Ότι ναι μεν δεν είναι σοφό να κυκλοφορεί κάποιος με ένα πιο αργό όχημα σε αυτούς τους δρόμους, γιατί είναι επικίνδυνο, αλλά αυτοί οι δρόμοι έχουν παραχωρηθεί ετσιθελικά και κατ' ουσία παράνομα σε χρήση μόνον για τους χρήστες γρήγορων οχημάτων, που στην ουσία όμως, με την ισχύ που τους δίνει η ταχύτητα των οχημάτων τους, στερούν την χρήση αυτών των δρόμων από τους υπόλοιπους πολίτες, που θα έπρεπε να μπορούν να τους χρησιμοποιήσουν, αφού οι όλοι οι δρόμοι είναι δημόσιοι. (Σε αντίθεση με αυτους "ειδικής χρήσης" δρόμους, που η χρήση τους είναι έναντι αντιτίμου δηλαδή Διόδια σε δρόμους αποκλειστικής και ταχείας κυκλοφορίας αυτοκινήτων).[...]
θα καταγγειλεις κανεναν?
ΠΟΙΟΣ παραχωρησε σε ΠΟΙΟΥΣ,
ΤΙ και ΠΟΤΕ?
"Ταχύρυθμα μαθήματα αντίστασης”
δεν ειναι ευπροσδεκτα
κυριως γιατι δεν ειναι αυθορμητα, αθωα, αστοχα και δωρεαν.
καταλαβες?
Το ποδήλατο ακόμη δεν έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του μέσου Έλληνα ως μέσο μετακίνησης.
Η ... ύπαρξη ποδηλάτη στο δρόμο πολλάκις πανικοβάλλει τους οδηγούς οι οποίοι αναρωτιούνται "Τι διάολο θέλει τούτος στο δρόμο;"
Ακόμη κι αν με κάποιον τρόπο λοιπόν γίνει ευκολότερη και ασφαλέστερη η πρόσβαση σε τέτοιου είδους δρόμους, θεωρώ πως οι κίνδυνοι ελάχιστα θα μειωθούν διότι δεν θα έχει αλλάξει το σημαντικότερο: η συνείδηση των οδηγών.
Νομίζω θα χρειαστούν αρκετά χρόνια ακόμη για να μπορέσουν οι ποδηλάτες να διεκδικήσουν την ΑΣΦΑΛΗ θέση τους στο οδόστρωμα.
Άλλωστε πιστεύω πως η πλειψηφία των Ελλήνων κατά βάθος δεν γουστάρει μια κουλτούρα ποδηλατική. Έρχεται κάπως σε αντίθεση με το τρίπτυχο φασαρία-φιγούρα-τεμπελιά του Νεοέλληνα.
Δυστυχώς έτσι είναι, το ποδήλατο είναι ακόμα καταγεγραμμένο ως μέσο αναψυχής, βόλτα με τα παιδιά στο πάρκο/στη πλατεία, στις διακοπές στο χωριό, κανά βραδάκι στη παραλία. Ο Έλληνας χρειάζεται καλλιέργεια, θέλει παιδεία, αλλά χρειάζεται και αγώνας από μεριά μας και από την πολιτεία για να αλλάξουν όλα αυτά σιγα σιγά.
Ότι ναι μεν δεν είναι σοφό να κυκλοφορεί κάποιος με ένα πιο αργό όχημα σε αυτούς τους δρόμους, γιατί είναι επικίνδυνο, αλλά αυτοί οι δρόμοι έχουν παραχωρηθεί ετσιθελικά και κατ' ουσία παράνομα σε χρήση μόνον για τους χρήστες γρήγορων οχημάτων, που στην ουσία όμως, με την ισχύ που τους δίνει η ταχύτητα των οχημάτων τους, στερούν την χρήση αυτών των δρόμων από τους υπόλοιπους πολίτες, που θα έπρεπε να μπορούν να τους χρησιμοποιήσουν, αφού οι όλοι οι δρόμοι είναι δημόσιοι. (Σε αντίθεση με αυτους "ειδικής χρήσης" δρόμους, που η χρήση τους είναι έναντι αντιτίμου δηλαδή Διόδια σε δρόμους αποκλειστικής και ταχείας κυκλοφορίας αυτοκινήτων).[...]
