Κατεβαίνοντας σήμερα το πρωί τη Φωκίωνος με τα πόδια, με έκπληξη διάβασα μια ΚΑΤΑΡΑ. Εδώ και κάποιες μέρες 'καλοθελητές' 'καθαρίζουν' τον τόπο από κάθε έμβιο ον στην μικρή όαση της Κυψέλης, διασπείροντας ένα νέο δηλητήριο σε μορφή απειροελάχιστου σε μέγεθος κόκκινου κόκκου. Τα ζώα δηλητηριάζονται και μόνο με την όσφρηση. Αποτέλεσμα να πεθάνουν σκυλιά που αγαπούσαμε, περιστέρια και σπουργίτια... Η κατάρα που διάβασα, στην κυριολεξία κατάρα, ήταν ένα σόκ, αλλά ταυτόχρονα μου θύμισε τα αναθέματα των χειρόγραφων βιβλίων (σ'όλη την Ευρώπη εκτός απ'την Ελλάδα), όπου οι αντιγραφείς τους, έχοντας κοπιάσει για να τα δημιουργήσουν με έρωτα και πίστη, τα τοποθετούσαν στο τέλος μαζί με την ημερομηνία, τον τόπο που δημιουργήθηκαν και την υπογραφή τους. Αυτά τα αναθέματα συνήθως έλεγαν: το βιβλίο τούτο το έγραψε ο ταπεινός γραφέας τάδε, εκεί , τότε. Όποιος το αφαιρέσει και δεν το επιστρέψει(ας πούμε) να του κοπεί το χέρι και προκοπή να μη δει, για πάντα καταραμένος...
Ας σκεφτούμε ένα τέτοιο ανάθεμα μαζί με τα στοιχεία μας μέσα στο σωλήνα του παλουκόσελου (όπως κάπου αλλού, παλιότερα έχει προταθεί), για τους επίδοξους κλέφτες των ποδηλάτων μας...
Να ξερες πόσες φορές έχω ευχηθεί να πατήσει τον κλέφτη νταλίκα μαζί με το ποδήλατό μου... Αν την διάβαζε αυτή την ευχή, μαλλον το ποδήλατο θα την πλήρωνε...
Johnny, τα αναθέματα ουσιαστικά λειτουργούσαν εξορκιστικά κι αποτρεπτικά. Κι ο γραφέας τους σκοπό είχε να αποτρέψει την κλοπή. Όπως και η κατάρα στη Φωκίωνος αυτό το σκοπό έχει. Να κάνει τον δολοφόνο να 'ανατριχιάσει', πριν ξαναρίξει δηλητήριο (σύνηθες σπορ στη Φωκίωνος), άν έχει περιθώρια για τέτοια συναισθήματα. Κι επειδή ελπίζω πως μέσα και στον πιο 'ασυνείδητο' υπάρχουν ίχνη συνείδησης, γι'αυτό μοιράστηκα όλα αυτά μαζί σας. Μέσα στην κατάρα κρύβεται στην ουσία ο έρωτάς μας...
Χα χα χα, είμαι στην εταιρεία που δουλεύω - στο γραφείο μου, κοιτώντας προς τα αριστερά μου, έχω μια βιβλιοθήκη - ραφιέρα που μεταξύ άλλων έχει CD εγκατάστασης λογισμικού, drivers για hardware και λοιπά.
Έχω κολλήσει ένα αυτοκόλλητο:
όποιος "βουτάει" CDs και δεν τα επιστρέφει να του καεί το DVD και ο Η/Υ του να κολλήσει 15 ιούς.
(το ανάθεμα που λέγαμε.... και δουλεύει μια χαρά τα τελευταία 3 χρόνια....)
Κατανοώ πλήρως την "χρησιμότητα" του αναθέματος. Όμως, περνώντας από την θεωρία στην πράξη:
-Αν το βάλεις σε κρυφό σημείο, π.χ. μέσα στο παλουκόσελο, πιθανότατα να μην το δει κανείς ποτέ.
-Αν το βάλεις σε φανερό σημείο, π.χ. το γράψεις στον σκελετό, μπορεί ακόμα χειρότερα να κάνεις το ποδήλατό σου στόχο.
Αν βέβαια θεωρείς ότι μόνο και μόνο βαζοντάς το στο ποδήλατο λειτουργεί αποτρεπτικά, τότε εντάξει, ίσως είναι κάτι που απλά σου δίνει μια ελπίδα.
