Τροχαία εγκλήματα
ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ «ΑΠΟΣΥΡΣΗΣ» ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Τις προάλλες, την 28η Οκτωβρίου το απομεσήμερο, στο Περιστέρι, ύστερα από ένα τρακάρισμα σε μια διασταύρωση, δύο οδηγοί διαπληκτίστηκαν και ο ένας έβγαλε το όπλο του και πυροβόλησε τον «αντίπαλό του» οδηγό στο πόδι και εξαφανίστηκε.
Ακραία επιθετικότητα ανάμεσα σε κουτσαβάκια, θα πείτε.
Τον Γενάρη του 2009, στην οδό Λιοσίων, κοντά στο σταθμό του μετρό «Αττική», ένα φορτηγό «παρέσυρε» και σκότωσε μια γιαγιά, μετανάστρια από τη Βουλγαρία, με την εγγονή της.
Τα δύο θύματα, όπως επίσημα προέκυψε από την έρευνα της Τροχαίας, είχαν κατέβει στο οδόστρωμα υποχρεωτικά, επειδή το ελάχιστο πεζοδρόμιό τους είχε καταληφθεί από ένα Ι.Χ. και ένα φορτηγό. Ε, πού να παρκάρουν κι αυτοί, θα πείτε. Ας πρόσεχε η γιαγιά και ο άλλος φορτηγατζής («ο φονιάς») που κι αυτός «έτρεχε κουρασμένος».
Ιστορίες αίματος
Πριν από λίγες εβδομάδες, στις 28/8, ο 22χρονος Αποστόλης Μολυβιάτης, αδελφός της συναδέλφου μας Νόρας, οδηγώντας το αυτοκίνητό του «κλείστηκε» από κάποιον «ραλίστα» οδηγό, στη λ. Κηφισίας 362, προσέκρουσε σε μια από τις χιλιάδες παράνομες τσιμεντένιες βάσεις των διαφημιστικών πινακίδων και ξεψύχησε. Κάθε χρόνο, μόνο στην Αττική, απ' αυτές τις «φυτεμένες» παράνομα διαφημιστικές πινακίδες προκαλούνται 300 δυστυχήματα με πάνω από 10 νεκρούς.
«Σύμφωνα με τον πραγματογνώμονα Παναγιώτη Μαδιά, το αυτοκίνητο του νεαρού "κλείστηκε" από το όχημα ενός άλλου οδηγού, κι ενώ η ταχύτητά του δεν υπερέβαινε τα 40-50 χιλιόμετρα, εκτράπηκε απ' τη δεξιά λωρίδα όπου βρισκόταν στη διαχωριστική νησίδα ασφαλείας, και προσέκρουσε πλαγιομετωπικά με την παράνομη διαφημιστική πινακίδα. Το αποτέλεσμα ήταν ο ακαριαίος του θάνατος. Αν δεν υπήρχε η παράνομη πινακίδα ο Αποστόλης πιθανότατα θα ζούσε. Οπως θα ζούσε κι ο συνομήλικός του Γιάννης Σταυρουλάκης, ο οποίος έχασε τη ζωή του με πανομοιότυπο τρόπο εκατό μέτρα πιο μακριά, στον ίδιο δρόμο, σε παρόμοια πινακίδα, πριν από σχεδόν 3 χρόνια. Οπως θα ζούσαν και δεκάδες άλλοι πολίτες που προσέκρουσαν σε διαφημιστικές πινακίδες, αλλά ήταν "άτυχοι" καθώς συναντήθηκε η μοίρα τους με κάποια απ' τις χιλιάδες παράνομες διαφημιστικές πινακίδες του ελληνικού οδικού δικτύου» (Κείμενο συγγενών θυμάτων, και πολιτών κατά των παράνομων - φονικών διαφημιστικών πινακίδων δίπλα στους δρόμους).
Θα ήταν μεθυσμένος ο άλλος οδηγός, θα σκεφτείτε, και εν πάση περιπτώσει, αν δεν ήταν η συγκεκριμένη διαφημιστική πινακίδα, θα έπεφτε πάνω σε μια από τις κολόνες που υπάρχουν λίγο πιο πέρα, σε όλους τους δρόμους.
«Επιασα 358 km/h γυρνώντας από τη Θεσσαλονίκη πριν από μερικές εβδομάδες. Ο εγκέφαλος του αυτοκινήτου αποθηκεύει τη μέγιστη ταχύτητα. Δεν κατάλαβα με πόσα πήγαινα, ούτε και πρόλαβα να κοιτάξω το κοντέρ. Μόλις συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα πήγαινα, αμέσως τράβηξα το πόδι μου από το γκάζι. Ξεκίνησε για πλάκα, όταν ένας τύπος με προσπέρασε με τη μηχανή του κάνοντας σούζα, ενώ πήγαινα με 265 χιλιόμετρα! Εκεί άρχισε μια άτυπη "κόντρα", που με έκανε να ξεχαστώ... Τρομερή αδρεναλίνη... Εκανα Αθήνα - Θεσσαλονίκη ακριβώς σε τρεις ώρες» (Γιούρκας Σεϊταρίδης, διεθνής ποδοσφαιριστής, περιοδικό «Maxim», 31 Ιουλίου 2009). Κοίτα ρε πόσα πιάνει το αμάξι του Γιούρκα. Κοίτα ρε, πόση αδρεναλίνη έχει ο παιχταράς, θα είπαν μαθαίνοντας τα νέα οι ανά τα καφενεία λάτρεις της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και του δεξιού μπακ με την ευρωπαϊκή καριέρα.