Wicca wrote:
Το θέμα δεν ανοίχθηκε λοιπόν για να προτρέψει κάποιους να επαναδιεκδικήσουν τους δρόμους ρισκάροντας την ζωή τους, αλλά για να γίνει συζήτηση για το με ποιους τρόπους μπορούν να επαναδιεκδικηθούν οι δρόμοι αυτοί προς χρήση από τους κατοίκους των αστικών πόλεων που διασχίζουν.
Θα παρακαλούσα τους διαχειριστές να κάνουν αυστηρό moderation από εδώ και στο εξής καθώς παραποιούνται στις παραθέσεις τα γραφόμενα εκείνων που συμμετέχουν στην συζήτηση, με αποτέλεσμα όσοι θέλουν να συμμετέχουν να καταλήγουν σε λάθος συμπεράσματα.
Ευχαριστώ.
@Wicca
Δεν είπα ότι το θέμα ανοίχθηκε ως προτροπή για αυτό που λες.
Απλώς ήθελα να επανα-επισημάνω, ξαναφέρω στην προσοχή μας το αυτονόητο πιστεύω, ότι δεν είναι ακίνδυνοι, δρόμοι με όχι τόσο ήπια κυκλοφορία όπως μια λεωφόρος, έστω κι αν διασχίζει πόλη κι αν ο Κ.Ο.Κ. λέει max ταχύτητα 50km.
Επίσης έκανα και μια πρόταση στο post μου, που πιστεύω προσφέρει εποικοδομητικά στο νήμα, δηλ. πρότεινα στους δρόμους ήδη ήπιας κυκλοφορίας περισσότερα ποδήλατα.
Πάραυτα, δεν θα διαφωνείς πιστεύω ότι αν βγεί κάποιος σε λεωφόρους
με ποδήλατο, όσο να'ναι ρισκάρει.
Θεωρώ λοιπόν ότι αυτοί οι δρόμοι (μη-ήπιας κυκλοφορίας) δυστυχώς δεν επαναδιεκδικούνται με τον τρόπο που ενδεχομένως τώρα έχουν διεκδικηθεί απο Ι.Χ. (ετσιθελικά).
Ούτε απο ποδήλατα, ούτε απο πεζούς. Τουλάχιστον όχι αν δεν υπάρχουν ποδηλατόδρομοι ή πεζόδρομοι αντίστοιχα ή αν δεν μειωθούν σημαντικά οι αριθμοί Ι.Χ αυτοκινήτων.
Επειδή μάλλον τίποτα απο τα τρία δεν πρόκειται να γίνει σε εύλογο χρονικό διάστημα -πάλι δυστυχώς- γι'αυτό και η πρόταση που έκανα.
Όχι σε δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας με περισσότερες της μιας λωρίδας. Εκεί ο καθένας ξέρει τη θέση του κι εφ᾽όσον κρατάμε τη θέση μας, δεν έχουν παρά να μας αποδεχτούν.
Σε μονόδρομους έχω κινδυνέψει, με βιαστικούς πίσω μου ή στη διασταύρωσή τους μαζί μου.
Οι δρόμοι με μεγάλη κυκλοφορία ενέχουν κίνδυνο μόνο στις διασταυρώσεις κι όπου υπάρχει στροφή δεξιά. Αν τα μάτια παντού πρέπει να κοιτούν πρώτα πίσω για να βλέπουν τις προθέσεις των αυτοκινήτων που έρχονται απ᾽αριστερά και των μηχανών πάσης φύσεως που έρχονται απ᾽τα ρείθρα δεξιά σαν δαίμονες, στις διασταυρώσεις αυτό είναι μάστ στη νιοστί.
