Μόλις είδα το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου "Φασισμός Α.Ε.". Πολλά από αυτά που παρουσιάζει είναι γνωστά αλλά οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά. Ειδικά όταν τις συνδέει τόσο εύστοχα και με το σήμερα. Κρίμα που δεν πρόλαβε και το πάρε δώσε της κυβέρνησης με τα χρυσά αυγά, μέσω του Μπαλτάκου...
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
...του Άκη Γαβριηλίδη:
Πρόσφατα παρακολούθησα κάποια από τις προβολές του ντοκυμανταίρ «Φασισμός ΑΕ» των Άρη Χατζηστεφάνου –ΆρηΤριανταφύλλου.
Η ταινία με άφησε με ανάμικτα συναισθήματα, και όσο απομακρύνομαι από την άμεση επαφή με αυτήν, στο μυαλό μου υπερτερούν τα προβληματικά της σημεία και τείνουν να καταπνίξουν τα όποια θετικά.
Καταρχάς, ο «Φασισμός ΑΕ» εντάσσεται ανυπόκριτα στην παράδοση του παιδαγωγικού-προπαγανδιστικού κινηματογράφου: θέλει να τεκμηριώσει και να εκλαϊκεύσει μία αναλυτική και ταυτόχρονα πολιτική θέση.
Ουδέν πρόβλημα μέχρι εδώ· οι δημιουργοί είναι έντιμοι στις προθέσεις τους. Μπορούμε όμως να συζητήσουμε ποια είναι αυτή η θέση και κατά πόσο μας βοηθάει να κατανοήσουμε και να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής.
Η θέση αυτή θα μπορούσε χωρίς απώλειες να συνοψιστεί ως εξής: «Κράτος και κεφάλαιο γεννούν το φασισμό».
Ο «Φασισμός ΑΕ» συναρθρώνει μια σειρά από λόγους, εικόνες αρχείου και σύγχρονες λήψεις, καθώς και κάποια μουσικά και θεατρικά στοιχεία, τα οποία υπηρετούν όλα την ανάδειξη ενός κεντρικού μηνύματος: ο φασισμός είναι αποκλειστικά προϊόν του καπιταλισμού. Παντού και πάντοτε σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από τη μεγάλη αστική τάξη και τους βιομηχάνους, οι οποίοι ήθελαν να έχουν μια εφεδρεία για περιόδους κρίσης, όταν είχαν να περάσουν αντεργατικά μέτρα, και για να σπάνε τις απεργίες. Και απολύτως τίποτε άλλο.
Αυτό ισχύει τόσο για την Ιταλία και τη Γερμανία του 30, όσο και για την Ελλάδα της ίδιας περιόδου –και μέχρι και σήμερα. Η ταινία αφιερώνει πολύ χρόνο και ενέργεια να δείξει με λεπτομέρειες πώς οι βιομήχανοι της Γερμανίας, αλλά και άλλων χωρών, στήριζαν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, και πώς οι τελευταίοι πάντοτε δήλωναν πίστη στον καπιταλισμό. Ενώ στο δεύτερο μέρος της, επαναλαμβάνει την ίδια προσπάθεια προκειμένου για τη Χρυσή Αυγή, (και τους «προγόνους» της τους ταγματασφαλίτες και τους μαυραγορίτες), επιμένοντας στο πώς αυτή ψήφισε όλα τα νομοσχέδια που ήταν ευνοϊκά για το μεγάλο κεφάλαιο κ.ο.κ.
