Local Athens Poker Race

Η τελευταία ντάμα σπαθί από το "λαγό"

Poker Race στην Αθήνα? Σούπερ ιδέα! Άλλωστε ήταν μια ευκαιρία για βόλτα μέσα στη ζέστη της Κυριακής. Οι κανόνες απλοί, τράβαγες ένα χαρτί στην αρχή, μετά περνούσες από 4 checkpoint μαζεύοντας από ένα τραπουλόχαρτο και στο τέλος –υποτίθεται- έπαιζες τα χαρτιά σου. Χλωμό το έκοβα βέβαια να ξέραν από πόκερ οι λόκαλ αλλά μια βόλτα δε χάλασε ποτέ κανέναν, άλλωστε πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν?

Μια κι είχα να βολτάρω παρέα με τον χλApache κανά χρόνο είπαμε να ξαναθυμηθούμε τα περσινά Biker’s Sunday που φτιάχναμε. Άλλωστε η φυλή των χλApache είναι ειδικευμένοι στην δίκυκλη ιχνηλασία, όπερ σημαίνει πως μπορεί η ταμπέλα να δείχνει ευθεία αλλά εκείνοι οσφρίζονται και σου λένε , σταμάτα, το ποδήλατο στον ώμο, κατέβα 33 σκαλιά, ανέβα, κάνε δυο σούζες στα χωράφια, μετά δεξιά, για να καταλήξεις βέβαια στον ίδιο δρόμο της ταμπέλας αλλά με τον παράγοντα “fun” στο μέγιστο βαθμό.

Έτσι, μετά τον απογευματινό καφέ στο παγκάκι, ανεβήκαμε στο σημείο εκκίνησης στο Ηρώδειο. Αρκετός κόσμος, καμιά διακοσαριά ποδήλατα. Ξεκινήσαμε τελευταίοι με ντάμα σπαθί σαν το πρώτο μας φύλλο και χαλαροί, αφού αφήσαμε τα ποδηλατικά στίφη να προχωρήσουν αλαλάζοντας. Ο στόχος ήταν να κρατήσουμε την αρχική θέση κατάταξης, δηλαδή να παραμείνουμε τελευταίοι -αν κι οι ελπίδες λίγες.

Ηρώδειο, πριν την τελετή έναρξης

Πρώτο checkpoint πίσω από το στάδιο της Καλλιθέας. Γνωστός δρόμος, κόψιμο κάτω από τις γέφυρες, διαβάσεις πεζών και μικρές ανηφόρες, φτάσαμε μπορώ να πω γρήγορα και χωρίς μεγάλο κόπο. Δεύτερο χαρτί άσσος σπαθί και πράγματι χαμογελάσαμε γιατί φαινόταν πως θα πήγαινε καλά.

Δεύτερο checkpoint στο ρέμα της Πικροδάφνης, εύκολα τα πράγματα μιας και πήγαμε τη μισή Νέα Σμύρνη ανάποδα, πράγμα που συνήθως κάνουμε όταν έχουμε κέφια. Χαλαρός ρυθμός και cool άτομα στο δρόμο αφού η Αθηναϊκή ζωή μετακομίζει στις παραλίες τέτοιες ώρες. Το επόμενο χαρτί ήταν ένα πέντε μπαστούνι αλλά είχαμε ακόμα ελπίδες.

Τρίτο checkpoint στην μαρίνα που ‘ναι πίσω από την πεζογέφυρα στο Ελληνικό. Δεν χρειάστηκε να πάμε από το δρόμο αλλά από τον πεζόδρομο να κάνουμε χάζι και να μυρίσουμε λίγο θάλασσα παρόλο που η θάλασσα αυτή –κατά ένα περίεργο τρόπο- δεν μυρίζει αλάτι. Αλλά πάλι δεν πειράζει, είχε λίγο αεράκι, κάτι γινότανε. Το κόκκινο τριάρι έδειχνε μάλλον πως οι ελπίδες μας ήταν φρούδες. Κανονικά θα έπρεπε να πηγαίναμε για πάσο αλλά ποντάραμε στη μπλόφα!

Στάση ανεφοδιασμού

Τέταρτο και τελευταίο checkpoint στο… «λαγό». Ενωθήκαμε με την Άννα και τον δεν-θυμάμαι-το-όνομά-σου-φίλε-από-τη-Σύρο και ξεκινήσαμε. Σκέφτηκα πως πριν μερικά χρόνια είχα ανέβει στο Πανόραμα της Βούλας με ένα μηχανάκι μικρό και μια γκόμενα πίσω. Μας είχε φύγει ο τάκος στις ανηφοροκατηφόρες, σπάσανε τα νεύρα μας, τσακωθήκαμε κι όταν γυρίσαμε τα «σπάσαμε» σε χρόνο ντε-τε. Τώρα που έπρεπε να ξαναανέβω με ποδήλατο και μάλιστα να φτάσω και ψηλά, στο τέλος του Πανοράματος –δηλαδή μιλάμε για Υμηττό κανονικά όμως- άρχισαν να με ζώνουνε τα φίδια.

