Καλησπέρα παιδιά,
Συγγνώμη που θα ξεφύγω λίγο από την βασική θεματολογία του φόρουμ και θα θέσω ένα θέμα το οποίο κυρίως αφορά άτομα ηλικίας 35 και άνω.
Έχει να κάνει με τις ποδηλατικές αναμνήσεις όσων μεγάλωναν τις δεκαετίες '70 και '80.
Λοιπόν εγώ μεγάλωσα σε μια κωμόπολη και θυμάμαι ότι τα ποδήλατα που είχαν τα περισσότερα παιδιά ήταν κάτι παλιατζούρες που είχαν γίνει έτσι για 3 λόγους:
Α ανηκαν αρχικά σε άλλους που μεγάλωσαν,
Β από την πολύ χρήση,
Γ από τις αυτοσχέδιες μετατροπές.
Βλέπω σήμερα τα παιδιά τα οποία μεγαλώνουν και αλλάζουν ποδήλατο και το παλιό τους ποδήλατο είναι σχεδόν καινούργιο. Δεν έχουν βγάλει τα φτερά, δεν έχουν αλλάξει τη σέλα, δεν έχουν κάνει καμιά μετατροπή στα πιρούνια.
Εμείς στο χωριό μέχρι και τα φρένα βγάζαμε για να το κάνουμε «άγριο» και να σκεφτείτε ότι δεν υπήρχε ούτε ποδηλατάδικο.
Κάτι άλλο που θυμάμαι. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 80 βγηκαν κάτι ποδήλατα που τα λέγαμε κρός. Είχαν αναρτήσεις μπρος πίσω ,μακριά σέλα και φτερά πλαστικά υπερυψωμένα πάνω από τους τροχούς. Η σχεδίαση τους ήταν τέτοια ώστε να μοιάζει με μηχανή κρός. Τα χρώματα έντονα και φανταχτερα, σε αντίθεση με τα δικά μας σιδερένια βαριά μεταχειρισμένα και σκουριασμένα ποδήλατα. Όλα τα παιδιά είχαμε πάθει πλάκα, και όπως τα ποδήλατα αυτά ήταν πανάκριβα και τα χρόνια φτωχικά στο χωριό, μόνο 2-3 παιδιά είχαν την δυνατότητα να έχουν τέτοιο ποδήλατο. Καταλαβαίνεται τώρα την ζήλια μας όλων των υπολοίπων που παρακαλούσαμε για μια βόλτα. Τελικά, δεν γνωρίζω γιατί, αυτά τα ποδήλατα καταργήθηκαν. Από το τέλος των 80ς δεν έχω ξαναδεί τέτοιο ποδήλατο (αλήθεια, ξέρει κανείς γιατί;)
Αυτή λοιπόν ήταν μια από τις ποδηλατικές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Αν θέλετε γράψετε τις δικές σας...
μπράβο σου, πολύ χάρηκα να διαβάσω το κείμενό σου. Θυμάμαι ότι είχαμε ένα χαλασμένο ποδήλατο που μου´χε αγοράσει η μητέρα όταν ήμουν 5 χρονών· όταν άλλαξα σχολείο μου αγοράσανε καινούριο επειδή πήγα 7 χμ μπρός και πίσω.
Μια μέρα τα μεγάλα αγόρια είχανε βάλει το χαλασμένο κάτω κάτω στον καρπώνα. Όταν το έμαθε ο πατέρας, κατευθίαν πήγε σπίτι τους και ζήτησε να το ξεβγάλουν και να το καθαρίσουνε αμέσως.
Να μια εξήγηση, άν ταιριάζει· τα 70ια, όλα ήταν εντάξει, ζούσαμε ήρεμα, δεν υπήρχανε τόσα αυτοκίνητα, μια χαρά. Το `81 όμως, τα πράγματα άλλαξαν· ξαφνικά μόνον μέτρησε τι μάρκα φορούσες και πόσα λεφτά είχανε οι γονείς. Σκουρισμένα ποδήλατα δεν έβλεπες πια· μάλλον γιαυτόν το λόγο τα αγόρια είχανε πετάξει το δικό μας.
(Το μόνο καλό που θυμάμαι· υπήρχανε μεταλλικά σκελετά γυαλιών.)
Συμπέρασμα· όσο περισσότερα αποδείξει ο κόσμος τα χρήματά του, τόσο πιο γρήγορα ξαφανίζουνε τα καλά πράγματα που σου υπηρετούσανε ολόκληρες δεκαετίες.
Ποιός από τους παχυμένους γερμανούς ξέρει τι σημαίνει το να πεινάς; Ποιός νοιάζεται για το πως είναι οι γείτονες;
Εδώ γινόμασταν θύματα πλεονεξίας και πολυτέλειας, τόσο χορτασμένοι όσο δε μας ενδιαφέρει το τι γίνεται αλλού
άν με ρωτήσατε, ευχαρίστως θα γύρισα σε μια εποχή όπου τα ζητήματα ήτανε απλά. Αφού, όμως, δυστυχώς αυτό δε γίνεται, ελπίζω να δημιουργήσουμε μια καλή εποχή στο μέλλον.
