Δεν είναι μιά, δεν είναι δυό, αλλά αρκετές οι φορές, όπου σε στροφές δεξιά και όντας σταματημένη σε φανάρι, δέχομαι “στάση” αυτοκινήτου απειλητική και κατά πάνω μου ευθαρσώς.
Μόλις μπήκα σπίτι και είμαι κυριολεκτικά εν θερμώ.
Δεν θα κατηγοριοποιήσω το είδος ταξικά και κοινωνικά, γιατί δεν υφίσταται τέτοιο θέμα. Το σύνδρομο και η συμπεριφορά είναι υπερταξικά και ανεξάρτητα μόρφωσης ή ό,τι άλλο θα μπορούσε να επικαλεστεί κανείς.
Υπάρχουν φορές που δεν στρίβει κανείς δεξιά, γιατί αν στρίβει δεν υφίσταται ζήτημα...Δεν στρίβει λοιπόν και θέλει να πάει ευθεία. Επειδή σε δρόμους με τρεις λωρίδες αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το ποδήλατο, μια και κανείς δεν έχει ενδοιασμό να στρίψει όντας στην αριστερή λωρίδα κι εν ψυχρώ κι όλας δεξιά! Οπότε λίγο να μην έχει το νου του ο ποδηλάτης, λίγο να τρέχει, έχει τσακιστεί πάνω σ’ αυτόν που στρίβει δεξιά...
Έχω αρκετά σημεία μέσα στην πόλη, που το αντιμετωπίζω αυτό. Το χειρότερο όμως είναι ένα. 3ΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΝΗ. με κεφαλαία κα ι μπολντ και υπογραμμισμένο.
Σήμερα λοιπόν και είναι η πολλοστή φορά που μου το κάνουν, βρίσκομαι σταματημένη πρώτη, στη δεξιά μεριά της κεντρικής λωρίδας, στο φανάρι ακριβώς, έτοιμη, όταν ανάψει να φύγω ευθεία, αφήνοντας έτσι ανενόχλητους τους εκ δεξιών μου, να στρίψουν προς το Μουσείο...Όντας λοιπόν σταματημένη έρχεται αυτοκίνητο, που από αριστερά μου, βλέπω στον καθρέφτη μου, ότι βγάζει φλας για να στρίψει δεξιά. Τον βάζω λοιπόν στο αλάρμ του μυαλού μου, ως ν’ ανοίξει το φανάρι.
Αλλά αυτός δεν σταματά εκεί. Βάζει μπρος κι αρχίζει να κινείται πάνω μου. Κυριολεκτικά πάνω μου! Του κάνω νόημα “τι κάνεις;” ‘Ετοιμος για καβγά, ανοίγει το δεξί του τζάμι κι αρχίζει: "πήγαινε στην άκρη. Δεν στρίβω”, του λέω. “Πάω ευθεία. Εσύ, πού στρίβεις απ’ την κεντρική λωρίδα δεξιά. Δεν ξέρεις τι σου γίνεται”, μου λέει. "Τράβα στην άκρη. Που μαζευτήκατε όλοι (υποθέτω οι ποδηλάτες, γιατί για εθνικότητα δεν νομίζω ότι κάνω κάτι άλλο εκτός από ντόπια)εδω χάμω. "Όσο γίνεται μακριά από μας”, μου λέει, κλείνει το τζάμι και φεύγει τρέχοντας δεξιά πάντα.
Στο παρμπρίζ σήμα ιατρικό. Δίπλα του η συμβία, να με κοιτάει με τρομερή αποστροφή. Ανάβοντας το φανάρι, σπινάροντας με προσπερνάει όσο τον λούζω κόσμια πάντα, με ό,τι έχω πρόχειρο στο στόμα μου...Θρασύδειλος και σιχαμένος ο κύριος και η κυρία του έχουν αφήσει πίσω τους τη σκόνη τους και την κακία τους.
Συνέχεια του κακού συναπαντήματος. Πιο πάνω με βρίσκει στα μισά της διασταύρωσης η αλλαγή του κόκκινου κι ακούω από μηχανάκι, που ξεκινάει αργότερα, ενώ έχω ήδη φύγει απ’ τη διασταύρωση, να μου φωνάζει, “πού πας με κόκκινο;”, που με τίποτα δεν ήταν κόκκινο φυσικά, όταν περνούσα τη διασταύρωση...
Τι πληρώνουμε ακριβώς παίδες;;;; Τίνος τα σπασμένα πληρώνουμε::: Είναι κακές συμπεριφορές άλλων με ποδήλατα; Τι είναι ακριβώς κι έχουν τη ζώνη τους λυμένη για καβγά τόσο απλά και με κινήσεις απειλητικές ταυτόχρονα...
Με ξεπερνάει! Ειδικά όταν οι δρόμοι είναι άδειοι και τα πράγματα δεν είναι αγωνιώδη για τους οδηγούς αυτοκινήτων, όπως ήταν η περίπτωση σήμερα...
και εκεί που είπα ότι δεν θα αποκτήσω νεύρα και σήμερα...ο σκατο γιατρός πείραξε την αγαπημένη.
Σκουριασμένο τενεκεδάκι στο λαιμάκι του...όπως έλεγε και ο ελληνοφρένιας στο γέρο που αναπολούσε τον Παπαδόπουλο.
Πάντως, είναι σίγουρο ότι παίρνουν αέρα επειδή σε βλέπουν γυναίκα...και επειδή εσύ παραμένεις κυρία.
Κουραφέξαλα με βλέπουν γυναίκα! Φαντάσου να έχεις την ανάγκη του ως γιατρού αλήθεια! Είχα το τεθωρακισμένο με τρία σακίδια. Δυό στο πλάϊ και ένα επάνω. Ήταν ηλίου φαεινότερο πως δεν πήγαινα βολτίτσα...Το δουλεύω στο κεφάλι μου ακόμα...το γιατί συμβαίνει τόσο συχνά πιά...
Ποιος μπορεί άραγε να πει με σιγουριά τι πήγε στραβά μ' αυτούς τους ανθρώπους;
Πώς κατάντησαν τόσο αναίσθητοι, πώς γέμισαν τόσο μίσος για τους πάντες και τα πάντα γύρω τους, πώς δέχτηκαν αυτήν την αντίληψη ως τρόπο ζωής;
Δεν έχει να κάνει με τη σχέση τους μόνο με τους ποδηλάτες ή την οδηγική συμπεριφορά, αυτό είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου.
Αν φέρεσαι έτσι σε ένα τόσο ασήμαντο θέμα, πώς θα φερθείς σε κάτι σημαντικό;
Και δυστυχώς αυτοί οι τύποι έχουν γίνει πολλοί.
Πάρα πολλοί.
Αμέτρητοι.
Είναι πλέον ο τυπικός εκπρόσωπος της κοινωνίας μας.
Όντα αχόρταγα, επιθετικά, χοντρόπετσα, κυνικά, αγενή.
Έχει όμως σημασία το γιατί και το πώς;
Η τελική διαπίστωση φαντάζει εφιαλτική:
Οι άνθρωποι(;) αυτοί σάπισαν.