Άρα καθρεφτάκια αριστερά και δεξιά στο τιμόνι. Πάντως ορατότητα πίσω και αριστερά και δεξιά. Πλασάρουμε τον όγκο μας όχι στην άκρη γιατί εκεί έχουμε τελειώσει μια κι έξω. Επιβάλουμε τον όγκο μας γιατί αλλιώς θα περάσουν δίπλα μας σε απόσταση αναπνοής με φουλ σπηντ. Και φυσικά πρέπει να έχουμε καλό ρυθμό, αν βγούμε σε δρόμο με ταχεία κίνηση. Εκεί δεν χωράει βγήκα βολτίτσα, χαζεύοντας πού θα πάω κι αν θα πάω. Είμαστε σίγουροι για τη διαδρομή μας και την υπερασπιζόμαστε και την διεκδικούμε όπως μπορούμε καλύτερα.
Κι εγώ ψηφίζω διεκδίκηση της θέσης μας παντού, όπου αυτό είναι εφικτό.
Προσωπικά στον Κηφισό δεν θα πάω και δεν πάω γενικά, όπου κυριαρχούν οχήματα ογκώδη. Κι αυτό γιατί εδώ όντως επικρατεί το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Έχω πολλαπλά διαπιστώσει, ότι δεν μας βλέπουν ακόμα κι αν βρεθούμε καταμπροστά τους και σε ικανή απόσταση για να μας δουν. Κι αυτό ισχύει για παράδειγμα ακόμα και σε μονόδρομο μέσα στο κέντρο της πόλης, πολύ περισσότερο σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας όπως ο Κηφισός, που είναι το στέκι τους. Αν το αντιστρέψουμε θα έλεγα ότι είναι σαν να κινείται νταλίκα σε ποδηλατόδρομο. Έτσι είναι η κίνηση του ποδηλάτου σε δρόμο γεμάτο νταλίκες και φορτηγά γενικά.
Πάω όμως στη Συγγρού μια κι εδώ αυτό είναι η κουβέντα. Πάω στην Κηφισίας και την Αλεξάνδρας. Πάω στη Βασιλίσσης τάδε και στην Βασιλέως δείνα...Στην παραλιακή έχω ένα ζήτημα, αλλά με παρέα θα πήγαινα παντού...
Υπάρχουν μηχανισμοί αυτοσυντήρησης. Αυτούς πρέπει να χρησιμοποιούμε γι᾽αυτή τη διεκδίκηση. Και είμαι υπέρ αυτής. Όχι θεωρητικά. Το κάνω κάτι χρόνια. Όχι τώρα που τα ποδήλατα είναι σε ανοδική χρήση. Και πιο πριν που είμασταν σαν τη μύγα μες το γάλα.
Καθώς περνάει ο χρόνος διαπιστώνω, ότι η μεγάλη κίνηση δεν κάνει τους οδηγούς αυτοκινήτων νευρικούς. Νευρικούς τους κάνει ο ήσυχος δρόμος, όπου εκεί ελευθερώνουν όλα τους τα ένστικτα...κι αυτό μπορεί να συμβεί και σ᾽έναν μονόδρομο γειτονιάς...
Το ποδήλατο ακόμη δεν έχει καθιερωθεί στη συνείδηση
του μέσου Έλληνα ως μέσο μετακίνησης....δεν θα έχει
αλλάξει το σημαντικότερο: η συνείδηση των οδηγών.
Περιμένω πόσες σελίδες να δω πότε θα γράψει κάποιος
το αυτονόητο. Πρώτα αλλάζουμε μυαλά και συνήθιες και
μετά προχωράμε στην υλοποίηση. Διαφορετικά καταλήγεις
με εκτρώματα όπως ποδηλατόδρομοι-πάρκιν ή πεζόδρομοι
ταχείας κυκλοφορίας και άλλα παρόμοια.
Εδώ μέχρι να μάθουμε το Τραμ που είναι τεράστιος όγκος
χρειάστηκαν δεκάδες τρακαρίσματα και αρκετοί θάνατοι.