Σας χαιρετά με αγάπη
το κορίτσι κωστάνζα
Είχα κάποτε ενα περίεργο cross bike.
Είχε περιέλθει στην κατοχή μου απο εναν ξάδερφο που το είχε αρχικά και ψήλωσε.
Κλασσικά πράγματα.
Άσπρο χρώμα με κόκκινες πινελιές, πολύ πουλ μουρ εμφάνιση.
Αναρτήσεις με ελατήρια και λασπωτήρες σε στύλ yamaha XT. Σιδερένιο με τετράγωνους σωλήνες, και ενα λεβιέ στο κέντρο σαν αυτοκινήτου που πήγαινε προς πίσω και είχε 3 θέσεις. Βρισκόταν ακριβώς, ανάμεσα στα πόδια και ήταν ο ορισμός της αντιχρηστικότητας αφού ένιωθες σαν να πιάνεις σαμάρι αλόγου κάθε φορά που πήγαινες να αλλάξεις.
Το ποδήλατο παίζει να ταν 25+++ κιλά μέσα στο νερό, για μέγεθος small ή medium στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Σε συνδυασμό με τις μόλις 3 ταχύτητές του ήταν θαύμα να καταφέρεις να ανέβεις ανηφόρα με κλίση πάνω απο 3 μοίρες.
Ακόμα και για ευθεία ηταν βαρύ ενω και στις κατηφόρες ήθελες μέτρα για να ακινητοποιηθείς.
Αν σηκωνόσουν να κάνεις ορθοπέταλο χτυπούσαν τα μέλη σου στον κοκοσχεδιασμένο σκελετό και στις ταχύτητες και κινδύνευες πραγματικά να κοπείς απο τις γωνιές του σκελετού και να μην κάνεις παιδιά απο το λεβιέ των ταχυτήτων.
Φυσικά ποτέ δε με βόλεψε σύνολο να άντεξα 30 λεπτά ποδηλασίας με αυτό το βόδι και όταν σκούριασε εντελώς πετάχτηκε στα σκουπίδια μη πάθω κανά τέτανο.
Είμαι σίγουρος πως αν το είχα κρατήσει, σήμερα θα είχα γάμπες πρωταθλητή
Άσε που επειδή όλοι εχουν πάθει μεγάλη τρέλα με τα ποδήλατα θα είχε αποκτήσει συλλεκτική αξία, χωρίς να το αξίζει καθόλου αφού μηχανολογικά ήταν μια μαλ.... και μισή.
Αλλά πραγματικά ήταν τόοοοσο βαρύ και κακό που όταν μου πήραν το 1ο mountain μετά απο αυτή τη σιδεριά ένιωθα σαν να οδηγούσα carbon κουρσάκι 6 κιλά...
Να ναι καλά να τα θυμόμαστε που λες αυτά τα cross...
Μια αλλη αυτοσχέδια μετατροπη ηταν να προσπαθούμε να κανουμε ενα κοινό παιδικο ποδηλατο να μοιάζει με μηχανή τυπου τζόπερ επιρεασμένοι απο τις Αμερικάνικες ταινίες με συμορίες μοτοσυκλετιστών που βλέπαμε. Βαζαμε τα αναλογα τιμόνια που εκεινη την εποχη είχαν πολλα παιδικα ποδηλατα
Βαζαμε μακρια πυρούνια μπροστα , οχι τιποτα απ το εμπόριο , εμεις τα φτιαχναμε και τα κολουσαμε στο μηχανουργίο της γειτονιας. Φυσικά δεν αντεχε αυτο το πράγμα γι αυτο πολλα παιδιά κυκλοφορουσαν με σπασμένα μουτρα
Μερικές φορές τα ποδηλατα μας δεν είχαν φρενα. Σταματούσαμε βαζοντας το ποδι στον μπροστινο τροχο (δεν υπηρχε ουτε φτερο φυσικα). Η σολες των παπουτσιων ομως φαγονωνταν με μερικα φρεναρισματα. Ετσι κοβαμε στη μεση μια παλια παντοφλα και την δεναμε με συρμα πανω απο το μπροστινο πιρούνι. Ετσι και φρένο είχαμε και τα παπουτσια μας ακεραια
Και εγω ειχα ενα τετοιο crossaki. Και του ειχα βαλει πισω αντι για τα δικα του αμορτισερ, αμορτισερ απο er50 μηχανακι. Και το πηγαινα και χωμα τρομαρα μου. Μετα οταν πηρα ΒΜΧ αισθανομουν σαν εργοστασιακος οδηγος με το εργαλειο που ειχα (ενταξει στο βουνο η διαφορα ηταν τεραστια). Ουτε θυμαμαι τι εγινε. Και τωρα που το σκεφτομαι κανενα απο τα ποδηλατα που ειχα δεν θυμαμαι τι εγινε εκτος απο ενα ΒΜΧ (ειχα αλλαξει τρια) που το πουλησα και ενα που μου εκλεψαν.
Για το φρενο τωρα σταματαγαμε με το παπουτσι στον πισω τροχο και στο ψαλιδι κοντρα (μια παραξενη αλλα αλητικη και ταυτοχρονα γοητευτικη κινηση(νομιζαμε οτι ψαρωναμε τις κοπελιτσες)).