Παραβιάζω για δεύτερη φορά την απόφασή μου να διαβάζω μεν, να μη γράφω δε σε τούτο το φόρουμ και αυτό για προσωπικούς λόγους (που δεν έχουν σχέση με τους διαχειριστές, το λέω για να μην παρεξηγηθώ).
Αιτία τούτης της παραβίασης είναι τα γραφόμενα του scrabler με τον οποίο δεν συμφωνώ πάντα, συμφωνώ όμως συχνά.
Αντί άλλου σχολίου, θα περιγράψω πως γεννήθηκε ένα παιδικό παιχνίδι. Αλλά και πως έπαψε να υπάρχει (βίαια).
Μπαίνουμε πρώτα στη μηχανή του χρόνου...2011...2001...1991...1981...1978. Εδώ σταματάμε. Καλοκαίρι του 1978 στην Αργυρούπολη (Αττικής). Στη γειτονιά παίζουν παιδιά (ένα εξ αυτών ήμουν και εγώ). Η αλάνα που είχε εκείνα τα ξύλινα δοκάρια στις δύο άκρες της μόλις απέκτησε μία τεράστια λακούβα μέσα της (σε λίγο «πέφτουν τα μπετά»). Στο οικοπεδάκι απέναντι το έδαφος είναι μάλλον αρκετά ανώμαλο για παιχνίδι (έρχεται και ένας παπούς και βόσκει και δυο γίδια μέσα). Πλάκα-πλάκα από πέρσυ μέχρι φέτος μόνο ο δρόμος έμεινε ελεύθερος για παιχνίδι. Προσοχή μόνο μη σπάσουμε τον καθρέφτη της «κούρσας». Ας ξεκινήσουμε παρ' όλα αυτά το παιχνίδι, έτσι κι αλλιώς ο πατέρας του ιδιοκτήτη της «κούρσας» θα βγει έξω σε λίγο να μας πει «πηγαίνετε να παίξετε παρακάτω». Είναι γνωστό ότι «κούρσες» έχει μόνο εδώ, «παρακάτω» δεν έχει. Ή αν έχει δεν ενδιαφέρει κανένα αφού δεν είναι δικές μας.
Εγκλωβισμένοι λοιπόν ανάμεσα στον καθρέφτη της «κούρσας» και την τρύπα της (τότε) αλάνας, αρχίζουμε να παίζουμε τα «μήλα», παιχνίδι ήπιο στο οποίο δεν εκτοξεύεται η μπάλλα με δύναμη και ταχύτητα ικανή να δημιουργήσει την οποιαδήποτε ζημιά στο πολύτιμο κέλυφος της «κούρσας». Εκεί λοιπόν που νομίζεις πως τα προβλήματα τελείωσαν, εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο στο οποίο δεν αρέσουν τα «μήλα». Μετά από ένα 15λεπτό κι άλλο, μετά από ένα 15λεπτο κι άλλο ένα. Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε; Κάθε 15 λεπτά θα διακόπτουμε; (Που να ήξερα ο δεκαετής, ότι τα επόμενα χρόνια το 15λεπτο αυτό θα ήταν μία εξαιρετική πολυτέλεια και πως οι «κούρσες» με τους ευπαθείς καθρέπτες θα πολλαπλασιαζόντουσαν με γεωμετρική πρόοδο).
Εκείνη τη στιγμή λοιπόν η παιδική ευφυία γεννάει ένα νέο παιχνίδι με το όνομα «το σχοινί». Η ιδέα είναι εξαιρετικά απλή. Μόλις προσεγγίζει κάποιο αυτοκίνητο το χώρο παιχνιδιού (το δρόμο δηλαδή) δύο από εμάς πάμε από τη μία και από την άλλη μεριά, κάθετα στο οδόστρωμα και στο ίδιο ύψος. Εκεί τεντώνουμε τα χέρια μας και κάνουμε πως κρατάμε κάποιο αόρατο σχοινί. Οι υπόλοιποι φωνάζουν εν χορώ «το σχοινί, το σχοινί». Κάτω από το τεχνητό φως της λάμπας φαίνεται πως το «σχοινί» είναι υπαρκτό. Ο οδηγός κοντοστέκεται, κοιτάζει, διαπιστώνει την ανυπαρξία του εμποδίου και φεύγει κάτω από τα γέλια των παιδιών που παίρνουν έτσι μία μικρή «εκδίκηση» για τη διακοπή του παιχνιδιού τους.
Μέχρι την ημέρα που γεννάται η ατυχής (όπως αποδείχθηκε) έμπνευση το «σχοινί» να απωλέσει τα εισαγωγικά του και να γίνει υπαρκτό. Υπαρκτό μεν, αδύναμο δε έτσι ώστε να κοπεί από το διερχόμενο όχημα σαν να πρόκειται για δρομέα που κόβει την κορδέλα τερματισμού. Αστείο απλό και ανώδυνο. Τι πιο κατάλληλο για να χρησιμοποιηθεί γι' αυτό το σκοπό πέρα από το περιεχόμενο μιας παλιάς κασέτας; (τα ΜΡ3 players δεν υπήρχαν ακόμα ούτε ως σκέψη). Το μαύρο χρώμα της ταινίας θα την καθιστούσε αόρατη στο ημίφως. Ανακαλύπτεται λοιπόν η παλιά πεταμένη κασέτα και πέφτει σε μένα ο κλήρος να κρατήσω τη μία άκρη της ταινίας. Η άλλη άκρη ΔΕΝ κόβεται αλλά αφήνεται τυλιγμένη μέσα στην κασέτα (μοιραίο λάθος). Έρχεται λοιπόν το πρώτο αυτοκίνητο, περνάει την ταινία και αυτή (η άτιμη) δεν κόβεται όπως είχαμε φανταστεί αλλά ξετυλίγεται και παρασύρεται από το υπερπολύτιμο «παρμπριζ» του Φιατακίου. Ο οδηγός του μόλις διαπιστώνει το «τραγικό αυτό έγκλημα» σταματά και αλλάζει ταχύτητα σε όπισθεν. Βγαίνει έξω και αρχίζει να κυνηγά τον «ένοχο» που και κρατούσε την άκρη που ξετυλίχθηκε και ήταν κάτω από το φως της λάμπας (και άρα φαινόταν). Σήμερα σκέφτομαι πως έπρεπε να αφήσω από τα χέρια μου την ελεύθερη άκρη και τώρα τίποτα δεν θα είχα να διηγηθώ, αλλά μη περιμένετε πολλά από το τότε 10χρονο. Πιάνει τον φουκαρά στα τίμια χέρια του και του ρίχνει ένα «μπερντάκι», αφού παράλληλα τον απεκάλεσε πολλές φορές «αλήτη» που είχε τολμήσει να ακουμπήσει ένα τόσο επιζήμιο υλικό όσο είναι η μαλακή ταινία μιας κασέτας πάνω στο υπερπολύτιμο αυτοκίνητό του...έκτοτε το εικονικό σχοινί δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε από κανένα...
Από το δρόμο αυτό έφυγα και ξαναπέρασα αρκετά χρόνια μετά («μεγάλος» πλέον). Δεν υπήρχε φυσικά, ούτε αλάνα, ούτε οικοπεδάκι, ούτε κατσίκια ούτε και παιδιά να παίζουν. Υπήρχαν όμως «κούρσες». Πολλές. Πάρα πολλές «ων ουκ έστι αριθμός» σταθμευμένες σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο του δρόμου. Μάλιστα, πέρασα από εκεί κι εγώ πλέον με τη δική μου «κούρσα», κανείς όμως δεν με σταμάτησε με κανένα «σχοινί». Ένοιωσα πολύ άσχημα και ένοχος και για τη δική μου γενιά που όπως αποδείχθηκε δεν έμαθε τίποτα. Πέρασα μία φορά και από τότε αποφεύγω να περνάω. Θέλω να έχω τον δρόμο εκείνο στο μυαλό μου όπως ήταν και δεν θέλω να τον βλέπω όπως είναι τώρα...
Συγγνώμη για το μακροσκελές της δημοσίευσης, κάποιοι θα εύχονται να μην είχα παραβιάσει την υπόσχεσή μου...
Νομίζω το post του automation πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί και να γεμίσει παιδικές εμπειρίες από όλους μας. Όλοι νομίζω έχουμε να διηγηθούμε ιστορίες από το πώς ήταν αυτή η πόλη (και πώς θα θέλαμε να ξαναγίνει...), ιστορίες στις οποίες τα "παιδικά παιχνίδια" που είχαν ως στόχο σαμποτάζ "στον κόσμο των μεγάλων" τώρα ιδωμένες μοιάζουν σοφές ενέργειες που έπρεπε να επικρατήσουν πάση θυσία, αλλά τότε τις βλέπαμε σαν "σκανδαλιές" που ήταν ζήτημα χρόνου να τις καταστείλουν οι "μεγάλοι".
Προσθέτω και εγώ την αντίστοιχη ιστορία μου.