Έχουμε δει ποτέ να διαπλάθεται συνείδηση θεωρητικά μόνο;
Χρειάζεται η πράξη και η δοκιμασία μέσα απ᾽αυτήν για να εμπεδωθεί η αλλαγή συνείδησης...και ναι αυτές οι διαδικασίες έχουν πολλαπλό κόστος. Εγώ αυτό το αποδέχομαι. Αποδέχομαι το ρίσκο. Ρίσκο είναι και το βάδισμα στην Καραγεώργη Σερβίας για παράδειγμα, όπου μπορεί να φας ένα μάρμαρο από πολυκατοικία παλιοκαιρίσια στο κεφάλι. Εκεί θα σταθούμε; Ας καθίσουμε στην πολυθρόνα μας ακίνητοι τότε.
Και για να το φέρω στο καθ᾽ημάς, ας καθίσουμε να κάνουμε βόλτες όποτε μας το επιτρέπουν οι φορείς, οι άλλοι οδηγοί, οι όποιοι άλλοι. Θεωρητικά αλλά και πρακτικά είμαστε ανεπιθύμητοι έως στην καλύτερη περίπτωση γραφικοί.
Δεν ξέρω γιατί συζητάμε με τόση ενδελέχεια τα cons and pros. Ας πράξουμε κι ας συζητάμε την εμπειρία της πράξης. Ας συνδιαμορφώνουμε την πράξη πρώτα και μετά αυτό να το θεωρητικοποιούμε. Κοντολογίς, μέσα απ᾽την ανταλλαγή της ατομικής εμπειρίας, ας συν διαμορφωθεί η συλλογική.
Αλλιώς η θεωρητική και δεοντολογική κουβέντα δεν οδηγεί σε αλλαγές επί του πρακτέου. Ή όταν το᾽κανε δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο. Το αντίθετο θα έλεγα. Έγινε κάτι ΜΗ σπουδαίο.
Απλά θέλει υπομονή. Πριν 10 χρόνια δεν μας ήξερε κανείς.
Τώρα μας βλέπεις σε δρόμους, δάση, μετρό, παραλιακές, τα-
ξίδια, νησιά κτλ. Σε άλλα 10 χρόνια θα είναι ακόμα καλύ-
ρα. Σίγουρα το να τα έχουμε όλα τώρα είναι δελεαστικό
αλλά δεν πετυχαίνει πάντα.
Απλά βγαίνουμε στους δρόμους, κάνουμε ποδήλατο, πάμε στη
δουλειά μας, και προτρέπουμε φίλους και γνωστούς να το
δοκιμάσουν. Σιγά σιγά όλα παίρνουν το δρόμο τους όσο
αυξάνεται η αποδοχή και η χρήση από τον κόσμο.
ΥΓ: Το ξεκολλημένο μάρμαρο πολυκατοικίας είναι στην ίδια
κατηγορία πιθανότητας με το να χάσει το έλεγχο οδηγός
στη Συγγρού από έμφραγμα. Ναι είναι πιθανό αλλά δεν το
λαμβάνουμε υπόψιν.
Δεν μιλάμε όμως μόνον για ποδηλάτες εδώ. Μιλάμε και για όλους τους υπόλοιπους που κινδυνεύουν. Πεζούς π.χ και ΑμεΑ που δεν έχουν τρόπο να περάσουν τις διαβάσεις για να αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Οι μεγάλες ταχύτητες τις οποίες έχουν αυτοί οι αυτοκινητόδρομοι έχουν γίνει αιτίες για πολλά τροχαία πάνω σε διαβάσεις πεζών, αφού οι παραβιάσεις στα κόκκινα των φαναριών είναι στην ημερησία διάταξη, που αυτές υφίστανται και λόγο μεγάλης ταχύτητας.
Το θέμα δεν αφορά λοιπόν μόνον τις ποδηλατικές κοινότητες, αφορά όσους δεν είναι πίσω από το τιμόνι του αυτοκινήτου κατά περίσταση.
θα καταγγειλεις κανεναν?
ΠΟΙΟΣ παραχωρησε σε ΠΟΙΟΥΣ,
ΤΙ και ΠΟΤΕ?
"Ταχύρυθμα μαθήματα αντίστασης”
δεν ειναι ευπροσδεκτα
κυριως γιατι δεν ειναι αυθορμητα, αθωα, αστοχα και δωρεαν.
καταλαβες?
