Τον Ιούλιο έχει γενέθλια και φυσικά σκέφτομαι να της το παρουσιάσω σαν έκπληξη! εδώ υπάρχει ένα θεματάκι... πως θα της πάρω μέτρα ? τι θα πω, έλα να σε μετρήσω τον καβάλο έτσι για πλάκα?
ή να πάω κρυφά το βράδυ εκεί που θα κοιμάται να πάρω μέτρα? και να ξυπνήσει ξαφνικά και να πει: εεεεεεεπ! τι κάνεις εκεί? εεεεεε....χμμμμμ...εεε..τίποτα τίποτα!!!
χαχαχαχαχαχα
Καλά κάποιο τρικ θα βρεις, αλλιώς πάρε ένα παντελόνι που ξέρεις ότι της κάνει just και μέτρα. Δε θα έχεις και την τεράστια απόκλιση. Θα είναι πολύ όμορφο να είναι έκπληξη από το πουθενά.
Πες τι οτι "θέλω να δω κάποιες διαφορές στα μεγέθη (η κατι τέτοιο ) και θέλω να με πάρεις μετρήσεις , θα τις πεις μετά να πάρεις και τα δικά τις για να συγκρίνεις γιατί δεν βγήκε σωστό αποτέλεσμα (και καλά οτι το calculator δεν έβγαλε αυτό που θές ) να δεις αν σε αυτήν βγαίνει το σωστό
Πες τι οτι "θέλω να δω κάποιες διαφορές στα μεγέθη (η κατι τέτοιο ) και θέλω να με πάρεις μετρήσεις , θα τις πεις μετά να πάρεις και τα δικά τις για να συγκρίνεις γιατί δεν βγήκε σωστό αποτέλεσμα (και καλά οτι το calculator δεν έβγαλε αυτό που θές ) να δεις αν σε αυτήν βγαίνει το σωστό
Άκου τι σκέφτηκε!!!Καλά ε...στροφάρεις.. δεν κάνω πλάκα!!!
Αντε tasakos που ειναι η δικη σου ιστορια; Αν και του vassonone περιμενουμε ολοι. Εκει να δειτε πλοκη με κρυμενα ποδηλατα κτλ.
Μην περιμένεις καμιά τρομερή πλοκή στη δική μου ιστορία, σε αντίθεση με εσένα που σε λίγο θα γυρίσεις μερικές δεκαετίες πίσω και θα μας πεις για την Αννούλα στο δημοτικο!!!
Γενικά αντιμετωπίζει το θέμα με κατανόηση και σχετική εμπιστοσύνη σε ότι κάνω.
Ίσως απλά να χαίρεται που λόγω πολλών υποχρεώσεων έχει αλλάξει πια το βασικό μου χόμπι και δεν κάνω καταδύσεις (τουλάχιστον προσωρινά). Πάντως με ατσάλια (μπουκάλες) ασχολιόμουν και τότε, με ατσάλια ασχολιέμαι και τώρα.
Φυσικά μπαίνουν κάποια όρια… π.χ. του στιλ “Δε χρειάζονται 3ο Balance Bike τα παιδιά”...
Ο βασικός περιορισμός θα έλεγα είναι ο χρόνος. Είμαι αρκετά φιλότιμος πιστεύω, ώστε να προσπαθώ να μη στερώ χρόνο από την οικογένεια μου αλλά να τον κλέβω από τον ύπνο μου για τις όποιες δουλειές έχω να κάνω σχετικά με το ποδήλατο. Φυσικά, δε συζητάμε ότι θα στερήσω χρήματα από κανέναν για το χόμπι μου.
Η πιο αστεία ίσως ιστορία που έχω να πω έχει να κάνει με τον τελευταίο παλιό σκελετό που παρέλαβα (καλά μη φανταστείτε ότι αγοράζω κάθε μήνα και ένα σκελετό).
Δεν ενημερώθηκε σωστά το tracking της DHL και ενώ πίστευα ότι έχω ακόμα χρόνο μπροστά μου για να ενημερώσω σχετικά, βρήκαμε μια κούτα να μας περιμένει… φυσικά δεν ταράχτηκα και αντέδρασα αυθόρμητα… “Έκπληξη!!! Αποφάσισα να σου στήσω κι εσένα ένα ποδήλατο”!
Κι έτσι ξεκίνησε το χειμερινό project που θα έλεγε κι ο φίλος tasakos.
