Όταν ήμουν έφηβος οι πλατείες και οι αλάνες ήταν ο φυσικός μας χώρος.
Μετέπειτα οι αλάνες χτίστηκαν σχεδόν στην ολότητα τους, και οι πλατείες όπου δεν εγκαταλείφθηκαν τελείως από τους εκάστοτε δημάρχους (σκουπίδια, μη συντηρημένες υποδομές όπως παγκάκια κλπ) ή δεν "αναπλάστηκαν" (συνήθως προσθέτοντας συντριβάνια και αφαιρώντας παγκάκια ή δέντρα, προς το πιο αφιλόξενο τους δηλαδή) θεωρήθηκαν ντεμοντέ από την δημοκρατία της κατανάλωσης η οποία επέλαυνε και παρέμειναν άδειες, ενώ άρχισαν να γεμίζουν οι παρακείμενες καφετέριες, οι οποίες άρχισαν να αυξάνονται και να πληθύνονται.
(Παρένθεση: έναν μικρό φόρο τιμής πρέπει να αποτίσουμε εδώ στους μετανάστες οι οποίοι είτε κάποιοι από κουλτούρα, είτε άλλοι από ανάγκη (έλλειψη χρημάτων για οτιδήποτε άλλο) άρχισαν να ξαναδίνουν μια νέα ζωή στις ερειπωμένες πλατείες μας εκεί γύρω στα μέσα των '90 με αρχές των 2000)
Τώρα πιθανώς ήρθε η ώρα να το πληρώσουμε, μαζί με όλα τα άλλα η κρίση γκρεμίζει και αυτόν τον ανεμικό ανελεύθερο χώρο των μαγαζιών. Η κρίση τα κλείνει το ένα μετά το άλλο, αλλά δυστυχώς αντί να ξαναστείλει τον κόσμο στις πλατείες, τον στέλνει σπίτι του. Ο ατομικισμός και η ποζεριά ως κυρίαρχη κουλτούρα έχουν δυστυχώς επικρατήσει. Υπό αυτές τις συνθήκες ο κόσμος πια σε μεγάλο βαθμό γνωρίζεται κυρίως ηλεκτρονικά, η διαμεσολάβηση επισέρχεται πια ακόμα και στις προσωπικές σχέσεις, με πολύ κόσμο πια να γνωρίζεται και να κάνει σχέσεις μέσω facebook ή παρόμοιων υπηρεσιών. Τι πιο βολικό άλλωστε, δεν εκτείθομαι, δεν ρισκάρω, δεν εισπράττω απόρριψη, είμαι εγώ και το πληκτρολόγιο μου.
Υπό το βάρος αυτών των συνθηκών δεν μπορώ να μην αποτίσω φόρο τιμής στο ταπεινό ποδήλατο που υπό συνθήκες κρίσης εκτός από το να με μεταφέρει σχεδόν τζάμπα, δημιουργεί ένα κάρο γεγονότα και καταστάσεις στις οποίες μπορούμε να συναντηθούμε πρόσωπο με πρόσωπο, να γνωριστούμε, να συζητήσουμε κλπ.
Γιατί πως αλλιώς μπορώ να ορίσω στα πλαίσια αυτού του κειμένου μια βόλτα παρά ως μαι κινούμενη πλατεία. Ένας δημόσιος χώρος ο οποίος απλώς μετακινήται μέσα στην πόλη. Μια όαση επικοινωνίας, συντροφικότητας, αλληλεγγύης (αλλά και καμιά φορά εντάσεων, ακόμα και καυγάδων).
Ας ελπίσουμε να αλλάξει κάτι στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία, γιατί είναι μεγάλο βάρος να κουβαλάς ότι έχει απομείνει από το δημόσιο χώρο πάνω σε δύο λεπτά λάστιχα.
Όλα συνεχίζονται...