Τι ήξερε από αγάπη!
Τι ήξερε γενικά!
Συμπέρανα από τα αρχικά «Β.Ο» που ήταν γραμμένα μέσα σε μια πρόχειρα ζωγραφισμένη καρδιά πάνω στο σημειωματάριο της, ότι ήταν τσιμπημένη με τον Βανς Όμπερντικ .
Αυτό το συγκεκριμένο κορίτσι, η Τζούλι, απέχει πολύ από το να είναι ισάξια μου νοητικά. Οι εργασίες της, στην καλύτερη, παίρνουν ένα «+». Οι δικές μου από την άλλη πάντα γίνονται θέμα συζήτησης από την δασκάλα μας.
Και ο Βανς Όμπερντικ είναι απλά ένας καραγκιόζης. Είναι καραγκιόζης με κάπα κεφαλαίο. Μαραζώνει στην τρίτη θέση στα μαθηματικά, ενώ εγώ θριαμβεύω στην πρώτη. Είναι θέμα ρουτίνας τα γραπτά μου να παίρνουν αυτοκόλλητα και αστεράκια, ενώ τα δικά του, είναι θέμα ρουτίνας να γράφουν μόνο «ξανακοίταξε το».
Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να με νοιάζει αν κάθονται μαζί την ώρα της μελέτης; Αν μιλάνε στο τηλέφωνο, αν πάνε βόλτα ή αν θα παντρευτούν;
Μάλιστα, εκεί είναι το θέμα. Το σύμφυτο πρόβλημα του να είσαι στην πέμπτη δημοτικού και να έχεις την εξυπνάδα ενός γυμνασιόπαιδου, είναι ότι ενώ έχω την διανοητική ικανότητα να αναγνωρίζω τα λάθη των νεανικών μου συναισθημάτων, μου λείπει η αναπτυσσόμενη ωριμότητα ώστε να τα αντιμετωπίσω.
Έτσι παρά την ολοφάνερη διαφορά στον δείκτη ευφυΐας μας, πιάνω τον εαυτό μου απόλυτα γοητευμένο από την Τζούλι. Καμιά φορά, αντί να συγκεντρωθώ στον πίνακα, συγκεντρώνομαι στις ροζ κορδέλες που πιάνουν πίσω τα μακριά μελιά σγουρά μαλλιά της.
Θέλω να πιστεύω πως είμαι υπεράνω πάσης ζήλιας, αλλά όταν βλέπω τον Βανς να πεταλάρει νωχελικά το δεκατάχυτο φιγουρατζίδικο ποδήλατο του δίπλα της μετά το σχολείο, με πιάνει αλλεργία. Πεταλάρωντας και λέγοντας ατάκες από διάφορες κωμωδίες. Σίγουρα παρακολουθούσε κι εκείνη τις ίδιες σειρές ,και παρόλα αυτά χαχανίζει.
Και ενώ εμφανίζεται τόσο καμαρωτά να κάθεται πάνω στο μπλε γυαλιστερό Schwinn του, παίρνοντας λάμψη από την αστραφτερή αγάπη της Τζούλι, πάντα τα κάνει θάλασσα με τις ταχύτητες. Τις μπερδεύει, κάνει απαίσιο θόρυβο, σπινάροντας άγρια. Όμως όσες περισσότερες ηλίθιες επιδείξεις κι αν κάνει με το ποδήλατο του, τόσο περισσότερο φαίνεται να αρέσει στη Τζούλι.
Συχνά ονειροπολώ ότι το ποδήλατο του ανατινάζεται. Ότι ανατινάζεται κι εκείνος μαζί μ’ αυτό. Ότι το καραγκιοζίστικο κεφάλι του γλιστράει στον αέρα με μια τελευταία καραγκιοζίστικη έκφραση κολλημένη πάνω του για πάντα στην αιωνιότητα. Και καθώς αρμενίζει πάνω από τον ορίζοντα, εγώ βάζω τα χέρια μου γύρω από την Τζούλι, κάνοντας την να τα χάσει με την επίδειξη της γνήσιας ευφυΐας και της έξυπνης συζήτησης. (Στο παρελθόν είχα προσπαθήσει να της δείξω την γνήσια ευφυΐα, κάνοντας την αναφορά του Βανς στο μάθημα της επιστήμης με τα κρεμμυδάκια, αλλά τα απογευματινά τους ραντεβού συνεχίστηκαν.)
Τελευταία, παρατήρησα κάτι αρκετά ανησυχητικό. Φαίνεται ότι ο Βανς έμαθε τις ταχύτητες 1-5 και δεν είναι πια ευχαριστημένος με το να πεταλάρει αδέξια δίπλα στη Τζούλι. Τώρα ο Βανς την στηρίζει πάνω στο τιμόνι και ποδηλατούν τόσο γρήγορα που πια δεν τους προλαβαίνω!
Αυτές οι γελοιότητες θα τη σκοτώσουν στα σίγουρα!
