Απορία - Αγωνιστική ποδηλασία

Δεν έχω ασχοληθεί με την αγωνιστική ποδηλασία, αλλά ο σοβαρότερος λόγος είναι η ευπάθεια στους πλευρικούς ανέμους. Σε αντίθεση με τον πίσω τροχό, εδώ οι επιπτώσεις στην κατευθυντικότητα του ποδηλάτου είναι πολύ πιο σοβαρές

είναι αυτό που είπες, οι στρόβιλοι δημιουργούνται κυρίως στο πίσω μέρος, πράγμα που επιτείνεται από το ότι εκεί είναι και το πίσω μέρος των ποδιών που κινούνται έντονα. Το κράνος π.χ. έχει πίσω "ουρά". Αυτά προκύπτουν από απλή έρευνα: βάζουν έναν ποδηλάτη σε σήραγγα και βλέπουνε τη ροή του αέρα.

ο λόγος που ο πίσω τροχός είναι κλειστού τύπου και ο μπροστινός με ακτίνες είναι απλός.
αυτό που προσπαθούμε να μειώσουμε στην "αποδοτική" ποδηλασία είναι οι αντιστάσεις του αέρα και η ελαστικότητα του εξοπλισμού μας.

1) αεροδυναμικές αντιστάσεις:
για να μειώσουμε την αντίσταση από την τριβή μας με τον αέρα μειώνουμε κατά το δυνατόν τις μετωπικές επιφάνειες και προσπαθούμε να εξομαλύνουμε τη ροή του αέρα γύρω από το αντικείμενο (ποδηλάτης-ποδήλατο). Αυτό επιτυγχάνεται με στρογγύλεμα των σωλήνων του ποδηλάτου, κολλητά ρούχα με μακρυά μανίκια κλπ.
Η μείωση της μετωπικής αντίστασης όμως δημιουργεί πρόβλημα με τις πλευρικές αντιστάσεις, αφού του αντικείμενο λειτουργεί πλέον ως πέτασμα για τους πλευρικούς ανέμους (πανί σε ιστιοφόρο). Ο μεν πίσω τροχός έχει αρκετό βάρος (το βάρος του ποδηλάτη) ώστε να μην παρασυρθεί σε έναν πλευρικό άνεμο, ο δε μπροστινός επιβάλλεται να έχει κενά ώστε να μην επηρεάζεται από πλευρικές ριπές ανέμου, αλλά και να μπορεί να στρίβει χωρίς μεγάλη αντίσταση. Φανταστείτε τον ποδηλάτη να προσπαθεί να στρίψει με κλειστό τροχό... η ισορροπία του θα επηρεαζόταν δραματικά (θυμηθείτε το πείραμα με τον τροχό που γυρίζει όταν από οριζόντιο στρέφουμε τον άξονα περιστροφής κατακόρυφα, ή έστω προσπαθούμε να το κάνουμε - φαινόμενο γυροσκοπίου).
Σε αγώνες πίστας είναι πιθανό να δούμε κλειστούς τροχούς μπρος και πίσω διότι δεν έχουμε πλευρικούς ανέμους και οι απαραίτητες στροφές είναι απειροελάχιστες σε κάποια αγωνίσματα.

2) ελαστικότητα - ακαμψία:
μας ενδιαφέρει η δύναμη του αθλητή να πηγαίνει στο δρόμο και όχι σε τυχών παραμορφώσεις του ποδηλάτου. Όταν ο αθλητής αποδίδει τόσο μεγάλη ισχύ στο ποδήλατο θα πρέπει αυτό να την αποδίδει στο δρόμο. Έτσι επιλέγονται πλαίσια με υψηλό δείκτη ακαμψίας το ίδιο και τροχοί. Όπως είναι φυσικό ο πίσω τροχός είναι αυτός που θα πρέπει να έχει τον καλύτερο δείκτη στρεπτικής ακαμψίας διότι εκεί είναι που αποδίδεται τεράστια (πραγματικά τεράστια) ισχύς στο κέντρο του.

ο λόγος που κλειστοί τροχοί δεν χρησιμοποιούνται στον αγώνα δρόμου, αλλά μόνο στην ατομική χρονομέτρηση και στην πίστα είναι ότι η αεροδυναμική τους είναι απαγορευτική για τη συνοχή του πελοτόν (μπορεί με ένα αεράκι να έχουμε ατύχημα) αλλά και η ακαμψία τους αφού σε πολλά εταπ οι αθλητές είναι αναγκασμένοι να περνάνε πάνω από διάφορα εμπόδια τα οποία λόγω συνωστισμού δεν μπορούν να αποφύγουν. Να προστεθεί εδώ ότι στον αγώνα οι αποστάσεις είναι μεγαλύτερες απότι στην ατομική χρονομέτρηση και οι ταχύτητες μικρότερες (άρα και η αποδιδόμενη στο ποδήλατο ισχύς - τουλάχιστον στις ευθείες).

το κούρασα αλλά πιστεύω πως το κάλυψα πλήρως.