...Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε θα είναι και η τελευταία, που ζητείται από τον κόσμο του αθλητισμού να παίξει τον ρόλο του ιστορικού μεσολαβητή ανάμεσα στο κακό και το καλό.
Το άσχημο και το όμορφο. Το δίκαιο και το άδικο. Το παρελθόν και το παρόν.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ζητείται από τον αθλητισμό να σπεύσει για να σκεπάσει και να καλύψει πάσης φύσεως βρομιές. Πολέμους, φτώχεια, δικτατορίες ή στέρηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θα είναι όμως η πρώτη που θα επιστρατευτεί ένα διεθνές αθλητικό γεγονός για να ξαναχαρίσει τις όποιες ελπίδες και τα όποια χαμόγελα, απελευθερώνοντας παράλληλα τα όποια, πλέον όμως σκοτωμένα ή τσακισμένα, όνειρα.
«Τα ποδήλατα έχουν μια μαγική δυναμική», είχε γράψει κάποτε ένας ποιητής. «Γλείφουν την άσφαλτο με αθόρυβο τρόπο και μοιάζουν με πέταλα λουλουδιών που χορεύουν, πετούν στα σύννεφα και ξανά χορεύουν».
Αυτά ακριβώς τα ποδήλατα, με τον ίδιο κομψό κι αθόρυβο τρόπο, θα είναι και τα πρώτα της Ιστορίας που στις 6 του ερχόμενου Αυγούστου θα περάσουν την επιγραφή «Arbeit macht frei» («Η δουλειά απελευθερώνει»). Τη σιδερένια πινακίδα της φρίκης, του τρόμου και του φόβου, που μετά την ολιγοήμερη κλοπή της επανατοποθετήθηκε στην είσοδο του Αουσβιτς - Μπιρκενάου. Του σημερινού Οσβίετσιμ, στα πολωνικά, σκηνικού, πριν από 65 χρόνια του μεγαλύτερου και πιο φρικιαστικού εγκλήματος που μπορούσε ποτέ να διαπράξει ανθρώπινος νους.
Την περασμένη Τετάρτη στην κοντινή Κρακοβία, ανήμερα της επετείου (27/1/1945) της απελευθέρωσης, από τους συμμάχους του μεγαλύτερου «εργοστασίου θανάτου» της ναζιστικής παράνοιας, όπου δολοφονήθηκαν 1.200.000 άνθρωποι, από τους συνολικά 6,5, η εγχώρια ομοσπονδία αθλητισμού ανακοίνωσε ότι ο φετινός ποδηλατικός γύρος της Πολωνίας θα περάσει κι από την πόλη--σύμβολο του Ολοκαυτώματος, στη μνήμη όσων θυσιάστηκαν στον βωμό της απόλυτης τρέλας.
Θα είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που ένα αθλητικό γεγονός θα διεισδύσει στους εξωτερικούς χώρους του τρόμου και του φόβου, δίπλα από κοιτώνες, θαλάμους αερίου και φούρνους της ντροπής. Οχι όμως κι η πρώτη που ο κόσμος του ποδηλάτου στον μικρόκοσμό του προσπαθεί, όπως μπορεί, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων του να προτείνει ένα χέρι βοηθείας. Ας είναι ένα χαμόγελο. Ας είναι λίγο περισσότερο χρώμα στην καθημερινή θλίψη.
Με αθόρυβο και κομψό τρόπο, οι ρόδες του έχουν ήδη «γλείψει» τις κατεστραμμένες από φονικούς σεισμούς ασφάλτους της Λ' Ακουιλα (τον περασμένο Μάιο), της Τζεμόνα, κοντά στο Ούντινε (τον Ιούνιο του '77), φτάνοντας κάποτε από την Ιταλία έως τη βελγική πόλη Μαρσινέλ, όπου ένα ορυχείο είχε καταπιεί 262 εργάτες.
Για μία μέρα, έστω κι αν για λίγες μόνο ώρες της 6ης του ερχόμενου Αυγούστου, ακόμη κι ένα μέρος σαν το Αουσβιτς μπορεί να μετατραπεί σε κάτι διαφορετικό κι ασυνήθιστο, χωρίς φυσικά να ξεχνάμε ότι παραμένει ένας τόπος πόνου, φρίκης, μνήμης κι ενός γιγαντιαίου, δυστυχώς αναπάντητου, «γιατί» (;)...
Μερκ.