Ασφαλώς αυτό, από άποψη πληροφόρησης, είναι πολύ χρήσιμο. Καθόλου δεν βλάπτει κάποτε να μιλάμε με ονόματα, να αναφέρουμε συγκεκριμένους ανθρώπους που έχουν κάποια διαδρομή, που έχουν πρόσωπο και ονοματεπώνυμο αντί να μιλάμε αφηρημένα για «κύκλους». Ωστόσο, ίσως εδώ να εξαντλούνται και τα χρήσιμα στοιχεία της ταινίας. Διότι κατά τα λοιπά, όταν επιλέγουμε αυτή την ερμηνευτική γραμμή, ο κίνδυνος της απλούστευσης και του αναγωγισμού δεν είναι πολύ μακριά. Ωραία, οι μεγαλοβιομήχανοι κινούν τα νήματα. Αυτοί που είναι στην άλλη άκρη του νήματος, γιατί κινούνται; Σε κανένα απολύτως σημείο της η ταινία δεν ασχολείται με το ερώτημα γιατί οι μάζες γοητεύονται από το φασισμό (παρά μόνο για να απαντήσει: «επειδή παρασύρονται από την προπαγάνδα των ΜΜΕ -που ανήκουν όλα στους βιομήχανους»).
Αναφέρεται κατ’ επανάληψη ότι οι Χίτλερ και Μουσολίνι δεν κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία, αλλά υπερψηφίστηκαν και ακολουθήθηκαν από μαζικά κινήματα. Επίσης, αναφέρεται ότι η ΧΑ πήρε υψηλά ποσοστά το Μάιο του 12 και ακόμη ψηλότερα τον Ιούνιο. Κανείς όμως στην ταινία δεν φαίνεται να αναρωτιέται: για ποιο λόγο; Όσοι ψήφισαν αυτά τα κόμματα, πώς σκέφτονταν, τι επιθυμούσαν;
Το ερμηνευτικό σχήμα της ταινίας ώρες ώρες είναι σχεδόν πρωτόγονο: ακόμη και πριν τη δεκαετία του 60, και οι πιο παραδοσιακοί μαρξιστές, όταν κατηγορούνταν για οικονομικό ντετερμινισμό, προέβαλαν πάντοτε ως disclaimer τη γνωστή φράση του Ένγκελς ότι, γι’ αυτόν και για τον Μαρξ, η οικονομία είναι μεν καθοριστική, αλλά «μόνο σε τελευταία ανάλυση». Στον «Φασισμό ΑΕ», η οικονομία είναι καθοριστική όχι μόνο σε τελευταία, αλλά και σε πρώτη, και σε όλες τις ενδιάμεσες αναλύσεις. Είναι σχεδόν αμφίβολο αν μπορούμε να μιλάμε καν για καθορισμό. Διότι, προκειμένου να υπάρχει καθορισμός από την οικονομία, απαιτείται να υπάρχει και τουλάχιστον ένα στοιχείο εκτός της οικονομίας, το οποίο να υποστεί αυτόν τον καθορισμό. Στην ταινία όμως δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα τέτοιο στοιχείο.
Ο αναγωγισμός όμως αυτός είναι αναγωγισμός εις την δευτέραν. Διότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι η ταινία ανάγει τα πάντα στην «οικονομία», αλλά και ότι, υπό τον όρο «οικονομία», ουσιαστικά δεν νοεί τίποτε άλλο παρά τη βιομηχανική παραγωγή και τις συγκρούσεις γύρω από τις συνθήκες εργασίας σε αυτήν.
Ό,τι ήταν η «οικονομία» στην Ιταλία και τη Γερμανία του 30, περίπου το ίδιο εμφανίζεται ότι ήταν και στην Ελλάδα της ίδιας περιόδου και, κυρίως, ότι είναι και σήμερα. Απλώς εκεί είχαμε τον Ανιέλι, τον Κρουπ, τον Ζήμενς, τον Βερνίκο, ενώ τώρα έχουμε τον Λάτση και τον Αλαφούζο. Πάντως ο «καπιταλισμός» εμφανίζεται ως μία ουσία που είναι πάντοτε ταυτόσημη με τον εαυτό της και πάντοτε κυοφορεί γραμμικά το φασισμό (ο οποίος επίσης είναι πάντοτε ταυτόσημος με τον εαυτό του).
Έτσι, όμως, παρακάμπτονται τελείως οι τεκτονικοί μετασχηματισμοί του καπιταλισμού που έχουν μεσολαβήσει στο μεταξύ, η χρηματιστικοποίηση, ο δανεισμός, τα παράγωγα κ.ο.κ.