Μην το ψάχνεις Royal...Αν δεν ήταν τα ποδήλατα θα έψαχναν αφορμή αλλού για να ξεσπάσουν....
Απλώς οι ποδηλάτες είναι ο εύκολος στόχος απο κάτι τέτοιους μ@λ@κες...
Το κακό είναι ότι ό,τι και να κάνεις δεν "πιάνει" σε κάτι τέτοιους ανθρώπους...
Νιώθεις ενα κενό στο τέλος...Αυτό με απασχολεί. Είναι λίγο αργά να προσαρμοστώ σ’ αυτό. Μου είναι αδύνατον...Και τ’ απόγευμα είχα και κάτι ακόμα ενδεικτικό. Αυτή τη φορά όχι με το ποδήλατο. Με το σκυλί μου. Το σκυλί μου είναι ένα πλάσμα πολύ ιδιόμορφο. Έχει όψη κάπως αυστηρή. Τα μάτια της είναι ελαφίσια, που όμως όταν χαλαρώνει χύνονται και φαίνεται το μέσα του βλεφάρου. Έχει ένα τεράστιο στόμα με κρεμασμένα μάγουλα, κυνηγόσκυλο ολκής γαρ! Παρ’ όλα αυτά είναι κοινωνικότατη και σ’ όλη μας τη διαδρομή, θα εκφράσει τα σέβη της επιτακτικά σε όλα τα μαγαζιά που ψωνίζουμε, σε κάθε γείτονα που μιλάμε. Με τραβάει να πάμε εκεί που βρίσκονται όλοι αυτοί.
Σήμερα τη βόλτα μας την κάναμε κάπως βιαστικά λόγω Ριγολέτου, που ήθελα να πάω να δω και ν’ ακούσω. Η Μάϊντα είναι πάντα δεμένη. Η ΜάΪντα δεν αφήνει ίχνος βρωμιάς πίσω της, γιατί είμαστε καλά οργανωμένες...Είναι δε δεμένη γιατί είναι κροτοφοβική και όταν τρομάζει έχει τάσεις φυγής. Αδέσποτη και παρατημένη ως ήτανε δεν θέλω να χαθεί κι αυτή τη φορά εξ αιτίας μου...
Κυρία κάποιας ηλικίας, διπλάσια σε μπόϊ από μένα, έρχεται αντίθετα απ’ τη δική μας κατεύθυνση. Μας κοιτάει μετα βδελυγμίας. Λίγο πριν μας προσπεράσει ξεστομίζει, “μάζεψέ το αυτό! τι τόχεις αμολυτό!” μιλάμε για δεμένο όσο δε λέγεται σκυλί! Τεράστια κακία!
Κατά βάση το δικό μου mood και η φιλοσοφία είναι ΔΕΝ ΞΕΣΠΑΜΕ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΜΑΣ ΑΜΑ ΕΧΟΥΜΕ ΝΕΥΡΑ. Σιχαίνομαι κυριολεκτικά όσους το κάνουν. Το θεωρώ δειλία, θράσος, ασέβεια. Μ’ αρέσει η μαγκιά να το πέρνεις όλο πάνω σου αυτό που τραβάς. Ούτε καν ο φταίχτης. Αυτός το μερίδιό του το έχει πάρει ούτως ή άλλως. Δεν έχει νόημα να τον σφυροκοπήσεις κι εσύ...Δεν θα’χει κι ελπίδα να καταλάβει το φταίξιμό του, αν μάλιστα αναγκαστεί να αμυνθεί απέναντι σε μιαν επίθεση...κακά τα ψέματα.
Σκατολαός γίναμε. Θα’πρεπε να ακουμπάμε ο ένας με τον άλλον. Αντ’ αυτού εγωϊστιλίκια και κυριαρχίες. Μου είναι τόσο σαφές το πόσο μάταια είναι όλα αυτά...Τραγικά μάταια...
Μα για όνομααααα...Αυτό δεν είναι σκυλάκι.. Είναι γατάκι!
Θα φέρω τον Ρίγκελ μια μέρα, να στην πάει την Μάιντα βόλτα εκείνος, να δω αν θα τολμήσει κανείς να μιλήσει!!
Ελα φιλενάδα ξεκόλλα. Και παλιά μας την έλεγαν στον δρόμο και για τα ποδήλατα και για τα σκυλιά. ( δεν θυμάσαι τον βλάκα που σε είχε βρίσει μια φορά στην Κωνσταντινουπόλεως;; ).
Τι θέλω να πω:Δεν άλλαξε κάτι από τότε.Η δική μας ευαισθησία πάνω σε αυτό το θέμα άλλαξε. Δεν γνωρίζω αν είναι για καλό μας ή για κακό μας, πάντως οι συνθήκες στον δρόμο δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Απλά τώρα μας την δίνει πιο πολύ όταν ακούμε τέτοια πράγματα.
Πάντως εμένα δεν μου μιλάνε ποτέ όταν είμαι με τον σκύλο. Ανθρωποδιώκτης ο Ρίγκελ.
Άλλο βρίσιμο κι άλλο στρίμωγμα εν ψυχρώ...το αυτοκίνητο καταπάνω στο ποδήλατο!
Όσο για την γατούλα Μάϊντα και τώρα θα βγω τραγικά οφ τοπικ λόγω πάθους κι αγάπης τεράστιας, θάπρεπε να δεις τι έκανε όταν ήρθε φίλη με το θηλυκό σκυλί της στο σπίτι. Προηγούμενα τα είχαμε πάει βόλτα μεγάλη παρέα και ήταν η συνύπαρξή τους αρμονικότατη σε βαθμό που δεν διανοηθήκαμε καν αυτό που θα επακολουθούσε...Μπήκαμε σπίτι απ’ τη βόλτα και προχωρήσαμε μέσα κουβεντιάζοντας διάφορα ώσπου ξαφνικά το μάτι μου έπεσε πίσω στην είσοδο του σπιτιού..
Η γατούλα Μάϊντα είχε στριμώξει την καημένη τη Ρόζα στην είσοδο, σε μια γωνιά στην πόρτα και την φερμάριζε καταπληκτικά. Το τέλειο κυνηγόσκυλο σε όλο του το μεγαλείο. Βλέμμα ακίνητο πάνω της, στάση σφιχτή κι ακίνητη καθισμένη κι όχι όρθια παρακαλώ, με μια επιβολή άλλο πράγμα. Το άλλο το καημένο είχε λουφάξει και δεν σάλευε, με το κεφάλι στη γωνία. Ούτε που τολμούσε να κοιτάξει πίσω του.
Κι όταν το πήρα είδηση και πήγα κοντά να την τραβήξω, σου λέει τώρα η μάνα μου θα την βάλει στο σπίτι μας κι ώσπου να το καταλάβω, την έχει αρπάξει απ’ το λαιμό με το τεράστιο στόμα της, του στυλ κάτσε εκεί που είσαι. Ούτε να το σκεφτείς, ότι θα κουνηθείς προς τα μέσα. Εδώ είναι το σπίτι μου.
