Brevet Πύργου

Ήταν - από κάθε άποψη - ένα δύσκολο Σάββατο. Δυστυχώς, ο αγώνας,η προσπάθεια δεν ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Ένας συναθλητής, ένα παιδί 31 ετών, έχασε τη ζωή του, χτυπημένος από αυτοκίνητο που βγήκε από την πορεία του και πέρασε στο αντίθετο ρεύμα. Το σοκ ήταν μεγάλο, επηρέασε τους πάντες και εξαφάνισε κάθε διάθεση για γέλια και πανηγυρισμούς. Δε θα επεκταθώ, αφού το θέμα "πονάει" πολύ. Ίσως επανέλθω κάποια άλλη στιγμή. Στη συνέχεια θα περιοριστώ στην περιγραφή του brevet.

Την προηγούμενη μέρα

Όπως είχα γράψει, έφυγα την Παρασκευή το απόγευμα από τη δουλειά και αφού παρέλαβα την οικογένεια, ξεκινήσαμε για τον Πύργο. Περίπου 3 1/2 ώρες οδήγηση και άφιξη στο ξενοδοχείο Letrina. Το είχε κλείσει ο Περικλής (PC997), ήταν καθαρό και δίπλα στο Δημοτικό Στάδιο Πύργου (όπου και η εκκίνηση), αλλά τίποτα περισσότερο! Απλώς αποδεκτό. Το δείπνο ήταν σε ταβέρνα της πόλης, κερασμένο από τη διοργάνωση. Επειδή ήταν αργά και ο μικρός "κουτούλαγε" από τη νύστα, τα πράγματα ήταν λίγο δύσκολα. Ευτυχώς, η κόρη του Περικλή είχε διάθεση για κουβέντα και έτσι ο Αλέξανδρος βρήκε κάτι να απασχοληθεί και να ξεχάσει τη νύστα του, μέχρι να έρθει η μπριζόλα του (που άργησε κιόλας, αφού το μαγαζί είχε να σερβίρει αρκετούς ποδηλάτες που ήθελαν να αποταμιεύσουν υδατάνθρακες για την επόμενη μέρα!).

Στο τραπέζι γνωρίσαμε συζύγους και παιδιά (Περικλής, Χρήστος, Πέτρος κι εγώ). Μάθαμε κάποια βασικά πράγματα για τη διαδρομή και συζητησαμε τις προσδοκίες μας για την επόμενη μέρα.

Η εκκίνηση

Το πρωί του Σαββάτου, ήμουν έτοιμος. Έβαλα χειμωνιάτικα ρούχα. Είχα μερικές αμφιβολίες για την επιλογή μου, αλλά εκ των υστέρων δικαιώθηκα πλήρως, μια και εκτός από τη βροχή που μας συνόδεψε για κάμποση ώρα, η θερμοκρασία πάνω στο βουνό ήταν ~ 10 βαθμοί και όταν έπεσε η νύχτα, λίγο πριν τον τερματισμό μου, είχε επίσης αρκετό κρύο. Φόρτωσα τις τσέπες μου με φαγητό, φούσκωσα τα λάστιχα και πήγα στην εκκίνηση. Οι συμμετέχοντες ήταν σαφώς περισσότεροι από την προηγούμενη φορά που πήρα μέρος σε brevet. Κάπου στους 140 απ' ό,τι άκουσα εκ των υστέρων. Το γνωστό, πολύβουο και πολύχρωμο μελίσσι ήταν εκεί. Μπαίνεις αμέσως σε ποδηλατικό mode όταν βρίσκεσαι με τόσο κόσμο, με τόσους ποδηλάτες γύρω σου.

Η εκκίνηση έγινε στις 9:20 περίπου και κάναμε πρώτα μια βόλτα μέσα από το εμπορικό κέντρο της πόλης, πριν κινηθούμε προς τον εθνικό δρόμο. Διαφημιστικοί οι λόγοι (της δημοτικής αρχής Πύργου) αλλά χαλάλι. Μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτά. Αμέσως μετά, βγήκαμε στον εθνικό δρόμο, με κατεύθυνση προς Πάτρα. Για καλή μας τύχη, η διοργάνωση είχε φροντίσει να μας διευκολύνει, με την τροχαία να κλέινει τις διασταυρώσεις στα πρώτα χιλιόμετρα και έτσι να κινούμαστε γρήγορα και χωρίς διακοπές.

