Είναι 2 μέρες τώρα που γύρισα από ένα ταξίδι μου στη Δανία. Μου είχαν πει κάποιοι για τα ποδήλατα και τους ποδηλατόδρομους, αλλά ειλικρινά δεν πίστευα το μέγεθος των ποδηλάτων. Χιλιάδες ποδήλατα καθημερινά στους δρόμους. Η ταξινόμηση στο σεβασμό στους δρόμους είναι πρώτα ο ποδηλάτης, μετά ο πεζός και μετά το αυτοκίνητο. Νοίκιασα ποδήλατο και γω και αισθάνθηκα ο άρχοντας της πόλης. Πάντα είχα προτεραιότητα και παντού υπήρχαν ποδηλατόδρομοι. Όπου δεν υπήρχαν (ελάχιστα σημεία), και αναγκαζόσουν να βγεις στο δρόμο τότε είχες την απόλυτη προτεραιότητα. Ειδικά φανάρια για ποδήλατα στους ποδηλατοδρόμους. Ζούσα το απόλυτο όνειρο. Έκανα ποδήλατο, χωρίς τον φόβο μη με φάει κανα αυτοκίνητο. Όμως οι ποδηλάτες είχαν και υποχρεώσεις. Σεβόντουσαν τα κόκκινα φανάρια, τις διαβάσεις των πεζών και σήκωνα το χέρι όταν στρίβαν αριστερά ή δεξιά ή όταν σταμάταγαν. Για να περάσουν μια διάβαση πεζών ΚΑΤΕΒΑΙΝΑΝ από το ποδήλατο και πήγαινα πεζοί, εν αντιθέσει με κάποιους από μας που νομίζουν ότι επειδή έχουν ποδήλατο πρέπει να κάνουν ότι θέλουν. Οι ποδηλάτες δεν οδηγούν σαν κάγκουρες. Το ποδήλατο είναι μεταφορικό μέσο για αυτούς και όχι το μέσο για να ξεδώσουν.
Υπάρχει αλληλοσεβασμός για να συνυπάρχουν όλοι μαζί σε μια πόλη. Δεν μισούν οι μεν τους δε. Το συμπέρασμα όλων αυτών; Φίλοι μου ξεχάστε το. Δεν πρόκειται ποτέ μας να δούμε αυτή την εικόνα στην Ελλάδα. Ίσως τα δισέγγονά μας δούνε την αρχή, εμείς όμως ποτέ. Δεν υπάρχει η υποδομή για να γίνουν ποδηλατόδρομοι σε όλη την Αθήνα και ακόμα πιο σημαντκό δεν υπάρχει η παιδεία να σεβαστεί ο πολίτης τους ποδηλατόδρομους. Όπου ξεφύτρωσαν κάποιοι ποδηλατόδρομοι, οι κόπανοι οι κάτοικοι, παρκάρουν, ή πάνε βόλτα με τα καροτσάκια τους τα μωρά ή κάνουν πεζοπορεία. Δεν τόλμαγες να μπεις πεζός στον ποδηλατόδρομο. Σε βρίζαν όλοι. ( μόνο Έλληναράδες έμπαιναν μέσα αδιαφορώντας για τα πάντα). Δυστυχώς ο Έλληνας πρέπει να αλλάξει στο DNA του και αυτό θέλει πολλές γενεές. Εμείς είμαστε ο σπόρος, τα δισέγγονα ίσως και τα τρισέγγονά μας απολάυσουν τον κόπο μας από τις ποδηλατοπορείες μας. Κρίμα
Σε καταλαβαίνω απόλυτα αγαπητέ (ή) swan. Έζησα Ελβετία 3 χρόνια και πραγματικά λίγες φορές ΔΕΝ παίρναμε το ποδήλατο για μετακίνηση. Ποδηλατόδρομοι και ποδηλατοφάναρα παντού. Παράδεισος! Η βασική διαφορά με τη Δανία είναι, βέβαια, η κλίση (πίκρα) του εδάφους καθότι οι ανηφοριές εκεί πάνε σύννεφο.