Εγώ έπαθα ντελίριο στην ιδέα, ότι μπορεί να κάνει στο άλλο ζώο ότι είχε κάνει στο άλλο μας σκυλί ένα πητ μπουλ και τρέχαμε επί δύο μήνες στο νοσοκομείο των Μεσογείων. Είδα κι έπαθα να την τραβήξω. Καμμία πειθώ πάνω της. Την έπιασα απ’ το σβέρκο όπως πιάνουν τα μωρά οι μάνες. Μόνο έτσι κατάλαβε, αλλά και πάλι τζόρας, όχι πειθαρχημένη. Σε απόλυτη κυριαρχία των ενστίκτων της...
Την κλείδωσα στο μπάνιο, γιατί ξέρει κι ανοίγει και πόρτες απ’ τα πόμολά τους κι αμέσως αρχίσαμε να ψάχνουμε τη Ρόζα για πληγές και τραύματα. Βρήκαμε με πολύ-πολύ ψάξιμο, κυριολεκτικά ψειρίζοντάς την μια μικρή αμυχή, που δεν αιμοραγούσε καν. Ένα γδαρσιματάκι δηλαδή. Αυτό το σφιχτό πιάσιμο στο τεράστιο στόμα της δεν επέφερε παρά μόνο μία μικρή αμυχή...
Αυτό εστί αυτοέλεγχος κυνηγόσκυλου, που δεν πρέπει με τίποτα να “χαλάσει” το θήραμα. Ποιά γατούλα;!
Μιλάμε για ανώτερη νοημοσύνη...κι άλλα καταπληκτικά, που συμβαίνουν μέσα στη μέρα και δείχνουν ένα μυαλό ξυράφι, ένα ένστικτο υπέροχο, μια επικοινωνία κι ένα μόντους ζωής θαυμαστό και είναι πια στα οκτώ της...μια κούκλα από μέσα κι από έξω...
Ρήγκελ δεν σου λέω, τι πλάσμα θα συνοδεύσεις και τι διανοούμενη και σοφιστικέ κοπελάρα, αν και περνάει στην ωριμότητα πια σιγά-σιγά...κι έκανε και παιδιά πολλά και τώρα είναι με τη χαζομαμά της ευτυχισμένη μετά από χιλιάδες κακουχίες η γλυκιά μου...
Χορεύει κι όλα. Χορεύει τρελά, στα δυό πόδια. Τα χέρια της στα δικά μου και χορεύουμε...Το ζητάει αυτή όταν η μουσική είναι ρυθμική στο σπίτι και γίνεται τόσο χαρούμενη...
και μιλάει κι όλα αν ας πούμε θέλει κάτι επείγον, διανοείστε τι, μου το γαυγίζει και βγαίνουμε αμέσως έξω και όλα τέλεια...Σέβεται το σπίτι...κι όλα αυτά βελτιώνονται μέρα με τη μέρα περισσότερο, τώρα που μείναμε οι δυό μας και αυτοδιαχειριζόμαστε τους ρυθμούς και την καθημερινότητά μας 24 ώρες μαζί σχεδόν συνέχεια...
Τα σκυλιά φυλάνε πάντα τον χώρο τους. Αυτό δεν έχει να κάνει με τον γενικότερο χαρακτήρα του ζώου. Η Μάιντα είναι καλοκάγαθο ζώο άσχετα αν δεν γουστάρει να μπαίνουν άλλα σκυλιά στον χώρο της. ( ή ότι θεωρεί δικό της χώρο).
Δεν είναι η μοναδική που το κάνει αυτό.
Επειδη ξερω πολυ καλα για τι τυπους μιλας και τι κυκλοφοραει εκει εξω, εγω οταν κινουμαι με μηχανακι και ποδηλατο, το κανω με βαση εναν κανονα, κανω οτι εγω νομιζω πως ειναι ασφαλεστερο για την ΠΑΡΤΥ ΜΟΥ και δεν μου καιγετε καρφι για τους υπολοιπους.
Τι σημαινει αυτο πρακτικα? Μα φυσικα δεν αφηνω κανεναν ΚΟΚ να καθορισει τι ειναι το ασφαλεστερο για εμενα οταν αυτος εχει γραφει ονειρευομενος μια ιδανικη κοινωνια και εφαρμοζετε σε ουτε καν κοινωνια.
Δεν υπακουω σε κοκκινα, δεν υπακουω σε στοπ δεν υπακουω σε τιποτα παρα μονο τα λαμβανω απλα υποψη. Κοινως δεν ειναι καθολου λιγες οι φορες που περναω κοκκινα κτλ εφοσον κρινω οτι ειναι ασφαλεστερο για εμενα.
Προτιμω ο βλακας της περιπτωσης σου να παει το βραδυ στο blog του και να γραψει για το καγκουρα ποδηλατη που περναει με κοκκινα (ναι ρε μουνι, ετσι θα περναω με κοκκινα και θα καθεσαι να με κοιτας απο την ουρα).
Ποτε μα ποτε ομως δεν προκαλω με το να μην αφηνω το αμαξι να περασει, να βριζω, κτλ κτλ
Δες το το θέμα... λογιστικά. Απλά, τους βάζεις στο λογαριασμό. Και τους ξεχνάς.
Τα μάτια μου έχουν δει απίστευτα πράγματα στους δρόμους. Και κάθε φορά που λέω τα είδα όλα, θα δω αμέσως αυτό που ακόμα δεν είδα. Με όλα αυτά μαθαίνεις να αυτοπροστατεύεσαι καλύτερα, και μαθαίνεις και κάτι ακόμα σημαντικότερο, να βάζεις το λογικό μπροστά από το θυμικό.
Εκδικήσου με τη σιωπή σου.
...είναι:
ΜΑΖΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ...ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ...ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ...αυτό είναι που δεν τους αρέσει...
Καραμελένια, έξω είναι πόλεμος, είναι γνωστό.
Μην τους αφήνεις να σου χαλάνε τη μέρα.
Σημ. @Κυνηγός, είσαι μεγάλο κάθαρμα, πάντα το ήξερα...
Δεν κατορθώνουν να πιστέψουν
οι Έλληνες ότι ένας άνθρωπος
που σκέπτεται διαφορετικά από
αυτούς μπορεί να είναι πολύ
άξιος, πολύ έντιμος, πολύ
χρήσιμος άνθρωπος. Άξιοι,
έντιμοι, χρήσιμοι είναι μονάχα
αυτοί που συμφωνούν μαζί μας.
Οι άλλοι όλοι: φωτιά και
τσεκούρι!
Γεώργιος
Θεοτοκάς, 1905-1966, Έλληνας
συγγραφέα
Τι άλλο να προσθέσει κανείς.....
Σάββατο μεσημεράκι, κατεβαίνω στο κέντρο για πολύ ειδικά ψώνια...μέσω Αριστοτέλους ως την Ηπείρου, όπου από κει βγαίνω Πατησίων προς Σταδίου κλπ...δρόμοι με ελάχιστη κίνηση...τόπους-τόπους σχεδόν ανύπαρκτη. [γιατί τότε τρελαίνονται όλοι, ενώ όταν έχει κίνηση είναι όλοι by the book;;;]
Γενικά δεν περνάω με κόκκινα. Ειδικά όμως υπάρχει μια διασταύρωση που πάντα είναι νεκρή όταν περνάω και πάντα με πιάνει κόκκινο. Αυτή είναι Αριστοτέλους και Μαγνησίας. Μιλάμε απόλυτο τίποτα. Εκεί συγνώμη αλλά αφού κοιτάξω πάντα περνάω ως το άλλο φανάρι που είναι της Κοδριγκτώνος κι έχει μεγάλη κίνηση οπότε πρέπει να σταματήσω, δεν το συζητώ καν. Η ταχύτητά μου δε στο ρελαντί ανάμεσα Μαγνησίας και Κοδριγκτώνος για να μη χρειαστεί να σταματήσω στο φανάρι ώσπου ν’ ανοίξει και να φύγω...
