Ξέρω δεν είναι για ποδήλατο! Αλλά υπάρχει κανείς που όπως εγώ να συγκινήθηκε τόσο βαθιά απ’ το θάνατο του Ναγκίσα Όσιμα;
Αξιολόγηση:
0 ψήφοι
Στο καλό Ναγκίσα!
Ξέρω δεν είναι για ποδήλατο! Αλλά υπάρχει κανείς που όπως εγώ να συγκινήθηκε τόσο βαθιά απ’ το θάνατο του Ναγκίσα Όσιμα;
...ενταξει δε θα 'λεγα ακριβως οτι συγκινηθηκα ...η μονη ταινια του που εχω δει ( μαντεψτε ) ηταν η "αυτοκρατορια των αισθησεων" ,θυμαμαι ειχα ντυθει "μεγαλιστικα" με σακακι και ασπρο πουκαμισο για να με βαλουν στο σινεμα να τη δω ,ηταν "αυστηρως ακαταληλη" ,πρεπει ναταν στο "αθηναιον" η τον "γαλαξια" ,μου ειχε φανει απιστευτα σοκιν ,οσοι την ειχαν δει πουλαγαν "μουρη" στο σχολειο ,σε γενικες γραμμες ,δεν ειμαι φαν του ιαπωνικου σινεμα ,και γενικα η ιαπωνικη κουλτουρα μου φαινεται ελαφρως ακατανοητη ,παντα μου αρεσε η δυση ,παντως οι ιαπωνες ειναι απο τους πιο "κινκυ" λαους...
Έχω εγκαταλείψει παρέα στην Καλλιθέα, όπου ζούσα τότε, έχω ανέβει μόνη μου στο Κολοσσαίο στην Βελβενδού στην Κυψέλη, μεσημέρι γιατί είχα το βίτσιο και το έχω ακόμα της προσωπικής προβολής, με ησυχία και αυτοσυγκέντρωση. Είμαι μόνη μου στην αίθουσα, ώσπου εισέρχεται αντροπαρέα γύρω στα δέκα άτομα που κάθεται περίπου πίσω μου. Υπάρχει ένα σχετικό κλίμα ψιλοχαβαλέ πριν καν αρχίσει η ταινία. Αρχίζει η ταινία. Κάποια στιγμή ακούγεται η φράση “...ρε σεις αυτό δεν είναι πορνό...” και χωρίς δεύτερη κουβέντα η αντροπαρέα αποχωρεί κι εγώ ρουφάω την πρώτη φορά της “Αυτοκρατορίας των αισθήσεων” με την ησυχία μου. Και η γνώμη της αντροπαρέας ήταν η πιο δίκαιη κριτική για την ταινία. Αυτοί είχαν καθαρόαιμα κριτήρια. Έκτοτε την ταινία την είδα αρκετές φορές μέσα στα πολλά χρόνια που ζω, νιώθωντας το ίδιο δέος για το πώς η τέχνη του σινεμά μπορεί να καταγράψει τόσο αφοπλιστικά τα όρια του έρωτα. Χωρίς προσχήματα.
Οι Ιάπωνες σκηνοθέτες της εποχής μόνο κίνκυ δεν είναι. Είναι βαθιά σκεπτόμενοι και κάνουν βαθιά τομή στη φοβερή τους παράδοση.
Ο δε Όσιμα είναι μαζί με τον Μιζογκούσι απ’ τους σοβαρότερους ανατόμους του έρωτα και του θανάτου στην Ιαπωνική παράδοση.
Τότε δε μια τέτοια προβολή ερχόταν και καθόταν τέλεια δίπλα στα διαβάσματα της εποχής, όπως για παράδειγμα τα κείμενα του Μπατάϊγ κι όχι μόνο. Καθόταν τέλεια και με τις αναζητήσεις ενός τρόπου ζωής έξω απ’ αυτόν που μας είχε φορμάρει μια χουντική ντηφόρμιτυ της ελληνικής κοινωνίας.