Προμελετημένα εγκλήματα
Εχουμε, λοιπόν, στην Ελλάδα ένα μεγάλο ευρωπαϊκό ρεκόρ: Κάθε χρόνο, 2.000, κυρίως νέοι, άνθρωποι σκοτώνονται στους δρόμους (και στα πεζοδρόμια) και πολλές χιλιάδες άλλοι μένουν ανάπηροι από «τροχαία ατυχήματα». Κάθε μέρα στην Ελλάδα έξι τουλάχιστον άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους σε«ατυχήματα», ενώ περισσότεροι τραυματίζονται με σοβαρές συνέπειες στη μετέπειτα ζωή τους.
Τις επιπτώσεις στην οικογενειακή, κοινωνική και οικονομική ζωή δεν χρειάζεται να τις αναλύσουμε. Το κόστος της απώλειας τόσων νέων ανθρώπων για τους συγγενείς και τους φίλους τους και οι οδυνηρές συνέπειες μιας «ανάπηρης ζωής» των δεκάδων χιλιάδων θυμάτων των δρόμων δεν μπορούν να αντισταθμίζονται με κανένα άλλο μέγεθος οικονομικού ή υγειονομικού περιεχομένου.
Εχουμε επίσης και μια άλλη σπουδαία επίδοση ως κοινωνία: Μια απέραντη όσο και αδιέξοδη συζήτηση σε όλα τα επίπεδα για τα τροχαία δυστυχήματα (κυβερνητικών παραγόντων, πάσης φύσεως ειδικών, εισαγωγέων αυτοκινήτων κ.λπ.) η οποία καταλήγει στο μοναδικό συμπέρασμα ότι το ζήτημα είναι πολυπαραγοντικό, συνεπώς δυσεπίλυτο, και ότι οι στόχοι που θέτουν οι αρμόδιοι φορείς για «μείωση των τροχαίων ατυχημάτων» ποτέ δεν πετυχαίνονται. Και πώς να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο πρόβλημα όταν παγκοσμίως ο συνολικός αριθμός θανάτων (1,2 εκατομμύρια το χρόνο) και τραυματισμών (50 εκατομμύρια) από τροχαία προβλέπεται να αυξηθεί περίπου κατά 65% έως το 2020, και στις φτωχότερες χώρες οι θάνατοι αναμένεται να διογκωθούν μέχρι και 80%;
Εδώ πρόκειται για έναν ακήρυχτο πόλεμο, ο οποίος, ωστόσο, έχει συγκεκριμένους υπεύθυνους.
Ατυχήματα ή «ατυχήματα»;
Από το 2001, το «British Medical Journal» απαγόρευσε τη χρήση της λέξης «ατύχημα» σε σχέση με τις τροχαίες συγκρούσεις, για να μη δημιουργείται σύγχυση, αφού «οι περισσότεροι τραυματισμοί και οι επιπτώσεις τους είναι γεγονότα που μπορούν να προβλεφθούν και να προληφθούν».
Ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου Κεν Λίβινγκστον ζήτησε από τη Μητροπολιτική Αστυνομία να μη χρησιμοποιεί τον όρο «ατύχημα», ενώ ίδια στάση υιοθέτησε και ο Δήμος του Μάντσεστερ. Χρόνια πριν, στα μέσα του '90, η Διεύθυνση Ασφάλειας στους Δρόμους των ΗΠΑ απαγόρευσε τη χρήση της λέξης «ατύχημα», δηλώνοντας πως «η συνέχιση της χρήσης της παραπάνω λέξης, αντί για τη λέξη "σύγκρουση", λειτουργεί εναντίον μιας δημόσιας αντίληψης της δυνατότητας πρόληψης των τραυματισμών και των θανάτων στο οδικό δίκτυο».
«Ατύχημα», λοιπόν, είναι ο όρος που χρησιμοποιούν λανθασμένα ή εσκεμμένα μια σειρά στατιστικολόγοι, οι υπεύθυνοι των υπουργείων, η αυτοκινητοβιομηχανία, οι κατασκευαστές οδικών έργων, οι ασφαλιστικές εταιρείες και βεβαίως οι νόμοι και οι δικαστές.
Ως «ατύχημα» θα το καταγράψουν οι στατιστικές, θα το αναλύσουν οι ειδικοί και θα το «δικάσουν» οι δικαστές, που στην ουσία δικάζουν τα θύματα και όχι τους θύτες, ούτε φυσικά τους ηθικούς αυτουργούς.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 25ης Απριλίου του 2007 ο νεαρός μουσικός Κώστας Κουβίδης έφυγε από το τζαζ κλαμπ «Παράφωνο» για να πάει στο λάτιν κλαμπ «Cubanita». Ηταν συνοδηγός στο αυτοκίνητο ενός φίλου του.