Μπορεί ακόμα να μην έχει ολοκληρωθεί και να ψάχνω τον ελάχιστο χρόνο που χρειάζομαι για να γίνουν και τα τελευταία, αλλά δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά που ένιωσα όταν το καβάλησε για να δει πως της έρχεται το όλο στήσιμο και η απάντηση ήταν… “Αυτό είναι το ποδήλατο μου!!!”.
Και όπως είπα και στην αρχή, αντίθετα με τα όσα με κατηγορούν και μου προσάπτουν, ακόμα και αν έχω κάνει άπειρες λάθος επιλογές, δεν έχω να κάποια φοβερή ιστορία να πω.
Παρά ταύτα, θέλει προσοχή γιατί έχουμε αρχίσει και ανοίγουμε επικίνδυνα θέματα τελευταία και θα παρεξηγηθούμε και στους απ' έξω γιατί μεταξύ μας το έχουμε χάσει το παιχνίδι.
Σε κάθε χαρούμενο νήμα σαν κι αυτό, κάπως συμβαίνει και μαθαίνεις πολύ χρήσιμα πράγματα. Πρακτικά χρήσιμα.
Μου έκανε κλικ και το προτείνω (και το ψηφίζω εννοείται) για βράβευση, ως του χρησιμότερου του νήματος το:
kosmas150311 wrote:
λιγη γκρινια τελευταια υπαρχει απο τη γυναικα μου λογου πολλων περιστατικων σκασμενης σαμπρελας με αποτελεσμα την καθυστερημενη αφιξη μου στο σπιτι.
Επειδή η κα RockaRolla με έχει δει να αλλάζω σαμπρέλα (στο τάντεμ... μέσος χρόνος 6-7 λεπτά.... στην κούρσα λιγότερο), είναι μια δικαιολογία που δεν την καλύπτει..... χαχαχα
Αλλά είναι μια πρώτης τάξης δικαιολογία ΓΙΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ, αν αργήσω το πρωί στο γραφείο (σε συνάρτηση με λερωμένα - από την αλυσίδα - χέρια και σταγόνες ιδρώτα στο πρόσωπο.... χαχαχα).
Αυτό που έχω παρατηρήσει στις κυρίες.... ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΦΕΥΓΕΙ ΤΙΠΟΤΑ έτσι εύκολα..... πχ η δικιά μου, μπορεί να μην έχει ιδέα από πολλά τεχνικά του ποδηλάτου, αλλά εντυπώνεται όλα τα εξαρτήματα και περιφερειακά που φοράω στα ποδήλατα. Τις προάλλες κατάλαβε ότι είχα αλλάξει λαιμό στο signle..... μιλαμε ότι έβγαλα έναν μαύρο αλουμινένιο λαιμό και έβαλα έναν άλλο μαύρο αλουμινένιο....
Σε καιρούς μετά συμβίου, αλλά και τώρα άνευ, επικρατεί η απόλυτη αναρχία στο χώρο διαβίωσης. Ποδήλατα παρκαρισμένα παντού...όλη η οικογένεια σε απαρτία, ποδήλατα, άνθρωπος, σκύλος, πουλί και περιμένω σύντομα και τα ψάρια, διεσπαρμένοι σε όλα σχεδόν τα δωμάτια...
Αν ποτέ ΞΑΝΑυπάρξει άνθρωπος, δίκην ετέρου ημίσεως, που θα θελήσει να συμβιώσει με μια γριά παράξενη, όπως έχω εξελιχθεί, θα πρέπει πρώτα και κύρια να αποδεχθεί ακριβώς αυτό.
Πρώτα και κύρια ΤΑ ποδήλατα κοιμώνται στο χώρο μας κι όπου γλυκά κάθονται και μετά όλα τα άλλα κουσούρια μου.
Αλλιώς μονήρης ως το θάνατο, αλλά με τα ποδήλατά μου στη θέση που τους πρέπει και τους ανήκει δικαιωματικά!!!
Τελευταία λόγω ώμου και φυσιοθεραπειών απαγορεύεται να κάνω ποδήλατο κι έτσι κοιμάμαι με το προπονητήριο και την Ροζαλία πάνω του και σε κάθε περιστασούλα κάνω μερικά km-άκια για να μην κρεπάρω απ᾽την έλλειψη ...
Όντως αγαπημένε ΧαRoulη μυρίζουν ολίγον τα λαστιχάκια της, αλλά την αγαπώ και το αντέχω.
Πώς αντέχεις την κακοσμία του ιδρωμένου αγαπημένου σου μερικές φορές;...ε, κάπως έτσι...
