρχαία χρόνια ένα όπλο στα χέρια της εξουσίας, ένα όπλο για τη διαχείριση της μάζας ή ένας τρόπος διοίκησης της.
Ο φόβος γίνεται τρομερό εγχειρίδιο στα χέρια της πολιτικής εξουσίας όταν αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι μπορεί με αυτό τον τρόπο να κατευθύνει συμπεριφορές, να αλλάζει προτιμήσεις, να αυξάνει την κατανάλωση, να αποσπά την προσοχή των μαζών από κρισιμότερα γεγονότα, ή να διαιρεί και να βασιλεύει ακόμη πιο άνετα.
Στη δική μας περίπτωση τα γεγονότα του αλληλοσπαραγμού ακροδεξιών, μεταναστών, ΜΑΤ, ακροαριστερών έχουν κάτσει γάντι στο κενό εξουσίας που προβάλλει στον ορίζοντα από μία κυβέρνηση που δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τους βουλευτές ούτε τους υπουργούς της, σε ένα δρόμο με οδηγό το ΔΝΤ που κυβερνάει επί της ουσίας, ελέγχει, αποφασίζει και επιβάλλει μέτρα κατά το δοκούν με μόνο σκοπό την αποδυνάμωση της χώρας τη διάλυση του κοινωνικού ιστού (νοσοκομεία, ταμεία ανεργίας, ασφαλιστικά δικαιώματα, συντάξεις μισθούς και κεκτημένα με αγώνες χρόνων) και την υφαρπαγή όλων των πλουτοπαραγωγικών τομέων και επιχειρήσεων της χώρας.
Όποιος διάβασε μέχρι εδώ μπορώ να τον κεράσω σουβλάκι για την υπομονή και την αντοχή του.
Η καμαριέρα στην Αμερική δεν πρόλαβε να "στρωσ' καν". Τι περιμένετε για να καταλάβετε ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν έρθει εδώ για να μας γ@μήσουν;
Ας μην προσπαθούμε να γ@μήσουμε ο ένας τον άλλο. Ας στρέψουμε τα βέλη μας στα πραγματικά αιτία του προβλήματος.
Αιτία του μεταναστευτικού προβλήματος είναι η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής όχι οι μετανάστες.
Αιτία του ξεπουλήματος της χώρας είναι οι πολιτικοί χειρισμοί όλων των τελευταίων κυβερνήσεων μαζί με την αντιπολίτευση (μείζονα και ελάσσονα) και η πελατειακή σχέση των βουλευτών όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε και εδώ: http://tkant.wordpress.com/
Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω και να ταυτιστώ απόλυτα.
Ο φόβος είναι από τα πιο ισχυρά εργαλεία social engineering (το οποίο σημαίνει βέβαια κάτι άλλο παρεμφερές, αλλά κολλάει νομίζω και εδώ). Τον χρησιμοποίησε επιτυχημένα μέχρι και ο Χίτλερ για να κάνει τον γερμανικό λαό και στην συνέχεια τη μισή γη ό,τι γούσταρε.
Το δεύτερο εξίσου ισχυρό εργαλείο που χρησιμοποιούν οι κρατούντες είναι η χαλάρωση της κοινωνικής συνοχής: όλοι είναι εχθροί με όλους, οι ποδηλάτες με τους ποδηλατάδες και τους οδηγούς, οι Δημόσιοι υπάλληλοι με τους Ιδιωτικούς, Αριστεροί με τους Δεξιούς, Φασίστες με τους Αντιεξουσιαστές, Αλβανοί, Μαύροι, μαγαζάτορες, αγρότες, γιατροί, δικηγόροι, βρωμιάρηδες, αρωματισμένοι, μπικουτιασμένοι κλπ. Φτάνουμε έτσι στο σημείο να πετσοκόβονται οι κοινωνικές ομάδες και να μην μπορούμε να βρούμε τον όμοιο με μας αφού όλοι είναι κακοί. Ενώ όλοι μας είμαστε άνθρωποι και το μόνο που έχουμε να χωρίσουμε είναι αυτούς που μας χωρίζουνε..