Στη διασταύρωση Σταδίου και Πεσμαζόγλου, ένας νεοέλληνας 18χρονος με δίπλωμα τεσσάρων μηνών, με ιδιόκτητο VW POLO 1600 GTI, αγνόησε το κόκκινο στο φανάρι και έπεσε με απίστευτη ταχύτητα στην πόρτα του συνοδηγού. Ηταν η παγκόσμια εβδομάδα για την οδική ασφάλεια...
Την 1η Δεκέμβρη 2008 εκδόθηκε από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας η απόφαση για τη σύγκρουση που είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια της ζωής του σπουδαίου μουσικού της τζαζ, Κώστα Κουβίδη: Ο κατηγορούμενος οδηγός που τον χτύπησε, κρίθηκε ένοχος για παραβίαση ερυθρού σηματοδότη, παραβίαση του ορίου ταχύτητας, ανθρωποκτονία και για μια σειρά άλλες παραβάσεις.
Το δικαστήριο υιοθέτησε την παραπάνω πρόταση της εισαγγελέως και την πρότασή της επί της ποινής: δεκαοχτώ μήνες με τριετή αναστολή για το δράστη της ανθρωποκτονίας, χωρίς να του αφαιρεθεί καν η άδεια οδήγησης.
Ιδια ακριβώς ποινή επιβλήθηκε πρόσφατα και σε έναν οπαδό που εισέβαλε στο γήπεδο την ώρα του ματς και χαστούκισε τον τερματοφύλακα. Αυτού, ωστόσο, του επιβλήθηκε και απαγόρευση εισόδου στο γήπεδο.
Τέτοιες είναι οι αποφάσεις των δικαστηρίων για τις τροχαίες συγκρούσεις. Δεν έχουμε κατακτήσει ως χώρα τυχαία την πρωτοκαθεδρία σ' αυτό τον τομέα. Η εμμονή όλων των «αρμοδίων» πως οι συγκρούσεις είναι απλώς «ατυχήματα», και πως η επιθετική οδήγηση είναι απλώς «αμέλεια», οδηγεί σ' αυτή την πρωτοκαθεδρία.
Ο άνθρωπος που σκότωσε τον νέο μουσικό κρατήθηκε συνολικά για πέντε (5) περίπου ώρες. Δεν στερήθηκε το δίπλωμά του ούτε για μία μέρα και δεν πρόκειται να πληρώσει αποζημίωση ούτε ένα ευρώ.
Υπάρχει ήδη μια γενιά αναλυτών και μια σειρά θεσμών που ασχολούνται με την οδική ασφάλεια. Ωστόσο η κατάσταση δεν αλλάζει, η Ελλάδα παραμένει στην πρωτοπορία των τροχαίων ατυχημάτων, ενώ ταυτόχρονα άρχισαν και οι αλληλοκατηγορίες για ροκάνισμα των χρημάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης από Ινστιτούτα που «ενδιαφέρονται» για την οδική ασφάλεια.
Στην υπηρεσία των εταιρειών
Δεν είναι βέβαια σύμπτωση το ότι, εκτός από τα τροχαία, η Ελλάδα βρίσκεται στην πρωτοπορία και της διαφθοράς. Ούτε είναι βέβαια σύμπτωση ότι η πρώτη εμφάνιση σε δημόσια εκδήλωση ενός υπουργού Συγκοινωνιών ήταν σε επίδειξη «φτιαγμένων» αυτοκινήτων στο πρώην αεροδρόμιο.
«Χρειαζόμαστε περισσότερα αυτοκίνητα», «χρειαζόμαστε γρηγορότερα αυτοκίνητα», «χρειαζόμαστε ασφαλέστερα αυτοκίνητα». Οχι μόνο η βιομηχανία αυτοκινήτου αλλά και οι πάσης φύσεως «ειδικοί», τα υπουργεία, οι τράπεζες, τα ΜΜΕ φροντίζουν να μάθουμε καλά αυτή τη δήθεν ανάγκη.
Το νομοθετικό πλαίσιο που αναφέρεται στην έκδοση αδειών οδήγησης (όπως και στις συνέπειες από την εμπλοκή σε θανατηφόρο τροχαίο) παραμένει το ίδιο. Το πιο ελαστικό, δηλαδή, ανάμεσα στις χώρες του κόσμου. Το μοναδικό που εξασφαλίζει την ατιμωρησία στους δράστες.
Η παντελής έλλειψη Τροχαίας ακόμη και στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, όπως και τα «χαλαρά» αλκοτέστ είναι μία ακόμα ελληνική πρωτιά.