Και, κατά μείζονα λόγο, προς μεγάλη έκπληξη του θεατή, παρακάμπτεται τελείως η διάσταση του ρατσισμού ως τεχνολογίας ιεράρχησης, επιλεκτικής ένταξης/ αποκλεισμού και, οριακά, εξόντωσης ανθρώπινων πληθυσμών. Ο Χατζηστεφάνου κατόρθωσε να κάνει μία ταινία μιάμισης ώρας για το φασισμό, στην οποία να μην αρθρώνεται ίσως ούτε μία φορά η λέξη «εθνικισμός» (παρά μόνο σε πλάνα από συγκεντρώσεις της ΧΑ, όπου την εκφωνούν οπαδοί της). Στο άγχος της να αποδείξει ότι το φασισμό τον επινοεί και τον προβάλει ο καπιταλισμός για να συντρίψει την εργατική τάξη, η ταινία ξεχνάει να αναρωτηθεί: και γιατί επινοεί ειδικά το ρατσισμό –δηλαδή τον φυλετισμό- και όχι κάτι άλλο; Ποια είναι η ιδιαιτερότητα του ρατσιστικού φαινομένου; Πρόκειται εδώ για μια απόρριψη όχι της «σχετικής αυτονομίας του ιδεολογικού/ πολιτικού», όπως λέγαμε παλιά, αλλά της ίδιας του της ύπαρξης ως διακριτού πεδίου από την «οικονομία» (ορισμένη με τον ήδη περιοριστικό τρόπο που ανέφερα).
Η ταινία αφιερώνει αρκετά λεπτά για να μας πληροφορήσει μέχρι και ποιοι εφοπλιστές παρέστησαν στο γάμο του Ρουφογάλη, αλλά δεν κάνει την παραμικρή μνεία στην εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης –μολονότι φτάνει μέχρι το σημείο να αναφερθεί και στην 3Ε. Ούτε καν η διάχυτη καταπάτηση και ιδιοποίηση των εβραϊκών κινητών και ακίνητων περιουσιών από εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες ορθόδοξους χριστιανούς Θεσσαλονικείς από την επομένη σχεδόν της αναχώρησης των τραίνων για το Άουσβιτς κρίνεται άξια επισήμανσης. Γιατί άραγε; Αυτή δεν είναι μήπως οικονομικό στοιχείο; Είναι, αλλά η ταινία εννοεί να συνδέσει το φασισμό με τον ίδιο τον ΣΕΒ, όχι με μικρομεσαίους. Οτιδήποτε λιγότερο απ’ αυτό αποσπά την προσοχή από το μήνυμα και θολώνει την καθαρότητά του.
Αλλά ούτε και η εξόντωση των Εβραίων γενικά τυγχάνει της παραμικρής μνείας!!! Πραγματικά δεν ξέρω πώς να ερμηνεύσω το γεγονός ότι, σε μια ταινία για το φασισμό, δεν γίνεται ούτε μία αναφορά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης! Ή μάλλον όχι, ψέματα: γίνεται μία αναφορά, από τον Γιώργο Μαργαρίτη. Ναι, αυτόν που πριν κάποια χρόνια είχε γράψει τους «Ανεπιθύμητους συμπατριώτες». Αυτός λοιπόν μιλάει για τα στρατόπεδα, μόνο και μόνο για να αρνηθεί και σε αυτά οποιαδήποτε αυτοτέλεια και να διαβεβαιώσει ότι, και εκεί, όλα γίνονταν «κατά βάθος» για οικονομικούς λόγους: οι Ναζί τα έστησαν μόνο και μόνο για να έχουν τζάμπα εργατικά χέρια.
Κατά τελείως ανάλογο τρόπο, από την αναφορά στην πρόσφατη άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα είναι πλήρως απόντες οι μετανάστες. Κάποιος που βλέπει την ταινία δεν πληροφορείται αν στην Ελλάδα υπάρχει μετανάστευση ή αν διεξάγονται αγώνες γύρω από αυτήν.