Πορεία - 1ο σκέλος

Σύντομα βρέθηκα στο γκρουπάκι μου. Χρήστος (Jakis), Πέτρος και Κώστας (1970) μαζί με μια κοπελιά (νομίζω μια ή δυο συνολικά υπήρχαν στους συμμετέχοντες) και ένα παιδί ακόμα. Κάναμε πολύ καλή εξάδα, με συνεχές "κολλητήρι", καλές εναλλαγές και στην πορεία "μαζέψαμε" και τον Περικλή με ένα - δυο ακόμα παιδιά. Χρειάστηκε μόνο να σταματήσουμε για αδιάβροχα. Ο ρυθμός ήταν πάνω από 25-26 km/h. Ακριβώς όπως το είχα σχεδιάσει!

Δεν είχαμε κάποιο απρόοπτο και τα χιλιόμετρα μαζεύονταν γρήγορα. Όμως ο ρυθμός είχε ανέβει και όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, ήταν λίγο πιο έντονος απ' ότι έπρεπε (για μένα). Αμέσως μετά τη στροφή προς Ψάρι (έξοδος από τον εθνικό δρόμο) μας περίμενε ένα απροειδοποίητο control. Ευχάριστη στάση, με ανεφοδιασμό νερού, προσφορά πορτοκαλιών (νερό, βιταμίνες και ηλεκτρολύτες), λίγες ανάσες και κουβεντούλα. Λίγο μετά την επανεκκίνηση, έμεινα πιο πίσω από το group μου. Έκρινα ότι ο ρυθμός μου έπρεπε να πέσει. Άλλωστε είχα μόλις τελειώσει με το 1/4 του brevet!

Μια σχετικά εύκολη διαδρομή, με λίγες ανηφόρες, με οδήγησε στην καρδιά της επαρχιακής Ηλείας. Νησί, Αετοράχη, Μπόρσι, Φράγμα, Κέντρο... Χωριά που μάλλον δε θα αποφάσιζα να επισκεφτώ αν ήμουν με το αυτοκίνητο. Προχωρώντας όμως, ένας διαφορετικός κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου. Μυρωδιές της φύσης (άλλες ευχάριστες, άλλες όχι και τόσο), καλλιεργημένες εκτάσεις, χωριά με ελάχιστο πληθυσμό (μου έκανε εντύπωση το πόσο λίγο κόσμο συνάντησα, Σάββατο του Λαζάρου, μέρα-μεσημέρι). Και ξαφνικά, ένα όμορφο τοπίο, μια λίμνη εμφανίζεται μπροστά μου! Πριν μελετήσω τη διαδρομή, δε θυμόμουν καν ότι υπάρχει Πηνειός ποταμός και στην Πελοπόνησσο (εκτός από τη Θεσσαλία!). Τώρα έχω δει και τη λίμνη του αντίστοιχου φράγματος, που απλώνεται στην καρδιά της Ηλείας, υδροδοτώντας την ευρύτερη περιοχή και δίνοντας μια γαλήνια ομορφιά στο χώρο και αποτελώντας ένα αξιομνημόνευτο τοπίο. Ευχάριστη έκπληξη, τα μικρά παιδιά (άλλοτε τσιγγανόπουλα και άλλοτε κάτοικοι των χωριών) που κοιτούσαν με θαυμασμό, χειροκροτούσαν, γελούσαν, ενθάρυναν και σε μια περίπτωση έκαναν και "κόντρα" μαζί μου με τα ποδήλατά τους, για να μου αποδείξουν ότι είναι πιο γρήγορα από μένα!

Μέρος της διαδρομής αυτής το έκανα παρέα με το Δημήτρη (diathan). Με έφτασε, μου έδωσε κουράγιο, μου έκανε παρέα, τα είπαμε και γνωριστήκαμε καλύτερα, χτίσαμε άλλη μια ποδηλατο-φιλία! Σ' ευχαριστώ φίλε!

Το βουνό

Συνέχισα μέσα από τον Άγιο Δημήτριο και την Αρχαία Ήλιδα, για να φτάσω στον 1ο μου σημαντικό, ενδιάμεσο στόχο, που δεν ήταν άλλος από το 1ο control, στη Χαβαρόβρυση! Έφτασα λίγο πριν τις 13:00. Αυτό σήμαινε 3h 30min για 86 km! Εξαιρετικός ρυθμός, και επίτευξη του στόχου που στην πραγματικότητα ήταν να αφήσω αρκετό χρόνο (περίπου 5 h) για τα επόμενα 65 km που περιελάμβαναν πάνω από 35 km ανηφόρας!

