Μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα είχα δύο συναφή περιστατικά με ταρίφες. Το πρώτο ήδη ανέφερα στο νήμα περί ασφαλούς οδήγησης. Το επαναλαμβάνω. Οδός Αθηνάς, μεσημεράκι, προς Ομόνοια, στο ύψος της Αγ. Ειρήνης όπου οι ερχόμενοι από κει έχουν στοπ. Και η Αθηνάς και η Αγ. Ειρήνης πατωμένες αυτοκίνητα. Βρίσκομαι με ταρίφα να βγάζει τη μουτσούνα του προς Αθηνάς και να κοκαλώνει. Αρχικά είμαι σταματημένη. Ξεκινώ να τον προσπεράσω και να συνεχίσω ευθεία επί της Αθηνάς. Αυτός με βλέπει και ταυτόχρονα ξεκινά να στρίψει αριστερά προς Μοναστηράκι. Πέφτω πάνω του. Το ποδήλατο σηκώνεται όρθιο και μετά πέφτουμε προς τα δεξιά (καλά δουλέψανε τα αντανακλαστικά μου). Βγήκε η αλυσίδα κι έσπασε το μαγνητάκι του κοντέρ. Το πόδι μου με πονούσε μετά μια μέρα. Όχι την ίδια μέρα.
Δεύτερο περιστατικό σήμερα. Πάω στη θάλασσα. Στήλες Ολυμπίου Διός, στρίβω προς Συγγρού, έτοιμη να μπω δεξιά για Κουκάκι. Προσπερνώ αλυσίδα παρκαρισμένων, άρα είμαι δεξιά της μεσαίας λωρίδας. Πίσω μου εν κινήσει πολλά αυτοκίνητα. Ταρίφας αποφασίζει να βγεί από παρκαρισμένος στο δρόμο μου. Κόβω αριστερά και κοκαλώνω επί τόπου (πάλι αντανακλαστικά τέλεια). Δεν πέφτω πάνω του (ζήτωωωωω!). Το ποδήλατο πάλι σηκώνεται όρθιο, ξαναγέρνουμε ποδήλατο κι εγώ στο πλάϊ και φυσικά πέφτουμε. Πώς δεν μας χτύπησαν τα αυτοκίνητα από πίσω; Δεν ξέρω. Πάλι βγαλμένη αλυσίδα, αλλά εγώ σώα.
Κάτι μου λέει το σύμπαν. Προσεύχομαι να μην τριτώσει ή αν τριτώσει να τη βγάλω καθαρή όπως τις άλλες δύο.
Και οι δύο ταρίφες πάντως ήταν σαν ναρκωμένοι, με κουρασμένες φάτσες. Μου ζήτητσαν συγνώμη σα βρεγμένες γάτες.
Ο λόγος που γράφω αυτές τις ιστορίες; Μάλλον η συμπαθής τάξη των ταριφών δουλεύει σαν σκλαβάκια αυτό τον καιρό, γιατί και στις δυο περιπτώσεις οι οδηγοί δράσανε σαν υπνωτισμένοι. Σαν να ήμουν αόρατη.
Δεν θέλω να σκεφτώ ότι με είχανε για στόχο. Βρε λες; 
Πάντως σοβαρά τώρα και πέρα απ' τον χαβαλέ. Προσέχετε. Κυκλοφοράνε άνθρωποι στα όρια της εξουθένωσης εκεί έξω.
Ως γνωστόν η συμπαθής κίτρινη φυλή δεν είναι και οι ποιο προσεκτικοί άνθρωποι στον κόσμο αλλά και εσύ βρε παιδί μου χαλάρωσε το μπροστινό σου φρένο ή σταμάτα περισσότερο με το πίσω δε σε θέλει το έντο.