Υπό τις συνθήκες αυτές, ο αναγνώστης θα φαντάστηκε ήδη ότι θα ήταν πολυτέλεια να αναμένουμε κάποια νύξη για την έμφυλη διάσταση του ακροδεξιού φαινομένου, για το μισογυνισμό και την ομοφοβία που αποτελεί βασική συγκολλητική ύλη της χρυσαυγίτικης κοινωνικότητας.
Η θεμελιωδώς δυιστική αφήγηση του «Φασισμού ΑΕ», σκιαγραφεί συστηματικά ένα τοπίο όπου ντόπιοι λευκοί άντρες μονομαχούν με ντόπιους λευκούς άντρες και προσπαθούν να τους συντρίψουν. Και θα τα καταφέρουν, εκτός αν οι δεύτεροι αφυπνιστούν και προλάβουν να συντρίψουν εκείνοι τους πρώτους. Για να γίνει αυτό, πρέπει να αποκτήσουν την κατάλληλη συνείδηση, η οποία δεν μπορεί παρά να τους έλθει εκ των έξω. Κατά τον ίδιο τρόπο που, με ένα είδος αντεστραμμένου λενινισμού, η μέχρι τώρα φασιστική συνείδηση έρχεται στις μάζες επίσης απ’ έξω. Σε κάθε περίπτωση, έσχατη αλήθεια της μονομαχίας αυτής είναι η οικονομία.
Η μόνη ρωγμή σε αυτό τον φαύλο κύκλο που αυτοδικαιώνεται, είναι μία κουβέντα του Σπύρου Μαρκέτου. Σε ένα σημείο, ο Μαρκέτος εφιστά την προσοχή στο ότι «ο φασισμός είναι κίνημα, και τα κινήματα δεν ελέγχονται κατά βούληση· άπαξ και ξεκινήσουν, μετά είναι δύσκολο να τα σταματήσεις».
Η επισήμανση αυτή είναι διφορούμενη. Έτσι όπως εισάγεται στο συγκείμενο της ταινίας, χρωματίζεται μάλλον ηθικολογικά, ως ένας κώδωνας κινδύνου («εμπρός λοιπόν να τον σταματήσουμε όσο είναι καιρός»). Εφόσον τίθεται, όμως, και ακούγεται, είναι δυνατό να γεννήσει στον θεατή το ερώτημα: αφού είναι δύσκολο να ελεγχθεί το σταμάτημα του φασισμού, γιατί να δεχθούμε ότι είναι εύκολο να ελεγχθεί το ξεκίνημά του; Τι αλλάζει; Τελικά, μήπως και η ίδια η αρχική εμφάνιση και ανάπτυξη των ακροδεξιών και ρατσιστικών ιδεολογιών οφείλονται σε πιο πολύπλοκα και ενδεχομενικά αίτια, και όχι στη μονοδιάστατη, παντοδύναμη και πάντοτε προβλέψιμη δράση του «καπιταλισμού» ή της «οικονομίας»;
Το ερώτημα αυτό δεν απαντάται στην ταινία. Δεν τίθεται καν, τουλάχιστον ρητά. Γεννιέται όμως. Και οι θεατές μπορούν να το κρατήσουν και, ενδεχομένως, να προσπαθήσουν να συγκροτήσουν τις δικές τους υποθέσεις και αφηγήσεις εκτός πεδίου, στις σιωπές της ταινίας, μετά το τέλος της, ή και πριν την αρχή της... πηγουλα http://nomadicuniversality.wordpress.com/2014/04/12/%CE%BF%CE%B9%CE%BA%C...
Και να σχηματίσεις δική σου γνώμη αντί να ποστάρεις
γνώμες τρίτων.
...την ειδα , αλλα η παραπανω αποψη με αντιπροσωπευει περισσοτερο...
Η παραπάνω άποψη σε αντιπροσωπεύει περισσότερο από τη δική σου???
Μήπως ήθελες να πεις ότι η παραπάνω άποψη σε αντιπροσωπεύει (χωρίς το περισσότερο)?
Συγνώμη για το άσχετο σχόλιο, δεν έχω δει την ταινία και δεν έχω άποψη επί του θέματος.
...δεν εχεις δει την ταινια αλλα μπηκες να γραψεις και να κριτικαρεις αποψεις αλλων ...δε σε καταλαβαινω...