Κι εκεί που συμβαίνει ακριβώς αυτό, κυρία με τον σύγχρονο σκαραβαίο της, κόβει ταχύτητα και με κάνει με τα κρεμυδάκια, που πέρασα με κόκκινο, μεγάλη γυναίκα δεν ντρέπομαι και χάος μέγα. Το ρεζίλι που με έκανε.
Μαζεύω την ντροπή μου και προχωρώ προς το φανάρι της Ηπείρου να στρίψω αριστερά, όπου και στέκομαι στην αριστερή λωρίδα. Ανοίγει το φανάρι, στρίβω και την ώρα που πάω να σταθώ δεξιά επί της Ηπείρου δέχομαι σφήνα από μηχανάκι που έρχεται με όλη του την ταχύτητα σχεδόν να με ρίξει κάτω. Προφανώς με θεώρησε ανάξια λόγου για να με υπολογίσει. Πφφφ, ποδήλατο! Αυθόρμητα του λέω Μπράβο! Μπράβο!.
Κι εκεί αρχίζει το μέρος δεύτερον σε μια διαδρομή λίγων μόλις τετραγώνων. Αρχίζει να λέει ότι πρέπει να κοιτάω γύρω μου (αυτός είχε έρθει ουρανοκατέβατος και με το έτσι θέλω), που δεν υπάρχουν ποδηλατόδρομοι κι άλλα θεωρητικά μισαλλόδοξα, ποιός; το μηχανάκι! και μάλιστα παπάκι! στο φανάρι το επόμενο του πέφτει ένα γελοίο σκουφάκι που φορούσε και ήταν σαν τον Πλούτο του Ντίσνεϋ. Περί κράνους δεν το συζητάμε. Ψιλά γράμματα.
Χάνει το φανάρι και καθώς πάω και στέκομαι αναγκαστικά δίπλα του συνεχίζει να με λούζει καταλογίζοντάς μου ότι τον προσφώνησα αλήτη, πράγμα που δεν έκανα φυσικά καμμιά φορά και ποτέ...πώς θα μπορούσα...δεν θα ήμουν εγώ, αν το έκανα...ένιωσα ένα κάψιμο στο στομάχι...δεν ξέρω πόση ώρα μου πήρε να συνέλθω απ’ την τελική φράση που ήταν, πως αν δεν είχα την ηλικία της μάνας του θα μου έδειχνε...
Πόρισμα: μοιάζει να συγκεντρώνω ένα είδος μένους μερικές φορές. Υπάρχει κάτι που δεν αντέχουν σ’ εμένα. Ή κάτι περίεργο έχει παίξει με την παγιωμένη συμπεριφορά ορισμένων απο μας που είναι χύμα κι ανεξέλεγκτοι κι έχει δημιουργηθεί ένα προηγούμενο που υποπτεύομαι δεν θα λούζομαι μόνο εγώ αλλά κι άλλοι...
Παρηγορείστε με ότι δεν είμαι μόνη που λούζομαι τέτοιες επιθέσεις...
Πρεπει να παιζει ρολο που εισαι γυναικα, γιατι δεν καθεσαι στη κουζινα σου??
πρεπει να εχεις και ηρεμο υφος γενικα του στυλ τι ωραια που ειναι η ζωη, πραγμα που εξοργιζει απιστευτα! Φαντασου εναν τυπο να πηγαινει σε ραντεβου δουλειας, να τον περνει η γυναικα τηλ ποτε θα παει σπιτι να πανε για ψωνια μαζι με την μανα της, να πλησιαζει το σερβις των 400 ευρω, να εχει κινηση, να μην αναβει ο αναπτηρας και ξαφνικα να βλεπει μια κοπελα - κυρια να ποδηλατει αμεριμνη με ενα απροσδιοριστο χαμογελο να χτυπα το κουδουνακι της!!
πώς ήταν ωραία μέρα, με ένα ψιλόβροχο πιο νωρίς, αλλά μετά μια αχνή λιακαδούλα και κάπως ψύχρα. Πολύ ευχάριστα κι ομολογώ πως είμαι κάπως χαζοχαρούμενη με τα πιο απλά, πράγμα που εξοργίζει όπως το λες...τέτοιες μέρες...με τέτοια κατάσταση...η κυρία πρέπει να έγινε μπαρούτι που δεν μπορούσε να περάσει κι αυτή το φανάρι
ε νομίζω η θείτσα δεν θα τολμούσε να μιλήσει σε κάποιον.
προφανώς ήθελε να βγάλει τη μαυρίλα από μέσα της και πέτυχε εσένα αγαπημένη...
Φαντάζει ωραίος καμένος ο σκαραβαίος!
Καλά για το μηχανάκι τι να πώ? τρελό καράτε. αλλά δεν μπορούσα να έρχομαι απο κάπου να σε υπερασπιστώ?
Πρέπει να είσαι γκασμάς ρε παιδί μου. Εδώ με το αμάξι όταν είμαι και να πετύχω γυναίκα δολοφόνο οδηγό...πόσα να της πω?άντε καμιά κόρνα κούνημα του κεφαλιού και αντε γειά. Αυτός τώρα σε βρήκε σάκο του μπόξ και έδωσε. καλή κότα και αυτός.
Απο δώ και πέρα με συνοδεία αγαπημένη.
Συνέχισε να χαμογελάς.
Προσέξτε τα μηχανάκια.. το έχω πει, το έχω γράψει και παντού. Οι πιο επικίνδυνοι δεν είναι τα αυτοκίνητα, που άμα κάτσεις μπροστά τους δεν γίνεται να περάσουν από πάνω σου, αλλά τα μηχανάκια που κάνουν ελιγμούς και περνάνε συνήθως πολύ κοντά από τα ποδήλατα.
Με τους κινητήρες που έχουν αυτά και έτσι όπως φεύγουν στα φανάρια ( χθες ήμουν btw πάνω στην μηχανή του dh και την άνοιξε στην εθνική και κόντεψα να απογειωθώ) είναι πολύ εύκολο να μας ρίξουν και μόνον που πλησιάζουν.
Έχουν όμως ένα καλό οι μηχανές. Τις ακούς που έρχονται.. αθόρυβες δεν είναι .. Οπότε αφήστε τους να φύγουν και γενικότερα αν τις ακούτε να έρχονται, κρατήστε την πορεία σας και μην βρεθείτε στο διάβα τους. Ή ακόμα καλύτερα περιμένετε να φύγουν στα φανάρια και ξεκινήστε μετά. Αφήστε τους "γρήγορους" να φεύγουν πρώτοι.