"Η δεξαμενή"
Η δεξαμενή αποτελούσε το υπέρτατο οχυρό μας απέναντι στον κόσμο των "μεγάλων". Ήταν ψηλά και κατά μία έννοια ήταν ο πιο εύκολος τρόπος να αναρριχηθούμε και να βλέπουμε τον κόσμο "αφ' υψηλού". Μία τεράστια αλάνα γύρω τις μας προσέφερε ένα απέραντο πεδίο για το παιχνίδι μας, αλλά και πολλές ώρες να οργανώνουμε δραστηριότητες χαζεύοντας την πόλη από κάτω μας. Ώσπου τα όρια της Αθήνας απλώθηκαν στη Μεταμόρφωση. Ξαφνικά το οχυρό μας έγινε "φιλέτο" που ορέγονταν οι κατασκευαστές. Τι και αν είχε δεσμευτεί από το πολεοδομικό σχέδιο ως κοινωφελής χώρος (εκκλησία). Η λύση γνωστή για τους ανά την επικράτεια δημάρχους: αρνούμαστε να απαλλοτριώσουμε την έκταση υποβαθμίζοντας τη σημασία της, τη χαρίζουμε στους ιδιοκτήτες οπότε φαινόμαστε ότι είμαστε "ικανοί" δήμαρχοι που "έλυσαν το πρόβλημά τους" και παίρνουμε και τη μίζα μας από τους κατασκευαστές. Στη γειτονιά άρχισαν να κυκλοφορούν υπογραφές ότι "εκκλησία δεν θέλουμε στο χώρο αυτό", όλοι φυσικά υπέγραψαν (διότι φαντάστηκαν ότι αν δε γίνει εκκλησία ο χώρος αυτός θα μείνει ελεύθερος), ο δήμαρχος πρότεινε τον αποχαρακτηρισμό του χώρου που πέρασε παμψηφεί στο δημοτικό συμβούλιο και όλα καλά.
Εμείς φυσικά δεν ξέραμε ούτε από πολεοδομικά σχέδια, ούτε από δημοτικά συμβούλια, ξέραμε μόνο ότι αυτός ο χώρος ήταν το υπέρτατο σύμβολό μας που χώριζε το σχολείο από τη γειτονιά μας και μας χάριζε πολλές εμπειρίες καθημερινά. Η μόνη μας γνώση για τον κόσμο των "μεγάλων" ήταν η μπουλντόζα που ξαφνικά εμφανίστηκε καταπατώντας βίαια την έκτασή μας. Αμέσως σήμανε συναγερμός στην παιδική παρέα. Συμβούλια επί συμβουλίων για το πώς θα διώξουμε τον "εχθρό". Η μπουλντόζα άρχιζε να μη παίρνει μπροστά τα πρωινά. Οι άγνωστοι "σαμποτέρ" γέμιζαν τις εξατμίσεις πορτοκάλια και μανταρίνια. Μετά τις πρώτες μας μικρές νίκες (χάλασε η μπουλντόζα) το "παιχνίδι" μας σταμάτησε, διότι κυριάρχησε ο φόβος. Με απέραντη θλίψη και οργή είδαμε να φυτρώνουν πολυκατοικίες στο "χώρο μας" όχι μία, αλλά 4 πενταόροφες πολυκατοικίες.
Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τότε ότι δίναμε την πρώτη μας μάχη με όσους βάλθηκαν να εξαργυρώσουν τα όνειρά μας... Αν το ξέραμε η μάχη θα ήταν πολύ πιο οργανωμένη και ανελέητη. Διότι όταν είσαι παιδί σκέφτεσαι μόνο τις "αξίες" σου και τίποτα άλλο.
Εγώ λέω να πάμε και σε όλες τις πόλεις του εξωτερικού που οι κύριοι κεντρικοί τους δρόμοι είναι πεζοδρομημένοι και να τους πείσουμε να ξαναφέρουν τα αυτοκίνητα και την ελληνική αντιμετώπιση των πόλεων, γιατι έτσι θα ζούνε σαν και εμάς -πιο όμορφα!
Να καταργηθουν και οσοι ποδηλατοδρομοι και πεζοδρομια υπαρχουν για να πλατυνουν οι δρομοι κατα μια λωριδα. Στις υποχρωτικες κυκλικες πορειες χανουμε χρονο και μπερδευομαστε, να ισοπεδωθουν και οι πλατειες. Τελος να εξαφανιστουν και παιδικες χαρες, χωρια οτι θα ειναι λουκουμι για παρκινγκ, κυκλοφορουν και πολλα παιδια εκει γυρω και μας αναγκαζουν να κοψουμε ταχυτητα. Ασε που αμα πατησεις και κανενα πας για προφυλακτηρα φαναρι καπω στο νερο.
Μην την ακούτε την lyhadj, να κάτσετε στ' αυγά σας, στην ωραία μας Αθήνα...
Αλωστε στις περισσότερες πόλεις του εξωτερικού συμβαίνει το αντίθετο, δεν υπάρχουν πεζοδρομοι όπως στις πόλεις της Ευρώπης.
Οι άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο τρέχουν όσο πιο γρήγορα γίνεται να προλάβουν να μαζέψουν τα λεφτά για τα δάνεια που έχουν πάρει από τις τράπεζες και δεν έχουν το χρόνο να χαζολογάνε περπατώντας στο κέντρο της πόλης τους.
Οι πόλεις του κόσμου όλου ωφείλουν να είναι η "κυψέλη" όπου οι μέλισσες-idiots δουλεύουν ακατάπαυστα, αποδίδουν τα χρέη τους για την προκοπή του συνόλου... [των τραπεζιτών]
Και μένα μην με πολυακούτε, σαν δαιμονισμένος κατεβαίνω την Πανεπιστημίου,-"δίχως αύριο"- γιατί αύριο δεν έχει έτσι που είναι όχι μόνο η Πανεπιστημίου αλλά η πόλη όλη
livan αν δε σε πειράζει μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί διαφωνείς? Μόνο και μόνο επειδή πρόκειται για μια μεγάλη αλλαγή το περιμένω ότι θα υπάρξουν αντιρρήσεις. Μαζί πάνε αυτά. Θα ήθελα όμως να καταλάβω και το γιατί. Σε επηρεάζει εσένα προσωπικά ή θεωρείς ότι θα βλάψει την πόλη με κάποιο τροπο?
Βρε χαζούλια, έχετε βρεθει ποτέ σε πεζόδρομο;
Νομίζετε ότι αν ένας δρόμος στρωθεί με κυβόλιθους και μπουνε κολωνάκια στις δύο άκρες του αυτό θα ανασχέσει παρά στο ελάχιστο την κίνηση τροχοφόρων και μηχανοκίνητων;
Η Θέση μου: Πιστεύω στον ποδηλατόδρομο ως την καλύτερη εξυπηρέτηση ποδηλάτου. Διαφωνώ στην χρήση του πεζόδρομου (και πολύ περισσότερο του πεζοδρομίου!) απο το ποδήλατο, μιας και εμποδίζει τον πεζό το ... είδος υπο εξαφάνιση! Μια λύση κίνησης ποδηλάτου σε πεζόδρομο είναι η ποδηλατική λωρίδα στον μεγάλο πεζοδρομο της Θεσσ/κης.
Καθημερινά διατρέχω με το ποδηλατό μου την πεζοδρομημένη Αποστόλου Παύλου - κακως βέβαια διοτι αντιφάσκω με αυτά που υποστηρίζω. Εδω και μια βδομαδα η φρούρηση του απο την δημοτική αστυν. έχει ατονίσει και το λυσσαλέο μηχανάκι και το καταπατητικό αυτοκίνητο ξανακυριεύουν σταδιακά τον εδώ και δύο μήνες ευλαβικό πεζόδρομο. Ηταν ένα μέτρο της καινουργιας δημ. αρχής να τον φρουρει και πραγματικά κράταγα την ανάσα μου μην σταματήσει. Στα μέρη μας ήταν η πρώτη φορά που ένας πεζόδρομος ήταν αυτό που λέει η λέξη. Θυμίζω ότι τα έργα "Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων", δηλ. τουτοι οι πεζόδρομοι, εγκαινιάστηκαν το 2003!
Τώρα φέρτε στο νου σας τον τυπικό πεζόδρομο του Μεταξουργίου και της Κυψέλης με τα παρκαρισμένα, τον πεζόδρομο του θησείου κ το πεζοδρόμιο της Υμηττού με τα τραπεζοκαθίσματα Ξύλινα Τείχη (!), της Νομικης Σχολής με τις μαύρες τζιπάρες πάνω στην "τυφλού".
Θέλω να τελείωσω με μια παρατήρηση. Ο πεζός έιναι προσεκτικός όταν διασχιζει τον δρόμο - όταν βαδίζει σε πεζόδρομο δεν "φυλάγεται". Σε συνδιασμό με την διαφορετική οδηγική συμπεριφορά οδηγου τροχοφόρου (σε άδειο απο αμάξια πεζόδρομο τρεχει περισσότερο) νομίζω οτι ο (παραβιαζόμενος) πεζόδρομος είναι το πιο επικίνδυνο είδος δρόμου για την παράσυρση πεζού.
Ετσι σκέφτομαι και δεν θέλω αλλους πεζόδρομους. Λυπάμαι.
Ένα λεπτό, κάτι δεν πάει καλά εδώ. Από τη λογική πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι, δηλ. αφού δεν δουλεύει τώρα καλά καταργήστε το, δεν θα ήταν καλύτερη η λογική να το κάνουμε να δουλέψει;
Και μη ρωτήσει κανένας πώς. Δηλ. ακριβώς να ρωτήσει, γιατί αυτό θα ήταν το ζήτημα. Δϋσκολο ξεδύσκολο, και η τουαλέτα δύσκολη υπόθεση είναι αλλά κάθε μέρα πηγαίνουμε, για να θυμηθούμε το γνωστό ρητό.
Δηλαδή, στο όνομα κάποιων δυσκολιών, ισοπέδωση;
Δευ, 01/08/2011 - 12:52
Θέλει ακόμα να παριστάνει, κι αυτό είναι ωραίο, τον Ευρωπαίο
Εγώ προτιμώ πεζόδρομους και ας κοπανιέμαι.
Ότιδήποτε άλλο είναι μπακαλίστικη λύση που
δεν διευκολυνεί καμια ομάδα.
@automation
Για να γίνουμε Πράγα πρέπει να φύγουν
κοντά στα 4εκ Αθηναίοι και να κάψουμε
κοντά 1.5εκ μηχανοκίνητα και να αγοράσουμε
καμιά 80άρα τετραγωνικά χιλιόμετρα επιπλέον.