ρε vasscott.....re vasscott. δε θα μάθεις ποτέ ρε συ!
Την πρόταση σου σχολίασα και δε σε κριτικάρω. Και μην κολλάς, ναι μπήκα για να πειράξω, δεν έχω πρόβλημα να στο πω, ξέρω ότι έχει χιούμορ γι αυτό σου το έγραψα.
Πραγματικά όμως δεν κατάλαβα πως ήθελες να το πεις.
Για ξαναδιάβασε τη 2η πρόταση/ερώτηση μου.
...
του πήρες τη δουλειά για αυτό στην λέει . καταλαβες τώρα?
.
...σε σενα πηγαινε ,αλλα προλαβε και απαντησε ο βασκοττ...
Δεν είδα την ταινία και δεν πρόκειται να την δω καθώς η δική μου άποψη είναι η ακόλουθη:
Ο Φασισμός δεν είναι κάτι που δημιουργήθηκε τον 20ο αιώνα, αλλά είναι κάτι που απέκτησε όνομα και ταυτότητα τον 20ο αιώνα.
Οι κοινωνίες μας ήταν ανέκαθεν φασιστικές, αφού έκαναν ανέκαθεν διακρίσεις ανάμεσα σε λευκούς ή έγχρωμους, ντόπιους ή ξένους, γυναίκες και άντρες, πλούσιους ή φτωχούς, μεγάλους ( σε ηλικία ) ή μικρούς, μορφωμένους ή αμόρφωτους, δυνατούς ή αδύναμους, πιστούς ή άπιστους κτλ κτλ κτλ - προσθέστε ότι θέλετε από κάτω.
Φασισμός είναι να έχεις μαύρο υπηρέτη, αλλά φασισμός είναι να απαιτείς και από την γυναίκα σου να στα έχει όλα έτοιμα στο σπίτι ( γιατί έτσι επιβάλλεται κοινωνικά), τον υπάλληλο σου να σου πουλάει τον χρόνο του έναντι χρημάτων, την μαμά σου να σε νταντεύει, ( γιατί και αυτό επιβάλλεται κοινωνικά).
Φασισμός είναι να μαντρώνεις τα παιδιά σε ένα σχολείο και να τα μαθαίνεις όλα τα ίδια πράγματα, ( όχι δεν είναι ισότητα.. είναι φασισμός γιατί δεν τα ρώτησες αν γουστάρουν στην τελική) φασισμός είναι να σου απαγορεύει κάποιος να κυκλοφορείς γυμνός γιατί και καλά προσβάλλεις τους γύρω σου.. ( γιατί;;;), φασισμός είναι να επιβάλλεται η γνώμη των λίγων στους πολλούς, αλλά και η γνώμη των περισσότερων στους λίγους.
Και όποιος παρεκτραπεί από αυτές τις νόρμες, που άλλοτε επιβάλλονται δια νόμου και άλλοτε με κοινωνικούς ή ηθικούς κανόνες, από μικρή ηλικία μάλιστα ώστε να μην τους αντιλαμβάνεται κάποιους ως περιορισμούς, αλλά σαν κάτι νορμάλ, τότε το σύστημα τον πετάει απέξω ή πάει δια της βίας να τον "συνετίσει". Που είναι και αυτό Φασισμός.
Για την Ελλάδα τώρα.. Πιστεύει κανείς σας ότι η Ελλάδα υπήρξε ποτέ μία δημοκρατική ( με ότι σημαίνει αυτός ο όρος) χώρα; Θέλετε να πάμε στην Αρχαία Ελλαδα μήπως που έθεσε τα πρότυπα της "Δημοκρατίας;" Ποια ήταν αυτή η Δημοκρατία; Η ισότητα των αρρένων, ντόπιων, ελεύθερων πολιτών ;;
Ποια ήταν η Δημοκρατία της σύγχρονης Ελλάδας;
Όταν βγαίνει τώρα και μιλάει ο καθένας για τον σύγχρονο φασισμό, παραβλέπει την δομή των κοινωνιών μας, που είναι και η αιτία και επικεντρώνεται σε αυτά που είναι η κορυφή του παγόβουνου, δηλαδή σε πολιτικό ή κοινωνικό επίπεδο και που αφορούν μειονότητες ανθρώπων.. Τον εγγενή όμως φασισμό μέσα στην πλειοψηφία τον παραβλέπει και αυτό είναι μεγάλο λάθος, γιατί αυτός είναι που δημιουργεί και τον φασισμό στα πιο πάνω επίπεδα.