Και αν πεθάνει το φταίξιμο δεν θα είναι δικό του, κι αυτό γιατί είναι πολύ χαζός για να αντιληφθεί την έννοια της λογικής. Όχι! Το φταίξιμο θα είναι δικό μου που δεν βρήκα το θάρρος να επέμβω. Οι ματωμένες ροζ κορδέλες της θα είναι στα δικά μου χέρια!
Έπρεπε να καταστρέψω το ποδήλατο του Βανς Όμπερντικ!
Η αποστολή δεν θα ήταν τόσο για την αγάπη μου για την Τζούλι όσο για την ίδια της τη ζωή.
Το σχέδιο μου ήταν απλό. Αντί να βοηθάω στη βιβλιοθήκη κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, θα γλιστρήσω στο πάρκινγκ των ποδηλάτων. Μετά, χρησιμοποιώντας ένα από τα μεγάλα κατσαβίδια του πατέρα μου, θα αφοπλίσω το ποδήλατο αφαιρώντας την αλυσίδα.
Αν με έπιαναν, θα τηλεφωνούσαν οπωσδήποτε στους γονείς μου, το οποίο θα είχε σαν αποτέλεσμα την τιμωρία. Όπως κι αν έχει όμως η τιμωρία θα ήταν παροδική ενώ οι καρποί της θυσίας μου θα διαρκούσαν για πάντα.
Με το Διάλειμμα της Κρίσεως στις πλάτες μου, σκεφτόμουν μόνο την Τζούλι. Αποφεύγοντας τον επιστάτη της σχολικής αυλής, πήγα στο πάρκινγκ των ποδηλάτων. Έβαλα το κατσαβίδι στην ένωση της αλυσίδας και το έστριψα. Η δουλειά έγινε. Η αλυσίδα έσπασε.
Ακόμη, το ποδήλατο έμοιαζε απειλητικό. Φανταζόμουν τον Βανς να πεταλάρει με τη Τζούλι πάνω στο τιμόνι, χωρίς αλυσίδα. Τον φανταζόμουν να πεταλάρει ακριβώς πάνω στο μονοπάτι ενός ερχόμενου τραίνου. Άρχισα να λυγίζω τις ακτίνες με το κατσαβίδι, αλλά αυτό αποδείχθηκε πολύ αναποτελεσματικό. Έτσι, άρχισα να χτυπώ δυνατά τις ζάντες με μια πέτρα ώστε να κάνω την πιθανότητα της κύλισης σχεδόν αδύνατη.
Είναι ωραία να ποδηλατείς τον κόσμο με τις δέκα ταχύτητες του κακού. Είναι τόσο ωραία που άρχισα να χτυπώ δυνατά τον σκελετό. Σήκωσα την πέτρα σαν να ήταν πέλεκυς. Έκοψα και τράβηξα τα καλώδια. Χάλασα το λεβιέ των ταχυτήτων και κατέστρεψα τα φρένα.
Ήμουν τόσο συγκεντρωμένος στην αποστολή μου που ούτε καν αντιλήφθηκα πως ήμουν το επίκεντρο της προσοχής ενός πλήθους. Θα ήρθαν, χωρίς αμφιβολία, για να με ενθαρρύνουν! Θα πρέπει να έμοιαζα με Μπολσεβίκο που καταλαμβάνει το παλάτι του Τσάρου! Αλλά δυστυχώς, κανείς δεν θα καταλάβαινε τον παραλληλισμό μιας και ήμουν ο μόνος στην πέμπτη δημοτικού που ήξερα την ιστορία της Ρωσίας.
Κοιτάζοντας πάνω, είδα την Τζούλι. Αισθάνθηκα από τα ορθάνοιχτα της μάτια πως η εικόνα που είχε για μένα, είχε αλλάξει. Με κοίταξε όχι σαν τον εξυπνότερο μαθητή της πέμπτης τάξης, αλλά σαν τον πρωταθλητή της! Κατάλαβε πως κατέστρεφα το ποδήλατο για να μπορέσει να ζήσει.
Δίπλα της, δάκρυα ξεχείλιζαν από τα μάτια του Βάνς. Καθώς ο επιστάτης του διαλείμματος με απομάκρυνε, απολάμβανα την ιδέα ότι εκείνος κλαίει. Έκλαιγε γιατί κατάλαβε ότι χωρίς το ποδήλατο του, η Τζούλι επιτέλους θα έβλεπε ότι δεν είχε τίποτα να της προσφέρει.
Αργότερα, καθώς καθόμουν στο γραφείο του διευθυντή περιμένοντας τη μαμά μου να έρθει να με πάρει, σκεφτόμουν την τελική ανταμοιβή της Τζούλι. Καθώς θα πέρναγα τα δάκτυλα μου μέσα από τις μελί της μπούκλες, θα μου έλεγε, «Σ’ ευχαριστώ που μ’ έσωσες. Σ’ ευχαριστώ που είδες αυτό που δεν μπορούσα να δω εγώ. Και πιο πολύ σ’ ευχαριστώ που έχεις την υπομονή να μ’ αγαπάς.» Μετά θα κρατηθούμε από το χέρι και θα την πάω στο σπίτι της.
Copyright 2000 by Brian Murray
Μετάφραση Μαρία θεοδωρίδου
!