Το τρίτο είναι η αποδόμηση της ελπίδας. Κανένας δεν ελπίζει για κάτι και το μόνο που μας έμεινε είναι να καθυστερούμε την κατρακύλα μας στα σκατά.. Η ελπίδα όμως είμαστε εμείς οι ίδιοι και δεν βρίσκεται κάπου αλλού, άντε βέβαια να τη βρεις κάτω από το στρώμα σκατών ικανού πάχους...
Αυτό το σουβλάκι που χρωστάτε το κάνετε και κατ΄ οίκον παράδοση; :-)
Να'μαστε όλοι καλά :-)
Συμφωνω ετσι ακριβως οπως τα γραφεις .....το σουβλακι περιμενω ακομα
Οι αναρχοαριστερές ομάδες δεν γεννήθηκαν από το "φόβο" ως προς κάποια οντότητα.
το πιό μεγάλο πείραμα-εφαρμογή της δύναμης του φόβου και της χειραγώγηση του κόσμου το είδαμε πρόσφατα, σε αυτο που (oh the irony) βαφτισανε οι αμερικάνοι ως "τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία".
Να σου κάνω μια μικρή διόρθωση μονο.
Ο άτυχος αντρας που μαχαιρώσανε στα Κ. Πατησια, αμέσως μετά τον 44χρονο, ήταν απο το Μπαγκλαντές και οχι απο την Αλβανια
.......και για την αξιολόγηση (αστέρια).
Δυστυχώς δεν κάνω παράδοση κατ' οίκον. Τώρα το άνοιξα το μαγαζί. Αν πάνε καλά οι δουλειές θα βάλω και delivery.
@Myrmyr7
Φυσικά και δεν γεννήθηκε από αυτό το φόβο, ούτε όλοι οι αριστεροί-εξτρεμιστές έχουν τέτοια μυαλά. Πολλοί από αυτούς σκέφτονται με το δικό τους μυαλό. Συνήθως μία υποομάδα είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. Το ίδιο συμβαίνει και στην άκρα δεξιά. Δεν κατέβηκαν όλοι οι ακροδεξιοί στην Αθήνα για κυνήγι. Κάποιοι μόνο.
@alepouda
@skozan
Πολύ σωστές οι παρατηρήσεις σας. Οι ίδιες ιδέες, και μερικές άλλες που είμαι σίγουρος θα έχουν σκεφτεί οι περισσότεροι εδώ μέσα, μου πέρασαν κι εμένα από το μυαλό. Φοβήθηκα όμως δύο επικείμενα γεγονότα. Το πρώτο είναι ότι δεν θα σταμάταγα να γράφω αν δεν έφτανε στο μέγεθος ενός μικρού βιβλίου. Ο δεύτερος φόβος ήταν ότι το σουβλάκι δεν θα ήταν αρκετό για να τους δελεάσω, αλλά θα έπρεπε να προσφέρω κανονικό γεύμα, ποδόλουτρο και μασάζ χαλαρωτικό για το τέλος ώστε να τους πείσω να διαβάσουν όλο το κατεβατό.
Αλεπούδα έχει δίκιο για την καταγωγή, κάτι άλλο είχα στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή. Διορθώνω αμέσως.
Συμφωνώ απόλυτα και εγώ με το κείμενο και ιδιαίτερα με την πολιτική ανάλυση του φόβου και επειδή βλέπω ότι τα σεντόνια διαβάζονται, είπα και εγώ να συμμετέχω.