D
αχ φίλε μου πως σε νιώθω... Κι εγώ από Erasmus στη Δανία την έπαθα. Αντε μετά να επιστρέψεις στην Αθήνα και να κυκλοφορείς με άλλο τρόπο. Δεν γίνεται. Με τίποτα. Και στοίχημα να έβαζα θα το έχανα
πάντως αυτά για το DNA δεν ισχύουν. Προφανώς και δεν είναι γενετικό το θέμα, υποθέτω ότι κι εσύ για πλάκα το είπες. Είναι ζήτημα κουλτούρας και πολιτικού πολιτισμού. Όλα αλλάζουνε, θα αλλάξουν και εδώ. Μόλις το καταλάβουν όλοι ότι το ποδήλατο είναι ΑΝΑΓΚΗ για την πόλη τους μετά είναι θέμα χρόνου
το μόνο που δεν μας βοηθάει είναι το κλίμα. Και δεν εννοώ ότι κάνει ζέστη και ιδρώνεις. Εκεί είναι χειρότερα, κάνει κρύο και δαγκώνεις. Εννοώ ότι το κλίμα επιδρά στην ψυχοσύνθεση και εμάς τους Μεσογειακούς μας κάνει να τείνουμε προς την αδράνεια-χαλαρότητα-ωχαδερφισμό και άλλα συνώνυμα. Αλλά να είσαι βέβαιος ότι θα αλλάξουν τα πράγματα. Ετσι γινόταν κι έτσι θα γίνεται παντα στην ιστορία, δεν θα είναι ουτε η πρώτη φορά ούτε η τελευταία
Συμφωνώ κι εγώ swan σε αυτά που λες. Δεν πρόκειτε ποτέ να δούμε τέτοιες εικόνες εδω πέρα. Ο Έλληνας θέλει πολύ δουλειά ακόμα, δεν ξέρω αν είναι εφικτό να γίνει κάτι τέτοιο εδώ. Πρέπει ο κόσμος να αλλάξει ριζικά νοοτροπία, η στάση απέναντι στη φύση, στο συνάνθρωπο. Η νοοτροπία που συνήθως περνιέται στα παιδιά είναι ότι "οδηγώ πχ το μηχανάκι χωρίς κράνος, μη χαλάσω και το μαλλί, κάνω όσο περισσότερο θόρυβο μπορώ, πουλάω μούρη" και στο αυτοκίνητο αντιστοίχως. Κανένα μύνημα δεν περνιέται για σεβασμό στον πεζό, ποδηλάτη, περιβάλλον, κάτοικο περιοχής. Γενικώς αυτό βλέπεις όταν βγαίνεις στο δρόμο. Μαγκιά, επιθετικότητα και μούρη. Προσωπικά είμαι υπερβολικά απαισιόδοξος για εμας. Τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε σαν ποδηλάτες, να παρασύρουμε και τους γύρω μας, φίλους, γνωστούς, συναδέλφους σε αυτόν τον τρόπο ζωής. Ίσως κάτι να γίνει τότε γρηγορότερα.
Όσον αφορά το DNA σίγουρα αστειεύομαι. Όσον αφορά τα υπόλοιπα δυστυχώς τα εννοώ. Δεν πρόκειται ποτέ να δούμε ποδηλατόδρομους, διότι ο Ελληναράς θέλει να παρκάρει το αυτοκίνητό του μπροστά στο σπίτι του για να το βλέπει και να καμαρώνει. Δεν θα μπορέσει ποτέ να πάει στη δουλειά του με ποδήλατο διότι δεν θα προσέξουν το γυαλισμένο του αυτοκίνητο. Δυστυχώς αυτοί είμαστε και αυτά μας αξίζουν. Αυτή η τηλεόραση μας αξίζει, αυτοί οι πολιτικοί μας αξίζουν, αυτή η ζωή μας αξίζει. Καλά να πάθουμε. Ήρθε η ώρα να πληρώσουμε το λογαριασμό και λεφτα δεν υπάρχουν....