Ελπίζοντας ότι δεν ειναι και πολύ αργά για απάντηση, θα προσθέσω κι εγώ την δική μου εμπειρία.
Ναι! αυτή ήταν η αιτία (όχι που υποφέρω, αυτό το καταφέρνω καλά και μόνος μου) που παράτησα την ποδηλασία. Ήταν τότε στο πολύ κοντινό 1988-1989, όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε. Εκεί παρουσιάστηκε το πρόβλημα. Αυτή με φιατάκι 128 κι εγώ με βελοσολεξ κουρσάκι, δεν υπήρχε τρόπος να συναντηθούμε κάπου στο μέσο! Έπρεπε ο ένας από τους δυό να υποχωρήσει. Έτσι εγώ, ως δυνατός και σκληρός άντρας έκανα ένα βήμα πίσω και άρχισα να αφήνω το ποδήλατο για να μπορώ να πηγαίνω βόλτα με το φίατ και την μετέπειτα κυρά μου. Άτιμη κοινωνία, μπαρουτόκοσμε, μα τα χίλια χρυσά κέρατα..... Δε θυμάμαι άλλη μετεφηβική έκφραση αγανάκτησης για το συναίσθημα που είχα όταν κλείδωσα το Βελοσόλεξ για να πάρω δίπλωμα, ώστε να μην είμαι άσχετος μπροστά της.
Χρειάστηκε να περάσουν 24 χρόνια για να ξαναπάρω ποδήλατο. Τα πράγματα βεβαίως έχουν αλλάξει. Παντρεμένος εδώ και πολλά χρόνια με παιδί, δάνειο για το σπίτι και διορισμένος σε πολύ μακρυνό σχολείο. Το μόνο που ακούω συνεχώς είναι: "πρόσεχε στον δρόμο", "κουμπώσου μην αρπάξεις καμμιά βροχίτιδα", "άστο και πάρ' το αυτοκίνητο", "πάρτο από το μπαλκόνι ενοχλεί!".
Τώρα όμως, χά-χά, έχω τις κατάλληλες απαντήσεις: "Δε φτάνουν τα λεφτά για βενζίνη!" "Πρέπει να κάνουμε οικονομία!" "Ο άντρας πρέπει να κάνει θυσίες για την οικογένειά του"....
Έτσι μπορώ πλέον να τραγουδάω: "Εσύ σαι η αιτία... που καβαλάω..."
ψάχνω τη ...Πεταλιάρα! σερσέ λα πεντάλ γούμαν, δεν είναι κακό!
( το μοτομπεκάν προφίλ και αμφάς υπάρχει περίπτωση να το ανεβάσει κάποιος σε φωτογραφίες?!)μερσί!
Καλά κάποιο τρικ θα βρεις, αλλιώς πάρε ένα παντελόνι που ξέρεις ότι της κάνει just και μέτρα. Δε θα έχεις και την τεράστια απόκλιση. Θα είναι πολύ όμορφο να είναι έκπληξη από το πουθενά.
Πες τι οτι "θέλω να δω κάποιες διαφορές στα μεγέθη (η κατι τέτοιο ) και θέλω να με πάρεις μετρήσεις , θα τις πεις μετά να πάρεις και τα δικά τις για να συγκρίνεις γιατί δεν βγήκε σωστό αποτέλεσμα (και καλά οτι το calculator δεν έβγαλε αυτό που θές ) να δεις αν σε αυτήν βγαίνει το σωστό
το σκέφτηκα και αυτό με το παντελόνι!
και την 2η λύση και καλά οτι ψάχνομαι....
θα την βρούμε την άκρη!
Άκου τι σκέφτηκε!!!
Καλά ε...στροφάρεις.. δεν κάνω πλάκα!!!
Μην περιμένεις καμιά τρομερή πλοκή στη δική μου ιστορία, σε αντίθεση με εσένα που σε λίγο θα γυρίσεις μερικές δεκαετίες πίσω και θα μας πεις για την Αννούλα στο δημοτικο!!!
Γενικά αντιμετωπίζει το θέμα με κατανόηση και σχετική εμπιστοσύνη σε ότι κάνω.
Ίσως απλά να χαίρεται που λόγω πολλών υποχρεώσεων έχει αλλάξει πια το βασικό μου χόμπι και δεν κάνω καταδύσεις (τουλάχιστον προσωρινά). Πάντως με ατσάλια (μπουκάλες) ασχολιόμουν και τότε, με ατσάλια ασχολιέμαι και τώρα.
