Πάρτυ

Πριν από λίγο καιρό έτυχε να γνωρίσω μέσα σε μια παρέα έναν άνθρωπο που βοηθάει εθελοντικά τις φυλακισμένες και τα παιδιά τους, στις γυναικείες φυλακές Θήβας. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και θέλησα να μάθω περισσότερα. Ο άνθρωπος αυτός είναι μέλος μιας ομάδας (όχι συλλόγου, ΜΚΟ κτλ, απλά μια ομάδα ανθρώπων) με τον τίτλο ξεblogάρισμα.
Δεν ήξερα πως οι φυλακισμένες έχουν και τα παιδιά τους μέσα στην φυλακή μέχρι την ηλικία των 3 ετών. Αν και θα περίμενε κανείς πως σε έναν χώρο με γυναίκες και παιδιά, το κράτος θα φρόντιζε να τους εξασφαλίσει έστω τα βασικά (πάνες, είδη υγιεινής κτλ) αυτό δεν συμβαίνει. Το σχολείο που υπάρχει μέσα στις φυλακές έχει ανάγκη από τετράδια, στυλό, χαρτιά, μελάνια εκτυπωτή... Οι άπορες έχουν ανάγκη από τηλεκάρτες, τα παιδιά από παιχνίδια, dvd και ρούχα... Ακόμα και η ιατρική περίθαλψη είναι ελλειπής, αφού γυναικολόγος πηγαίνει ένα απόγευμα την εβδομάδα για να εξετάσει εκατοντάδες γυναίκες...
Την περασμένη Τετάρτη, τα παιδιά από το ξεblogάρισμα έκαναν παράδοση πραγμάτων που είχαν συλλέξει, και με την ευκαιρία πήγα κι εγώ. Δεν ήξερα τι να περιμένω, νόμιζα πως οι φυλακές είναι σαν τις αμερικάνικες ταινίες κι ότι θα τους έβλεπα όλους με πορτοκαλί στολές. Τελικά ένα μεγάλο στρατόπεδο με κάγκελα ανά 5 μέτρα είναι... Ο χώρος ήταν καθαρός και περιποιημένος, αν και δεν πήγαμε στα κελιά των φυλακισμένων, παρά μείναμε στα γραφεία των δασκάλων και των κοινωνικών λειτουργών. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ένα κοριτσάκι που χτύπησε την πόρτα της κοινωνικής λειτουργού, την ώρα που μας ενημέρωνε για τις ανάγκες της φυλακής, και της έδωσε ένα καπάκι από παγωτό, ζωγραφισμένο με πινέλο (ένα λουλουδάκι είχε) για να ακουμπάει το ποτήρι της... Φαντάστηκα πόση αγάπη έπαιρνε αυτο το κοριτσάκι από την κοινωνική λειτουργό και αναρωτήθηκα αν άραγε είχε βρει καθόλου αγάπη έξω από τους τοίχους με τα συρματοπλέγματα...
Η ιστορία δε, που με έκανε να ανατριχιάσω, ήταν όταν άκουσα για μια Ιρανή (νομίζω) η οποία είχε φυλακιστεί για παράνομη είσοδο στην χώρα, μαζί με τα τρία παιδιά της. Δεν είχε να πληρώσει το πρόστιμο κι έτσι έμεινε για ένα μήνα μέσα στην φυλακή. Το μεγαλύτερο από αυτά ήταν 12 χρονών και το μάτι του, όπως μου έλεγε ο φίλος μου, μέσα στην φυλακή γυάλιζε...
Φανταστείτε έναν άνθρωπο να μεγαλώνει μέσα στην φυλακή, σε τέτοια τρυφερή ηλικία, πληρώνοντας όχι κάποιο έγκλημα που διέπραξε η μητέρα του, παρά την ανάγκη για μια καλύτερη ζωή...

Η ομάδα ξεblogάρισμα βοηθάει τις γυναίκες αυτές, διοργανώνοντας bazaar ή πάρτυ, τα πράγματα ή τα έσοδα των οποίων, πηγαίνουν στις φυλακές. Στις άπορες, στις ανάγκες του σχολείου που βοηθά τις φυλακισμένες να πάρουν απολυτήριο δημοτικού ή γυμνασίου, που βοηθάει κάποιους συνανθρώπους μας να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία...

Πάρτυ θα κάνει και απόψε, στο cabaret voltaire, στο Μεταξουργείο. Σας επισυνάπτω την αφίσα, ώστε να την προωθήσετε σε όποιον πιστεύετε και φυσικά για να σας προτρέψω να έρθετε κι οι ίδιοι.

Τα έσοδα θα πάνε για καλό σκοπό.

Γιώργος

Υ.Γ. Περισσότερα για το xeblogarisma, στο http://xeblogarisma.blogspot.com/