Κατ' ουσίαν είναι θέμα κουλτούρας και νοοτροπίας. Και οι κοινωνίες μας είναι από την φύση τους φασιστικές με ή χωρίς ταμπελάκι.
Αυτά..
α οκ. σορρυ τότε
δε θα σου ξαναπάρω τη δουλειά που τόσο καλά την κάνεις.
Δεν έχω άποψη για το συγκεκριμένο ντοκυμαντέρ.
Έχω όμως διαβάσει το (πολύ ενδιαφέρον και με κάποιες πολύ καλές -κατά τη γνώμη μου- θέσεις) βιβλίο του Άκη Γαβριηλίδη με τίτλο “Η αθεράπευτη νεκροφιλία του αριστερού πατριωτισμού” ή κάπως έτσι. Ο άνθρωπός και έχει μελετήσει πάνω στο θέμα φασισμός/εθνικισμός/ρατσισμός και σχηματίζει δική του άποψη με σαφήνεια. Όμως και ο ίδιος ακόμα δηλώνει στο βιβλίο του, έστω και ως υπονοούμενο ότι δεν πιστεύει στην ύπαρξη των ταξικών διαχωρισμών, πράγμα που το θεωρώ εντελώς λάθος, ειδικά σε εποχές κρίσης και γενικευμένης ταραχής. Ο ίδιος, ως μεγαλοαστός, ζει στις Βρυξέλλες και δεν ξέρει τίποτα για όσους μείναν πίσω. Δεν τους δικαιολογεί. Θεωρεί ότι αντί για ψωμί μπορούν να φάνε παντεσπάνι. Αυτήν την εικόνα που μου είχε δώσει κι εκείνο το βιβλίο μου δίνει κι αυτό το κείμενο που παραθέτεις. Τέλος να πω πως τόσο κατά τη γνώμη όσο και κατά τη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας των μη φασιστών ιστορικών θεωρεί τον φασισμό κυρίως φαινόμενο οικονομικό – πάλης των τάξεων. Αν αυτό δείχνει η ταινία τότε μάλλον καλά τα λέει.
Αυτά πάλι που αναφέρεις εσύ wicca λέγονται καταπίεση, εκμετάλευση, ρατσιμός και διάφορα άλλα κατα περίπτωση. Συχνά τσουβαλιάζονται με την λέξη φασισμός αλλά χάνουμε έτσι το νόημα των λέξεων.
...στο άρθρο του Άκη Γαβριηλίδη.
Το θέμα μας όμως δεν είναι οι λέξεις. Είναι οι πράξεις και τα αποτελέσματα αυτών. Και το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
νομίζω το καλύτερο της σειράς.. τρίτο και φαρμακερό.. αποφεύγει όμως ν´αναφερθεί στους αμερικανους φιλελέδες εκτενέστερα ...που είχαν τρομερα κέρδη από τον πόλεμο και που βοήθησαν να φτιαχτεί το ράιχ..
και ναι ο φασισμός γεννήθηκε στον αιώνα μας και είναι γέννημα θρέμμα των σύγχρονων αστικών κοινωνιών μας.. ποτέ άλλοτε στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού ..δεν είχαμε δει-καταγράψει τόση κτηνωδία και τόσα εκατομμύρια νεκρούς σε πολέμους..
Το να παίρνεις στα σοβαρά τον Άρη Χατζηστεφάνου είναι σαν να παίρνεις στα σοβαρά τον Μπάμπη Παπαδημητρίου... Ή σαν να θέλεις να ενημερωθείς και να αγοράζεις το unfollow ή το Hot Doc. Τόση σχέση με την αλήθεια δηλαδη. Τώρα όσον αφορά το ντοκιμαντέρ μπορεί και να το δω, όσο να είναι κάτι θα αποκομίσω.
