Καλή βδομάδα σε όλους!
Χτες ανέβηκα σαν κομήτης στη Θεσσαλονίκη για ένα πρωϊνό. Ναι για ένα πρωϊνό μόνο! Είδα τρεις εκθέσεις που απόλαυσα πολύ. Μιρό, κόσμημα των JAW και τους απόφοιτους των σχολών Καλών Τεχνών Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Φλώρινας. Θέλω να προτείνω την τελευταία ένθερμα. Πολύ την απόλαυσα στο υπέροχο κτίριο του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας. Κατέληξα στο Λιμάνι, όπου στεγάζεται το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και πήρα μια γεύση της τελευταίας μέρας του.
Το κλού όμως ήταν τα πλήθη της παραλίας, αυτοκίνητα πεζοί κι ανάμεσά τους ΑΠΕΙΡΟΙ ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ (ποδηλάτες όμως κινούνταν παντού κι όχι μόνο στην παραλία). Μία σου και μία μου με τους πεζούς. Κινούνταν στους ποδηλατόδρομους εν μέσω χιλιάδων καταπατήσεων πεζών-δικύκλων-κάδων σκουπιδιών.
Μπράβο στους Θεσσαλονικιούς συντρόφους. Δεν πτοούνται με τίποτα. Nice and lazy! Έτσι!!! Άντε τώρα να τους σταματήσει τίποτα. Δεν το συζητώ, ότι, αν ξανανέβω για μεγάλο διάστημα, ίσως του χρόνου, τέτοια εποχή, θ' ανέβω με το "μαύρο φτερό".
Η να το πω καλύτερα, δεν είναι όλα τόσο ιδάνικα. Μια βόλτα στην παραλία σε ώρα μετά τις 7.30-8 μπορεί να σε κάνει να μετανοιώσεις την ώρα που το πήρες το ποδήλατο. Εκτός και εαν σου αρέσουν τα ζιγκ-ζάγκ ανάμεσα σε πεζούς(ΟΚ), καρότσια(πάει και έρχεται), νέονυφους που φωτογραφίζονται(εκεί αρχίζεις να τα παίρνεις), κάρα με άλογα(τα λόγια είναι περιττά), τα περιτώματα του αλόγου(τα σχόλια δικά σας), τον τύπο που πουλάει μαλί της γρίας μπροστά στο άγαλμα του Μ.Αλέξανδρου και γενικά ότι αλλό θέλει ο νου σου...Πριν τον ποδηλατόδρομο δεν είχες απαιτήσεις σεβασμού, τώρα όμως κάνεις 200 άνετα μέτρα και μέτα αρχίζουν τα εμπόδια....
...κείμενο, με ανέβασες.
:)
Νομίζω πως αυτό θαυμάζω και στο κείμενό μου. Ακριβώς το γεγονός, ότι παρ΄όλα αυτά, συν τη δυσοσμία της θάλασσας με τα νεκρά θαλασσοπούλια (τράβηξα φωτογραφία με το κινητό μου) οι ποδηλάτες ήταν απτόητοι. Αυτό το εκτίμησα όσο τίποτα. Ήταν σαν όλα να φώναζαν παιδιά καθείστε σπίτι, όμως αυτοί εκεί. Στο ποδήλατο καβάλα και μέσα σ' όλα.
Όμως καθώς το καλοσκέφτομαι τώρα, όλο αυτό το πλήθος ανέχονταν οι μεν τους δε, μόνο και μόνο για την λιακάδα δίπλα στη θάλασσα.