Η κυρία με τον σκαραβαίο καλά έκανε και στα είπε. Τι πάει να πει περνάς εκείνο το φανάρι και όχι ένα "άλλο" φανάρι. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις και το χαζό που γράφτηκε πιο πάνω ότι ζήλεψε που δεν το πέρασε και αυτή, δεν ισχύει. Αν εκείνη πέρναγε με κόκκινο και έπεφτε πάνω σου τώρα θα την βρίζαμε ομαδικά. Αν θες να σε σέβονται όταν περνάς με πράσινο, τότε μην περνάς και εσύ με κόκκινο. Τι χρωστάει κάποιος που περνάει κανονικά με πράσινο να σε δει ξαφνικά μπροστά του;;
Συγγνώμη αλλά να είμαστε και δίκαιοι.
δεν θυμάμαι αν τα έχω ξαναγράψει:
- τροχονόμος σταματάει 2 συμποδηλάτες, που πέρασνα με κόκκινο φανάρι στο Ελληνικό, ..... πριν από την καντίνα, σε σημείο που δεν περνάει ποτέ όχημα κάθετα στο παραβιασμένο φανάρι. "περνάτε με κόκκινο, θα κάνετε καμιά ώρα κανα ατύχημα, είστε ανασφάλιστοι και θα σας πάρουν μέχρι τα σπίτια σας...."
Δίκιο είχε. Παρόλο που στο συγκεκριμένο δεν υπήρχε θέμα.
Το κόκκινο είναι κόκκινο (.... εχμμμ... εκτός από κάτι εντελώς χαζά πεζοφάναρα, που δεν υπάρχει καν κάθετος δρόμος κίνησης οχημάτων... χμμ)
- μου έχει τύχει και εμένα. Περνάω / στρίβω / κλπ, έχω τσεκάρει πριν ότι δεν δημιουργώ πρόβλημα, αλλά κρίνω με βάση την δική μου ταχύτητα ή την "νορμάλ" ταχύτητα ενός μηχανοκίνητου ΕΝΤΟΣ ΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ. Δυστυχώς δεν πάνε όλοι έτσι. Κάποιοι "ΒΙΑΖΟΝΤΑΙ". Και εκεί που νομίζεις ότι είναι "all clear"... δεν είναι. Βοηθάει αν κάνεις σινιάλα με τα χέρια. "στροφή αριστερά" και στο καπάκι, πάω δεξιά - στην δεξιά μεριά του δρόμου. ΔΕΙΧΝΩ και περιμένω ότι ΜΕ ΒΛΕΠΟΥΝ.... (και καλή μου τύχη...)
- Road rage.... πρόσφατο. Επιστροφή από νυκτερινή βολτόνηση Τετάρτης.
3 κουρσάδες, με ανακλαστικά γιλέκα και φώτα μπρος-πίσω. Προσωπικά έχω ΤΡΙΑ (3) φώτα μπροστά (2 διπλά led, στα πιρούνια να αναβοσβήνουν + προβολέας σταθερός) και δύο δυνατά φώτα πίσω (ένα σταθερό + ένα αναβοσβήνει τρελά).
Είμαστε στον δρόμο που συνδέει παραλιακή-Βάρκιζα με "Βάρης - Κορωπίου", [μετά την στροφή μπροστά από τον Ζάχο / σουβλατζίδικο στην Βάρκιζα].
Από στενάκι βγαίνει ΑΡΧΟΝΤΑΣ με SUV, κάθεται στην μέση της λωρίδας μας... αραχτός και λάιτ.... και τσεκάρει το "απέναντι" ρεύμα για να πάει προς παραλία. Την ώρα που ο 1ος από εμάς φτάνει ακριβώς μπροστά του, αποφασίζει να ξεκινήσει - ξεκινάει. Φωνές - σφυρίγματα από μας "τσοπάαανη... τα πρόβαταααα..." κλπ κλπ. Σταματάει και μας λέει "που πάτε ρε ... ΧΩΡΙΣ ΦΩΤΑ..."
Έχω μείνει μ@λ@κ@ς... του "ρίχνω" τον προβολέα μου ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ, στρέφοντας λίγο το τιμόνι μου και του λέω "άνθρωπέ μου δεν πας καλά".
...βρίζει μέχρι εκεί που δεν παίρνει και σπινιάροντας φεύγει....
... συνηθισμένοι και οι 3 μας από την μ@λ@κία που κυκλοφορεί, γελάμε και συνεχίζουμε....
Κάποια πεζοφάναρα που δεν έχουν καν δρόμο περνιούνται και με κόκκινο, ειδικά βραδυνές ώρες που δεν περνάει και κόσμος. Όμως οποιοδήποτε άλλο φανάρι σε διασταύρωση δεν περνιέται, γιατί όπως είπαμε υπάρχουν και οι γρήγοροι με τις μηχανές ( και αυτοκίνητα και τα πάντα όλα εδώ που τα λέμε).
Την μία στιγμή κοιτάς και βλέπεις τον δρόμο άδειο και το επόμενο δευτερόλεπτο είναι ο άλλος δίπλα σου, γιατί πάει με 120. Και σε έχει πάρει σβάρνα, γιατί εσύ περνάς αργά αργά το φανάρι.
Την είχα πατήσει λοιπόν έτσι ένα βράδυ στην Παραλιακή. Πάμε με τα πόδια να περάσουμε απέναντι από διάβαση, κοιτάω αριστερά και δεν βλέπω τίποτα, Πάω να κάνω το πρώτο βήμα και με τραβάει ένας γνωστός μου από το χέρι και την ίδια στιγμή περνάει από μπροστά μου μία Πόρσε που ερχόταν ίσαμε με 180-200. Τσακ και πέρασε, ούτε που τον ακούσαμε.. ( είχε σπάσει το φράγμα του ήχου μάλλον
). Φσσσστ και εξαφανίστηκε!!
Οϋτε τα φώτα του είδα, ( γιατί όταν κοίταξα ήταν κανένα χιλιόμετρο πιο κάτω) ούτε τον άκουσα, ούτε τίποτα. Αν δεν κοίταζε ο άλλος μετά από εμένα θα με είχε στείλει στα θυμαράκια.
@Wicca
Για να συνέλθουμε ολίγον. Η σχέση ανάμεσα στην διασταύρωση Αριστοτέλους και Μαγνησίας και σε οποιαδήποτε διασταύρωση στην Παραλιακή είναι σαν την σχέση μεταξύ νύχτας και μέρας.
Στην Παραλιακή το πέρασμα με κόκκινο, ακόμα και σε συνθήκες νέκρας, είναι απόπειρα αυτοκτονίας, ακριβώς λόγω των ταχυτήτων που αναπτύσσονται.
Αντίθετα, αν δεν περάσεις με κόκκινο στην Αριστοτέλους και Μαγνησίας, ένα δρομάκι γεμάτο οίκους ανοχής στενό, τόσο που χωράει με το ζόρι ένα αυτοκίνητο, λόγω και των παρκαρισμένων, στα δέκα περάσματα που κάνω να χρειαστεί να σταματήσω μια φορά, ε, εκεί όποιος σταματάει και περιμένει ν’ ανάψει το φανάρι πράσινο, ενώ δεν υπάρχει καθόλου κίνηση κι ούτε ενδέχεται, επιτελεί ασκήσεις άγονης νομιμοφροσύνης και υπομονής. Τποτε άλλο.
