Πάλι πατάτες ρε μάνα;

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μέρος μιας ιστορίας με τίτλο: «Μια ΧΗΔΕΑ ιστορία (Χ-ωρίς Η-θικό Δ-ίδαγμα Ε-κτός Α-προόπτου)», που περιλαμβάνεται στο βιβλίο: «..και ύστερα ήρθες και μ’ έλυσες» από τις εκδόσεις Βαβέλ, συγγραφέας: Κωστάκης Ανάν

Η ιδέα του να την ανεβάσω στο site ξεκίνησε στο 1ο μπάνιο του λαού (27/8/06), όπου μετά το μπάνιο καταλήξαμε για σουβλάκια σε ένα μαγαζί κοντά στην παραλία και αναπτύχθηκε εκεί μια φιλολογία γύρω από το θέμα της τηγανητής πατάτας και πώς αυτή έχει “εισβάλλει” στη ζωή μας. Όποιος δεν έρχεται στα μπάνια, χάνει αυτές τις απείρου κάλλους συζητήσεις...

Μια ΧΗΔΕΑ ιστορία (Χ-ωρίς Η-θικό Δ-ίδαγμα Ε-κτός Α-προόπτου) (απόσπασμα)
Ο Ανδρέας καθόταν στην αίθουσα, με ένα βλέμμα που συνδύαζε απορία, απόρριψη και βαριεστιμάρα, σαν να άκουγε κάποιον που προσπαθούσε με λογικά επιχειρήματα να τον πείσει ότι ο Θεός φοράει 42 νούμερο παπούτσι. Η αλήθεια είναι ότι δεν άκουγε και πολύ πιο λογικά πράγματα...
Ο γέρος στο βήμα έφτανε στο κρεσέντο: «Και κλείνω, αγαπητοί φίλοι, λέγοντας: Όχι στην ξενόφερτη, μαζοποιημένη, ιμπεριαλιστική θα τολμούσα να πω, τηγανητή πατάτα. Όχι στην ομαδοποίηση στα ταχυφαγεία! Ζήτω οι ελληνορθόδοξες, τεμαχισμένες από ανθρώπινο χέρι, τηγανητές πατάτες!!!»
Ο Ανδρέας έκρυψε το κεφάλι του στα χέρια του, ενώ το κοινό γύρω του χειροκροτούσε παθιασμένα. Βρισκόταν στη συνέλευση του ΣΑΚΥΤΗΠ (Σύλλογος Αποκατάστασης του ΚΥρους της ΤΗγανητής Πατάτας) και ο ομιλητής ήταν ο πεθερός του, τον οποίο ανεχόταν μόνο και μόνο για χατίρι της γυναίκας του, η οποία αγαπούσε πολύ τον μπαμπά της, εθελοτυφλώντας στο γεγονός ότι ο γέρος ήταν προφανέστατα για τα σίδερα.