Το ποδήλατο ακόμη δεν έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του μέσου Έλληνα ως μέσο μετακίνησης.
Η ... ύπαρξη ποδηλάτη στο δρόμο πολλάκις πανικοβάλλει τους οδηγούς οι οποίοι αναρωτιούνται "Τι διάολο θέλει τούτος στο δρόμο;"
Ακόμη κι αν με κάποιον τρόπο λοιπόν γίνει ευκολότερη και ασφαλέστερη η πρόσβαση σε τέτοιου είδους δρόμους, θεωρώ πως οι κίνδυνοι ελάχιστα θα μειωθούν διότι δεν θα έχει αλλάξει το σημαντικότερο: η συνείδηση των οδηγών.
Νομίζω θα χρειαστούν αρκετά χρόνια ακόμη για να μπορέσουν οι ποδηλάτες να διεκδικήσουν την ΑΣΦΑΛΗ θέση τους στο οδόστρωμα.
Άλλωστε πιστεύω πως η πλειψηφία των Ελλήνων κατά βάθος δεν γουστάρει μια κουλτούρα ποδηλατική. Έρχεται κάπως σε αντίθεση με το τρίπτυχο φασαρία-φιγούρα-τεμπελιά του Νεοέλληνα.
Δυστυχώς έτσι είναι, το ποδήλατο είναι ακόμα καταγεγραμμένο ως μέσο αναψυχής, βόλτα με τα παιδιά στο πάρκο/στη πλατεία, στις διακοπές στο χωριό, κανά βραδάκι στη παραλία. Ο Έλληνας χρειάζεται καλλιέργεια, θέλει παιδεία, αλλά χρειάζεται και αγώνας από μεριά μας και από την πολιτεία για να αλλάξουν όλα αυτά σιγα σιγά.
@Wicca
Δεν είπα ότι το θέμα ανοίχθηκε ως προτροπή για αυτό που λες.
Απλώς ήθελα να επανα-επισημάνω, ξαναφέρω στην προσοχή μας το αυτονόητο πιστεύω, ότι δεν είναι ακίνδυνοι, δρόμοι με όχι τόσο ήπια κυκλοφορία όπως μια λεωφόρος, έστω κι αν διασχίζει πόλη κι αν ο Κ.Ο.Κ. λέει max ταχύτητα 50km.
Επίσης έκανα και μια πρόταση στο post μου, που πιστεύω προσφέρει εποικοδομητικά στο νήμα, δηλ. πρότεινα στους δρόμους ήδη ήπιας κυκλοφορίας περισσότερα ποδήλατα.
Πάραυτα, δεν θα διαφωνείς πιστεύω ότι αν βγεί κάποιος σε λεωφόρους
με ποδήλατο, όσο να'ναι ρισκάρει.
Θεωρώ λοιπόν ότι αυτοί οι δρόμοι (μη-ήπιας κυκλοφορίας) δυστυχώς δεν επαναδιεκδικούνται με τον τρόπο που ενδεχομένως τώρα έχουν διεκδικηθεί απο Ι.Χ. (ετσιθελικά).
Ούτε απο ποδήλατα, ούτε απο πεζούς. Τουλάχιστον όχι αν δεν υπάρχουν ποδηλατόδρομοι ή πεζόδρομοι αντίστοιχα ή αν δεν μειωθούν σημαντικά οι αριθμοί Ι.Χ αυτοκινήτων.
Επειδή μάλλον τίποτα απο τα τρία δεν πρόκειται να γίνει σε εύλογο χρονικό διάστημα -πάλι δυστυχώς- γι'αυτό και η πρόταση που έκανα.
Όχι σε δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας με περισσότερες της μιας λωρίδας. Εκεί ο καθένας ξέρει τη θέση του κι εφ᾽όσον κρατάμε τη θέση μας, δεν έχουν παρά να μας αποδεχτούν.
Σε μονόδρομους έχω κινδυνέψει, με βιαστικούς πίσω μου ή στη διασταύρωσή τους μαζί μου.