Σε εμένα που πηγαίνω στις πορείες είναι φανερό ότι αρκετές από τις "αυθόρμητες" ομάδες είναι διαβρωμένες. Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι όταν μαζευόμαστε λαός στη Βουλή και τα πράγματα γίνονται δύσκολα για τους αρχιτσαμπατζήδες υπέρμαχους του κινήματος "ΝΑ πληρώνεις" νασου σκάει το μ@λ@κισμένο με το σάκο (16χρονο) και ρίχνει τη μολότοφ, ώστε να σπρώξει τον κόσμο σε μία άνιση μάχη με την αστυνομία, όπου αυτή έχουν τα χημικά και είναι σίγουρο ότι θα μας διαλύσουν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Δηλαδή ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό αυτών που τους κατευθύνουν (διότι δεν πιστεύω ότι κάποιος σκάει στην πορεία με μολότοφ χωρίς να έχει κάποιο "μέντορα" που να του εξηγεί πώς το φτιάχνει και το ρίχνει). Δε μπορώ παρά να δεχθώ ότι θέλει να διαλύει ειρηνικές συγκεντρώσεις ή να μας αποθαρρύνει να ξανακατέβουμε (ιδιαίτερα επιτυχημένα μπορώ να πω, διότι όχι απλά δε διανοούμαι να κατεβάσω την οικογένειά μου σε πορείες, αλλά έχω πάψει και εγώ τον τελευταίο καιρό να κατεβαίνω). Επίσης δε μπορώ να δεχθώ ότι η αστυνομία οφείλει όταν ρίχνονται μολότοφ να κάθεται άπραγη και να παίζει στοίχημα αν θα σκοτωθεί κάποιος πολίτης ή όχι που τυχαίνει να δουλεύει σε κάποια τράπεζα που βρίσκεται παραδίπλα ή στο Υπουργείο Οικονομικών.
Το όλο σκηνικό των πορειών είναι μία σκηνοθεσία holywoodιανής παραγωγής. Ο φόβος υπάρχει κάθε στιγμή γύρω σου και απλά περιμένεις να μετρήσεις πόσο δακρυγόνο θα φας ή αν θα γλιτώσεις από τα ΜΑΤ. Βέβαια ο φόβος έχει μία διάσταση που εξηγεί για πιο λόγο τα 16χρονά γουστάρουν να συμμετέχουν σε τέτοιες ομάδες που η "αριστερά" θα έπρεπε να είχε απορρίψει με αηδία. Το ανέβασμα της αδρεναλίνης. Το βιντεοπαιχνίδι με τους "καλούς" και τους "κακούς" μεταφέρεται στην πραγματική ζωή και ο πόλεμος είναι πλέον πραγματικός και όχι εικονικός. Λίγη "ιδεολογική" κάλυψη (μπλιαχ φασίστες) και η συνταγή είναι έτοιμη για τη στρατολόγηση των νέων. Ένας εικονικός εχθρός, μία εικονική μάχη, ένας εικονικός πόλεμος μακριά από την κοινωνία και τις ανάγκες της. Και φυσικά μία δόση "ανωτερότητας". Είμαστε "αγωνιστές" και όχι "καναπέδες". Ένας εγκλωβισμός εντελώς ξένος στις ανθρώπινες ανάγκες και επιθυμίες. Η βία είναι μία παγίδα που σου στερεί τη ζωή , χειρότερα από την TV.
Δε νομίζω πάντως ότι υπάρχει υιοθέτηση του μοντέλου της βίας. Ευτυχώς περιορίζεται στους λίγους που παγιδεύονται από τα αρχέγονα ένστικτά τους. Οι περισσότεροι έχουν τη μόρφωση να αντισταθούν. Περισσότερο υπάρχει ένα τηλεοπτικό "σκηνικό", ώστε ο φόβος να εξαπλώνεται. Το χειρότερο με τον φόβο δεν είναι ότι δεν κατεβαίνουμε σε πορείες, αλλά ότι δεν εμπιστευόμαστε πλέον το γείτονά μας. Η ολιγαρχία πώς θα μπορούσε να σταθεί με έναν κόσμο πολιτικά ενεργό και μονοιασμένο; Αντίθετα ένας κόσμος που θεωρεί το διπλανό του εν δυνάμει εχθρό του και όσους ασχολούνται με τα κοινά κλέφτες μέχρι αποδείξεως του εναντίον, όταν το διαίρε και βασίλευε εξουσιάζει την μικροκλίμακα τί έχουν να φοβηθούν;
Αρκετές φορές αυτά τα παιδάκια σκέφτονται το μισθό τους και τις διαταγές που έχουν αφού είναι γνωστό ότι υπό το μανδύα του ταραχοποιού παρεισφρύουν στις πορείες ασφαλίτες με ένα διπλό σκοπό. Από τη μία να δώσουν θάρος σε όποιον έχει μολότοφ, τσεκούρια λοστούς κλπ να αναλάβει δράση και να τον συλλάβουν (εν μέρει θεμιτός ο ρόλος αυτός), αλλά από την άλλη να δώσουν την ευκαιρία στις δυνάμεις καταστολής να καταπνίξουν και να δυαλύσουν την διαδήλωση και να περάσουν το μήνυμα ότι όποιος λαβαίνει μέρος σε διαδηλώσεις και μάχεται για τα δικαιώματά του δεν θα έχει καλό τέλος. Είτε είναι φιλήσυχος είτε είναι σπασοτραπεζάκιας (το είδαμε να γίνεται κι αυτό στις τελευταίες διαδηλώσεις).