Αγαπητέ μου, για να «γίνουμε Πράγα» όπως είπες θα πρέπει επίσης να επιστρέψουμε πίσω στο χρόνο περίπου 60 έτη και να αποτρέψουμε το γκρέμισμα δεκάδων ιστορικών κτηρίων μεγάλης ομορφιάς, τα οποία και καταστράφηκαν τότε. Μπορεί πολλοί να μη συμφωνούν με τις απόψεις του Ζάχου Χατζηφωτίου σε πολλά θέματα (μάλλον όχι άδικα) όμως στο θέμα αυτό έχει γράψει μία πολύ επιτυχημένη περιγραφή περί του εγκλήματος που έγινε τότε. Τότε που κτήρια πραγματικά έργα τέχνης «έπεσαν» κάτω από την εργολαβική μπουλντόζα.
Όμως με το παραπάνω μου σχόλιο δεν θέλησα να πω ότι με έναν πεζόδρομο θα «γίνουμε Πράγα». Απλά, όποιος έχει πάει στην Πράγα έχει σίγουρα διαπιστώσει το πόσο καλό κάνουν σε αυτήν την πόλη οι πεζόδρομοι που υπάρχουν παντού. Δεν υποστηρίζω να φάμε όλο το «φιλέτο» που τρώνε στην Πράγα. Ένα ταπεινό «κοκκαλάκι» να γλύψουμε.
Και πεζόδρομοι χρειάζονται και πεζοδρόμια χρειάζονται και ποδηλατόδρομοι.
Μία φράση που άκουσα πριν λίγο καιρό και με συγκλόνησε:
-Στην Αθήνα είναι σχεδόν αδύνατο να περπατήσουν δύο ερωτευμένοι χέρι - χέρι.
Δεν σας έχει τύχει, αν όχι με τον καλό σας / την καλή σας, να προσπαθείτε να περπατάτε και να τα λέτε σε ένα πεζοδρόμιο μαζί με κάποιον και να κάνετε συνέχεια ζιγκ-ζαγκ, ο ένας πίσω, ο άλλος μπρος, εναλλάξ; :-) διότι είτε το πλάτος είναι ανεπαρκές, είτε ξεφυτρώνουν δεντράκια, εμπόδια πάσης φύσεως, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες κλπ.
Έπειτα, η μετακίνηση δεν είναι αυτοσκοπός. Και να κινηθούμε γρήγορα χρειάζεται, αλλά και να μπορούμε να σταματήσουμε κάπου να χαζολογήσουμε, ή και να πάμε και με το ποδηλατάκι μας χαλαρά και όχι στην τσίτα, πια πόρτα θα αποφύγω και ποιος θα με κλείσει στην στροφή...
Για τη Διονυσίου αεροπαγίτου, εκτός από τα παράνομα μηχανοκίνητα που εισέρχονται, δεν είναι λίγο αίσχος και αυτό το τρενάκι; Αν κάτι θα μπορούσε να είναι ηλεκτροκίνητο θα ήταν αυτο το τρενάκι, τουλάχιστον να γλυτώναμε τον θόρυβο που κάνει και τα καμμένα λάδια που ψεκάζει.
Και πρώτα απ' όλα καλό θα ήταν να σκεφτόμαστε όχι εμάς που είμαστε αρτιμελής αλλά τους συνανθρώπους μας που έχουν προβλήματα κινητικότητας και είναι φυλακισμένοι στα σπίτια τους σε αυτήν την πόλη που τους έλαχε να ζουν. Όταν πηγαίνω στο εξωτερικό εκτός από τις υποδομές, ποδηλατόδρομους, πεζόδρομους κλπ βλέπω ανθρώπους με καροτσάκια κλπ που έχουν κανονικές ζωές, ή τουλάχιστον η κοινωνία εκεί τους υπερασπίζεται όσο μπορεί..
Θυμάται κανείς την Διον.Αρεοπαγίτου και την Ερμού πως ήταν προ πεζοδρόμησης, την Πλάκα γεμάτη καυσαέριο ,φασαρία και βρωμιά;;;...Θυμάται κανείς πόσες αντιδράσεις (μας καταστρέφετε τα μαγαζιά, που θα πάνε τα αυτοκίνητα κλπ) υπήρχαν τότε;; Και όμως η Πλάκα, η Ερμού και η πεζοδρομημένη Αρεοπαγίτου υπάρχουν και καθημερινά βολτάρει και πίνει τον καφέ του τόσος κόσμος. Δεν λέω οτι δεν είναι τραγικό το οτι τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα συχνά αλωνίζουν στον πεζόδρομο αλλά αυτό είναι θέμα παιδείας των κάφρων και έλλειψης αστυνόμευσης (ναι, ο γκρίκας χρειάζεται αστυνόμο για να κάνει το αυτονόητο..). Δεν δέχομαι οτι λόγω των κάφρων λοιπόν θα ήταν σωστό να στερηθεί μια πόλη όσες Αρεοπαγίτου κλπ μπορεί να κάνει...
Οσο για την ασχήμια και ρυμοτομικό χάος της Αθήνας..τι να κάνουμε αυτό έχουμε τώρα ας μη το κάνουμε χειρότερο..και άλλωστε οι ήσυχες γειτονιές και οι πλατειούλες της Αθήνας συχνά είναι ζηλευτές από όσους Β.Ευρ. δεν τις έχουν...
Όταν έγινε η πεζοδρόμηση της Ερμού ή της Δ. Αρεοπαγίτου το χρήμα έρεε άφθονο για να καλυφθεί οποιαδήποτε απαίτηση του όποιου εργολάβου, η εγκληματικότητα και η τοξικοεξάρτηση ήταν πολύ λιγότερη από ότι σήμερα, άστεγοι υπήρχαν ελάχιστοι, κόσμος υπήρχε για να επενδύσει στους νέους δρόμους κτλ. Αυτή τη στιγμή το να γίνει γιαπί ένας πολύ κεντρικός δρόμος για καμιά 2-3 χρόνια δε νομίζω ότι είναι ωφέλιμο από οποιαδήποτε άποψη. Γιατί τόσο βλέπω να κρατάει ένα τέτοιο έργο. Ο εργολάβος το αναλαμβάνει, τα γκρεμίζει όλα και μετά αρχίζει και εκβιάζει για περισσότερα λεφτά ώστε να συνεχιστεί το έργο, λεφτά που μάλλον δε θα πάρει εύκολα στον καιρό που ζούμε, οπότε το έργο παγώνει για πολύ καιρό.
Αν μπορούσε να γίνει η πεζοδρόμηση με τρόπο τέτοιο ώστε να παραμείνει ο δρόμος ζωντανός χίλιες φορές ΟΚ. Δηλαδή να μην ξηλωθεί η άσφαλτος αλλά απλά να μπούνε παρτέρια κτλ. Αλλιώς η λογική λέει ότι δεν είναι η κατάλληλη εποχή για τέτοια κόλπα. Αν και επειδή προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος, αν τελικά ξεκινήσει η πεζοδρόμηση, κατά βάθος θα χαρώ :-)
μάλιστα. Για να το συμμαζέψω, βλέπω ότι έχετε τα παρακάτω επιχειρήματα:
ο πεζόδρομος θα έχει κυβόλιθους (που ως γνωστών είναι ταλαιπωρία για τον ποδηλάτη)
στον πεζόδρομο θα είναι επικίνδυνο να παρασύρουμε κάποιον πεζό
εξ' αιτίας αυτού θα πηγαίνουμε πιο αργά
ο πεζόδρομος μπορεί να γεμίσει τραπεζοκαθίσματα
τους πεζόδρομους δεν τους σέβονται τα ΙΧ/μηχανάκια (περνάνε χύμα ή παρκάρουν πάνω τους)
στα 1-2-3 έχω απαντήσει ήδη
cdouvis wrote:
το σχέδιο του ΥΠΕΚΑ έλεγε ότι με την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου θα γίνει επίσης και ποδηλατόδρομος. Δηλαδή θα υπάρχουν κάποια μέτρα πλάτους (γύρω στα 2-3 φαντάζομαι) που θα είναι αφιερωμένα σε εμάς. Βέβαια θα περνάνε και οι πεζοί από εκεί αλλά στο κάθετο και όχι αδιακρίτως. Κι όταν θα ακούνε απο μακριά καμπανάκι θα ξέρουν προτού καν να κοιτάξουν προς τα που να κάνουν τα 3 βήματα που θα τους βγάλουν από την πορεία του ποδηλατου. Επιπλέον όλα (ή σχεδόν) τα ενδιάμεσα φανάρια θα καταργηθούν. Επομένως ακόμα και οι πιο κάγκουρες από εμάς θα κάνουν την ίδια ή λιγότερη ώρα για να πάνε Σύνταγμα-Ομόνοια. Τέλος θα μπορούν να κάνουν και το Ομόνοια-Σύνταγμα
όμως όλα αυτά τα λέω πιο πολύ ενημερωτικά γιατί το βασικό κέρδος σε οτι αφορά την ευκολία του ποδηλατη θα είναι η ασφάλεια. Κι όπως είπε κάποιος παραπάνω στην Παν/μίου έχουμε ήδη ένα νεκρό σύντροχο. Κι όμως παραμένει ένας από τους πιο επικίνδυνους δρόμους της πόλης
εννοείται πως η λωρίδα μας δεν θα είναι στρωμένη με κυβόλιθους αλλά με το ειδικό ταρτάν για π/δ. Θα καταλαβαίνετε ότι σε τόσο μεγάλο πλάτος δρόμου χωράει και π/δ. Άλλοι πεζόδρομοι είναι πιο στριμωγμένοι αλλά η Πανεπιστημίου έχει τεράστιο πλάτος. Φανταστείτε π.χ. την Αρεοπαγίτου-Αποστόλου Παύλου. Από το Θησείο μέχρι πάνω ένα τμήμα είναι ομολογουμένως στριμόκωλο την ώρα της μεγάλης κίνησης πεζών. Εκεί φτιάχνεις π/δ μόνο σαν λύση ανάγκης. Αλλά συνεχίζοντας προς το νεό Μουσείο της Ακρόπολης υπάρχει άπλα και αν μια λωρίδα μετατρέπονταν σε π/δ πιο πολύ θα εμπλούτιζε το χώρο παρά θα τον υποβάθμιζε