Καθόταν ιδανικά όπως κι ο Βασιλιάς Ληρ του Κόζιντσεφ που βλέπαμε και μέσα στην ίδια τη χούντα, κρυφά, στριμωγμένοι στην Όπερα, για να ξεκουράσουμε το πνεύμα μας που προσπαθούσαν να φυλακίσουν οι επικές ταινίες του Τζέημς Πάρις που μας δείχνανε δια πειθαναγκασμού στο σχολείο...
Αυτά για το καθόλου γαργαλιστικό έργο “Η Αυτοκρατορία των αισθήσεων”.
...σαφως η ταινια δεν ηταν ουτε κινκυ ,ουτε πορνογραφικη, ουτε καν γαργαλιστικη, οι ιαπωνες παντως ως λαος ειναι πολυ κινκυ στα σεξουαλικα ,οποτε αυτο αναποφευκτα περναει και στο σινεμα τους ,στην ελλαδα δυστιχως εκεινη την εποχη ειμασταν πολυ πισω, ακομα υπηρχε λογοκρισια και μ' αυτο το κριτηριο απαγορευονταν φερ ειπειν τα βιβλια του μαρκησιου ντε σαντ ,κι ως γνωστον η απαγορευση ειναι η καλλυτερη διαφημηση...
η άλλη του 'γνωστή' ταινία, επίσης πολύ καλή. Με εντυπωσιακούς Bowie και και Kitano.
Ακριβώς η ίδια ιστορία...
Κοπάνα από το φροντιστήριο που ήταν απόγευμα, το τρόλλεϋ "2 Κυψέλη-Παγκράτι" για την απογευματινή προβολή στο Κολοσσαίο, έτσι ώστε να προλάβω πάλι το 2 για να επιστρέψω Παγκράτι.
Το ερέθισμα ήταν τα σχόλια του μεγαλύτερου αδελφού και της παρέας του για την ταινία. Δεν την χαρακτήρισαν "τσόντα" αλλά έλεγαν οτι τα "έδειχνε όλα". Πρώτο άγχος εάν θα "κατάφερνα" να με βάλουν μέσα μια που ήμουν ακόμα στα 14 (τρίτη γυμνασίου). Όλος περιέργως ο ταμίας δεν ασχολήθηκε με τον πιτσιρικά, έβγαλε κανονικά εισιτήριο, γιατί όχι άλλωστε;
Η αίθουσα είχε σχετικό κόσμο αν και ήταν απόγευμα και καθημερινή, μικτής σύνθεσης.
Δεν μπορώ να κάνω σχόλια για το πως μου φάνηκε η ταινία τότε, ήταν κάτι πρωτόγνωρο, με ερωτικές σκηνές που είχαν ένταση που σε καθήλωνε. Εικαστικά ήταν μια αποκάλυψη, η μουσική όμως θυμάμαι μου φάνηκε πολύ ενοχλητική.
Γύρισα σπίτι και είχα για μέρες στο μυαλό μου την ταινία. Δεν το συζήτησα με κανένα ούτε είπα σε κανένα οτι την είχα δει. Προσπαθούσα μόνος μου να καταλάβω το νόημα. Έπρεπε να την ξαναδώ μετά από χρόνια για να καταλάβω. Φυσικά η άλλη κορυφαία του ταινία "Καλά Χριστούγεννα...." είναι απλά κορυφαία...
Εγώ ήμουν αρκετά μεγάλη και το ερέθισμα ήταν φυσικά απ’ το περιοδικό “Σύγχρονος Κινηματογράφος”, όπου διάβαζα τις κριτικές, κάτι κατεβατά ελκυστικά και στη γλώσσα και στην ανάλυση. Αυτό και το άλλο περιοδικό “Τζαζ”, μου είχαν ανοίξει τα μάτια αρκετά σ’ έναν κόσμο που είχε έναν απελευθερωμένο κώδικα. Αντιφατικό; Απελευθέρωση και κώδικας; Κι όμως! Κάπως έτσι!
Δείτε πάντως το The catch, Το ημερολόγιο ενός κλέφτη, την Τελετή, που προηγούνται της Αυτοκρατορίας των Αισθήσεων και την Αυτοκρατορία του Πάθους που έπεται.