Πολλά είναι και δεν είναι ο Φασισμός.
Αυτό που σίγουρα είναι πάντως είναι μια έννοια-τρόπος ζωής που έχει υποστεί...έχμ...διαβολοποίηση
Δεν με θεωρώ φασίστα αλλά κακώς ο φασισμός χρησιμοποιείται ως αρνητικός χαρακτιρισμός. Όποιος θέλει την ιδεαλογία αυτή να είναι "μπάλα ποδοσφαίρου" είναι πολύ ποιό φασίστας απ' όσο νομίζει.
Ταδε
Περιμένω να ολοκληρώσεις την πρόταση γράφοντας το ποιούς θα πρέπει
να παίρνουμε στα σοβαρά.
Οποτε βρειτε ακρη με το φασισμο, πειτε το και μενα.
Εμένα μου άρεσε η ταινία και βρήκα ότι η κριτική μάλλον αποπροσανατολιστική δείχνει. Όποια προβλήματα και να έχει το πρόσημο είναι θετικό. Προπαγανδίζει λίγο παραπάνω από όσο πρέπει αλλά λέει πολλά πράγματα που το ευρυτερο κοινο αγνοεί. Το κακό είναι ότι η ταινία δύσκολα θα φτάσει σε αυτούς που στηρίζουν την ΧΑ ακόμα αν και μεταξύ μας αν κάποιος στηρίζει τη ΧΑ ακόμα δεν νομίζω πως υπάρχει επιχείρημα σε αυτόν τον πλανήτη που να μπορεί να τον μεταπείσει. Χρειάζονται ενισχύσεις από τον ΕΛ...
Wicca οι μορφές καταπίεσης είναι πολλές.Ο φασισμός είναι μια από αυτές και είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Ο καθένας από εμάς έχει κρίση (ελπίζω) και μπορεί να ξεχωρίσει αυτόν που "πουλάει" ιδεολογία από αυτόν που γράφει ή μιλάει με ανιδιοτέλεια έστω και αν ανήκει κάπου ιδεολογικά. Πιστεύω ότι καταλαβαίνεις την διαφορά. Τι νομίζεις ότι πρεσβεύει ο Άρης ο Χατζηστεφάνου; Τον δημοσιογράφο που αναζητεί την αλήθεια; Μιλάμε για ταλιμπάν της ακροαριστεράς όχι παίξε γέλασε.
Μήπως τυγχάνει να γνωρίζεις κανέναν από τους "άλλους" που αναζητούν την αλήθεια?
Πραγματικά είμαι περίεργος να δω ποιους ΔΕΝ θεωρείς σαν... ταλιμπάν της δημοσιογραφίας.
(εκτός κι αν όλοι οι δημοσιογράφοι είναι ταλιμπάν)
πάντως το μουσικό κομμάτι στους τίτλους τέλους είναι από αρχιτρομοκράτη ...
Περιμένω να μου πεις το ποιούς θα πρέπει να παίρνουμε στα σοβαρά.
Πραγματικά με ενδιαφέρει διότι βρίσκω πολύ πρωτότυπη την άποψη ότι
ο Χατζηστεφάνου είναι το ίδιο με τον Μπάμπης Παπαδημητρίου.
η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης", είχε πει ο Μαρξ.
Οποιαδήποτε ταινία, άρθρο κλπ που αντιτίθεται στην ιδεολογία αυτή, αυτομάτως χαρακτηρίζεται "προπαγανδιστική"! Μόνο και μόνο επειδή παραθέτει και συνδέει γεγονότα τα οποία στα σχολικά βιβλία ιστορίας, στις ειδήσεις των 8, στις χολυγουντιανές ταινίες, στις αφηγήσεις των ισχυρών κλπ απλά μένουν απ' έξω. Αυτά δηλαδή δεν είναι προπαγανδιστικά;
Alexandrosp73 ποιο/α από αυτά που αναφέρονται στην ταινία αμφισβητείς; Μην πεις όλα, έχει και σημερινά ντοκουμέντα.
