Ακόμα ένας που χάθηκε ...

Ainastros wrote:

...γιατί ζαχαρώσαμε..
οι καλά είναι τρελοί..και όλοι οι τρελοί καλά..ακόμη και νεκροί..
το όνειρο ..παράσταση χωρίς σκηνικά..
σε 2 πράξεις

1. κλασσικό
2. σύγχρονο

Νομίζω καλύτερο υλικό δεν θα μπορούσες να βάλεις. Εγώ δεν τόλμησα τόσο πολύ. Ο όγκος με φόβισε...

κι ο ίσκιος του κάπου στα απόμερα, στις εσχατιές του Α’ Νεκροταφείου, εκεί που, ένα χρόνο πίσω, σχεδόν βυθιστήκαμε στα χωρίς κανένα κενό μεταξύ τους μνήματα των καταραμένων, των αδιάβαστων, αυτών που οι αγαπημένοι τους σήκωσαν στα χέρια κάμποσο ανηφορικό δρόμο, των αριστερών της επαναστατημένης νιότης μας, όπως ο Δρακόπουλος, αλλά κι ο αρχιτέκτονας του θεάτρου της οδού Κυκλάδων, χέρι-χέρι, κάτι μεταξύ προσκυνητών και συγγενών που ψάχνουν τα ίχνη όσων δεν θα δουν ξανά, αλλά θα σκέφτονται με απέραντη αγάπη, σεβασμό κι ευγνωμοσύνη, μεγάλοι πια και πικραμένοι, μερικοί αγνώριστοι μεταξύ μας, αλλά αγαπημένοι και μεστοί ονείρων ακόμα και για πάντα, ως το μνήμα, όπως εκείνος, όσο κι αν ο ζόφος εντείνεται γύρω μας, για να ρίξουμε λίγα αρωματικά κλαράκια μυρτιάς, μέντας, λουΐζας που τόσο αγαπούσε, εκεί μαζί του στο τελευταίο του σπίτι...

Τι να μηχανεύεται για το φετινό καλοκαίρι άραγε, που το Φεστιβάλ του έχει ήδη νωρίς ξεκινήσει τις προετοιμασίες του;

Ο Οιδίποδας θα βρει ξανά το φως του;

Κάπου εκεί στον Κολωνό ίσως ή κάτω απ’ τις ελιές του Βοτανικού;

Στα βράχια της Ακρόπολης από κάτω απ’ τη σκιά της;
Μέσα στο παλιό της Μουσείο όπως τόθελε εκείνος ο οραματιστής;

Στη μαρμάρινη σκηνή του Ηρωδείου, καθώς τα περιστέρια θα γουργουρίζουν στα θεόρατα ορθάνοιχτα παραθύρια του, την ώρα που θα πέφτει το σκοτάδι

κι ενώ το φεγγάρι από ψηλά θα συναγωνίζεται τους προβολείς που χύνουν τα κόκκινα πανιά και τα ξάρτια του πλοίου της Μαντάμα Μπατερφλάϊ, ενώ αυτή διαπράττει το αιμοσταγές της χαρακίρι, απ’ αγάπη προδομένη...

τεράστια κόκκινα και μαύρα χρώματα που λικνίζονται εν πλω, εκεί που πάνε να κοιμηθούν τα περιστέρια και μένουν άϋπνα κι αυτά, και δόστου γουργουρίζουν, καθώς το ερωτικό δράμα ξετυλίγεται με άριες και χορικά...

Που να πλανιέται ο ανήσυχος άραγε; Ο αλησμόνητος;