ΟΜΩΣ στην περιοχή μου οφείλω να καταμαρτυρήσω σε μύριους όσους ποδηλάτες που τυχαίνει να συναντώ να περνούν στην Πατησίων κόκκινα φανάρια με τον πιο φυσικό τρόπο κι όχι αυτό που περιγράφω στην δική μου περίπτωση...Αυτά τα φαινόμενα πλήρωσα εγώ το Σάββατο, αλλά σίγουρα και το γεγονός της χαλαρής λειτουργίας ενός ποδηλάτου με ώριμη επιβαίνουσα. Στον κάθε λεβέντη που φεύγει στην τρίχα του φτερού σε διασταυρώσεις μεγάλης κυκλοφορίας η κυρά με τον σκαραβαίο της δεν θα τολμούσε να πει ό,τι είπε σ’ εμένα.
Κέντρο Ιπποκράτους, κόκκινο άδεια η διασταύρωση, μόνο ένα ταξί κατηφόριζε από τον κάθετο αλλά ήταν πολύ μακριά. Περνάω με αργό πετάλι και αντιλαμβάνομαι τον ταξιτζή να έχει γκαζώσει και να μου κορνάρει. Από τη φούρια του μπάμ βρίσκει από κάτω στο λούκι του δρόμου και συνεχίζει βρίζοντας.. Κάποιοι δεν πάνε καλά..
Δεν μου λέει κάτι αν έχει ή δεν έχει κίνηση ο δρόμος. Αν περνάς από διάβαση σαν πεζή έχεις προτεραιότητα. Αν είσαι σε πεζοφάναρο και δεν έχει κόσμο, άντε ας πάει στα κομμάτια, πέρνα το σιγά σιγά με το ποδήλατο.
Αν όμως είσαι με το ποδήλατο και έχεις κόκκινο εσύ, σε διασταύρωση που παίζει να περάσει ο καθένας, τότε δεν έχεις καμία προτεραιότητα γιατί δεν ξέρεις ποιος μπορεί να σκάσει μύτη ανά πάσα στιγμή, με τι ταχύτητα θα έρθει, και αν θα προλάβεις να τον δεις ( γιατί ίσως να το πατάει για να προλάβει το φανάρι).
Από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι θα έκανε η κυρία με τον σκαραβαίο και αν θα έλεγε τα ίδια στον οποιοδήποτε κάγκουρα που θα πιστόλιαζε κόκκινο, αλλά σε κάθε περίπτωση θα είχε κάθε δίκιο να πει ότι θέλει.
Αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβω είναι πως μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να μας σέβονται οι υπόλοιποι οδηγοί τροχοφόρων, αν εμείς δεν σεβόμαστε καν τον ΚΟΚ. Και σε ορισμένες περιπτώσεις θα πρέπει να τον σεβόμαστε έτσι και για τον τύπο, για το καλό παράδειγμα και για να μην δίνουμε δικαιώματα.
Και εγώ έχω τύχει σε περιπτώσεις που μπορώ να πιστολιάσω με τιμή και δόξα διάφορα φανάρια. Και όταν λέω με τιμή και δόξα να τα περάσω με μεγάλη ταχύτητα και να εξαφανιστώ, γιατί ουσιαστικά δεν κινδυνεύω. Κάθομαι όμως στη μέση του πουθενά και περιμένω, έτσι για να μην μπορεί ο κάθε @@ρας, ο ένας κάποιος που θα βρίσκεται εκεί γύρω να σχολιάσει, "κοίτα τι μαλάκες που είναι όσοι καβαλάνε ποδήλατο".
Αυτό το δικαίωμα δεν μου αρέσει να το δώσω σε κανέναν, if you get my point για να μπορώ και εγώ με την σειρά μου να τους επιβάλλω την παρουσία μου στον δρόμο και να κάνουν τουμπεκί όταν τους έχω πίσω μου στην δεξιά λωρίδα και τους πάω με την δική μου ταχύτητα.
Ενδιαφέρων όρος. Δεν τον είχα υπ’ όψιν μου. Επίσης ενδιαφέρον το ότι δεν έχεις ποτέ περάσει με κόκκινο, ακόμα κι όταν η διασταύρωση είναι νεκρή και φυσικά επισημαίνω, πως δεν μιλώ για κεντρικές αρτηρίες. Σε βρίσκω πολύ comme il faut...και στα περί σεβασμού επίσης...
εγώ πάλι δεν είμαι...
επίσης δεν “πιστολιάζω”. Κοντοστέκομαι και κοιτάω τι με πέρνει να κάνω. ΄Ακου πιστολιάζω!
Επίσης όταν κινούμαι, δεν νιώθω πως κραδαίνω το λάβαρο του ποδηλάτη που εκπροσωπεί τους όλους...και το καλό παράδειγμα πιστεύω πως είναι η σωστή κρίση κι εκτίμηση της κάθε στιγμής, ο σεβασμός των άλλων στην συμπεριφορά την οδική, αλλά και την λεκτική...
Προτιμώ την ουσία...παρά το γράμμα του νόμου.
Και είμαι ειλικρινής για το πώς κινούμαι. Και δεν το αναφέρω στην συζήτηση, απλά για να πω ότι περνώ με κόκκινο η άφοβη και θρασεία...Το αναφέρω ως μια πραγματική πρακτική αναγκαιότητα.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ποδηλάτες που κινούνται συστηματικά στην πόλη δεν έχουν ποτέ μπει στη διαδικασία να περάσουν μια νεκρή διάβαση με κόκκινο...Δεν το σχολιάζω καν... το βρίσκω κάπως υποκριτικό να κάνω τον τίμιο και καλό εκπρόσωπο...μ’ ενδιαφέρει να κάνω τον καλό χρήστη του δρόμου που είναι συνέχεια σ’ εγρήγορση γι’ αυτό και μόνο γι’ αυτό. Τα δυο καθρεφτάκια μου το μαρτυρούν εξ άλλου. Κι όσες φορές “μπλέχτηκα” με τους γύρω μου ήταν οι δρόμοι άδειοι και οι γύρω μου θεώρησαν την κίνησή μου αμελητέα και χειροαγωγίσιμη και παρανόμησαν. Όχι εγώ πάντως κι ας περνάω ενίοτε κάποιο νεκρό κόκκινο...
Ας σκεφτούμε λίγο τον όρο “χειραγωγίσιμη”. Εννοώ αυτή τη νοοτροπία ακριβώς που θέλει την υπερτερούσα κίνηση του μηχανοκίνητου οχήματος να “καταφέρνει” από πάνω την κίνηση του ποδηλάτου. Είναι τεράστια η ψυχολογική πλοκή αυτής της νοοτροπίας. Αυτός πάει με είκοσι εγώ με ογδόντα. Κάπως έτσι. Του πέρνω δηλαδή τον αέρα. Έχω υπεροχή σε μια προσπέραση κτλ κτλ.
Το ποδήλατο οφείλει να χαίρει διευκολύνσεων στην κίνησή του. Δεν εξισώνεται με τίποτα με το μηχανάκι ή το αυτοκίνητο. Εκεί που οι ταχύτητες “πιστολιάζουν” σφαίρες, πρέπει να πίπτει ρομφαία...