Φυσικά μπαίνουν κάποια όρια… π.χ. του στιλ “Δε χρειάζονται 3ο Balance Bike τα παιδιά”...
Ο βασικός περιορισμός θα έλεγα είναι ο χρόνος. Είμαι αρκετά φιλότιμος πιστεύω, ώστε να προσπαθώ να μη στερώ χρόνο από την οικογένεια μου αλλά να τον κλέβω από τον ύπνο μου για τις όποιες δουλειές έχω να κάνω σχετικά με το ποδήλατο. Φυσικά, δε συζητάμε ότι θα στερήσω χρήματα από κανέναν για το χόμπι μου.
Η πιο αστεία ίσως ιστορία που έχω να πω έχει να κάνει με τον τελευταίο παλιό σκελετό που παρέλαβα (καλά μη φανταστείτε ότι αγοράζω κάθε μήνα και ένα σκελετό).
Δεν ενημερώθηκε σωστά το tracking της DHL και ενώ πίστευα ότι έχω ακόμα χρόνο μπροστά μου για να ενημερώσω σχετικά, βρήκαμε μια κούτα να μας περιμένει… φυσικά δεν ταράχτηκα και αντέδρασα αυθόρμητα… “Έκπληξη!!! Αποφάσισα να σου στήσω κι εσένα ένα ποδήλατο”!
Κι έτσι ξεκίνησε το χειμερινό project που θα έλεγε κι ο φίλος tasakos.
Μπορεί ακόμα να μην έχει ολοκληρωθεί και να ψάχνω τον ελάχιστο χρόνο που χρειάζομαι για να γίνουν και τα τελευταία, αλλά δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά που ένιωσα όταν το καβάλησε για να δει πως της έρχεται το όλο στήσιμο και η απάντηση ήταν… “Αυτό είναι το ποδήλατο μου!!!”.
Και όπως είπα και στην αρχή, αντίθετα με τα όσα με κατηγορούν και μου προσάπτουν, ακόμα και αν έχω κάνει άπειρες λάθος επιλογές, δεν έχω να κάποια φοβερή ιστορία να πω.
Παρά ταύτα, θέλει προσοχή γιατί έχουμε αρχίσει και ανοίγουμε επικίνδυνα θέματα τελευταία και θα παρεξηγηθούμε και στους απ' έξω γιατί μεταξύ μας το έχουμε χάσει το παιχνίδι.
Σε κάθε χαρούμενο νήμα σαν κι αυτό, κάπως συμβαίνει και μαθαίνεις πολύ χρήσιμα πράγματα. Πρακτικά χρήσιμα.
Μου έκανε κλικ και το προτείνω (και το ψηφίζω εννοείται) για βράβευση, ως του χρησιμότερου του νήματος το:
Επειδή η κα RockaRolla
με έχει δει να αλλάζω σαμπρέλα (στο τάντεμ... μέσος χρόνος 6-7 λεπτά.... στην κούρσα λιγότερο), είναι μια δικαιολογία που δεν την καλύπτει..... χαχαχα
Αλλά είναι μια πρώτης τάξης δικαιολογία ΓΙΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ, αν αργήσω το πρωί στο γραφείο (σε συνάρτηση με λερωμένα - από την αλυσίδα - χέρια και σταγόνες ιδρώτα στο πρόσωπο.... χαχαχα).
Αυτό που έχω παρατηρήσει στις κυρίες.... ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΦΕΥΓΕΙ ΤΙΠΟΤΑ έτσι εύκολα..... πχ η δικιά μου, μπορεί να μην έχει ιδέα από πολλά τεχνικά του ποδηλάτου, αλλά εντυπώνεται όλα τα εξαρτήματα και περιφερειακά που φοράω στα ποδήλατα. Τις προάλλες κατάλαβε ότι είχα αλλάξει λαιμό στο signle..... μιλαμε ότι έβγαλα έναν μαύρο αλουμινένιο λαιμό και έβαλα έναν άλλο μαύρο αλουμινένιο....
γυναίκες...
Δε θα ήτανε ακριβώς το ίδιο μαυρο, το ένα θα ήταν το μαύρο του χάους ενώ το άλλο το μαύρο της σκιάς!
