ο πατηρ Εφραίμ

«Όχι, τέκνο μου, δεν μπορείς να ξανοίξεις κι΄άλλο την κιννάβαρι, δεν ημπορεί το ρούχο το Αγίου νάναι φωτεινό, πρέπει όλη η εικόνα να αναπαριστά τον πόνο, που τον περίμενε στην ζωή του. Μην ανοίγεις τον αγκώνα σου, χάνεις την ευθεία, καμπυλώνεις, δεν πρέπει...»

Ε, μα τον είχε πρήξει ο πατηρ-Εφραίμ τον Ησαΐα, που σε μια έξαρση αφοσίωσης προς την τέχνη της αγιογραφίας είπε να επισκεφτεί την μονή του Αγίου Ιωάννη του κατατρεγμένου, να φοιτήσει στα πόδια του Εφραίμ, του καλόγερου που λεγόταν οτι ήταν η ενσάρκωση του Θεοφάνους του Κρητός, του μεγάλου αγιογράφου του 1500, τόσο καλά ζωγράφιζε.

«Μην αφήνεις τα τόξα των φρυδιών ίσια, πλάγιασέ τα στις άκρες. Προσπάθησε να φανταστείς την δυστυχία αυτουνού του ανθρώπου που επί σαράντα χρόνια δεν πλύθηκε ποτέ και περπατούσε από χωρίου εις χωρίον με δεμένα μεταξύ τους τα πόδια του με ένα κορδόνι μόλις τριάκοντα εκατοστών, δεν μπορεί να τονε φκιάνεις χαρούμενο ή έστω απαθή...»

Ήταν κι’ αυτή η μυρωδιά της αυγοτέμπερας που αραιώνανε τις σκόνες της αγιογραφίας, που τον αναγούλιαζε πρωί-πρωί γιατί ο καλόγερος δεν ήθελε να βάζει μέσα πολύ ξύδι και να την κρατάει δεύτερη μέρα. Όχι, ήθελε κάθε πρωί να σπάει τ’ αυγουλάκια, να ξεχωρίζει τον κρόκο απ’ τ’ ασπράδι και μετά να αφαιρεί προσεκτικά τον υμένα του κρόκου και να τον πετάει.

Ποιός χριστιανός θα είχε κέφια μέσα σε τόση αυγουλίλα πριν ακόμη ανοίξει το μάτι του και μάλιστα, όταν απ’ το δωμάτιο του Εφραίμ ερχόταν η μυρωδιά από τ’ ασπράδια των αυγών που ο Πατέρας έκανε μια πρόχειρη ομελετίτσα.
Μάλιστα, ο Ησαΐας θα ορκιζόταν ότι, του μύριζε και λουκανικάκι, αλλά, δεν άφηνε την σκέψη του να πλανηθεί και πολύ στα αυγά του κόσμου τούτου.

Είχε μόλις πιεί, αντί για το συνηθισμένο φραπεδάκι, ένα τσάι του βουνού όπου του επέτρεπαν κάθε πρωί να βουτάει ένα ολόκληρο παξιμαδάκι, απ’ αυτά που φτιάχνονταν από τα πρόσφορα που περίσσευαν και τα φρυγάνιζαν με μπόλικο γλυκάνισο για να τα κάνουν αρωματικά, δήθεν.

Μα πιό πολύ, τον πείραζε η στέρηση της ελευθερίας που είχε μάθει το χέρι του και που τώρα, αναγκαζόταν να το καλουπώσει και να το βάζει να κινείται σε προδιαγεγραμμένες τροχιές: έτσι το φρύδι, τόσο το χρώμα, τόσο το ξάνοιγμα, τόσο να σκύβει, έτσι να κυττάει και προπαντός, μην τύχει και σου βγει κανένας άγιος ή καμμία αγία λιγότερο δυστυχισμένος απ’ όσο πρέπει, την έβαψες.

Το μόνο καλό στην υπόθεση ήταν το πήγαινε και το έλα, από και προς το χωριό που έμενε προσωρινά, και που τόκανε μ’ ένα παληό ποδήλατο πού’ χε βρει παρατημένο στο δημοτικό ιατρείο.

Έτσι, λοιπόν, μετά από επτά ολόκληρους μήνες που ο Ησαΐας παιδευόταν για το παρεκκλήσι, πάντα κάτω από τις άγρυπνες ματιές του Εφραίμ, η αγιογράφηση είχε πάρει τέλος.

Ο Εφραίμ, παρισταμένων και όλων των τοπικών αρχόντων, ενωμοτάρχη, κοινοτάρχη, δάσκαλο και βουλευτή που είχαν στοιχηθεί στην πρώτη σειρά πνιγμένοι μέσα στις γραββάτες τους, φορώντας το ταπεινό του άμφιο, αλλά, με καμάρι δέκα καρδιναλίων, διέσχισε την κατάμεστη εκκλησία και κατευθύνθηκε προς το βήμα, περήφανος για την δημιουργία που έγινε κάτω από την αυστηρή του καθοδήγηση.

Ανέβηκε τα τρία σκαλιά και στράφηκε προς το εκκλησίασμα.
Και εκεί η ανάσα του σφήνωσε στον λαιμό του.
Το πλήθος παραξενεύτηκε που ο πατηρ-Εφραίμ ξεκίνησε με δέηση και μάλιστα με μια, που δεν ακούστηκε καλά.
«Υπέρ ποιανού είπε», ρωτούσαν ο ένας τον άλλον, μα κανείς δεν είχε ακούσει καθαρά.

Ο Εφραίμ έβριζε τον εαυτό του. Μωρέ, να μην σκεφτεί να κυττάξει ποτέ τί έφτιαχνε ο Ησαΐας πάνω από την είσοδο, που τόχε σκεπασμένο και με λινάτσα.
Έκανε τώρα δέηση και παρακαλούσε να μην ρίξει κανείς την ματιά του στον Άη Γιώργη καβαλάρη, που ο Ησαΐας τον είχε φτιάξει Αη Γιώργη ποδηλάτη.