Στο 2ο control ξανασυναντήθηκα και με το γκρουπάκι μου (PC997, RockaRolla κλπ.). Λόγω κάποιου λάθους στη διαδρομή, έχασαν χρόνο και έφτασαν λίγο μετά από μένα. Χάρηκα που τους είδα και που όλοι μαζί συνεχίζαμε! Μετά τον ανεφοδιασμό με νερό, μπανάνες και πορτοκάλια (της διοργάνωσης) ξεκίνησα τη ... μάχη. Δάφνη, Κεραμιδιά, Σιμόπουλο, Σκλίβας, Πρόδρομος... Τα χιλιόμετρα έφευγαν αργά, βασανιστικά. Οι ανάσες μου είχαν γίνει βαριές, το συκώτι μου πονούσε σε κάθε εισπνοή, τα πόδια μου γυρνούσαν αλλά χρειαζόντουσαν συχνές στάσεις. Αυτό έκανα: συχνές στάσεις, κάμποσο περπάτημα - στα πολύ ανηφορικά - συχνή τροφοδοσία με φαΐ, νερό και ισοτονικό. Ήμουν πλέον μόνος μου. Σπάνια έβλεπα ένα - δυο ποδηλάτες να είναι σταματημένοι σε κάποιο σημείο και να ξεκουράζονται. Στο Σιμόπουλο σταμάτησα σε ένα mini market για ανεφοδιασμό νερού. Είχα σχεδόν ξεμείνει. Με τρόμο είδα τον ιδιοκτήτη να κλειδώνει και να ετοιμάζεται να φύγει. Ευτυχώς, μόλισ σταμάτησα και του ζήτησα ένα μπουκαλάκι νερό, ξεκλείδωσε αμέσως, μου έδωσε και αρνήθηκε επίμονα να πάρει χρήματα! Με ρώτησε από πού έρχομαι και πού πάω, εξέφρασε το θαυμασμό του και μου ευχήθηκε καλό δρόμο. Να είναι καλά ο άνθρωπος! Δεν είναι η αξία του "δώρου" είναι η κίνηση που μετράει!

Πήρα το δρόμο προς την Τρίπολη, πέρασα το Πανόπουλο, τα Σπαρτούλια, το Καλλιμάνι. Λίγο πριν τα Σπαρτούλια, βρήκα ανοιχτό βενζινάδικο με mini market. Ανεφοδιασμός με νερό και κατάποση 200 ml περίπου Coca-Cola. Θυμήθηκα τη σχετική συμβουλή που είχα διαβάσει στο forum (για τις δύσκολες ώρες, Coca-Cola και πατατάκια!) και την εφάρμοσα. Έχω να δηλώσω ότι λειτουργεί και μάλιστα άμεσα! Η άνοδος του ζαχάρου στο αίμα μου είχε ευεργετικές επιδράσεις! Τα 15 km που έμεναν μέχρι τη διασταύρωση προς Ολυμπία, βγήκαν σχετικά εύκολα! Λίγο πριν φτάσω στη διασταύρωση, έμαθα από το τηλέφωνο ότι ο Χρήστος (emfragmatias) εγκατέλειψε κάπου στο Σιμόπουλο. Οι γυναίκες ανέλαβαν το ρόλο της σκούπας και ξεκίνησαν να πάνε να τον μαζέψουν. Η συμβία μου με ρώτησε αν θα συνεχίσω. Η απάντησή μου ήταν άμεση και χωρίς σκέψη: Ναι, θα συνεχίσω με σκοπό να προλάβω το control της Φολόης (2ο control). Μόνο αν δεν προλάβω θα εγκαταλείψω. Αλλά θα λιώσω, προσπαθώντας να φτάσω εγκαίρως στον "Κένταυρο" στη Φολόη!

Έδωσα ραντεβού με τα αυτοκίνητα-σκούπες των γυναικών μας, στη Φολόη και συνέχισα. Η διαδρομή που μου έμενε ήταν κατηφόρα και επίπεδη. Φαινόταν ότι προλάβαινα. Αλλά 5 λεπτά μετά, άκουσα ένα ανησυχητικό σφύριγμα από το μπροστινό μου λάστιχο! Είχα πατήσει ένα μικρό κόκαλο, το οποίο καρφώθηκε στο κέντρο του ελαστικού μου! Όταν το αφαίρεσα, άρχισα να χάνω σιγά-σιγά αέρα. Συνέχισα για λίγο, για όσο με έβγαζε! Όμως άρχζε η κατηφόρα, πήγαινα με 40 - 50 km/h και "δε λέει" να πηγαίνεις με τέτοιες ταχύτητες με μισοφουσκωμένο λάστιχο!