Θα παρακαλούσα τους διαφωνούντες να μη βάζουν ένα αστέρι και να την κάνουν στα μουλωχτά, αλλά να εκθέτουν την άποψή τους καθαρά. Μπορεί άλλωστε κάπου να κάνω λάθος στις απόψεις μου. Είμαι έτοιμος να ακούσω οποιαδήποτε κριτική που θα με έκανε καλύτερο. Δεν είμαι αρτηριοσκληρωτικός οπαδός των απόψεών μου. Μπορώ να ακούσω και μία άποψη που διαφέρει από τη δική μου.
Α ! Η προσφορά για το σουβλάκι ισχύει και για αυτούς που έχουν αντίθετη άποψη με τη δική μου.
μαλιστα θα έλεγα ότι τα περισσότερα μου φαίνονται προφανή. Μόνο εκεί με τους δημόσιους υπάλληλους έχω τις αντιρρήσεις μου
δηλαδή τα κόμματα είναι οι βουλευτές τους και μόνο? Οχι βέβαια. Στο κάτω κάτω ποιος τους ψήφισε και έγιναν βουλευτές?
βέβαια δε λέω να βάλουμε όλους τους ΔΥ σε ένα τσουβάλι. Πολλοί είναι εκείνοι που τιμούν τη δουλειά τους, κοιτάνε να εξυπηρετήσουν τον συμπολίτη τους κλπ. Αλλά ένα άλλο μεγάλο μερος των ΔΥ είναι αμετανόητα μέλη του κομματικού στρατού των 2 μεγάλων κομμάτων (κυρίως). Αυτά τα άτομα έχουν μάθει να είναι η άμμος στα γρανάζια οποιασδήποτε θετικής αλλαγής. Διεκδικουν διαρκώς προσωπικά οφέλη με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο
εχω πειστεί π.χ. ότι η αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, έτσι ώστε να γίνει πιο δίκαιο και αποδοτικό και να αρχίσει να μαζεύει περισσότερα φράγκα από τους πλούσιους, σκοντάφτει σε μεγάλο βαθμό στην άρνηση των υπαλλήλων του υπουργείου οικονομίας να κάνουν τη δουλειά τους. Και πάλι θα το πω: πολλοί δεν είναι έτσι. Αλλά και αυτοί οι καλοί πως να κάνουν τη δουλειά τους? Πρώτον η δουλειά είναι ομαδική, δεν έχουν όλοι τον ίδιο ρόλο κι άλλωστε είναι πολλή η δουλειά γι' αυτό υποτίθεται ότι είναι τόσος κόσμος εκεί μέσα. Δεύτερον παίζουνε και λαμογιές στις οποίες λόγω ήθους υποθέτω ότι τα εν λόγω λαμόγια είναι πρωταγωνιστές. Και τρίτον όταν βλέπεις στον ίδιο χώρο με σένα κάποιους να ξύνονται συστηματικά σου τη βαράει και σένα, είναι δύσκολο να μη χαμηλώσεις κι εσύ ταχύτητα
συγχαρητήρια σε όσους συνεχίζουν να τιμούν τη δουλειά τους και τελικά την ανθρωπιά τους σε τόσο δύσκολες και στρεβλές συνθήκες. Κουράγιο παιδιά. Για τους άλλους θα κάνω το ίδιο που κάνω και για τα τρολ: δεν θα χαραμίσω λόγια
βετζετέριαν για μενα πλιιιζ
.......μπορεί να θέλει να κάθεται να τα ξύνει όλη μέρα.