Οι δρόμοι με μεγάλη κυκλοφορία ενέχουν κίνδυνο μόνο στις διασταυρώσεις κι όπου υπάρχει στροφή δεξιά. Αν τα μάτια παντού πρέπει να κοιτούν πρώτα πίσω για να βλέπουν τις προθέσεις των αυτοκινήτων που έρχονται απ᾽αριστερά και των μηχανών πάσης φύσεως που έρχονται απ᾽τα ρείθρα δεξιά σαν δαίμονες, στις διασταυρώσεις αυτό είναι μάστ στη νιοστί.
Άρα καθρεφτάκια αριστερά και δεξιά στο τιμόνι. Πάντως ορατότητα πίσω και αριστερά και δεξιά. Πλασάρουμε τον όγκο μας όχι στην άκρη γιατί εκεί έχουμε τελειώσει μια κι έξω. Επιβάλουμε τον όγκο μας γιατί αλλιώς θα περάσουν δίπλα μας σε απόσταση αναπνοής με φουλ σπηντ. Και φυσικά πρέπει να έχουμε καλό ρυθμό, αν βγούμε σε δρόμο με ταχεία κίνηση. Εκεί δεν χωράει βγήκα βολτίτσα, χαζεύοντας πού θα πάω κι αν θα πάω. Είμαστε σίγουροι για τη διαδρομή μας και την υπερασπιζόμαστε και την διεκδικούμε όπως μπορούμε καλύτερα.
Κι εγώ ψηφίζω διεκδίκηση της θέσης μας παντού, όπου αυτό είναι εφικτό.
Προσωπικά στον Κηφισό δεν θα πάω και δεν πάω γενικά, όπου κυριαρχούν οχήματα ογκώδη. Κι αυτό γιατί εδώ όντως επικρατεί το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Έχω πολλαπλά διαπιστώσει, ότι δεν μας βλέπουν ακόμα κι αν βρεθούμε καταμπροστά τους και σε ικανή απόσταση για να μας δουν. Κι αυτό ισχύει για παράδειγμα ακόμα και σε μονόδρομο μέσα στο κέντρο της πόλης, πολύ περισσότερο σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας όπως ο Κηφισός, που είναι το στέκι τους. Αν το αντιστρέψουμε θα έλεγα ότι είναι σαν να κινείται νταλίκα σε ποδηλατόδρομο. Έτσι είναι η κίνηση του ποδηλάτου σε δρόμο γεμάτο νταλίκες και φορτηγά γενικά.
Πάω όμως στη Συγγρού μια κι εδώ αυτό είναι η κουβέντα. Πάω στην Κηφισίας και την Αλεξάνδρας. Πάω στη Βασιλίσσης τάδε και στην Βασιλέως δείνα...Στην παραλιακή έχω ένα ζήτημα, αλλά με παρέα θα πήγαινα παντού...
Υπάρχουν μηχανισμοί αυτοσυντήρησης. Αυτούς πρέπει να χρησιμοποιούμε γι᾽αυτή τη διεκδίκηση. Και είμαι υπέρ αυτής. Όχι θεωρητικά. Το κάνω κάτι χρόνια. Όχι τώρα που τα ποδήλατα είναι σε ανοδική χρήση. Και πιο πριν που είμασταν σαν τη μύγα μες το γάλα.
Καθώς περνάει ο χρόνος διαπιστώνω, ότι η μεγάλη κίνηση δεν κάνει τους οδηγούς αυτοκινήτων νευρικούς. Νευρικούς τους κάνει ο ήσυχος δρόμος, όπου εκεί ελευθερώνουν όλα τους τα ένστικτα...κι αυτό μπορεί να συμβεί και σ᾽έναν μονόδρομο γειτονιάς...
Περιμένω πόσες σελίδες να δω πότε θα γράψει κάποιος
το αυτονόητο. Πρώτα αλλάζουμε μυαλά και συνήθιες και
μετά προχωράμε στην υλοποίηση. Διαφορετικά καταλήγεις
με εκτρώματα όπως ποδηλατόδρομοι-πάρκιν ή πεζόδρομοι
ταχείας κυκλοφορίας και άλλα παρόμοια.