Οσο για τις περίφημες κάμερες κυκλοφορίας, εάν και εφόσον υπάρχουν, η λειτουργία τους δεν αφορά την εγκληματικότητα της ασφάλτου, όπως διατείνονται οι αρμόδιοι - άλλοι είναι οι στόχοι τους. Στις περισσότερες αιματηρές τροχαίες συγκρούσεις, καμιά κάμερα δεν καταγράφει το δρόμο. Οπως λ.χ. και καμιά κάμερα στην οδό Πειραιώς δεν καταγράφει τις δολοφονικές αναστροφές (U turn) που εκτελούνται από μάγκες Ι.Χήδες.
«Ατύχημα» σημαίνει ότι ο δράστης δεν έχει ευθύνη, ότι οι βιομηχανίες που παράγουν ανασφαλή ή επικίνδυνα αυτοκίνητα με τρελές επιταχύνσεις δεν έχουν καμιά ευθύνη, ότι οι υπουργοί που αδειοδοτούν αυτά τα αυτοκίνητα δεν έχουν καμιά ευθύνη, ότι οι υπουργοί που ανακοινώνουν ότι το ένα τέταρτο των αδειών οδήγησης χορηγείται κατόπιν «λαδώματος» δεν έχουν καμιά ευθύνη, ότι κατασκευαστές, νομαρχίες, δήμοι, περιφέρειες και κάθε άλλος αρμόδιος ή εργολάβος για τους δρόμους, τη σήμανσή τους κ.ο.κ., δεν έχει καμία ευθύνη, οι δικαστές που εκδικάζουν όλες τις υποθέσεις σαν «εξ αμελείας» ή επιδικάζουν εξευτελιστικές αποζημιώσεις στα θύματα δεν έχουν καμιά ευθύνη.
Η έννοια «ατύχημα» γίνεται η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όλες τις ευθύνες, ατομικές και συλλογικές, ένας καλοστημένος μηχανισμός αποενοχοποίησης για να φτάσουμε στην ανθρωποφάγο λαϊκή σοφία: «Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς».
Ενώ από το 2000 -έπειτα από απόφαση του υπουργικού συμβουλίου- η επιθετική οδήγηση χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη αιτία πρόκλησης θανάτων, δέκα χρόνια μετά εξακολουθούμε να μιλάμε για ατυχήματα και να τα δικάζουμε ως «εξ αμελείας» και να «μαγειρεύουμε» τις στατιστικές;
Η αποπροσωποποίηση των θυμάτων και η επίμονη αναφορά μόνο σε αριθμούς οδηγεί στον εφησυχασμό και την αποκοίμηση των ανθρώπων, όμως αυτοί που χάνονται δεν είναι αριθμοί - είναι πρόσωπα: Το παιδί, ο αδελφός, ο φίλος μετατρέπεται απλά στο 1/2.000 των ανώνυμων θυμάτων των «ατυχημάτων» κάθε έτους.
Στατιστικά «μαγειρέματα»
Στις 22 Ιούνη 2009 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ασφαλείας Μεταφορών (ETSC) δημοσίευσε την ετησία αναφορά του, συγκρίνοντας την εφαρμογή οδηγιών οδικής ασφάλειας σε 30 χώρες της Ευρώπης. Σύμφωνα μ' αυτήν, 39.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε τροχαίες συγκρούσεις το 2008. Ο στόχος που είχε θέσει η Ευρωπαϊκή Ενωση το 2000 για μείωση των θυμάτων στο επίπεδο των 27.000 το 2010 φαίνεται πολύ μακρινός, επισημαίνει η αναφορά.
Η ετησία μείωση από το 2001 ήταν μόνο 4,4%, αντί του 7,4% που ήταν το επιδιωκόμενο. Κι αυτό σημαίνει ότι ο στόχος που είχε τεθεί για το 2010 θα μετατεθεί για το 2017 - και βλέπουμε. Πέρα από μια αλλαγή στην καμπύλη των στατιστικών, αυτό σημαίνει μερικές δεκάδες χιλιάδες νεκρούς ανθρώπους.
Το πρόβλημα είναι η αδιέξοδη ευρωπαϊκή πολιτική και όχι μόνον η κάθε αρμόδια επιτροπή, η οποία δεν μπορεί να πιάσει τους στόχους που η ιδία θέτει. Η ΠΟΥ πρώτη φορά στην ιστορία συγκάλεσε φέτος (7-9 Μάη στις Βρυξέλλες) παγκόσμια συνάντηση των οργανώσεων που ασχολούνται με τα τροχαία, με συμμετοχή 70 οργανώσεων από όλες τις ηπείρους, για έναν συντονισμό της δράσης σε σχέση με την πρόληψη. Πρώτη φορά την ερχόμενη βδομάδα συγκαλείται στη Μόσχα παγκόσμια συνάντηση των υπουργών που σχετίζονται με τις τροχαίες συγκρούσεις, για έναν συντονισμό μέτρων, γιατί όλοι θεωρούν ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Ωστόσο, τα έτσι κι αλλιώς τραγικά στοιχεία για τα τροχαία στην Ελλάδα, όπως και αλλού, δεν είναι ακριβή. Και αυτό αποτελεί άλλο ένα «πολιτικό τρικ» για να αποενοχοποιείται το σύστημα παραγωγής και επιβολής του «αυτοκινήτου για τον καθένα μας».