Ο χλApache ατάραχος πήγαινε μπροστά αλλά είχε κι αυτός μια εσωτερική τσαντίλα. «Εδώ δεν με πείσαν οι κουρσάδες να ανέβω στο Λαγό, τώρα με τους λόκαλ θα το κάνω?» σιγομουρμούριζε καθώς ιχνηλατούσε. Κάπου στη Γλυφάδα αποφασίσαμε να κάνουμε μια γενναία στάση. Χυμοί, νερά, κανά γλυκάκι, καλά ήταν, οι σύντροχοι πήραν τα πάνω τους και ξεκινήσαμε.

Το φανάρι σε προϊδεάζει, δείχνει προς τα πάνω!

Αν δεν έχεις πάει στο Πανόραμα της Βούλας δεν χρειάζεται να πας ποτέ. Αν δεν έχεις πάει με ποδήλατο στο Πανόραμα της Βούλας σου εύχομαι να μην χρειαστεί να πας ποτέ. Ο άνθρωπος που ρώτησα ήταν κατηγορηματικός «στον Αγ. Νεκτάριο θα πάτε δεξιά, μετά αριστερά και μετά από λίγο θα τον βρείτε. Στο νεκροταφείο? Έχει πολύ δρόμο ακόμα και στροφές!». Κι άντε, ο χλApache έχει ελαφρωμένο τον Gary λόγω βουνού, εγώ με το Harley τι διάβολο μπορούσα να κάνω? Αλλά τέτοιες ώρες δε σκέφτεσαι και πολύ, σκύβεις, σφίγγεις τα δόντια κι ανεβαίνεις... αν δεν σκάσεις μέχρι την κορυφή.

Λίγο από δω λίγο από κει, με τα πολλά φτάσαμε στο τελευταίο checkpoint λίγο πριν αναχωρήσουν τα παιδιά που είχαν βαρεθεί να περιμένουν. Απ’ ότι μας είπαν πρέπει να έδωσαν 103 τραπουλόχαρτα. 103 μουρλοί δηλαδή ανέβηκαν αυτό το πράγμα για να συμπληρώσουν την πεντάδα του πόκερ, Τζήζους! Πήραμε το τελευταίο χαρτί, πάλι ντάμα σπαθί, σ' ένα περίεργα χιουμοριστικό τραπουλόχαρτο και θα ορκιζόμουν πως κάποιοι σκάγαν πλάκα μαζί μας αν δεν διψούσα υπερβολικά κι είχα χρόνο να σκεφτώ αλλά τα παράτησα για να κατηφορίσουμεε σβέλτα. Το κοντέρ έγραφε 40-45 χιλιόμετρα χωρίς να κάνω πετάλι και πήγαινα ψιλοφρεναριστός γιατί –διάβολε- ΔΕΝ έχω κούρσα! Φαντάσου πως είναι ο ανήφορος!

Η μόνη φορά που ψιλοχαθήκαμε ήταν τελικά στο Καβούρι γιατί πήγαμε στις πρώτες παραλίες αντί της τελευταίας που ήταν το τέλος της διαδρομής. Φτάνοντας μας είπαν πως οι πρώτοι έκαναν τη διαδρομή σε μια ώρα κι ένα τέταρτο... πλάκα με κάνεις ρε φιλαράκι? Καταφέραμε όμως να έχουμε μια ντάμα ζευγάρι στα χαρτιά αλλά πιστεύω πως δεν υπήρχε άλλος που να τα κοίταξε εκείνη τη νύχτα.

Νηρηίδες, Καβούρι

Στο καβούρι άραγμα κανά δίωρο στην παραλία. Ήπια περισσότερο νερό παρά μπύρα. Επιστροφή από τα σκοτεινά τούνελ, ανάποδα στην παραλιακή, πλάκα είχε. Αλλά μιας και η ώρα ήταν πια αρκετά αργά αποφασίσαμε στο Ελληνικό να πάρουμε το τραμ των 12 μπας και πετύχουμε το παγκάκι ανοιχτό για μια τελευταία -αλλά επιτέλους κρύα- μπύρα. Φυσικά το πετύχαμε! Και τ’ ομολογώ, μια Βεργίνα σε στηρίζει καλά! Πάντως θα ξαναπήγαινα βόλτα με τους λόκαλ... ελπίζοντας βέβαια να μάθουνε αξιοπρεπές πόκερ και να διορθώσουν λίγο τη μουσική που παίζουνε στα πάρτυ του τερματισμού! (Αφού σε κάποια φάση σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο τη μάνα μου που τα 'χει χάσει και την έχω κλείσει στο γηροκομείο να ακούσει αυτά που παίζανε τα παιδιά και να χαρεί αλλά μετά σκέφτηκα πως μπορεί να χαρεί πολύ και να γίνει καλά και μετά θα 'πρεπε να τη ξαναφέρω σπίτι οπότε χαλάρωσα κι απόλαυσα την καυτή άμμο.)

Ο Gary στα τούνελ του Ελληνικού

Χάρτης Διαδρομής...

View Local Poker Race in a larger map