ελπίζω να σας κάλυψα
τα 4 και 5 πάλι θεωρώ ότι είναι μέρος άλλης συζήτησης. Το αν και πόσα τραπεζοκαθίσματα θα μπούνε ή το αν θα περνάνε αυτοκίνητα και μηχανάκια είναι μια άλλη “μάχη”. Έχει σχέση με τη “μάχη” για την πεζοδομηση της Πανεπιστημίου μόνο με την έννοια ότι όσο πιο δυνατά ζητήσουμε την πεζοδομηση τόσο πιο δυνατά θα ζητήσουμε και την έξωση των μηχανοκίνητων και τραπεζοκαθισμάτων (γιατί ουσιαστικά οι 2 “στρατοί” θα είναι οι ίδιοι). Επομένως αν καταλαβα καλά το πνεύμα σας είναι άστοχο να διαφωνείτε με την πεζοδρόμηση. Καλύτερα να συμφωνείτε, να στηρίζετε και την εκδήλωση του Σεπτέμβρη, και μαλιστα να έχετε και διάρκεια. Δηλαδή αν με το καλό γίνει η πεζοδρόμηση να διαμαρτύρεστε για τους παραβάτες
μερικές ακόμα σκόρπιες πλην σχετικές σκέψεις:
η αύξηση των πεζόδρομων κάνει καλό στις νοοτροπίες. Οι υποδομές εκπαιδεύουν. Λένε ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν με το μπλα-μπλα, μαθαίνουν με το παράδειγμα (ειδικά όταν το θέμα είναι οι νοοτροπίες). Οι υποδομές είναι περιπου το ίδιο δυνατές με το παράδειγμα
δεν νομίζω ότι η στάση των μηχανοκίνητων απέναντι στους πεζόδρομους πάει από το κακό στο χειρότερο. Έχει διακυμάνσεις αλλά αν το δεις μακροπρόθεσμα υπάρχει μια πολυ αργή βελτίωση. Κι αυτο έχει να κάνει με το σύνολο της κοινωνίας: οδηγούς, πεζούς, (δημοτο)αστυνομία, πολιτικούς …
να μιλήσει και κάνας πιο παλιός πάνω σ' αυτό αλλά εγώ αυτή την αίσθηση έχω
όταν κάποιος έχει αγωνιστεί για ένα θέμα (ακόμα και με τη μορφή συμμετοχής σε ένα πάρτυ, αλλά ένα πάρτυ διαφορετικό από τα άλλα ) θα το πάρει πιο προσωπικά αργότερα να το υπερασπιστεί
Αυτή την πεζοδρόμηση την είχε εξαγγείλει η μπιρμπίλη με περισσή αποφασιστικότητα.. και ασφαλώς δεν ήταν δική της ιδέα αλλά του τρίτση.. μάλιστα είχε συνοδευτεί η εξαγγελία, με κάτι επιχειρήσεις σκούπα, στο κέντρο και στην μενάνδρου..
γιατί δεν προχώρησε;..γιατί είναι οικολογικά φούμαρα, λόγια του αέρα σε μακέτες χωρίς κανένα σχέδιο..για να κάνεις τέτοιες παρεμβάσεις σε κεντρικούς δρόμους θα πρέπει να έχει ήδη φτιάξει ένα σοβαρό δίκτυο, για να διοχετεύεις την κίνηση..με βυθίσεις ή υπεργειώσεις αυτοκινητόδρομων συνοδευόμενες και με εναλλακτικές συγκοινωνίες,..θυμάστε τα εναέρια τραμ .. ;
Υπαρχει κανείς που να πιστεύει ακόμη πως αυτή η κυβέρνηση ή οι δημοτικοί μας αρχοντες,θέλησαν ποτέ ή είναι σε θέση ή έχουν την ικανότητα να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο μεγαλεπίβολο σχέδιο; ρητορική η ερωτηση..
όσο για την περιφρούρηση που σας προβληματίζει, είναι το εύκολο μέρος..λέτε στον καμίνη πως αν δεν το προστατέψει, κάθε μέρα θα κάνετε λαϊκές ποδηλατικές συνελεύσεις στην πανεπιστημίου.. χωρίς κάδους απορριμάτων και χημικές τουαλέτες..
...λογιστακος της κλ@νι@ς! Εδω τυλιξε μια ολοκληρη χωρα σε μια κολλα μνημονιου!!!
Και φυσικα, δεν περιμενει κανεις λυσεις τυπου "εσοδα-εξοδα".
Αντιθετα, αυτο που ειναι αναμενομενο απο αυτον, ειναι το η τα εξης:
1) Το ξεπουλημα συνεχιζεται (πως λεμε το παρτυ συνεχιζεται...)
2) Νομιμοποιησεις παντος τυπου αυθαιρετων/καταπατησεων
3) Παραλια; Ποια παραλια; Resort ειναι, απλα δεν το βλεπετε!
4) Η μαγικη λεξη ειναι "Αξιοποιηση". Επι παντος επιστητου.
Ναι γιατί η μπιρμπίλη θα έκανε το όνειρο πραγματικότητα..από το 80 υπάρχει η πεζοδρόμηση, στην ατζέντα των κομμάτων..και μόνο σε περιόδους εκλογών.
θα έπρεπε να ντρέπονται..αλλά για να νοιώσεις ντροπή θα έπρεπε να σέβεσαι, στοιχειωδώς τον εαυτό σου πρώτα..και να έχεις μια ελάχιστη επίγνωση της θέσης σου.
Τέτοιου είδους δράσεις από μέρους του ποδηλατικού κινήματος, είναι για να λέμε μεταξύ μας πως κάνουμε κάτι και να μην κάνουμε τίποτα...και μπορεί πολύ εύκολα να γυρίσει μπουμερανγκ, από τα προβληματα που σίγουρα θα δημιουργηθούν, αν όντως καταληφθεί ο δρόμος.Δεν είναι οι οδηγοί ι.χ οι εχθροί μας..αλλά αυτοί που βρίσκονται στην βουλή και στους δήμους. Με την πλατεία θα έπρεπε να συνεννοούμαστε και όχι μαζί τους.
Eaglos wrote:
Από τη στιγμή που η Μπιρμπίλη απομακρύνθηκε και
στη θέση της μπήκε ο λογιστάκος της κλανιάς μην
περιμένετε κάτι άλλο από λύση τύπου "έσοδα-έξοδα".
Υπαρχει κανείς που να πιστεύει ακόμη πως αυτή η κυβέρνηση ή οι δημοτικοί μας αρχοντες,θέλησαν ποτέ ή είναι σε θέση ή έχουν την ικανότητα να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο μεγαλεπίβολο σχέδιο; ρητορική η ερωτηση..
Ο στόχος της δράσης είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, όχι μόνο των δημοτικών αρχόντων αλλά και των πολιτών που τους ψηφίζουν.
Ο στόχος της δράσης είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, όχι μόνο των δημοτικών αρχόντων αλλά και των πολιτών που τους ψηφίζουν.
Χωρίς καθόλου να διαφωνώ με αυτό, στο σύστημα της αγοράς που έχουν επιβάλει μια τέτοια θέση δεν μπορεί παρά να θυμίσει την παλιά κακή ρήση ότι η δημόσια γνώμη είναι μια πόρνη που πηγαίνει με αυτόν που πληρώνει τα περισσότερα.
Συνεπώς, το εάν θα γίνει ή όχι πρέπει να είναι αποτέλεσμα πίεσης από αυτούς που (υποτίθεται) το θέλουν. Όταν λοιπόν ακόμα και μέσα στους ποδηλάτες υπάρχουν απόψεις όπως παραπάνω που το αμφισβητούν... μην περιμένεις πολλά.
απ'το μυαλό;..ε πείτε τότε στον αμυρά ..να το προπαγανδίσει τηλεοπτικά. .και καλύτερα να τραβήξετε σε βίντεο, το συμβάν..γιατί η έκφρασή του θα'ναι όλα τα λεφτά..
Filopodaros wrote:
Ainastros wrote:
Υπαρχει κανείς που να πιστεύει ακόμη πως αυτή η κυβέρνηση ή οι δημοτικοί μας αρχοντες,θέλησαν ποτέ ή είναι σε θέση ή έχουν την ικανότητα να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο μεγαλεπίβολο σχέδιο; ρητορική η ερωτηση..
Ο στόχος της δράσης είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, όχι μόνο των δημοτικών αρχόντων αλλά και των πολιτών που τους ψηφίζουν.
Βρε χαζούλια, έχετε βρεθει ποτέ σε πεζόδρομο;
Νομίζετε ότι αν ένας δρόμος στρωθεί με κυβόλιθους και μπουνε κολωνάκια στις δύο άκρες του αυτό θα ανασχέσει παρά στο ελάχιστο την κίνηση τροχοφόρων και μηχανοκίνητων;
Ο όρος "Πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου" ίσως είναι λίγο παραπλανητικός. Σ' αυτή την περίπτωση, "Πεζοδρόμηση" σημαίνει να φύγουν τα Ι.Χ. Στη θέση τους, θα έρθει τραμ, ποδηλατόδρομος, δέντρα, κ.λ.π. Αυτά θα πιάνουν αρκετό χώρο. Δεν μ' ενδιαφέρει αν διαπλατυνθεί ή όχι το πεζοδρόμιο. Οι παραπάνω χώροι είναι και αυτοί χώροι πεζών. Η ησυχία και η ηπιότητα που θα προκύψει θα ωφελήσουν και τους πεζούς στα υπάρχοντα πεζοδρόμια. Οι πεζοί θα μπορούν να διασχίσουν το δρόμο με την ησυχία τους, να πάρουν το τραμ, και πιθανόν να νοικιάσουν κάποιο ποδήλατο.