Ευθύνη της πολιτείας είναι να τον βάλει να δουλέψει. Η οργάνωση και διαχείριση της Δημόσιας διοίκησης είναι ευθύνη της κυβέρνησης. Αν εισάγονται υπεράριθμοι, αν οι δημ. υπάλληλοι τεμπελιάζουν, αν δημιουργούνται δημόσιοι φορείς χωρίς αντικείμενο, αν, αν ,αν...... ευθύνεται αυτός που έχουμε βάλει εκεί για να ελέγχει την κατάσταση και δεν το κάνει. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ίδιος ο δημ. υπάλληλος δεν φέρει καμία ευθύνη έτσι;
Ρε σεις, τα τελευταία χρόνια είχα μαζέψει με αιματηρές οικονομίες στην τράπεζα 35 ευρώ, θα μου τα φάτε όλα;
κι εγω θελω βετζεριαν σουβλακι...για να μη τρωμε πονο και βια...
ωραια η κουβεντα και καλο ειναι να γινονται πολλες τετοιες κουβεντες να συνειδητοποιουμε τι συμβαινει, πως νιωθουμε με αυτο που συμβαινει, τι θελουμε, που παμε ως συλλογικοτητα, τι μπορουμε να κανουμε...
tkant, ωραια η αναλυση σου και γενναει πολλα ερωτηματικα και προβληματισμους...να συμπληρωσω μονο οτι εκτος απο την αντιδραση φευγω ή μαχομαι (fight or flight) υπαρχει και η αντιδραση του παγωματος και της καταρρευσης (freeze, playing dead).
Η δικη μου απαντηση στο θεμα της βιας ειναι θεραπεια, θεραπεια, θεραπεια, να αναλαβει ο καθενας το κομματι της δικης του πληγης και να μπορει να βγαινει πιο καθαρος προς τα εξω και λιγοτερο χειραγωγησιμος. Τα ψεμματα για το ποιοι ειμαστε μας τα ειπαν απο την κοιλια της μανας μας ανθρωποι που και κεινοι ζουσαν με ψεμματα και τα εχουμε πιστεψει, εξου κι ο φοβος, που παραλυει τα παντα και τους παντες και μας κανει ευαλωτες στους ψυχοπαθεις-εθισμενους στη δυναμη. Αυτοι ειναι οι πιο αρρωστοι, οι πιο φοβισμενοι απο ολους. Να δουμε επισης τι μπορουμε να κανουμε ολοι μαζι, να
κοιταξουμε ο ενας τον αλλο και να δουμε οτι ειμαστε πολυ κοντα, ειμαστε φιλοι. Να καθαρισουμε την οραση μας και να δουμε αυτο που πραγματικα υπαρχει κι οχι το κακο-τοξικο τρυπακι της τηλεορασης. Χρειαζομαστε ενα καλο συλλογικο group therapy. Α, ναι! κι οπως ειπε κι ο φιλος πιο πανω να ξαναμαθουμε οτι τα πραγματα μπορουν να ειναι κι αλλιως, να πιστευουμε, και να ελπιζουμε.
Επειδή βλέπω διάθεση είπα να βαρύνω την κουβέντα με τις μεταφυσικές ανησυχίες μου....
Σύμφωνα με την παράδοση μας η Αγία Σοφία είχε τρεις κόρες: Την Αγάπη, την Ελπίδα και την Πίστη. Νομίζω ότι είναι ένας από τους κορυφαίους συμβολισμούς των ιστοριών των Αγίων. Αν θέλουμε να έχουμε Σοφία στη ζωή μας, χρειάζεται Πίστη που γεννάει Αγάπη και Ελπίδα.
Κατά τη γνώμη μου (ή την πίστη μου αν θέλετε) ο φόβος γεννιέται και κυριαρχεί στη ζωή εκείνων που δε τα διαθέτουν αυτά ή δε τα διαθέτουν σε επαρκείς ποσότητες.