Την απάντηση την έχει δώσει η ψυχολογία. Ο κουρασμένος οδηγός - στατιστικά είναι αυτά - συχνά βλέπει όχι αυτό που πραγματικά υπάρχει αλλά αυτό που θα ήθελε να συμβαίνει. Δηλ. δεν σε βλέπει να έρχεσαι αλλά βλέπει το δρόμο σου άδειο. Και βγαίνει μπροστά σου.
Τα μάτια βλέπουν, αλλά ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει. Όταν ο εγκέφαλος είναι κουρασμένος η αντικειμενική λογική ατονεί και είναι πιο πιθανό να υπερισχύσει το συναίσθημα και όχι η λογική, δηλ. να "βλέπει" ο άλλος αυτό που θα ήθελε να δει. Συμβαίνουν σε όλους τέτοιες στιγμές, και όχι μόνο σε στιγμή οδήγησης. Γι΄ αυτό ο άλλος σε κοιτάει άναυδος απορώντας ο ίδιος με τον εαυτό του πώς σεν δε είδε.
να'σαι καλά για τη συμβουλή. Θα τη λάβω υπ' όψιν. Αρχίζω να γίνομαι ειδικός. Την άλλη φορά θα το κάνω. Όμως η αλήθεια είναι ότι με πιάνουν κι εμένα ανυποψίαστη.
Κι εγώ... οι δύο "θεατρικές" τούμπες που έχω στο ενεργητικό μου, συνέβησαν η πρώτη λόγω προσπέρασης σε αμάξι κι η δεύτερη λόγω προσπέρασης συμποδηλάτη... βέβαια υπήρχε και κάποια ταχύτητα.
Πρόσεξε τι κάνεις!
Τρίτη φορά δεν...
Με βασανίζει αυτό το σκηνικό, αλλά τι να κάνει δηλαδή κανείς, όταν η δεξιά λωρίδα είναι πρακτικά ένα πάρκιγκ; Στην Αθηνάς όμως δεν προσπέρναγα μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα. Ήμουνα μέσα στη λωρίδα. Απλά ανοίχτηκα λίγο για να φύγω απ' τον σταματημένο υπνοβάτη. Το θέμα ταχύτητα που θίγεις είναι το κλειδί κι ένας λόγος που μιλάω για τις συνθήκες και την κατάσταση των αγαπητών επαγγελματιών ντάλα καλοκαίρι, είναι γιατί μερικοί από μας "τρέχουν". Εγώ δεν τρέχω πάνω από 20-25 χιλ./ω σε δρόμους με έντονη κυκλοφορία. Πάνω στην προσπέραση αναγκαστικά πάω πιο γρήγορα, γιατί είμαι εκτεθιμένη στις ταχύτητες των άλλων. Όμως όσο το σκέφτομαι αυτοί ακόμα δεν έχουν εξοικειωθεί με την ύπαρξη των ποδηλάτων, σίγουρα δεν θέλουν να εξοικειωθούν, βάλε και εκατό καντάρια κούραση, πάρτον κάτω τον ποδηλάτη. Τόσα χρόνια στο δρόμο το πιο σύνηθες ήταν να μου σφηνάρουν με στροφή δεξιά απ' τις αριστερές λωρίδες, πράγμα που με ζόρισε μόνο μια φορά μ' ένα μηχανάκι. Να μην έχουν δηλαδή υπομονή να φύγω ευθεία. Αυτή η συχνότητα να μου πετιώνται έτσι απλά, δεν μου'χει ξανασυμβεί. Ήμουν τυχερή ή οι ταξιτζήδες έχουν πεθάνει στα πόδια τους; Δευτέρες και Παρασκευές δε είναι δαιμονισμένες μέρες. Πάντα. Χειμώνα καλοκαίρι. Και χτές ήταν και Παρασκευή.
Χτες χωρίς λόγω και αιτία, εγώ Αλεξάνδρας δεξια λωρίδα κονβόι με τα παπιά, και ο ταρίφας έρχεται δίπλα μου στη μεσαία και αρχίζει να μου μιρλίζει. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί...
