Πισινά κέντρα μετακομίζουν... μπροστά.

Hack. Dirty hack. Αλλά αποτελεσματικό. Απευθύνεται κυρίως σε hardcore ταξιδιώτες που δεν διστάζουν να βάλουν το ποδήλατό τους σε ταλαιπωρία εις του διαβόλου την μητέρα. Όσοι φερόμαστε στα ποδήλατά μας έτσι διαπιστώνουμε σε βάθος χρόνου ότι τα κέντρα που τα φτύνουν συντομότερα είναι τα μπροστινά. Ο λόγος είναι μάλλον οι μικρότερες διαστάσεις, αφού το στρες πέφτει σε μικρότερες επιφάνειες τριβής. Βέβαια το κέντρο το ποιοτικό θα κρατήσει περισσότερο, εδώ όμως μιλάμε για hacking δηλ. προσπαθούμε να κάνουμε δουλειά με τα απλούστερα μέσα.

Ψάχνοντας μια μέρα σε μια κούτα με παλιά εξαρτήματα είδα ένα παλιό πισινό κέντρο για βιδωτό ρολίπ από την εποχή του Νώε, τότε δεν υπήρχαν ποδήλατα αλλά στο θέμα μας παρακαλώ, και μου ήρθε η ιδέα. Έβγαλα τα spacers και το έφερα στα 10 εκατοστά άνετα. Στην ακτινολόγηση βέβαια χρειάστηκε ομπρέλιασμα. Στα πλεονεκτήματα επίσης συμπεριλαμβάνεται η ομοιομορφία υλικών, δηλ. έχεις δύο ρόδες πρακτικά σχεδόν ίδιες, δηλ. με παρόμοια κέντρα,  ίδιους άξονες/κώνους/ακτίνες και τέτοια, και άμα σου κάτσει η κουφή η στραβή, μπορείς άμα λάχει να βρεις ρολίπ στον ποδηλατά του χωριού και εύκολα την μπροστινή ρόδα να την κάνεις πισινή. (Και με την ευκαιρία και το άλλο το άσχετο σχετικό, σε τέτοιες συνθήκες ασφαλέστερο να έχεις shifters απλά τριβής γιατί οι ταχύτητές σου θα δουλέψουν με κάθε ρόδα.) Επίσης αν αφήσεις τον πισινό άξονα που είναι μακρύς θα έχεις μία καλή βίδα-αναμονή για σχάρα κλπ.

Με αυτόν τον τρόπο αυτά τα παλιά κέντρα μπορούν να αξιοποιηθούν σε κάθε είδους ποδήλατο. Πέρασε κανένας χρόνος από τοτε, το κέντρο δουλεύει βούτυρο, και η ζωή συνεχίζεται. Αυτά.