Συγκεκριμένα, τα τελευταία πρακτικά, (23/11/2010) έχουν τις πιο πρόσφατες λεπτομέρειες, όπως που ακριβώς θα βρίσκεται η γραμμή του τραμ, τι θα γίνει με τα λεωφορεία και τρόλεϊ, κ.λ.π.
Το ερώτημα που έχω είναι σε πιο στάδιο βρίσκεται το σχέδιο αυτή τη στιγμή.
Αν και μπορώ να φανταστώ ποιοι είναι οι διοργανωτές και από ποια παράταξη επιδοτούνται, σημασία έχει πως το εν λόγω έργο δεν πρόκειται να αλλάξει σε τίποτα την απελπιστική κατάσταση στην Αθήνα.
Αντί να συζητάμε για την ολοκληρωτική πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας (Πλάκα-Μοναστηράκι-Θησείο κτλ) και να κυκλοφορούμε όλοι ελεύθεροι μέσα σε ένα υπαίθριο μουσείο χωρίς την παρουσία αυτοκινήτων, κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Με άλλα λόγια πετάγεται ο καθένας και μας τσαμπουνάει αηδίες περί "ψιψινιών και κοκοψόψαρων".
Το ενθαρρυντικό είναι ότι πολλοί σε αυτό το φόρουμ απλά δεν ψαρώνουν πια με τέτοιους θεατρινισμούς. Τόσα χρόνια τα φάγαμε στη μάπα..νισάφι πια!
Παραβιάζω για δεύτερη φορά την απόφασή μου να διαβάζω μεν, να μη γράφω δε σε τούτο το φόρουμ και αυτό για προσωπικούς λόγους (που δεν έχουν σχέση με τους διαχειριστές, το λέω για να μην παρεξηγηθώ).
Αιτία τούτης της παραβίασης είναι τα γραφόμενα του scrabler με τον οποίο δεν συμφωνώ πάντα, συμφωνώ όμως συχνά.
Αντί άλλου σχολίου, θα περιγράψω πως γεννήθηκε ένα παιδικό παιχνίδι. Αλλά και πως έπαψε να υπάρχει (βίαια).
Μπαίνουμε πρώτα στη μηχανή του χρόνου...2011...2001...1991...1981...1978. Εδώ σταματάμε. Καλοκαίρι του 1978 στην Αργυρούπολη (Αττικής). Στη γειτονιά παίζουν παιδιά (ένα εξ αυτών ήμουν και εγώ). Η αλάνα που είχε εκείνα τα ξύλινα δοκάρια στις δύο άκρες της μόλις απέκτησε μία τεράστια λακούβα μέσα της (σε λίγο «πέφτουν τα μπετά»). Στο οικοπεδάκι απέναντι το έδαφος είναι μάλλον αρκετά ανώμαλο για παιχνίδι (έρχεται και ένας παπούς και βόσκει και δυο γίδια μέσα). Πλάκα-πλάκα από πέρσυ μέχρι φέτος μόνο ο δρόμος έμεινε ελεύθερος για παιχνίδι. Προσοχή μόνο μη σπάσουμε τον καθρέφτη της «κούρσας». Ας ξεκινήσουμε παρ' όλα αυτά το παιχνίδι, έτσι κι αλλιώς ο πατέρας του ιδιοκτήτη της «κούρσας» θα βγει έξω σε λίγο να μας πει «πηγαίνετε να παίξετε παρακάτω». Είναι γνωστό ότι «κούρσες» έχει μόνο εδώ, «παρακάτω» δεν έχει. Ή αν έχει δεν ενδιαφέρει κανένα αφού δεν είναι δικές μας.
Εγκλωβισμένοι λοιπόν ανάμεσα στον καθρέφτη της «κούρσας» και την τρύπα της (τότε) αλάνας, αρχίζουμε να παίζουμε τα «μήλα», παιχνίδι ήπιο στο οποίο δεν εκτοξεύεται η μπάλλα με δύναμη και ταχύτητα ικανή να δημιουργήσει την οποιαδήποτε ζημιά στο πολύτιμο κέλυφος της «κούρσας». Εκεί λοιπόν που νομίζεις πως τα προβλήματα τελείωσαν, εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο στο οποίο δεν αρέσουν τα «μήλα». Μετά από ένα 15λεπτό κι άλλο, μετά από ένα 15λεπτο κι άλλο ένα. Αυτή τη δουλειά θα κάνουμε; Κάθε 15 λεπτά θα διακόπτουμε; (Που να ήξερα ο δεκαετής, ότι τα επόμενα χρόνια το 15λεπτο αυτό θα ήταν μία εξαιρετική πολυτέλεια και πως οι «κούρσες» με τους ευπαθείς καθρέπτες θα πολλαπλασιαζόντουσαν με γεωμετρική πρόοδο).
Εκείνη τη στιγμή λοιπόν η παιδική ευφυία γεννάει ένα νέο παιχνίδι με το όνομα «το σχοινί». Η ιδέα είναι εξαιρετικά απλή. Μόλις προσεγγίζει κάποιο αυτοκίνητο το χώρο παιχνιδιού (το δρόμο δηλαδή) δύο από εμάς πάμε από τη μία και από την άλλη μεριά, κάθετα στο οδόστρωμα και στο ίδιο ύψος. Εκεί τεντώνουμε τα χέρια μας και κάνουμε πως κρατάμε κάποιο αόρατο σχοινί. Οι υπόλοιποι φωνάζουν εν χορώ «το σχοινί, το σχοινί». Κάτω από το τεχνητό φως της λάμπας φαίνεται πως το «σχοινί» είναι υπαρκτό. Ο οδηγός κοντοστέκεται, κοιτάζει, διαπιστώνει την ανυπαρξία του εμποδίου και φεύγει κάτω από τα γέλια των παιδιών που παίρνουν έτσι μία μικρή «εκδίκηση» για τη διακοπή του παιχνιδιού τους.
Μέχρι την ημέρα που γεννάται η ατυχής (όπως αποδείχθηκε) έμπνευση το «σχοινί» να απωλέσει τα εισαγωγικά του και να γίνει υπαρκτό. Υπαρκτό μεν, αδύναμο δε έτσι ώστε να κοπεί από το διερχόμενο όχημα σαν να πρόκειται για δρομέα που κόβει την κορδέλα τερματισμού. Αστείο απλό και ανώδυνο. Τι πιο κατάλληλο για να χρησιμοποιηθεί γι' αυτό το σκοπό πέρα από το περιεχόμενο μιας παλιάς κασέτας; (τα ΜΡ3 players δεν υπήρχαν ακόμα ούτε ως σκέψη). Το μαύρο χρώμα της ταινίας θα την καθιστούσε αόρατη στο ημίφως. Ανακαλύπτεται λοιπόν η παλιά πεταμένη κασέτα και πέφτει σε μένα ο κλήρος να κρατήσω τη μία άκρη της ταινίας. Η άλλη άκρη ΔΕΝ κόβεται αλλά αφήνεται τυλιγμένη μέσα στην κασέτα (μοιραίο λάθος). Έρχεται λοιπόν το πρώτο αυτοκίνητο, περνάει την ταινία και αυτή (η άτιμη) δεν κόβεται όπως είχαμε φανταστεί αλλά ξετυλίγεται και παρασύρεται από το υπερπολύτιμο «παρμπριζ» του Φιατακίου. Ο οδηγός του μόλις διαπιστώνει το «τραγικό αυτό έγκλημα» σταματά και αλλάζει ταχύτητα σε όπισθεν. Βγαίνει έξω και αρχίζει να κυνηγά τον «ένοχο» που και κρατούσε την άκρη που ξετυλίχθηκε και ήταν κάτω από το φως της λάμπας (και άρα φαινόταν). Σήμερα σκέφτομαι πως έπρεπε να αφήσω από τα χέρια μου την ελεύθερη άκρη και τώρα τίποτα δεν θα είχα να διηγηθώ, αλλά μη περιμένετε πολλά από το τότε 10χρονο. Πιάνει τον φουκαρά στα τίμια χέρια του και του ρίχνει ένα «μπερντάκι», αφού παράλληλα τον απεκάλεσε πολλές φορές «αλήτη» που είχε τολμήσει να ακουμπήσει ένα τόσο επιζήμιο υλικό όσο είναι η μαλακή ταινία μιας κασέτας πάνω στο υπερπολύτιμο αυτοκίνητό του...έκτοτε το εικονικό σχοινί δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε από κανένα...
Από το δρόμο αυτό έφυγα και ξαναπέρασα αρκετά χρόνια μετά («μεγάλος» πλέον). Δεν υπήρχε φυσικά, ούτε αλάνα, ούτε οικοπεδάκι, ούτε κατσίκια ούτε και παιδιά να παίζουν. Υπήρχαν όμως «κούρσες». Πολλές. Πάρα πολλές «ων ουκ έστι αριθμός» σταθμευμένες σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο του δρόμου. Μάλιστα, πέρασα από εκεί κι εγώ πλέον με τη δική μου «κούρσα», κανείς όμως δεν με σταμάτησε με κανένα «σχοινί». Ένοιωσα πολύ άσχημα και ένοχος και για τη δική μου γενιά που όπως αποδείχθηκε δεν έμαθε τίποτα. Πέρασα μία φορά και από τότε αποφεύγω να περνάω. Θέλω να έχω τον δρόμο εκείνο στο μυαλό μου όπως ήταν και δεν θέλω να τον βλέπω όπως είναι τώρα...
Συγγνώμη για το μακροσκελές της δημοσίευσης, κάποιοι θα εύχονται να μην είχα παραβιάσει την υπόσχεσή μου...
Νομίζω το post του automation πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί και να γεμίσει παιδικές εμπειρίες από όλους μας. Όλοι νομίζω έχουμε να διηγηθούμε ιστορίες από το πώς ήταν αυτή η πόλη (και πώς θα θέλαμε να ξαναγίνει...), ιστορίες στις οποίες τα "παιδικά παιχνίδια" που είχαν ως στόχο σαμποτάζ "στον κόσμο των μεγάλων" τώρα ιδωμένες μοιάζουν σοφές ενέργειες που έπρεπε να επικρατήσουν πάση θυσία, αλλά τότε τις βλέπαμε σαν "σκανδαλιές" που ήταν ζήτημα χρόνου να τις καταστείλουν οι "μεγάλοι".
Προσθέτω και εγώ την αντίστοιχη ιστορία μου.
"Η δεξαμενή"
Η δεξαμενή αποτελούσε το υπέρτατο οχυρό μας απέναντι στον κόσμο των "μεγάλων". Ήταν ψηλά και κατά μία έννοια ήταν ο πιο εύκολος τρόπος να αναρριχηθούμε και να βλέπουμε τον κόσμο "αφ' υψηλού". Μία τεράστια αλάνα γύρω τις μας προσέφερε ένα απέραντο πεδίο για το παιχνίδι μας, αλλά και πολλές ώρες να οργανώνουμε δραστηριότητες χαζεύοντας την πόλη από κάτω μας. Ώσπου τα όρια της Αθήνας απλώθηκαν στη Μεταμόρφωση. Ξαφνικά το οχυρό μας έγινε "φιλέτο" που ορέγονταν οι κατασκευαστές. Τι και αν είχε δεσμευτεί από το πολεοδομικό σχέδιο ως κοινωφελής χώρος (εκκλησία). Η λύση γνωστή για τους ανά την επικράτεια δημάρχους: αρνούμαστε να απαλλοτριώσουμε την έκταση υποβαθμίζοντας τη σημασία της, τη χαρίζουμε στους ιδιοκτήτες οπότε φαινόμαστε ότι είμαστε "ικανοί" δήμαρχοι που "έλυσαν το πρόβλημά τους" και παίρνουμε και τη μίζα μας από τους κατασκευαστές. Στη γειτονιά άρχισαν να κυκλοφορούν υπογραφές ότι "εκκλησία δεν θέλουμε στο χώρο αυτό", όλοι φυσικά υπέγραψαν (διότι φαντάστηκαν ότι αν δε γίνει εκκλησία ο χώρος αυτός θα μείνει ελεύθερος), ο δήμαρχος πρότεινε τον αποχαρακτηρισμό του χώρου που πέρασε παμψηφεί στο δημοτικό συμβούλιο και όλα καλά.
Εμείς φυσικά δεν ξέραμε ούτε από πολεοδομικά σχέδια, ούτε από δημοτικά συμβούλια, ξέραμε μόνο ότι αυτός ο χώρος ήταν το υπέρτατο σύμβολό μας που χώριζε το σχολείο από τη γειτονιά μας και μας χάριζε πολλές εμπειρίες καθημερινά. Η μόνη μας γνώση για τον κόσμο των "μεγάλων" ήταν η μπουλντόζα που ξαφνικά εμφανίστηκε καταπατώντας βίαια την έκτασή μας. Αμέσως σήμανε συναγερμός στην παιδική παρέα. Συμβούλια επί συμβουλίων για το πώς θα διώξουμε τον "εχθρό". Η μπουλντόζα άρχιζε να μη παίρνει μπροστά τα πρωινά. Οι άγνωστοι "σαμποτέρ" γέμιζαν τις εξατμίσεις πορτοκάλια και μανταρίνια. Μετά τις πρώτες μας μικρές νίκες (χάλασε η μπουλντόζα) το "παιχνίδι" μας σταμάτησε, διότι κυριάρχησε ο φόβος. Με απέραντη θλίψη και οργή είδαμε να φυτρώνουν πολυκατοικίες στο "χώρο μας" όχι μία, αλλά 4 πενταόροφες πολυκατοικίες.
Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τότε ότι δίναμε την πρώτη μας μάχη με όσους βάλθηκαν να εξαργυρώσουν τα όνειρά μας... Αν το ξέραμε η μάχη θα ήταν πολύ πιο οργανωμένη και ανελέητη. Διότι όταν είσαι παιδί σκέφτεσαι μόνο τις "αξίες" σου και τίποτα άλλο.
Οχι, να μην πεζοδρομηθει η Πανεπιστημίου.
Εγώ λέω να πάμε και σε όλες τις πόλεις του εξωτερικού που οι κύριοι κεντρικοί τους δρόμοι είναι πεζοδρομημένοι και να τους πείσουμε να ξαναφέρουν τα αυτοκίνητα και την ελληνική αντιμετώπιση των πόλεων, γιατι έτσι θα ζούνε σαν και εμάς -πιο όμορφα!
Να καταργηθουν και οσοι ποδηλατοδρομοι και πεζοδρομια υπαρχουν για να πλατυνουν οι δρομοι κατα μια λωριδα. Στις υποχρωτικες κυκλικες πορειες χανουμε χρονο και μπερδευομαστε, να ισοπεδωθουν και οι πλατειες. Τελος να εξαφανιστουν και παιδικες χαρες, χωρια οτι θα ειναι λουκουμι για παρκινγκ, κυκλοφορουν και πολλα παιδια εκει γυρω και μας αναγκαζουν να κοψουμε ταχυτητα. Ασε που αμα πατησεις και κανενα πας για προφυλακτηρα φαναρι καπω στο νερο.
Μην την ακούτε την lyhadj, να κάτσετε στ' αυγά σας, στην ωραία μας Αθήνα...
Αλωστε στις περισσότερες πόλεις του εξωτερικού συμβαίνει το αντίθετο, δεν υπάρχουν πεζοδρομοι όπως στις πόλεις της Ευρώπης.
Οι άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο τρέχουν όσο πιο γρήγορα γίνεται να προλάβουν να μαζέψουν τα λεφτά για τα δάνεια που έχουν πάρει από τις τράπεζες και δεν έχουν το χρόνο να χαζολογάνε περπατώντας στο κέντρο της πόλης τους.
Οι πόλεις του κόσμου όλου ωφείλουν να είναι η "κυψέλη" όπου οι μέλισσες-idiots δουλεύουν ακατάπαυστα, αποδίδουν τα χρέη τους για την προκοπή του συνόλου... [των τραπεζιτών]
Και μένα μην με πολυακούτε, σαν δαιμονισμένος κατεβαίνω την Πανεπιστημίου,-"δίχως αύριο"- γιατί αύριο δεν έχει έτσι που είναι όχι μόνο η Πανεπιστημίου αλλά η πόλη όλη
Ή θα μπορούσε να γίνει part time, όπως οι παραλιακοί δρόμοι στα τουριστικά μέρη που κλείνουν για τα αυτοκίνητα από το απόγευμα και μετά!
livan αν δε σε πειράζει μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί διαφωνείς? Μόνο και μόνο επειδή πρόκειται για μια μεγάλη αλλαγή το περιμένω ότι θα υπάρξουν αντιρρήσεις. Μαζί πάνε αυτά. Θα ήθελα όμως να καταλάβω και το γιατί. Σε επηρεάζει εσένα προσωπικά ή θεωρείς ότι θα βλάψει την πόλη με κάποιο τροπο?
Βρε χαζούλια, έχετε βρεθει ποτέ σε πεζόδρομο;
Νομίζετε ότι αν ένας δρόμος στρωθεί με κυβόλιθους και μπουνε κολωνάκια στις δύο άκρες του αυτό θα ανασχέσει παρά στο ελάχιστο την κίνηση τροχοφόρων και μηχανοκίνητων;
Η Θέση μου: Πιστεύω στον ποδηλατόδρομο ως την καλύτερη εξυπηρέτηση ποδηλάτου. Διαφωνώ στην χρήση του πεζόδρομου (και πολύ περισσότερο του πεζοδρομίου!) απο το ποδήλατο, μιας και εμποδίζει τον πεζό το ... είδος υπο εξαφάνιση! Μια λύση κίνησης ποδηλάτου σε πεζόδρομο είναι η ποδηλατική λωρίδα στον μεγάλο πεζοδρομο της Θεσσ/κης.
Καθημερινά διατρέχω με το ποδηλατό μου την πεζοδρομημένη Αποστόλου Παύλου - κακως βέβαια διοτι αντιφάσκω με αυτά που υποστηρίζω. Εδω και μια βδομαδα η φρούρηση του απο την δημοτική αστυν. έχει ατονίσει και το λυσσαλέο μηχανάκι και το καταπατητικό αυτοκίνητο ξανακυριεύουν σταδιακά τον εδώ και δύο μήνες ευλαβικό πεζόδρομο. Ηταν ένα μέτρο της καινουργιας δημ. αρχής να τον φρουρει και πραγματικά κράταγα την ανάσα μου μην σταματήσει. Στα μέρη μας ήταν η πρώτη φορά που ένας πεζόδρομος ήταν αυτό που λέει η λέξη. Θυμίζω ότι τα έργα "Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων", δηλ. τουτοι οι πεζόδρομοι, εγκαινιάστηκαν το 2003!
Τώρα φέρτε στο νου σας τον τυπικό πεζόδρομο του Μεταξουργίου και της Κυψέλης με τα παρκαρισμένα, τον πεζόδρομο του θησείου κ το πεζοδρόμιο της Υμηττού με τα τραπεζοκαθίσματα Ξύλινα Τείχη (!), της Νομικης Σχολής με τις μαύρες τζιπάρες πάνω στην "τυφλού".
Θέλω να τελείωσω με μια παρατήρηση. Ο πεζός έιναι προσεκτικός όταν διασχιζει τον δρόμο - όταν βαδίζει σε πεζόδρομο δεν "φυλάγεται". Σε συνδιασμό με την διαφορετική οδηγική συμπεριφορά οδηγου τροχοφόρου (σε άδειο απο αμάξια πεζόδρομο τρεχει περισσότερο) νομίζω οτι ο (παραβιαζόμενος) πεζόδρομος είναι το πιο επικίνδυνο είδος δρόμου για την παράσυρση πεζού.
Ετσι σκέφτομαι και δεν θέλω αλλους πεζόδρομους. Λυπάμαι.
κι εγώ...
Ένα λεπτό, κάτι δεν πάει καλά εδώ. Από τη λογική πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι, δηλ. αφού δεν δουλεύει τώρα καλά καταργήστε το, δεν θα ήταν καλύτερη η λογική να το κάνουμε να δουλέψει;
Και μη ρωτήσει κανένας πώς. Δηλ. ακριβώς να ρωτήσει, γιατί αυτό θα ήταν το ζήτημα. Δϋσκολο ξεδύσκολο, και η τουαλέτα δύσκολη υπόθεση είναι αλλά κάθε μέρα πηγαίνουμε, για να θυμηθούμε το γνωστό ρητό.
Δηλαδή, στο όνομα κάποιων δυσκολιών, ισοπέδωση;
Αντί άλλης τοποθέτησης, παραθέτω τα παρακάτω. Ο καθένας είναι φυσικά ελεύθερος να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα:
Απόσπασμα από το ποίημα «Ποιος είδε Κράτος λιγοστό» του Γεωργίου Σουρή (1853-1919):
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι, στ' αλλο τσαρούχι.
Τι όμως συμβαίνει στην Ευρώπη; Ας δούμε την παρακάτω φωτογραφία:
Prague Old Town Square with carriages horses tourists and pedestrians Czech Republic Eastern Europe EU
Εγώ προτιμώ πεζόδρομους και ας κοπανιέμαι.
Ότιδήποτε άλλο είναι μπακαλίστικη λύση που
δεν διευκολυνεί καμια ομάδα.
@automation
Για να γίνουμε Πράγα πρέπει να φύγουν
κοντά στα 4εκ Αθηναίοι και να κάψουμε
κοντά 1.5εκ μηχανοκίνητα και να αγοράσουμε
καμιά 80άρα τετραγωνικά χιλιόμετρα επιπλέον.
Αγαπητέ μου, για να «γίνουμε Πράγα» όπως είπες θα πρέπει επίσης να επιστρέψουμε πίσω στο χρόνο περίπου 60 έτη και να αποτρέψουμε το γκρέμισμα δεκάδων ιστορικών κτηρίων μεγάλης ομορφιάς, τα οποία και καταστράφηκαν τότε. Μπορεί πολλοί να μη συμφωνούν με τις απόψεις του Ζάχου Χατζηφωτίου σε πολλά θέματα (μάλλον όχι άδικα) όμως στο θέμα αυτό έχει γράψει μία πολύ επιτυχημένη περιγραφή περί του εγκλήματος που έγινε τότε. Τότε που κτήρια πραγματικά έργα τέχνης «έπεσαν» κάτω από την εργολαβική μπουλντόζα.
Όμως με το παραπάνω μου σχόλιο δεν θέλησα να πω ότι με έναν πεζόδρομο θα «γίνουμε Πράγα». Απλά, όποιος έχει πάει στην Πράγα έχει σίγουρα διαπιστώσει το πόσο καλό κάνουν σε αυτήν την πόλη οι πεζόδρομοι που υπάρχουν παντού. Δεν υποστηρίζω να φάμε όλο το «φιλέτο» που τρώνε στην Πράγα. Ένα ταπεινό «κοκκαλάκι» να γλύψουμε.
Μερικές σκόρπιες σκέψεις:
Και πεζόδρομοι χρειάζονται και πεζοδρόμια χρειάζονται και ποδηλατόδρομοι.
Μία φράση που άκουσα πριν λίγο καιρό και με συγκλόνησε:
-Στην Αθήνα είναι σχεδόν αδύνατο να περπατήσουν δύο ερωτευμένοι χέρι - χέρι.
Δεν σας έχει τύχει, αν όχι με τον καλό σας / την καλή σας, να προσπαθείτε να περπατάτε και να τα λέτε σε ένα πεζοδρόμιο μαζί με κάποιον και να κάνετε συνέχεια ζιγκ-ζαγκ, ο ένας πίσω, ο άλλος μπρος, εναλλάξ; :-) διότι είτε το πλάτος είναι ανεπαρκές, είτε ξεφυτρώνουν δεντράκια, εμπόδια πάσης φύσεως, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες κλπ.
Έπειτα, η μετακίνηση δεν είναι αυτοσκοπός. Και να κινηθούμε γρήγορα χρειάζεται, αλλά και να μπορούμε να σταματήσουμε κάπου να χαζολογήσουμε, ή και να πάμε και με το ποδηλατάκι μας χαλαρά και όχι στην τσίτα, πια πόρτα θα αποφύγω και ποιος θα με κλείσει στην στροφή...
Για τη Διονυσίου αεροπαγίτου, εκτός από τα παράνομα μηχανοκίνητα που εισέρχονται, δεν είναι λίγο αίσχος και αυτό το τρενάκι; Αν κάτι θα μπορούσε να είναι ηλεκτροκίνητο θα ήταν αυτο το τρενάκι, τουλάχιστον να γλυτώναμε τον θόρυβο που κάνει και τα καμμένα λάδια που ψεκάζει.
Και πρώτα απ' όλα καλό θα ήταν να σκεφτόμαστε όχι εμάς που είμαστε αρτιμελής αλλά τους συνανθρώπους μας που έχουν προβλήματα κινητικότητας και είναι φυλακισμένοι στα σπίτια τους σε αυτήν την πόλη που τους έλαχε να ζουν. Όταν πηγαίνω στο εξωτερικό εκτός από τις υποδομές, ποδηλατόδρομους, πεζόδρομους κλπ βλέπω ανθρώπους με καροτσάκια κλπ που έχουν κανονικές ζωές, ή τουλάχιστον η κοινωνία εκεί τους υπερασπίζεται όσο μπορεί..
Θυμάται κανείς την Διον.Αρεοπαγίτου και την Ερμού πως ήταν προ πεζοδρόμησης, την Πλάκα γεμάτη καυσαέριο ,φασαρία και βρωμιά;;;...Θυμάται κανείς πόσες αντιδράσεις (μας καταστρέφετε τα μαγαζιά, που θα πάνε τα αυτοκίνητα κλπ) υπήρχαν τότε;; Και όμως η Πλάκα, η Ερμού και η πεζοδρομημένη Αρεοπαγίτου υπάρχουν και καθημερινά βολτάρει και πίνει τον καφέ του τόσος κόσμος. Δεν λέω οτι δεν είναι τραγικό το οτι τα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα συχνά αλωνίζουν στον πεζόδρομο αλλά αυτό είναι θέμα παιδείας των κάφρων και έλλειψης αστυνόμευσης (ναι, ο γκρίκας χρειάζεται αστυνόμο για να κάνει το αυτονόητο..). Δεν δέχομαι οτι λόγω των κάφρων λοιπόν θα ήταν σωστό να στερηθεί μια πόλη όσες Αρεοπαγίτου κλπ μπορεί να κάνει...
Οσο για την ασχήμια και ρυμοτομικό χάος της Αθήνας..τι να κάνουμε αυτό έχουμε τώρα ας μη το κάνουμε χειρότερο..και άλλωστε οι ήσυχες γειτονιές και οι πλατειούλες της Αθήνας συχνά είναι ζηλευτές από όσους Β.Ευρ. δεν τις έχουν...
Όταν έγινε η πεζοδρόμηση της Ερμού ή της Δ. Αρεοπαγίτου το χρήμα έρεε άφθονο για να καλυφθεί οποιαδήποτε απαίτηση του όποιου εργολάβου, η εγκληματικότητα και η τοξικοεξάρτηση ήταν πολύ λιγότερη από ότι σήμερα, άστεγοι υπήρχαν ελάχιστοι, κόσμος υπήρχε για να επενδύσει στους νέους δρόμους κτλ. Αυτή τη στιγμή το να γίνει γιαπί ένας πολύ κεντρικός δρόμος για καμιά 2-3 χρόνια δε νομίζω ότι είναι ωφέλιμο από οποιαδήποτε άποψη. Γιατί τόσο βλέπω να κρατάει ένα τέτοιο έργο. Ο εργολάβος το αναλαμβάνει, τα γκρεμίζει όλα και μετά αρχίζει και εκβιάζει για περισσότερα λεφτά ώστε να συνεχιστεί το έργο, λεφτά που μάλλον δε θα πάρει εύκολα στον καιρό που ζούμε, οπότε το έργο παγώνει για πολύ καιρό.
Αν μπορούσε να γίνει η πεζοδρόμηση με τρόπο τέτοιο ώστε να παραμείνει ο δρόμος ζωντανός χίλιες φορές ΟΚ. Δηλαδή να μην ξηλωθεί η άσφαλτος αλλά απλά να μπούνε παρτέρια κτλ. Αλλιώς η λογική λέει ότι δεν είναι η κατάλληλη εποχή για τέτοια κόλπα. Αν και επειδή προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος, αν τελικά ξεκινήσει η πεζοδρόμηση, κατά βάθος θα χαρώ :-)
μάλιστα. Για να το συμμαζέψω, βλέπω ότι έχετε τα παρακάτω επιχειρήματα:
στα 1-2-3 έχω απαντήσει ήδη
εννοείται πως η λωρίδα μας δεν θα είναι στρωμένη με κυβόλιθους αλλά με το ειδικό ταρτάν για π/δ. Θα καταλαβαίνετε ότι σε τόσο μεγάλο πλάτος δρόμου χωράει και π/δ. Άλλοι πεζόδρομοι είναι πιο στριμωγμένοι αλλά η Πανεπιστημίου έχει τεράστιο πλάτος. Φανταστείτε π.χ. την Αρεοπαγίτου-Αποστόλου Παύλου. Από το Θησείο μέχρι πάνω ένα τμήμα είναι ομολογουμένως στριμόκωλο την ώρα της μεγάλης κίνησης πεζών. Εκεί φτιάχνεις π/δ μόνο σαν λύση ανάγκης. Αλλά συνεχίζοντας προς το νεό Μουσείο της Ακρόπολης υπάρχει άπλα και αν μια λωρίδα μετατρέπονταν σε π/δ πιο πολύ θα εμπλούτιζε το χώρο παρά θα τον υποβάθμιζε
ελπίζω να σας κάλυψα
τα 4 και 5 πάλι θεωρώ ότι είναι μέρος άλλης συζήτησης. Το αν και πόσα τραπεζοκαθίσματα θα μπούνε ή το αν θα περνάνε αυτοκίνητα και μηχανάκια είναι μια άλλη “μάχη”. Έχει σχέση με τη “μάχη” για την πεζοδομηση της Πανεπιστημίου μόνο με την έννοια ότι όσο πιο δυνατά ζητήσουμε την πεζοδομηση τόσο πιο δυνατά θα ζητήσουμε και την έξωση των μηχανοκίνητων και τραπεζοκαθισμάτων (γιατί ουσιαστικά οι 2 “στρατοί” θα είναι οι ίδιοι). Επομένως αν καταλαβα καλά το πνεύμα σας είναι άστοχο να διαφωνείτε με την πεζοδρόμηση. Καλύτερα να συμφωνείτε, να στηρίζετε και την εκδήλωση του Σεπτέμβρη, και μαλιστα να έχετε και διάρκεια. Δηλαδή αν με το καλό γίνει η πεζοδρόμηση να διαμαρτύρεστε για τους παραβάτες
μερικές ακόμα σκόρπιες πλην σχετικές σκέψεις:
να μιλήσει και κάνας πιο παλιός πάνω σ' αυτό αλλά εγώ αυτή την αίσθηση έχω
Αυτή την πεζοδρόμηση την είχε εξαγγείλει η μπιρμπίλη με περισσή αποφασιστικότητα.. και ασφαλώς δεν ήταν δική της ιδέα αλλά του τρίτση.. μάλιστα είχε συνοδευτεί η εξαγγελία, με κάτι επιχειρήσεις σκούπα, στο κέντρο και στην μενάνδρου..
γιατί δεν προχώρησε;..γιατί είναι οικολογικά φούμαρα, λόγια του αέρα σε μακέτες χωρίς κανένα σχέδιο..για να κάνεις τέτοιες παρεμβάσεις σε κεντρικούς δρόμους θα πρέπει να έχει ήδη φτιάξει ένα σοβαρό δίκτυο, για να διοχετεύεις την κίνηση..με βυθίσεις ή υπεργειώσεις αυτοκινητόδρομων συνοδευόμενες και με εναλλακτικές συγκοινωνίες,..θυμάστε τα εναέρια τραμ .. ;
Υπαρχει κανείς που να πιστεύει ακόμη πως αυτή η κυβέρνηση ή οι δημοτικοί μας αρχοντες,θέλησαν ποτέ ή είναι σε θέση ή έχουν την ικανότητα να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο μεγαλεπίβολο σχέδιο; ρητορική η ερωτηση..
όσο για την περιφρούρηση που σας προβληματίζει, είναι το εύκολο μέρος..λέτε στον καμίνη πως αν δεν το προστατέψει, κάθε μέρα θα κάνετε λαϊκές ποδηλατικές συνελεύσεις στην πανεπιστημίου.. χωρίς κάδους απορριμάτων και χημικές τουαλέτες..
Από τη στιγμή που η Μπιρμπίλη απομακρύνθηκε και
στη θέση της μπήκε ο λογιστάκος της κλανιάς μην
περιμένετε κάτι άλλο από λύση τύπου "έσοδα-έξοδα".
...λογιστακος της κλ@νι@ς! Εδω τυλιξε μια ολοκληρη χωρα σε μια κολλα μνημονιου!!!
Και φυσικα, δεν περιμενει κανεις λυσεις τυπου "εσοδα-εξοδα".
Αντιθετα, αυτο που ειναι αναμενομενο απο αυτον, ειναι το η τα εξης:
1) Το ξεπουλημα συνεχιζεται (πως λεμε το παρτυ συνεχιζεται...)
2) Νομιμοποιησεις παντος τυπου αυθαιρετων/καταπατησεων
3) Παραλια; Ποια παραλια; Resort ειναι, απλα δεν το βλεπετε!
4) Η μαγικη λεξη ειναι "Αξιοποιηση". Επι παντος επιστητου.
Και ολα αυτα, στα γρηγορα!!
Ναι γιατί η μπιρμπίλη θα έκανε το όνειρο πραγματικότητα..από το 80 υπάρχει η πεζοδρόμηση, στην ατζέντα των κομμάτων..και μόνο σε περιόδους εκλογών.
θα έπρεπε να ντρέπονται..αλλά για να νοιώσεις ντροπή θα έπρεπε να σέβεσαι, στοιχειωδώς τον εαυτό σου πρώτα..και να έχεις μια ελάχιστη επίγνωση της θέσης σου.
Τέτοιου είδους δράσεις από μέρους του ποδηλατικού κινήματος, είναι για να λέμε μεταξύ μας πως κάνουμε κάτι και να μην κάνουμε τίποτα...και μπορεί πολύ εύκολα να γυρίσει μπουμερανγκ, από τα προβληματα που σίγουρα θα δημιουργηθούν, αν όντως καταληφθεί ο δρόμος.Δεν είναι οι οδηγοί ι.χ οι εχθροί μας..αλλά αυτοί που βρίσκονται στην βουλή και στους δήμους. Με την πλατεία θα έπρεπε να συνεννοούμαστε και όχι μαζί τους.
Ο στόχος της δράσης είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, όχι μόνο των δημοτικών αρχόντων αλλά και των πολιτών που τους ψηφίζουν.
Χωρίς καθόλου να διαφωνώ με αυτό, στο σύστημα της αγοράς που έχουν επιβάλει μια τέτοια θέση δεν μπορεί παρά να θυμίσει την παλιά κακή ρήση ότι η δημόσια γνώμη είναι μια πόρνη που πηγαίνει με αυτόν που πληρώνει τα περισσότερα.
Συνεπώς, το εάν θα γίνει ή όχι πρέπει να είναι αποτέλεσμα πίεσης από αυτούς που (υποτίθεται) το θέλουν. Όταν λοιπόν ακόμα και μέσα στους ποδηλάτες υπάρχουν απόψεις όπως παραπάνω που το αμφισβητούν... μην περιμένεις πολλά.
απ'το μυαλό;..ε πείτε τότε στον αμυρά ..να το προπαγανδίσει τηλεοπτικά. .και καλύτερα να τραβήξετε σε βίντεο, το συμβάν..γιατί η έκφρασή του θα'ναι όλα τα λεφτά..
Ωραία, δε χρειάζεται να ψάξουμε και πολύ για να βρούμε κόσμο να ευαισθητοποιήσουμε. Είναι ήδη εδώ ανάμεσά μας.
Ο όρος "Πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου" ίσως είναι λίγο παραπλανητικός. Σ' αυτή την περίπτωση, "Πεζοδρόμηση" σημαίνει να φύγουν τα Ι.Χ. Στη θέση τους, θα έρθει τραμ, ποδηλατόδρομος, δέντρα, κ.λ.π. Αυτά θα πιάνουν αρκετό χώρο. Δεν μ' ενδιαφέρει αν διαπλατυνθεί ή όχι το πεζοδρόμιο. Οι παραπάνω χώροι είναι και αυτοί χώροι πεζών. Η ησυχία και η ηπιότητα που θα προκύψει θα ωφελήσουν και τους πεζούς στα υπάρχοντα πεζοδρόμια. Οι πεζοί θα μπορούν να διασχίσουν το δρόμο με την ησυχία τους, να πάρουν το τραμ, και πιθανόν να νοικιάσουν κάποιο ποδήλατο.
Βρήκα αρκετές λεπτομέρειες για το έργο στα πρακτικά της ομάδας εργασίας του Οργανισμού Αθήνας:
http://www.organismosathinas.gr/Default.aspx?id=46
Συγκεκριμένα, τα τελευταία πρακτικά, (23/11/2010) έχουν τις πιο πρόσφατες λεπτομέρειες, όπως που ακριβώς θα βρίσκεται η γραμμή του τραμ, τι θα γίνει με τα λεωφορεία και τρόλεϊ, κ.λ.π.
Το ερώτημα που έχω είναι σε πιο στάδιο βρίσκεται το σχέδιο αυτή τη στιγμή.
Συμφωνώ. Είναι κρίμα να έχουμε τόσο τσιμέντο (βλέπε πολυκατοικίες) και τόσο σίδερο (βλέπε αυτοκίνητα)...
Αν και μπορώ να φανταστώ ποιοι είναι οι διοργανωτές και από ποια παράταξη επιδοτούνται, σημασία έχει πως το εν λόγω έργο δεν πρόκειται να αλλάξει σε τίποτα την απελπιστική κατάσταση στην Αθήνα.
Αντί να συζητάμε για την ολοκληρωτική πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας (Πλάκα-Μοναστηράκι-Θησείο κτλ) και να κυκλοφορούμε όλοι ελεύθεροι μέσα σε ένα υπαίθριο μουσείο χωρίς την παρουσία αυτοκινήτων, κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Με άλλα λόγια πετάγεται ο καθένας και μας τσαμπουνάει αηδίες περί "ψιψινιών και κοκοψόψαρων".
Το ενθαρρυντικό είναι ότι πολλοί σε αυτό το φόρουμ απλά δεν ψαρώνουν πια με τέτοιους θεατρινισμούς. Τόσα χρόνια τα φάγαμε στη μάπα..νισάφι πια!