Η ΕΣΥΕ π.χ. δέχεται μόνο από την Αστυνομία τα σχετικά δεδομένα και όχι τα πραγματικά στοιχεία νεκρών και τραυματιών από τα νοσοκομεία - όπου άνθρωποι βαριά τραυματίες καταλήγουν έπειτα από μέρες και δεν καταγράφονται ως θύματα τροχαίων αλλά ως ενδονοσοκομειακές επιπλοκές.
Κανείς δεν απαντά υπεύθυνα αν καταγράφουν μόνο νεκρούς κατά το συμβάν, ή μέχρι και 2 ημέρες μετά, ή μέχρι 7 μέρες, ή αν σε διάφορα μέρη γίνεται διαφορετική καταγραφή. Οπως αναφέρθηκε σε εκδήλωση της Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης «You Are What U Do-Κώστας Κουβίδης», κατά το 2007 στην Κρήτη 20 άνθρωποι που κατέληξαν σε νοσοκομεία έπειτα από συγκρούσεις, δεν προσμετρήθηκαν στις στατιστικές ως νεκροί.
Την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα έχουν δοθεί σε χρήση κάποια μεγάλα έργα που θα ανέμενε κανείς ότι θα βελτίωναν θεαματικά τη στατιστική εικόνα. Το μετρό και το τραμ στην Αθήνα, η Εγνατία Οδός, η ολοκλήρωση της Οδού Αθηνών - Θεσσαλονίκης, κάποια άλλα μικρότερα έργα μέσα σε πόλεις (πεζοδρομήσεις, επισημάνσεις κ.λπ.). Παρ' όλα αυτά, η μείωση συγκρούσεων και θυμάτων είναι μηδαμινή κατώτερη του αναμενομένου.
Αυτό σημαίνει ότι έχει αυξηθεί πάρα πολύ η επικινδυνότητα στην κυκλοφορία και προφανώς ο «στόλος» των πάσης φύσεως οχημάτων και οι κάθε είδους επιθετικοί ή άσχετοι πιλότοι τους. Αυτό είναι που αντιλαμβάνεται ο κάθε πολίτης, ιδίως ο πιο εκτεθειμένος (πεζός, ποδηλάτης, μοτοσικλετιστής, παιδί, ηλικιωμένος κ.λπ.) και που δεν αντικατοπτρίζεται σε αριθμούς. Το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι ότι είμαστε η χώρα με τα περισσότερα τροχαία (πολύ περισσότερα από όσα δείνουν οι «μαγειρεμένες» στατιστικές της Τροχαίας και της ΕΣΥΕ), από τις χώρες της «παλιάς» Ε.Ε., χωρίς διαφαινόμενη πτωτική τάση. Αλλά και ταυτόχρονα η χώρα με τις λιγότερες αντιδράσεις της κοινωνίας των πολιτών.
Είναι βέβαιο ότι οι κυβερνητικοί και οι «ειδικοί» δεν θα την αλλάξουν, μόνο τα θύματα που επιβιώνουν των τροχαίων εγκλημάτων και οι οικογένειες των θυμάτων μπορούν να το κάνουν.
Ζήτημα δημόσιας υγείας
Θέσεις έχουν ήδη διαμορφωθεί από 70 ΜΚΟ 40 χωρών:
1 Η πολιτική μεταφορών να αλλάξει δραστικά, με πρώτη προτεραιότητα την ασφάλεια και τη βιώσιμη μετακίνηση στους δρόμους.
2 Ο κίνδυνος στην κυκλοφορία έχει επίσης επίπτωση στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων, καθώς δημιουργεί περιορισμό της κινητικότητας μέσω του φόβου, ειδικά για τα παιδιά και τους ηλικιωμένους.
3 Οι σχετιζόμενοι με τον κυκλοφοριακό κίνδυνο τραυματισμοί και η μετακινήσεις να θεωρούνται ζήτημα δημόσιας υγείας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περιλαμβάνοντας στο ίδιο πλαίσιο τα παιδιά, τους ηλικιωμένους και τα άτομα με αναπηρίες, που απαιτούν ειδικές προσεγγίσεις.
4 Ολες οι σχετιζόμενες με την κυκλοφορία ασθένειες πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, όχι μόνο οι θάνατοι και οι τραυματισμοί σε συγκρούσεις, αλλά επίσης και οι συνέπειες της μόλυνσης και του τρόπου ζωής που βασίζεται στη χρήση του αυτοκίνητου γενικότερα.
5 Να χρησιμοποιείται πιο ακριβής και σωστή ορολογία στη θέση του «ατυχήματος» -όπως σύγκρουση, συντριβή, τραυματισμός, κλπ.- για να επηρεάζονται ουσιαστικά οι στάσεις των πολιτών απέναντι στο θέμα.
