Ποδηλασία και κόκκινο φανάρι

Ποδηλατώ καθημερινά στην πολή μου 20 χλμ για την δουλειά μου και προσπαθώ να τηρώ τον Κ.Ο.Κ. όσο πιο πιστά μπορώ, όντας ταυτόχρονα και 17 χρόνια οδηγός αυτοκινήτου. Δεν κρύβω όμως οτι σε αρκετά κόκκινα φανάρια, που έχω καλή ορατότητα και δεν υπάρχει κίνηση, δεν περιμένω το πράσινο. Ενώ ξέρω οτι είναι λάθος, πολλές φορές υπερνικά η βεβαιότητα της στιγμής οτι μπορώ να περάσω με ασφάλεια. Ακόμα και τότε νιώθω οτι αυτό που κάνω είναι μέγα λάθος.
Τις προάλλες μου έτυχε ένα περιστατικό που επιβεβαίωσε αυτό που νιώθω και αυτό που λέει η λογική.
Αυτή το φορά ήμουν στο τιμόνι του αυτοκινήτου μου για να μεταφέρω κάποια βαριά αντικείμενα. Οδηγούσα σε ένα στενάκι που διασταυρώνεται με κεντρικό λεωφορειόδρομο (Β.Όλγας) με φανάρι. Απείχα 50 μέτρα από το φανάρι και ήταν ακόμα πράσινο αλλά ήξερα οτι από στιγμή σε στιγμή θα γίνει κόκκινο. Μέσα μου ένιωσα αυτήν την έξαψη να πατήσω το γκάζι και να προλάβω το πράσινο. Όντας 35 χρονών πλέον υπερίσχυσε η λογική που έλεγε οτι μάλλον ήμουν οριακός και οτι επιπλέον δεν είναι συνετό να κινείσαι με μεγάλες ταχύτητες σε στενούς δρόμους.
Με το που αποφασίζω να μην πατήσω το γκάζι και ενώ το φανάρι μου είναι ακόμα πράσινο, βλέπω να περνάει με ταχύτητα τη διασταύρωση ποδηλάτης που δεν σταμάτησε στο κόκκινο που είχε.
Αμέσως σφίχτηκα διότι αν είχε υπερισχύσει το να πατήσω γκάζι τώρα θα είχα πιθανότατα σκοτώσει έναν άνθρωπο. Επιπλέον σκέφτηκα οτι θα μπορούσα να ήμουν εγώ αυτός ο ποδηλάτης που παραβίασε το κόκκινο και να είχα σκοτωθεί.
Το περιστατικό αυτό επιβεβαίωσε αυτό που λέει η λογική αλλά και τους φόβους μου κάθε φορά που παραβίαζα το κόκκινο νομίζοντας οτι έχω ελέγξει αρκετά και οτι είμαι ασφαλής.
Αποφάσισα λοιπόν οριστικά οτι, αφού δεν υπάρχει οργανωμένο δίκτυο ποδηλατοδρόμων στην πόλη μου και είμαι υποχρεωμένος να χρησιμοποιώ το υπάρχων οδικό δίκτυο και να κινούμαι μέσα στα αυτοκίνητα, θα σεβαστώ απόλυτα τον Κ.Ο.Κ. και πρωτίστως τον ερυθρό σηματοδότη.
Μακάρι η εμπειρία μου αυτή να βοηθήσει και άλλους συν-ποδηλάτες μου να κάνουν τη σωστή απόφαση ώστε να μη χρειαστεί ποτέ να βρεθούν μπροστά στην πραγματικότητα ενός θανάσιμου τραυματισμού για να αλλάξουν οδική συμπεριφορά.