Η κριτική του Γαβριηλίδη βασίζεται κυρίως στο ότι ο φασισμός έχει και εσωτερικά αίτια στα οποία ο Χατζηστεφάνου δεν αναφέρεται. Χαίρω πολύ! Μα δεν κάνει ανθρωπολογική, φιλοσοφική ή δεν ξέρω κι εγώ τι ταινία ο άνρωπος, ούτε καν γενικά ιστορική -λες και 70 χρόνια ιστορίας χωράνε σε μια ταινία.
Δημοσιογράφος είναι κι μάλιστα από τους πολύ καλούς γιατί κάνει αυτό που οι
περισσότεροι παπαγάλοι δεν κάνουν: έρευνα!
Και με την έρευνα αυτή στοιχειοθετεί την αρχική του θέση, ότι ο φασισμός εξυπηρετεί την άρχουσα τάξη και μόνο και γιαυτό και ένα μέρος της παίζει το ρόλο της στη γέννησή του. Είναι αυτό που και ο ίδιος ο Γαβριηλίδης παραδέχεται τόσο κυνικά: "Ωραία, οι μεγαλοβιομήχανοι κινούν τα νήματα".
Οκ, αυτός μπορεί να αισθάνεται άνετα με αυτό, να έχει συμβιβαστεί, να μη θίγεται ή ίσως και να επωφελείται κιόλας (έτσι το λέω, δεν τον ξέρω τον άνθρωπο). Εγώ όμως, επειδή από τη μια μου γαμάνε τη ζωή αυτοί -η άρχουσα τάξη- και από την άλλη βλέπω φτωχούς μαθητές να αναζητούν τη λύτρωση στη Χ.Α., το βλέπω κάπως διαφορετικά το θέμα. Και θα προτιμώ την αφήγηση δημοσιογράφων όπως ο Χατζηστεφάνου κι όχι τη δική τους...
Και εννοείται christopanagia ότι θα φας -και πάλι- τρελό κράξιμο όταν σε ξαναπετύχω σε κανένα μπάνιο του λαού!
(Wicca, πλατιάζεις τόσο πολύ που χάνεις το ν(ό)ημα)
Δεν είναι αγγελικά πλασμένος (το αντίθετο) ο χώρος της δημοσιογραφίας. Αυτό είναι σίγουρο. Αλλά δεν θα επιλέξουμε να ενημερωθούμε από στρατευμένους και φανατικούς. Υπάρχουν και οι μετριοπαθείς. Δεν θα σου πω ονόματα, δεν είμαι οπαδός δημοσιογράφων, κρίνω μόνο τον Χατζηστεφάνου μιας και αυτός αναφέρθηκε.
Μπορείς να πάρεις στα σοβαρά όποιον εσύ θεωρείς ότι του αξίζει. Δεν θα σου προτείνω εγώ, μπορείς να πάρεις στα σοβαρά ακόμα και τον Πιτσιρίκος. Δεν υπάρχει κάτι πρωτότυπο στην προηγούμενη άποψη περί Μπάμπη και Άρη. Αν ήθελες να ενημερωθείς αντικειμενικά τι θα διάβαζες; Την Αυγή ή μήπως τα Νέα;
Μπορείς να ονοματίσεις ΕΝΑΝ μετριοπαθή ο οποίος να έχει ασχοληθεί με τέτοια ή άλλα παρόμοια θέματα? Αν ο ορισμός του "στρατευμένου" ή του "ταλιμπαν της ακροαριστεράς" είναι ο Χατζηστεφάνου και υπάρχουν άλλοι "μετριοπαθείς", με χαρά να τους συστήσεις για να δούμε με τι θέματα έχουν ασχοληθεί, να δούμε σε ποιά μέσα εκφράζουν τις απόψεις τους και να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τους λύκους από τα πρόβατα.
ΥΓ: Θα σου πρότεινα επίσης να διαβάσεις το άρθρο "H επιτελεστική αρθρογραφία ή κατασκευάζοντας τον αναγνώστη που μας αξίζει" στο unfollow μιας και το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον.