Η ελωδία των πουλιών… : λίμνη Κερκίνη

Η ελωδία των πουλιών…

H ανάγκη να ζήσεις κοντά στη φύση, να ακούσεις τα πουλιά, το καθένα με τους διαφορετικούς ήχους. Η ελωδία των πουλιών. Αυτά τα πουλιά που έχουν μάθει να ζουν ελεύθερα, να σχίζουν τον αέρα, να αλλάζουν τόπους, και να γνωρίζουν καινούργιες γειτονιές. Έτσι απλά, κι ο ταξιδιώτης ποδηλάτης είναι και αυτός ένα πουλί που θέλει να αλλάξει τόπους και παραστάσεις.

Απογευματινή διαδρομή Λιθότοπος- Κερκίνη. Η μαγεία σε όλο της το μεγαλείο. Κάνω πετάλι κι ο ήλιος είναι πίσω μου και με αποχαιρετάει σιγά σιγά. Νιώθω τις ακτίνες του όλο και πιο μαλακές όσο περνάει η ώρα.

Μια γλυκιά δροσιά μου διαπερνάει το κορμί καθώς κινούμε γλυκά γλυκά στην παραδομένη άσφαλτο. Σχίζεις τον αέρα σαν ταπεινό ταξιδιωτικό πουλί.

Αφήνεις πίσω σου την άνεση του αυτοκινήτου που σε πάει οπουδήποτε χωρίς κόπο. Αφήνεις το μαλακό κρεβάτι, τα αρωματισμένα ντουζ που είχες ανά πάσα στιγμή κοντά σου. Μπαίνεις σε μια διαδικασία που λέει ότι θα μάθεις να ζεις με τα λίγα, τα απλά, και θα μάθεις να κάνεις τα χιλιόμετρα σου με αγώνα και κόπο. Ο ιδρώτας θα σε περιλούζει και θα σε συντροφεύει σε κάθε κοπιαστική διαδρομή. Και μετά νιώθεις μέσα σου την αξία της κάθε πεταλιάς, ότι το να μην τα παρατάς είναι το ταξίδι. Και λες πως αυτός είναι ο κόπος μου, αγώνας μου, η στάση ζωής μου.

Είναι απόγευμα και οι μυρωδιές από τα φυτά γύρω έχουν αρχίσει να απελευθερώνονται και να κάνουν έντονη την αισθησιακή παρουσία τους. Τα δυο σου ρουθούνια αρχίζουν να νιώθουν τις ευωδιές, τα αυτιά τεντωμένα λαμβάνουν τους ήχους των πουλιών, και τα μάτια ορθάνοιχτα να συλλέγουν εικόνες απίστευτες για μας τους ανθρώπους των μεγάλων πόλεων.

Βλέπεις μια πινακίδα: Σταυροδρόμι. Στην κολώνα της ΔΕΗ, στο πάνω μέρος, βλέπεις μια φωλιά φτιαγμένη από αμέτρητα κλαδάκια και μέσα ο πελαργός με τα μωρά που έχουν ξεπεταχτεί. Απολαμβάνουν εκεί ψηλά τον ήλιο που χάνεται στην απεραντοσύνη του ουρανού.

Στο δρόμο του χωριού συναντάς ανθρώπους που είναι στους κήπους ή χαλαρώνουν στα μπαλκόνια τους. Τους χαιρετάς και στο ανταποδίδουν. Άλλοι όμως σε κοιτούν με απορία και φαντάζομαι ότι λένε μέσα τους: «Τι είναι τούτο δω;»

Τους φαίνεται πολύ παράξενο ένα θηλυκό με ένα ποδήλατο φορτωμένο. Είναι κάτι το πρωτόγνωρο γι’ αυτούς μιας και ποτέ δεν το ’χουν κάνει. Έχουν μάθει τα κορίτσια τους να τα παντρεύουν μικρά μικρά και να ακολουθούν μία (κατά την γνώμη μου) συνηθισμένη, μονότονη ζωή. Αμφιβάλλω κατά πολύ αν ξέρουν τι σημαίνει ταξίδι. Ταξίδι σημαίνει αναζήτηση, γνώση, καινούργιες και διαφορετικές εμπειρίες σε καθημερινή βάση. Να βρίσκεις την κρυφή μελωδία μέσα στο φανερό έλος. Ελωδία..

Εσύ είσαι το διψασμένο σφουγγάρι και τα ρουφάς όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα με πολύ χαρά. Σταματάς και μιλάς με τις γυναίκες του χωριού, άλλες φορές σε καλοδέχονται κι αμέσως σου μιλάνε ανοιχτά, αμέσως νιώθεις την ανοιχτή, καλόκαρδη ψυχή τους.

Βλέπεις το πρόσωπό τους σιγά σιγά να λάμπει όταν σου μιλούν. Τα δειλά χαμόγελα ξεπροβοδίζουν προς τα έξω. Τα λεπτά περνούν και νιώθεις πως όλα γίνονται πιο άνετα από πριν.

Κάποιοι άλλοι ανταποκρίνονται σφιχτά στην παρουσία σου. Κάνεις μία ακόμη προσπάθεια και βλέπεις γι’ άλλη μια φορά τη δυσκολία να κάνουν μικρές γέφυρες τις λέξεις, τη δυσκολία να σου μιλήσουν. Τέτοιες περιπτώσεις τις αφήνεις και προχωράς. Συνεχίζεις τον δρόμο σου.

Κάποιοι άλλοι είναι κλειστοί γιατί φωλιάζει μέσα τους ο φόβος, δεν σε γνωρίζουν κι έχουν ακούσει πολλά. Ο κόσμος είναι κουμπωμένος κι όμως κάποιοι το αψηφούν και σου ανοίγουν τις πύλες των καρδιών τους να σε υποδεχτούν και να σου προσφέρουν ό,τι έχουν χωρίς να φοβούνται. Για κάποιους «ο ξένος» σημαίνει χαρά και προσπαθούν να τον υποδεχτούν και να του προσφέρουν ότι έχουν χωρίς να φοβούνται. Για κάποιους «ο ξένος» σημαίνει ανάγκη και προσπαθούν να τον καλοδεχτούν και να τον εξυπηρετήσουν.

Κάποια στιγμή φεύγεις, τους αποχαιρετάς και η ψυχή σου είναι γεμάτη ευγνωμοσύνη προς αυτούς. Γιατί σου ανοίχτηκαν χωρίς δισταγμό. Έτσι απλά και τόσο όμορφα. Συνεχίζεις τη διαδρομή σου φεύγοντας με τις καλύτερες αναμνήσεις που σου άφησαν με την καλοσύνη τους και μια φωνή μέσα στη σκέψη σου λέει: «Αχ γιατί να μην είμαστε έτσι όλοι οι άνθρωποι, θα φτιάχναμε έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που έχουμε τώρα.»

Καβάλα στο ποδήλατο και προχωράς για να ανακαλύψεις επόμενα χωριά και να κάνεις καινούργιες γνωριμίες.

«Ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο» λέει η γνωστή φράση. Να μην ξεχνάμε… όταν ταξιδεύεις είσαι πανέτοιμος να υποστείς τις διάφορες δυσκολίες που θα προκύψουν. Ενδεχόμενοι άνθρωποι κομπλεξικοί. Τα κουνούπια που θα σου χαρίσουν αμέτρητες τσιμπιές και δε θα στη χαρίσουν. Είσαι πολύ νόστιμος μεζές γι’ αυτά. Άλλη φορά, εκεί που κοιμάσαι, μπορεί να έχει πιάσει άνεμος δυνατός και μέσα στη νύχτα να σηκώνεσαι και να προσπαθείς (μιας και δε φανταζόσουν από πριν ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο) να στερεώσεις καλύτερα τη σκηνή σε πιο σταθερό έδαφος για να μην στην πάρει ο άνεμος. Άλλη φορά μπορεί να στήσεις τη σκηνή σ’ ένα πανέμορφο πάρκο με γρασίδι κι εκεί που είσαι χαλαρή, ξαφνικά διαπιστώνεις ότι το ποτιστικό που βρίσκεται λίγα εκατοστά μακριά, αρχίζει να εκσφενδονίζει στο πέρασμα του νερό με δύναμη επάνω στο μικρό σου σπίτι.

Ξυπνάς ξαφνιασμένη κι έντρομη μη γνωρίζοντας στην αρχή πια είναι αυτή η καινούργια απειλή από έξω. Αμέσως νιώθεις το νερό να μουσκεύει μέρος της σκηνής σου. Δεν πρέπει να χάνεις χρόνο, σηκώνεσαι αστραπιαία και οι κινήσεις σου θα πρέπει να είναι σβέλτες γιατί όσο παραμένεις άπραγος τόσο το νερό θα εισχωρήσει περισσότερο στη σκηνή καταβρέχοντάς την.

Μια άλλη φορά ενώ ήσουν στη φάση να σε πάρει ο ύπνος… ακούς έναν θόρυβο που προέρχεται από τα περίχωρα της σκηνής. Τρομάζεις και έχεις κάποια αγωνία… περνάνε τα δευτερόλεπτα δύσκολα. Συλλογίζεσαι … ποιος να είναι εκεί έξω; Νιώθεις μια αόρατη απειλή. Παρακολουθείς κι αφουγκράζεσαι την χροιά του θορύβου. Είναι συνεχόμενος σαν κάποιος να περπατά μέσα στα χόρτα.

Τελικά καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ήταν μια αθώα χελωνίτσα που περιδιάβαινε ανάμεσα στα χορτάρια και στα ξερά φύλλα των δέντρων, χωρίς να ξέρει ότι θα σε τρομάξει. Ήταν απλά η διαδρομή της.

Σίγουρα δεν είναι και οι πιο ευχάριστες εμπειρίες αυτές* μα όταν θέλεις να ζεις την περιπέτεια, να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου σε σχέση με το ταξίδι, θα πρέπει να είσαι βαθιά συνειδητοποιημένη για το τι πας να κάνεις και προετοιμασμένη να αντιμετωπίσεις τις οποιεσδήποτε δυσκολίες που ενδέχεται να βρεθούν μπροστά στο διάβα σου.

Μια προετοιμασία που απαιτεί υπομονή κι επιμονή και προπάντων σκληρά νεύρα. Μόνο έτσι θα αντέξει κάποιος τις δυσκολίες που θα βρεθούν μπροστά του. Η τουριστική ποδηλασία δεν έχει μόνο χαρές, έχει και τις δυσκολίες της που θα βρεθούν μπροστά μας ακόμα κι αν εμείς δεν τις καλέσουμε να έρθουν. Αυτές θα έρθουν απρόσκλητες και θα μας υπενθυμίσουν ότι ο τρόπος που επιλέξαμε να γνωρίσουμε τον κόσμο γύρω μας, δεν είναι και τόσο απλός. Αλλά μήπως κι αυτό δεν προσθέτει στην ομορφιά του;;