Έκανα την ταχύτερη αλλαγή σαμπρέλας που έχω κάνει ποτέ μου και συνέχισα! Ο χρόνος μου ήταν πλέον οριακός! Λίγα χιλιόμετρα πριν τη Φολόη και 20 min πριν το κλείσιμο του control, με έφτασαν τα αυτοκίνητα της παρέας. Φωνές και χειροκροτήματα με εμψύχωσαν. Ο Χρήστος βγήκε έξω από το αυτοκίνητο και με εμψύχωνε με συγκινητικό τρόπο "Έχεις ακόμα 20 min, προλαβαίνεις, προχώρα!"

Έδωσα, ό,τι είχα και δεν είχα από ενέργεια. Ψυχή και σώμα δώθηκαν ολοκληρωτικά στο σκοπό. Στην ευθεία του δάσους, 2 - 3 km πριν το control, είδα και πάλι Περικλή και Πέτρο που είχαν ξεκινήσει για το τελευταίο σκέλος. Χάρηκαν που με είδαν, γιατί κατάλαβαν ότι δεν το είχα βάλει κάτω, είχα νικήσει το βουνό!

Έφτασα στο control 4 λεπτά πριν συμπληρωθεί ο χρόνος! Ο στόχος (ενδιάμεσος αλλά κρίσιμος) είχε επιτευχθεί!

Στην ταβέρνα Κένταυρος (όπου το 2ο control) έμεινα περίπoυ 4ο min. Μάλλον πολλά, αλλά τα χρειαζόμουνα. Χρειαζόταν το συκώτι μου να συνέλθει (πόναγε ασταμάτητα τα τελευταία 70 km!). Έφαγα μακαρονάδα, ήπια Coca-Cola, μίλησα με τις γυναίκες και τα παιδιά που είχαν έρθει στο ραντεβού μας. Ο Χρήστος (emfragmatias) ήταν εκεί, και ήταν συγκινητικός. Μου έδωσε καινούριο μπουκάλι ισοτονικό, μου φούσκωσε το μισο-φουσκωμένο λάστιχο (στην αλλαγή σαμπρέλας, βάζοντας όση δύναμη μου είχε μείνει, μπόρεσα να βάλω στο λάστιχο 50 psi, ενώ με την ίδια τρόμπα - υπό φυσιολογικές συνθήκες βάζω 90 psi!), με ρώταγε συνέχεια τι θέλω να φάω, αν θέλω στεγνά ρούχα... Χρήστο είσαι μεγάλη ψυχή, σ' ευχαριστώ!

Κάθοδος και επιστροφή

Το δάσος της Φολόης είναι πανέμορφο. Το απόλαυσα κατά την αναχώρησή μου. Λίγα km πιο κάτω, άρχισε η κατάβαση και τα χιλιόμετρα μαζεύονταν γρήγορα! Σημείωσα 71.5 km/h μέγιστη σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής! Αισθανόμουν πολύ καλύτερα, η μακαρονάδα και η 40λεπτη στάση σίγουρα είχαν βοηθήσει πολύ!

Ήμουν πια κοντά στον τελικό μου στόχο! Συγκρατημένα αισιόδοξος, με προσοχή για να μην έχω καμιά ατυχία με το ποδήλατο μου, και με ακόμα περισσότερη προσοχή στο δρόμο όταν νύχτωσε, συνέχισα με καλό ρυθμό. Η νύχτα με έπιασε στον εθνικό δρόμο. Η κάθοδος από το βουνό την ώρα του ηλιοβασιλέματος ήταν μαγική! Όλος ο πόνος και η κούραση χάθηκαν για λίγη ώρα!

Άναψα φώτα μπρος-πίσω, έβαλα το λευκό - φωσφοριζέ αντιανεμικό μου, και κρατήθηκα όσο πιο δεξιά μπορούσα στο δρόμο. Σε 2h 20min κάλυψα τα τελευταία 52 km. Δεν έκανα ευτυχώς κανένα λάθος στη διαδρομή (μπαίνοντας στον Πύργο ρώτησα και ένα-δυο περαστικούς - δεν ήταν ώρα για λάθος χιλιόμετρα!) και τερμάτισα στις 21:20. Ειρήνη και Αλέξανδρος περίμεναν υπομονετικά έξω από το Στάδιο, χειροκρότησαν, με αγκάλιασαν και με φίλησαν! Ήμουν περήφανος και ήταν περήφανοι για μένα!

Διδάγματα και εμπειρίες αποκόμισα πολλά. Θα συνεχίσω να καταγράφω σε επόμενα post. Ένα όμως είναι σίγουρο: Μικρός η Μεγάλος, Εύκολος ή Δύσκολος, αυτός ήταν ο Στόχος μου, και τον πέτυχα!