Έχεις δίκιο! Και το θέμα είναι ότι δεν μπορώ για την ώρα να σκεφτώ κάτι έξυπνο. Ίσως όλοι μαζί να σκεφτούμε κάτι, όπως:
ΜΗΝ ΚΛΕΨΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ: κατάρα και καταστροφή να πάθει όποιος τολμήσει να το καταστρέψει ή να το κλέψει.
Έχω δε τόση δουλειά, που ήθελα να βρω στα αρχεία μου τα αναθέματα των βιβλίων και δεν προλαβαίνω. Έχουν φοβερό ενδιαφέρον, αν σκεφτεί κανείς ότι λένε λίγο ως πολύ τα ίδια λόγια, για παράδειγμα ένα που κατέγραψα σε μεσαιωνική βιβλιοδεσία της βιβλιοθήκης του καθεδρικού ναού του Exeter κι άλλο σε βιβλιοδεσία μεταβυζαντινή στη Γεννάδειο. Χρονικά και τοπικά χάσματα απ'το ένα στο άλλο.
Θα μου πεις ποιός ιστός συνδέει όλες αυτές τις ταυτόσημες συμπεριφορές (δηλητηριασμένα ζώα, κλεμμένα χειρόγραφα βιβλία, κλεμμένα ποδήλατα); Όπως είπα πιο πάνω ο έρωτας για το αντικείμενο κι η επιθυμία να προστατευθεί.
Παλιομοδίτικο λίγο; Ίσως. Βλαβερό; Νομίζω όχι.
και με ρομαντικό ιστορικό υπόβαθρο, αλλά εμένα δεν μου πάει η καρδιά να καταραστώ κάποιον επειδή μου έκλεψε το ποδήλατο! Επειδή κι εμένα μου έχει συμβεί, μετά την πρώτη στενοχώρια, απλώς ευχήθηκα να πάει σε κάποιον που το έχει μεγαλύτερη ανάγκη από μένα...
Προσωπικά δεν καταράστηκα ποτέ και κανέναν για κανένα λόγο. Κι ούτε οι φιλόζωοι κάτοικοι της Φωκίωνος σκέφτηκαν το κακό του δολοφόνου των ζώων. Πολύ δε περισσότερο οι αντιγραφείς των χειρογράφων, που κατά κανόνα ήταν καλόγεροι.
Πίσω απ'τις βαριές κουβέντες των αναθεματισμών αυτού του τύπου στην ουσία βρίσκεται η διάθεση να εμποδιστεί το κακό. Σαν τέτοιο αναγράφεται εδώ αυτό το θέμα και καθόλου δεν κρύβει τουλάχιστον απ'την πλευρά μου τη διάθεση κάποιος άνθρωπος, ο οποιοσδήποτε να καταστραφεί επειδή κλέβει ποδήλατα.
Αντίστοιχο κάτι έκανα την περασμένη βδομάδα στο σπίτι μου. Στον ακάλυπτό μας χώρο συνατιώνται οι ακάλυπτοι έξι πολυκατοικιών. Εξαιρετικά ήσυχοι γείτονες. Πλην ενός διαμερίσματος που αφήνουν το ταλαίπωρο γατάκι τους στο μια σταλιά μπαλκόνι, επι 24ώρου βάσεως, μεσ'το κρύο και τη βροχή. Του είχε κλείσει ο λαιμός απ'το κλάμα, εκτός του ότι περιορισμένο καθώς ήταν, κάθε που έβγαινα στο μπαλκόνι να κάνω δουλειά, για να με κοιτάξει και να κάνει φανερή την παρουσία του προς το μέρος μου, ανέβαινε στα πολύ στενά κάγκελα και με κοιτούσε κλαίγοντας. Αυτό στον δεύτερο όροφο κι εγώ στον έκτο. Έγινε σύσκεψη αμέσως με φίλη που είναι μεγάλη γατομάνα. Θυμηθήκαμε τη γριά στο Κολωνάκι που κάλεσε την αστυνομία, γιατί το καναρίνι της γειτόνισσας δεν την αφηνε να κοιμηθεί. Υποχρέωσαν την κοπέλλα που το είχε να το βάλει μέσα στο σπίτι. Ειδοποίησα κι εγώ ότι θα καλέσω την αστυνομία, γιατί και καλά το κλάμα του γάτου με ενοχλούσε. Φυσικά δεν ήταν καθόλου έτσι και δεν θα καλούσα ποτέ την αστυνομία για το ταλαίπωρο κλάμα ενός γάτου. Το τρύκ όμως λειτούργησε τέλεια και το γατάκι είναι ευτυχισμένο στο σπίτι του. Βγαίνει μόνο όταν η κυρά του απλώνει τα ρούχα της...