Εδώ μέχρι να μάθουμε το Τραμ που είναι τεράστιος όγκος
χρειάστηκαν δεκάδες τρακαρίσματα και αρκετοί θάνατοι.
Έχουμε δει ποτέ να διαπλάθεται συνείδηση θεωρητικά μόνο;
Χρειάζεται η πράξη και η δοκιμασία μέσα απ᾽αυτήν για να εμπεδωθεί η αλλαγή συνείδησης...και ναι αυτές οι διαδικασίες έχουν πολλαπλό κόστος. Εγώ αυτό το αποδέχομαι. Αποδέχομαι το ρίσκο. Ρίσκο είναι και το βάδισμα στην Καραγεώργη Σερβίας για παράδειγμα, όπου μπορεί να φας ένα μάρμαρο από πολυκατοικία παλιοκαιρίσια στο κεφάλι. Εκεί θα σταθούμε; Ας καθίσουμε στην πολυθρόνα μας ακίνητοι τότε.
Και για να το φέρω στο καθ᾽ημάς, ας καθίσουμε να κάνουμε βόλτες όποτε μας το επιτρέπουν οι φορείς, οι άλλοι οδηγοί, οι όποιοι άλλοι. Θεωρητικά αλλά και πρακτικά είμαστε ανεπιθύμητοι έως στην καλύτερη περίπτωση γραφικοί.
Δεν ξέρω γιατί συζητάμε με τόση ενδελέχεια τα cons and pros. Ας πράξουμε κι ας συζητάμε την εμπειρία της πράξης. Ας συνδιαμορφώνουμε την πράξη πρώτα και μετά αυτό να το θεωρητικοποιούμε. Κοντολογίς, μέσα απ᾽την ανταλλαγή της ατομικής εμπειρίας, ας συν διαμορφωθεί η συλλογική.
Αλλιώς η θεωρητική και δεοντολογική κουβέντα δεν οδηγεί σε αλλαγές επί του πρακτέου. Ή όταν το᾽κανε δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο. Το αντίθετο θα έλεγα. Έγινε κάτι ΜΗ σπουδαίο.
Απλά θέλει υπομονή. Πριν 10 χρόνια δεν μας ήξερε κανείς.
Τώρα μας βλέπεις σε δρόμους, δάση, μετρό, παραλιακές, τα-
ξίδια, νησιά κτλ. Σε άλλα 10 χρόνια θα είναι ακόμα καλύ-
ρα. Σίγουρα το να τα έχουμε όλα τώρα είναι δελεαστικό
αλλά δεν πετυχαίνει πάντα.
Απλά βγαίνουμε στους δρόμους, κάνουμε ποδήλατο, πάμε στη
δουλειά μας, και προτρέπουμε φίλους και γνωστούς να το
δοκιμάσουν. Σιγά σιγά όλα παίρνουν το δρόμο τους όσο
αυξάνεται η αποδοχή και η χρήση από τον κόσμο.
ΥΓ: Το ξεκολλημένο μάρμαρο πολυκατοικίας είναι στην ίδια
κατηγορία πιθανότητας με το να χάσει το έλεγχο οδηγός
στη Συγγρού από έμφραγμα. Ναι είναι πιθανό αλλά δεν το
λαμβάνουμε υπόψιν.
Δεν μιλάμε όμως μόνον για ποδηλάτες εδώ. Μιλάμε και για όλους τους υπόλοιπους που κινδυνεύουν. Πεζούς π.χ και ΑμεΑ που δεν έχουν τρόπο να περάσουν τις διαβάσεις για να αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Οι μεγάλες ταχύτητες τις οποίες έχουν αυτοί οι αυτοκινητόδρομοι έχουν γίνει αιτίες για πολλά τροχαία πάνω σε διαβάσεις πεζών, αφού οι παραβιάσεις στα κόκκινα των φαναριών είναι στην ημερησία διάταξη, που αυτές υφίστανται και λόγο μεγάλης ταχύτητας.
Το θέμα δεν αφορά λοιπόν μόνον τις ποδηλατικές κοινότητες, αφορά όσους δεν είναι πίσω από το τιμόνι του αυτοκινήτου κατά περίσταση.