Στο ποδήλατο που πλησιάζει διασταυρώσεις, προσωπικά βρίσκομαι, το πολύ στα δέκα χιλιόμετρα στο ρελαντί και τα χέρια στα φρένα και νάχω και να διανύσω και μόλις τρία μέτρα απόσταση άδειου δρόμου, όπως στην περίπτωση που περιγράφω...λυπάμαι εγώ προτιμώ να παρανομήσω...εκεί που θάπρεπε να διευκολύνομαι στην ουσία...και δεν διευκολύνομαι...
Μου έχουν βάλει ένα κουτό φανάρι σ’ ένα μονόδρομο δυό λωρίδων, που συναντιέται μ’ ένα μονόδρομο μιας λωρίδας και δεν έχει και κίνηση. Ένα στοπ θα ήταν υπεραρκετό.
Το δε μήκος του δρόμου είναι όλο κι όλο μερικά τετράγωνα. Ξεκινά από την Αχαρνών και καταλήγει στην Τρίτης Σεπτεμβρίου...Φαντάζομαι μόνο τα παρκαρισμένα εκεί κινούνται και μάλιστα στην Τρίτης Σεπτεμβρίου κάνεις διαγώνια Τροίας για να βγεις Πατησίων... είναι κάπως περιπετειώδης η διαδρομή ...την έκανα καναδυό φορές από Αγιο Παντελεήμονα προς Τρίτης Σεπτεμβρίου. Ανόητη επιλογή και για μένα την ίδια πόσο μάλλον για ένα αυτοκίνητο...
Παρεμπιπτόντως δε ερχόμενοι από Ομόνοια επί της Τρίτης Σεπτεμβρίου, εκεί που τελειώνει η Μαγνησίας, έχει πάλι φανάρι. Μία στα χίλια να βγει αυτοκίνητο ακόμα κι εκεί. Εκεί δεν διαφωνώ, που έχει φανάρι λίγα μέτρα μετά την Κοδριγκτώνος απλά γιατί ο ερχόμενος απ’ τον κάθετο δρόμο βγαίνει σε δρόμο με τρεις λωρίδες και πυκνής κυκλοφορίας...και πραγματικά κινδυνεύει! Εκεί είναι εντελώς αλλιώς.
Συγκοινωνιολόγος δεν είμαι αλλά την πρακτικότητα των λειτουργιών τουλάχιστων εκεί που κάνω καθημερινή χρήση μπορώ να την κρίνω...
Αυτά...τα ολίγα περί δεοντολογίας ΚΟΚ κι εφαρμογής τους...
Το θέμα δεν είναι το συγκεκριμένο, χαζό, φανάρι αλλά η γενική συμπεριφορά των ποδηλατών.
Εγώ κινούμαι 4-5 μήνες με ποδήλατο στην πόλη, σπίτι - δουλεία - σπίτι.
Το % των ποδηλατών που σταματά σε φανάρι είναι πολύ μικρό.
Τα δικαιώματα δημιουργούν υποχρεώσεις.
Σχετικά με τα φανάρια... Υπάρχουν κάποιες στιγμές που πραγματικά βάσει των 5-6-12 αισθήσεών σου είναι απόλυτα ασφαλές και δεν ενοχλείς κανέναν όταν περνάς ένα φανάρι. Το να παραβιάσεις ένα φανάρι όταν έχεις ακοή και ορατότητα δεν το βλέπω σαν κάτι το τραγικό. Σαν οδηγός ΙΧ, οκ, ούτε ακούς ούτε βλέπεις όπως ο οδηγός δίκυκλου οπότε κάθεσαι στα αυγά σου. Το φανάρι τι κάνει στην ουσία; Δίνει προτεραιότητα στον άλλο δρόμο. Αν δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ, ούτε περιστέρι που λέει ο λόγος στον άλλο δρόμο (και μιλάω πάντα για δρόμο όπου δεν υπάρχει περίπτωση να σου σκάσει μηχανή με 200 χλμ όπως η παραλιακή) τότε περνάς. Αλλιώς, θα έπρεπε σε κάθε σήμα στοπ να σταματάμε και να περιμένουμε για πάντα, με ή χωρίς αυτοκίνητα στον άλλο δρόμο, επειδή ο άλλος δρόμος έχει προτεραιότητα. Για εμένα το επικίνδυνο είναι να μην σταματάς καθόλου και να περνάς με κόκκινο, έστω και αργά. Σε κάθε φανάρι, ακόμα και πεζοφάναρο πρέπει να σταματάς και να κοιτάς αν είναι να περάσεις, όσο άδειος κι αν είναι ο άλλος δρόμος.
Ρε παιδιά μην κοροϊδευόμαστε, ο τάδε οδηγός ΙΧ που θέλει να βγάλει τα κόμπλεξ του αν θέλει να βρίσει θα μας βρίσει, δίνουμε δεν δίνουμε δικαίωμα. Εμένα δεν με νοιάζει να με δει κάποιος οδηγός ΙΧ να περνάω ένα κόκκινο και να θυμώνει επειδή κατα βάθος θέλει να το κάνει κι αυτός. Εμένα με νοιάζει ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΩ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. Να μην του δίνω δικαίωμα να μου πει ότι είμαι εμπόδιο για την ασφάλειά του και την οδήγησή του. Αν κάποιος δυσανασχετήσει για αυτό θα του ζητήσω συγνώμη. Όταν κάποιος με ακολουθεί σε στενό δρόμο που δεν μπορώ να σταματήσω, πάντα τον ευχαριστώ σηκώνοντας το χέρι όταν με προσπερνάει παρακάτω που ανοίγει ο δρόμος. Απο εκεί και πέρα, δεν με νοιάζει να λέει ότι άλλο θέλει. Κι εγώ σε κάθε φανάρι θα μπορούσα να κάνω παρατηρήσεις στου οδηγούς ότι πατάνε την διακεκομμένη λωρίδα των πεζών. Εμένα δεν με ενοχλούν, αλλά είναι μια παραβίαση. Τι, πρέπει να τους βάλω χέρι;
Αγαπητέ epinefelos, φοβάμαι ότι το θέμα της κουβέντας μας εδώ δεν είναι τόσο ποιός κάνει τι και πώς αντιδρούν οι άλλοι γενικά.
Εξ άλλου, όπως λες κι εσύ και περιγράφεις το γενικό κλίμα, που δεν είναι η δική μου συμπεριφορά, εν ολίγοις εγώ δεν ανήκω στο είδος που θα περάσει τα κόκκινα φανάρια παντού, είναι να περνάνε τα κόκκινα φανάρια παντού.
Εγώ συζητώ για την συμπεριφορά μου στο συγκεκριμένο φανάρι και την αντίδραση κάποιου σχετικά μ’ αυτό. ΔΕΝ ΠΕΡΝΩ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ. ΕΙΜΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΗ Σ’ ΑΥΤΟ. Το δηλώνω και με όρκο αν χρειαστεί. Εξ άλλου αυτό πλήρωσα εγώ που πέρασα εκεί που πέρασα. Το γεγονός ότι ελάχιστο ποσοστό ποδηλατών σταματά στα κόκκινα φανάρια.