6 Πρέπει να υιοθετηθεί μια διακήρυξη για έναν παγκόσμιο στόχο, ο οποίος να ενεργοποιεί και τα ΜΜΕ σε όλες τις χώρες. Η συμπληρωματική λειτουργία του δρόμου ως μέρους του δημόσιου χώρου είναι για τη συνάντηση των ανθρώπων - για να συναντούν φίλους, να μιλούν ή να παίζουν τα παιδιά, να υποδέχονται επισκέπτες από το εξωτερικό, να ψάχνουν για αγαθά ή υπηρεσίες, να απολαμβάνουν τη φύση, την κουλτούρα ή την αστική πολυπλοκότητα.
7 Να λαμβάνεται υπόψη η πολυλειτουργικότητα στο σχεδιασμό των δρόμων, όχι μόνον υιοθετώντας αυστηρούς περιορισμούς στην ταχύτητα των οχημάτων όπου χρειάζεται, αλλά σαν μια συνολική έννοια που άπτεται της υποδομής του δημόσιου χώρου.
8 Να επιβληθεί μια σαφής ιεραρχία στο συνολικό οδικό δίκτυο κάθε χώρας, στην οποία τα δικαιώματα και οι ανάγκες των πλέον ευάλωτων χρηστών και οι ανάγκες της μηχανοκίνητης κυκλοφορίας να εξισορροπούνται ισότιμα σε όλες τις διαφορετικές κατηγορίες.
Τώρα, ώρα για δράση
Ενόψει της Παγκόσμιας Μέρας Μνήμης των Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων την επόμενη Κυριακή 15/11 και της Παγκόσμιας Διυπουργικής Συνάντησης για την Οδική Ασφάλεια, στη Μόσχα στις 19 και 20 Νοεμβρίου, τέσσερις οργανώσεις μάς έστειλαν το πιο κάτω απόσπασμα πρόσκλησης για δράση:
«Από το 2005 ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αναγνώρισε την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων των Τροχαίων Δυστυχημάτων (η τρίτη Κυριακή του Νοεμβρίου) και κάλεσε τις κυβερνήσεις των χωρών μελών να την αναγνωρίσουν και αυτές. Τέσσερα χρόνια μετά και αφού έχουν προστεθεί εκατομμύρια νεκρών και αναπήρων τίποτα δεν έχει γίνει προς αυτή την κατεύθυνση. Γιατί, λοιπόν, δεν υιοθετείται μια τέτοια φαινομενικά "χωρίς κόστος" απόφαση; Ξέρουμε ότι την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Και τα θύματα των τροχαίων δεν ανήκουν σ' αυτούς. Στη δημόσια σφαίρα δεν υπάρχει χώρος γι' αυτούς που έχασαν ανθρώπους τους ή τις ικανότητές τους από τροχαίο.
Παρά την αδιαφορία των κυβερνήσεων και φέτος θα πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο για να επισημανθεί πως:
*Δεν ξεχνάμε τους ανθρώπους μας που χάθηκαν από τον παραλογισμό και τις εγκληματικές παραλείψεις που διέπουν την κατάσταση στους δρόμους.
*Δεν ξεχνάμε τους ανθρώπους μας που χάθηκαν από την εγκληματική συμπεριφορά οδηγών, υπερεκτιμώντας ικανότητες, αδιαφορώντας για τον ΚΟΚ.
*Δεν ξεχνάμε πως η φροντίδα για τα θύματα και τις οικογένειές τους είναι ανύπαρκτη. Βρίσκονται αντιμέτωποι με μια αδιαφορία που ξανασκοτώνει.
*Δεν ξεχνάμε πως η κατάσταση παραμένει η ίδια από άποψη δεικτών, αλλά πιο επικίνδυνη από την άποψη της ύπαρξης στην κυκλοφορία. Καλούμε:
1 Τα θύματα των τροχαίων συγκρούσεων και δυστυχημάτων, τις οικογένειες και τους φίλους τους να σπάσουν τη σιωπή. Είναι απίστευτο στην Ελλάδα, που κατέχει τη θλιβερή πρωτιά ανάμεσα στις χώρες της Ε.Ε., οι αντιδράσεις σ' αυτό που συμβαίνει στους δρόμους να είναι οι υποτονικότερες σε όλη την Ευρώπη.
2 Τους ευάλωτους χρήστες του οδικού δικτύου: πεζούς, ποδηλάτες, παιδιά, ηλικιωμένους, μοτοσικλετιστές να ξαναδιεκδικήσουν την πόλη και μαζί της τη μνήμη και το σεβασμό.
3 Τις κοινωνικές οργανώσεις να ασχοληθούν συστηματικά με το ζήτημα των τροχαίων συγκρούσεων που αποτελούν την κύρια αιτία θανάτου -χωρίς ουσιαστική πτωτική τάση- για τη νεολαία.
4 Τα πολιτικά κόμματα, τον πρόεδρο της Βουλής, την κυβέρνηση και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να ενεργήσουν για να αναγνωριστεί άμεσα σαν Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων η τρίτη Κυριακή του Νοεμβρίου σηματοδοτώντας έτσι την ανάγκη να ξανασκεφτούμε συνολικά σαν κοινωνία το δρόμο που ακολουθούμε.