Το παιδί από τη στιγμή που θα γεννηθεί και κάθε στιγμή από εκεί και πέρα επιζητεί ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Κουρνιάζει στην αγκαλιά της μάνας και όταν για κάποιο εκείνη χαθεί κλαίει ΦΟΒΙΣΜΕΝΟ. Η ΠΙΣΤΗ είναι η πυξίδα μας που μας καθοδηγεί στη ζωή, αισθανόμαστε τέτοια ασφάλεια όταν την έχουμε που δε ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ τίποτα, η ζωή μας αντίθετα είναι γεμάτη ΕΛΠΙΔΑ και ΑΓΑΠΗ. Νομίζω (ή πιστεύω αν θέλετε) ότι η ηθική αλλοτρίωση είναι που γεννά το ΦΟΒΟ. Υπάρχει η Φύση μας που όσο είμαστε κοντά της νιώθουμε ασφάλεια. Επιζητεί ανιδιοτελή προσφορά, αγάπη χωρίς υλική βάση, δημιουργία χωρίς υλικά ανταλλάγματα. Όταν απομακρυνόμαστε από τις διαχρονικές αυτές αξίες, όταν πλουτίζουμε εις βάρος του διπλανού μας, όταν προδίδουμε την αγάπη για την προσωρινή ανέλιξη και τόσα άλλα παραδείγματα από τον κόσμο της κατανάλωσης, της καριέρας, του ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ χωρίς του ΕΙΝΑΙ, τότε γεννιέται ο ΦΟΒΟΣ.
Είχε πει ένας φιλόσοφος (δε θυμάμαι τώρα ποιος και βαριέμαι να ψάξω):
Αν αυτό που είμαι είναι αυτό που έχω, τότε αν πάψω να έχω τι θα είμαι;
Φοβόμαστε την οικονομική κρίση, όταν στηρίζουμε την ύπαρξη μας στα υλικά αγαθά που έχουμε γύρω μας, φοβόμαστε το μετανάστη όταν το χρησιμοποιούμε για να κάνει αγγαροδουλειές χωρίς να τον πληρώνουμε, φοβόμαστε τον εργαζόμενο όταν πλουτίζουμε εις βάρος του. Ο γιατρός που έχει πάει στην Αφρική να βοηθήσει φτωχά παιδάκια δε φοβάται ούτε τους μετανάστες, ούτε την οικονομική κρίση. Ούτως ή άλλως δε στήριξε την ύπαρξή του σε τίποτα υλικό, αλλά στην ανιδιοτελή προσφορά, στην αγάπη που εισπράττει καθημερινά από τον περίγυρό του. Ο ΜΑΤατζής που βαράει διαδηλωτές για να τους ταπεινώσει ΦΟΒΑΤΑΙ μήπως τον βαρέσουν και εκείνον οι αναρχικοί, η ζωή του δηλητηριάζεται από την ανασφάλεια. Ο μερακλής δάσκαλος του χωριού που γεμίζει τη ζωή των παιδιών δημιουργικές δραστηριότητες του μειώνεται ο μισθός, αλλά η ζωή του συνεχίζεται στο ίδιο δημιουργικό μοτίβο, δε δηλητηριάζεται από τίποτα. Μάλιστα είναι σίγουρος ότι αν τον απολύσουν θα βρεθεί κόσμος να τον βοηθήσει να βρει κάπου αλλού δουλειά. Αντίθετα ο δημόσιος υπάλληλος που στήριξε την ύπαρξή του στην εκμετάλλευση της (μικρο-)εξουσίας του ΦΟΒΑΤΑΙ ότι δε θα βρεθεί κανένας να του συμπαρασταθεί ΗΘΙΚΑ όταν θα μειωθεί ο μισθός του στο μισό και δε θα μπορεί πλέον να αποπληρώσει το διαμέρισμα στο ρετιρέ του Π. Φαλήρου.
Ο καθένας μπορεί να προσαρμόσει τα λεγόμενά μου στα δικά του ΠΙΣΤΕΥΩ που τον καθοδηγούν στη ζωή.
...νιώθω πως ζω σε μια Χώρα στην οποία Βασιλεύει ο Μπάρμπας απ΄την Κορώνη είναι Φόβος ή Φοβία?...
.
.
.
.
Άσχετο, αλλά να ξεκαθαρίσω εδώ πως το ότι ο αγαπητός tkant σε κάθε forum δημοσίευση και κάθε blog του, τάζει σουβλάκια, ουδεμία σχέση έχει με το άτομό μου και τις..."άκρες" μου.
...έρως ανίκατε μάχαν...