Αυτό όμως και δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε, είναι μια λειτουργική πραγματικότητα, που συμβαίνει αδιαφιλονίκητα, όχι γιατί όλοι αρέσκονται στην παρανομία και στον οδικό τσαμπουκά, αλλά γιατί όλοι αρπάζουν χρόνο, όπου μπορούν για να φτάσουν στον προορισμό τους πιο γρήγορα. Αυτή είναι η ιδεολογία της κίνησης με ποδήλατο κι όχι της βόλτας. Κανείς δεν πάει να πέσει πάνω στα αυτοκίνητα που κινούνται κάθετά του. Δεν είναι κανείς αυτοκτονικός.
Όλοι όμως έχουν την τάση να ελίσσονται. Επίσης το άλλο που κάνουν είναι να προσπερνούν βαριά οχήματα που κινούνται δεξιά, κινούμενοι στις άλλες λωρίδες από την δεξιά, που εμείς πρέπει να βρισκόμαστε. Έχω δει ένα σωρό ποδήλατα στην Τρίτης Σεπτεμβρίου να πορεύονται στην αριστερή λωρίδα καθ’ όλη τη διαδρομή, χωρίς μια φορά να κοιτάνε τι έρχεται από πίσω τους. Το βρίσκω εξαιρετικά επικίνδυνο. Το ίδιο στην Πατησίων, αλλά και σ’ άλλες αρτηρίες του κέντρου. Το βρίσκω παράτολμο, όση ταχύτητα κι αν αναπτύσσει ένας επιδέξιος ποδηλάτης. Δεν παύει να χώνεται στα πόδια οχημάτων που δεν πρέπει να χώνεται.
Γίνονται όλα αυτά. Κι αν εγώ πορευθώ λόγω αναγκαιότητας αριστερά θα είναι μόνο, γιατί θέλω να στρίψω κάπου κι όχι γιατί θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη, να καρπώνομαι δηλαδή τα οφέλη μιας λωρίδας που δεν μου ανήκει θέτοντας τον εαυτό μου ταυτόχρονα στο ρίσκο μιας τέτοιας πράξης.
Όμως εδώ συζητάμε για συμπεριφορές άλλων, που πλήττουν τη φυσιολογική μας λειτουργία κι όχι το τι κακό κάνουν εν γένει όλοι οι “αλλόκοτα" φερόμενοι ποδηλάτες...που κι αυτό είναι μεγάλη κουβέντα, αλλά για άλλο νήμα.
Καταλαβαίνω ότι σας ξενίζει αυτό που περιγράφω. Εγώ κι επειδή είναι η γειτονιά μου, δεν το εντάσσω επ’ ουδενί στις πάγιες συμπεριφορές, αλλά σ’ αυτές που κανείς κάνει με φυσικό τρόπο, έχοντας απόλυτο έλεγχο αυτού που κάνει. Μόνο έτσι.
Κι επιμένω και θα ορκιζόμουνα γι’ αυτό, πως ανάμεσά μας, όποιος πει, ότι δεν έχει περάσει νεκρό κόκκινο φανάρι είναι υποκριτής έως ψεύτης το λιγότερο.
Να συζητήσουμε το πώς πρέπει κανείς να συμπεριφέρεται εν γένει δεν θα είχα αντίρρηση. Αυτό είναι μια συνεχής κουβέντα. Αλλά πάνω απ’ όλα όμως να συζητήσουμε τι είναι αυτό που ωθεί κάποιον να συμπεριφέρεται ανορθόδοξα επίσης θεωρώ απείρως πιο σημαντικό.
Κυριολεκτικά σιχαίνομαι την εν γένει στάση μιας συλλήβδην καταδίκης φαινομένων μαζικής συμπεριφοράς. Πάντα υπάρχει μια λογική πίσω απ’ αυτήν τη συμπεριφορά μια και είναι συλλογική κι όχι ευκαιριακά συμπεριφορά ενός ατόμου κι αυτό θεωρώ σημαντικό να συζητήσει κανείς.
Ωραία. Η ουσία του νόμου είναι ότι όταν σε πιάνει κόκκινο σε μία διασταύρωση, ΔΕΝ επιτρέπεται να την διασχίσεις γιατί είναι η σειρά των άλλων να περάσουν.
Και όσο το φανάρι είναι πράσινο για αυτούς, είναι δικαίωμα τους να περάσουν έτσι και αλλιώς και έτσι αν εσύ το διασχίσεις παράνομα, κάποιος που τρέχει να το προλάβει, αν σε πάρει σβάρνα, θα έχει όλα τα δίκια του κόσμου και του νόμου με το μέρος του.
Και εννοείται φυσικά ότι σε κάποιο άλλο φόρουμ που θα συζητάνε οι οδηγοί ή οι μηχανάκιδες τα δικά τους εκεί, θα μιλάει και αυτός για κακά συναπαντήματα και για το πως ο φασισμός εφαρμόζεται στην ποδηλατική ( σε αυτή την περίπτωση ) οδική συμπεριφορά. ( του στυλ "επειδή είμαι ποδηλάτης περνάω με κόκκινο" ).
Λυπάμαι καλή μου Royal, αλλά επειδή σε εκτιμώ απεριόριστα, δεν πρόκειται να σου βρω κανένα δίκιο σε αυτό το θέμα. Sorry..
Είναι ΚΑΙ το χαζό φανάρι, που σε καμία περίπτωση δεν θα θέλαμε να το παραβιάσει ένα αυτοκίνητο και να πέσει πάνω μας γιατί θεώρησε ότι είναι χαζό.
Οπότε αν δεν θέλουμε να μας το κάνουν αυτό με το αυτοκίνητο, δεν θα πρέπει να τον κάνουμε ούτε και εμείς, όση χαζομάρα και αν εκφράζει αυτό το φανάρι στην θέση που είναι.
Πες μας ότι δεν έχεις περάσει ποτέ κανένα νεκρό κόκκινο όσο καιρό κινείσαι μέσα στην πόλη αυτή. Περί αυτού πρόκειται κι όχι περί δεοντολογίας. Πες μας ότι αν μπορείς να κινηθείς ασφαλώς εκτός κώδικα δεν το κάνεις. Αυτό να μας το πεις επειδή το θέτεις επι του προσωπικού θα πρέπει κι εσύ να τοποθετηθείς προσωπικά. Άσε το γενικό δεοντολογικό πλαίσιο. Μίλα για την προσωπική σου πρακτική. Εγώ αυτό έκανα παίρνοντας την ευθύνη της πράξης μου και τοποθετώντας την στην πραγματική της διάσταση. Κάνε κι εσύ το ίδιο λοιπόν. Και για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, προσωπικά δεν ζήτησα να με δικαιολογήσει κάποιος για την οδική μου επιλογή.
Έκθεσα την επιθετικότητα που δέχτηκα μέσα σε λίγα τετράγωνα σε ελάχιστη χρονική διαφορά ανάμεσα στη μια και στην άλλη, που θεωρώ υπερβολική κι άκαιρη σ’ έναν άδειο δρόμο και στις δυό περιπτώσεις.
Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω κι επι της ουσίας.