Στις 19 και 20 Νοεμβρίου πραγματοποιείται η πρώτη παγκόσμια διυπουργική συνάντηση για την οδική ασφάλεια στη Μόσχα. Ζητάμε από την κυβέρνηση να γνωστοποιήσει άμεσα τις θέσεις με τις οποίες θα συμμετάσχει σ' αυτήν.
Από τη μεριά μας, όπως και άλλες ΜΚΟ στις περισσότερες χώρες του πλανήτη, ζητάμε η χώρα μας να συμβάλει ώστε η συνάντηση της Μόσχας να μη μετατραπεί σε μια συνάντηση υπουργών Μεταφορών: έχουμε να κάνουμε με ένα μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας και πολιτισμού και όχι με ένα πρόβλημα τεχνικών διευθετήσεων. Επισημαίνουμε ότι η πρόσκληση είναι ανοιχτή, τα εμπλεκόμενα υπουργεία είναι πολλά, και εναπόκειται στην κυβέρνηση να αποφασίσει ποιον η ποιους θα στείλει.
Δεν θέλουμε μια συνάντηση που θα προσαρμόζει τον άνθρωπο στο αυτοκίνητο άλλα μια συνάντηση που θα αντιστρέψει την ιεράρχηση που έχει επιβληθεί στους χρήστες του δρόμου, που θα βάλει τον άνθρωπο πάνω από τη μηχανή.
Για αυτό θεωρούμε ότι το ψήφισμα που υπογράφτηκε από 70 ΜΚΟ που ασχολούνται με την υπεράσπιση των θυμάτων και την οδική ασφάλεια, που συναντήθηκαν με πρωτοβουλία του ΠΟΥ. στις 7 και 8 Μαΐου στις Βρυξέλλες, και που θα υποστηριχτεί με την παρουσία των ΜΚΟ στη συνάντηση της Μόσχας, αποτελεί τη μόνη βάση συζήτησης και ένα ουσιαστικό πλαίσιο απόφασης αν πραγματικά θέλουμε να σταματήσουμε την επιδημία των θανάτων, αναπηριών και τραυματισμών στους δρόμους».
Ε.Υ.ΘΥ.Τ.Α. - Ρόδος
(Εταιρεία Υποστήριξης Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων)
Ε.ΣΥ.ΠΡΟ.Τ.Α. - Ηράκλειο Κρήτης
(Εθελοντικός Σύλλογος Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων)
You Are What U Do - Κώστας Κουβίδης - Αθήνα
Πρωτοβουλία Πολιτών Ενάντια Στις Παράνομες Διαφημιστικές Πινακίδες - Αθήνα
Ενόψει της Παγκόσμιας Μέρας Μνήμης των Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων την επόμενη Κυριακή 15/11 και της Παγκόσμιας Διυπουργικής Συνάντησης για την Οδική Ασφάλεια, στη Μόσχα στις 19 και 20 Νοεμβρίου, τέσσερις οργανώσεις μάς έστειλαν το πιο κάτω απόσπασμα πρόσκλησης για δράση:
«Από το 2005 ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών αναγνώρισε την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων των Τροχαίων Δυστυχημάτων (η τρίτη Κυριακή του Νοεμβρίου) και κάλεσε τις κυβερνήσεις των χωρών μελών να την αναγνωρίσουν και αυτές. Τέσσερα χρόνια μετά και αφού έχουν προστεθεί εκατομμύρια νεκρών και αναπήρων τίποτα δεν έχει γίνει προς αυτή την κατεύθυνση. Γιατί, λοιπόν, δεν υιοθετείται μια τέτοια φαινομενικά "χωρίς κόστος" απόφαση; Ξέρουμε ότι την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Και τα θύματα των τροχαίων δεν ανήκουν σ' αυτούς. Στη δημόσια σφαίρα δεν υπάρχει χώρος γι' αυτούς που έχασαν ανθρώπους τους ή τις ικανότητές τους από τροχαίο.
Παρά την αδιαφορία των κυβερνήσεων και φέτος θα πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο για να επισημανθεί πως:
*Δεν ξεχνάμε τους ανθρώπους μας που χάθηκαν από τον παραλογισμό και τις εγκληματικές παραλείψεις που διέπουν την κατάσταση στους δρόμους.
*Δεν ξεχνάμε τους ανθρώπους μας που χάθηκαν από την εγκληματική συμπεριφορά οδηγών, υπερεκτιμώντας ικανότητες, αδιαφορώντας για τον ΚΟΚ.
*Δεν ξεχνάμε πως η φροντίδα για τα θύματα και τις οικογένειές τους είναι ανύπαρκτη. Βρίσκονται αντιμέτωποι με μια αδιαφορία που ξανασκοτώνει.