Σε καιρούς μετά συμβίου, αλλά και τώρα άνευ, επικρατεί η απόλυτη αναρχία στο χώρο διαβίωσης. Ποδήλατα παρκαρισμένα παντού...όλη η οικογένεια σε απαρτία, ποδήλατα, άνθρωπος, σκύλος, πουλί και περιμένω σύντομα και τα ψάρια, διεσπαρμένοι σε όλα σχεδόν τα δωμάτια...
Αν ποτέ ΞΑΝΑυπάρξει άνθρωπος, δίκην ετέρου ημίσεως, που θα θελήσει να συμβιώσει με μια γριά παράξενη, όπως έχω εξελιχθεί, θα πρέπει πρώτα και κύρια να αποδεχθεί ακριβώς αυτό.
Πρώτα και κύρια ΤΑ ποδήλατα κοιμώνται στο χώρο μας κι όπου γλυκά κάθονται και μετά όλα τα άλλα κουσούρια μου.
Αλλιώς μονήρης ως το θάνατο, αλλά με τα ποδήλατά μου στη θέση που τους πρέπει και τους ανήκει δικαιωματικά!!!
Τελευταία λόγω ώμου και φυσιοθεραπειών απαγορεύεται να κάνω ποδήλατο κι έτσι κοιμάμαι με το προπονητήριο και την Ροζαλία πάνω του και σε κάθε περιστασούλα κάνω μερικά km-άκια για να μην κρεπάρω απ᾽την έλλειψη ...
Όντως αγαπημένε ΧαRoulη μυρίζουν ολίγον τα λαστιχάκια της, αλλά την αγαπώ και το αντέχω.
Πώς αντέχεις την κακοσμία του ιδρωμένου αγαπημένου σου μερικές φορές;...ε, κάπως έτσι...
Χρυσή μου Ρόζυ... Απ᾽τις ολίγες πλην σπουδαίες ομοφυλοφιλικές μου σχέσεις...Η Ρόζυ!!!
Ελπίζοντας ότι δεν ειναι και πολύ αργά για απάντηση, θα προσθέσω κι εγώ την δική μου εμπειρία.
Ναι! αυτή ήταν η αιτία (όχι που υποφέρω, αυτό το καταφέρνω καλά και μόνος μου) που παράτησα την ποδηλασία. Ήταν τότε στο πολύ κοντινό 1988-1989, όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε. Εκεί παρουσιάστηκε το πρόβλημα. Αυτή με φιατάκι 128 κι εγώ με βελοσολεξ κουρσάκι, δεν υπήρχε τρόπος να συναντηθούμε κάπου στο μέσο! Έπρεπε ο ένας από τους δυό να υποχωρήσει. Έτσι εγώ, ως δυνατός και σκληρός άντρας έκανα ένα βήμα πίσω και άρχισα να αφήνω το ποδήλατο για να μπορώ να πηγαίνω βόλτα με το φίατ και την μετέπειτα κυρά μου. Άτιμη κοινωνία, μπαρουτόκοσμε, μα τα χίλια χρυσά κέρατα..... Δε θυμάμαι άλλη μετεφηβική έκφραση αγανάκτησης για το συναίσθημα που είχα όταν κλείδωσα το Βελοσόλεξ για να πάρω δίπλωμα, ώστε να μην είμαι άσχετος μπροστά της.
Χρειάστηκε να περάσουν 24 χρόνια για να ξαναπάρω ποδήλατο. Τα πράγματα βεβαίως έχουν αλλάξει. Παντρεμένος εδώ και πολλά χρόνια με παιδί, δάνειο για το σπίτι και διορισμένος σε πολύ μακρυνό σχολείο. Το μόνο που ακούω συνεχώς είναι: "πρόσεχε στον δρόμο", "κουμπώσου μην αρπάξεις καμμιά βροχίτιδα", "άστο και πάρ' το αυτοκίνητο", "πάρτο από το μπαλκόνι ενοχλεί!".
Τώρα όμως, χά-χά, έχω τις κατάλληλες απαντήσεις: "Δε φτάνουν τα λεφτά για βενζίνη!" "Πρέπει να κάνουμε οικονομία!" "Ο άντρας πρέπει να κάνει θυσίες για την οικογένειά του"....
Έτσι μπορώ πλέον να τραγουδάω: "Εσύ σαι η αιτία... που καβαλάω..."
ψάχνω τη ...Πεταλιάρα! σερσέ λα πεντάλ γούμαν, δεν είναι κακό!
( το μοτομπεκάν προφίλ και αμφάς υπάρχει περίπτωση να το ανεβάσει κάποιος σε φωτογραφίες?!)μερσί!