Ίσως αυτά που λέγονται με την απελευθέρωση των αδειών κτλ κτλ να τους έχει επιρρεάσει αρνητικά και να γίνονται ακόμη χειρότεροι...
... όταν η μ*λ*κία έχει χτυπήσει κόκκινο....
.... όταν το IQ είναι μονοψήφιο.... (μερικοί ζορίστηκαν ιδιαίτερα να τελειώσουν την 4η δημοτικού... πάρτε το χαμπάρι...)
....
ε....ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ της ΚΡΑΥΓΗΣ ΤΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΗ.....
ΕΕΕΟΟΟΟ
Προφέρεται με μακρόσυρτο το "ε" και μακρόσυρτο το "ο".
Δυνατά και καθαρά.
Το χρησιμοποιώ συχνά σε αντίστοιχες περιπτώσεις, καθώς και σε ανυπόμονούς παρκαρισμένους οδηγούς που ανοίγουν πόρτες χωρίς να κοιτούν πίσω.
Προς το παρόν ΔΟΥΛΕΥΕΙ καλά.
Μου κάνει εντύπωση που στο 90% των περιπτώσεων οι οδηγοί ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΝ από ποιον ήρθε η κραυγή..... Ψάχνονται σαν ηλίθιοι... κοιμισμένοι ηλίθιοι.
Μόνο μια φορά ένας μου απάντησε....: "οε"
και με ξάφνιασε ευχάριστα....
......................... που κατέχει την τέχνη της φύσης για την περίπτωσή σου και μου αποκρίθηκε:
Wheelofortune πολύ δεξιά, ταξιτζήδες χτυπάνε wheelofortune, wheelofortune πέφτει κάτω.
Ξέρεις το αδερφάκι του δικού σου, καλό κι ευέλικτο και υπάκουο! και στην δεύτερη περίπτωση δεν ήμουν δεξιά. Ήμουν άκρη της μεσαίας με την προοπτική να στρίψω για Κουκάκι. Αλλά επειδή αγαπώ Ινδιάνους γενικά θα λάβω υπ' όψιν συμβουλή Ινδιάνου (ούπς τέλειωσε ο καπνός. έλαβες σήμα;) Στην δε Αθηνάς πόσο δεξιά να πάει κανείς; Εκεί είναι μια λωρίδα κατά κανόνα. Πάντως ναι θα το δω αυτό το πολύ δεξιά κι όπου μπορώ θα το κόψω το σπορ.
Όσο για κραυγή εο ή οε ή επε ή αε κλπ, δεν προλάβαινα, ούτε τη φοβερή κόρνα μου να του χτυπήσω. Έκανα το έντο μου (πού είσαι βρε Αιγέα) και κατάφερα να μην πέσω πάνω του.
Λαβαίνω υπ' όψιν τεχνικές συμβουλές πάντως, καθότι είμαι by the book άτομο. Κι ευχαριστώ κάθε Ινδιάνο αδελφό. Όμως αν στ' αλήθεια υπάρχουν κι άλλοι που την πάθανε από υπνοβάτη ταξιτζή καλό είναι να ανταλλάξουμε πληροφορίες για να μη νιώθω και μόνη.
Μπανάκι δεύτερο χτες πρωΐ-πρωΐ, άάάδειοι οι δρόμοι, μόνο ξενύχτηδες με μπιτάδικη μουσική και πάντα το προσφιλές είδος ταρίφας ολονύχτιας λειτουργίας. Τα μάτια δεκατέσσερα εγώ και είχα και μια διάθεση χαζευτική, πουλάκια, πεταλουδίτσες, δροσούλα 28 Κελσίου. Τέλεια. Γυρνώντας λεφούσι ποδηλάτες προς μπανάκι. Κι ας έχουμε κλειστή την εσπλανάδα (άλλη κουβέντα, αλλού αυτή).
Κι όπως λέμε εμείς οι Ινδιάνοι, μπονζούρ.