*Δεν ξεχνάμε πως η κατάσταση παραμένει η ίδια από άποψη δεικτών, αλλά πιο επικίνδυνη από την άποψη της ύπαρξης στην κυκλοφορία. Καλούμε:
1 Τα θύματα των τροχαίων συγκρούσεων και δυστυχημάτων, τις οικογένειες και τους φίλους τους να σπάσουν τη σιωπή. Είναι απίστευτο στην Ελλάδα, που κατέχει τη θλιβερή πρωτιά ανάμεσα στις χώρες της Ε.Ε., οι αντιδράσεις σ' αυτό που συμβαίνει στους δρόμους να είναι οι υποτονικότερες σε όλη την Ευρώπη.
2 Τους ευάλωτους χρήστες του οδικού δικτύου: πεζούς, ποδηλάτες, παιδιά, ηλικιωμένους, μοτοσικλετιστές να ξαναδιεκδικήσουν την πόλη και μαζί της τη μνήμη και το σεβασμό.
3 Τις κοινωνικές οργανώσεις να ασχοληθούν συστηματικά με το ζήτημα των τροχαίων συγκρούσεων που αποτελούν την κύρια αιτία θανάτου -χωρίς ουσιαστική πτωτική τάση- για τη νεολαία.
4 Τα πολιτικά κόμματα, τον πρόεδρο της Βουλής, την κυβέρνηση και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να ενεργήσουν για να αναγνωριστεί άμεσα σαν Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων η τρίτη Κυριακή του Νοεμβρίου σηματοδοτώντας έτσι την ανάγκη να ξανασκεφτούμε συνολικά σαν κοινωνία το δρόμο που ακολουθούμε.
Στις 19 και 20 Νοεμβρίου πραγματοποιείται η πρώτη παγκόσμια διυπουργική συνάντηση για την οδική ασφάλεια στη Μόσχα. Ζητάμε από την κυβέρνηση να γνωστοποιήσει άμεσα τις θέσεις με τις οποίες θα συμμετάσχει σ' αυτήν.
Από τη μεριά μας, όπως και άλλες ΜΚΟ στις περισσότερες χώρες του πλανήτη, ζητάμε η χώρα μας να συμβάλει ώστε η συνάντηση της Μόσχας να μη μετατραπεί σε μια συνάντηση υπουργών Μεταφορών: έχουμε να κάνουμε με ένα μείζον πρόβλημα δημόσιας υγείας και πολιτισμού και όχι με ένα πρόβλημα τεχνικών διευθετήσεων. Επισημαίνουμε ότι η πρόσκληση είναι ανοιχτή, τα εμπλεκόμενα υπουργεία είναι πολλά, και εναπόκειται στην κυβέρνηση να αποφασίσει ποιον η ποιους θα στείλει.
Δεν θέλουμε μια συνάντηση που θα προσαρμόζει τον άνθρωπο στο αυτοκίνητο άλλα μια συνάντηση που θα αντιστρέψει την ιεράρχηση που έχει επιβληθεί στους χρήστες του δρόμου, που θα βάλει τον άνθρωπο πάνω από τη μηχανή.
Για αυτό θεωρούμε ότι το ψήφισμα που υπογράφτηκε από 70 ΜΚΟ που ασχολούνται με την υπεράσπιση των θυμάτων και την οδική ασφάλεια, που συναντήθηκαν με πρωτοβουλία του ΠΟΥ. στις 7 και 8 Μαΐου στις Βρυξέλλες, και που θα υποστηριχτεί με την παρουσία των ΜΚΟ στη συνάντηση της Μόσχας, αποτελεί τη μόνη βάση συζήτησης και ένα ουσιαστικό πλαίσιο απόφασης αν πραγματικά θέλουμε να σταματήσουμε την επιδημία των θανάτων, αναπηριών και τραυματισμών στους δρόμους».
Ε.Υ.ΘΥ.Τ.Α. - Ρόδος
(Εταιρεία Υποστήριξης Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων)
Ε.ΣΥ.ΠΡΟ.Τ.Α. - Ηράκλειο Κρήτης
(Εθελοντικός Σύλλογος Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων)
You Are What U Do - Κώστας Κουβίδης - Αθήνα
Πρωτοβουλία Πολιτών Ενάντια Στις Παράνομες Διαφημιστικές Πινακίδες - Αθήνα
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ
Εταιρεία Υποστήριξης Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων - Ε.Υ.ΘΥ.Τ.Α. - Ρόδος (efthita-rodos.blogspot.com) Επικοινωνία: efthita_rh@yahoo.gr Καρύδη Ελένη: τηλ. 6946443419
Εθελοντικός Σύλλογος Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων -Ε.ΣΥ.ΠΡΟ.Τ.Α. - Ηράκλειο Κρήτης.
Επικοινωνία: esyprota@gmail.com Λιονάκης Γιάννης: τηλ. 6973030029
You Are What U Do - Κώστας Κουβίδης - Αθήνα
ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ
(www.kostaskouvidis.com) Επικοινωνία: youarewhatudokk@gmail.com Κουβίδης Γιώργος: τηλ. 6971542433
Πρωτοβουλία Πολιτών Ενάντια Στις Παράνομες Διαφημιστικές Πινακίδες - Αθήνα
Επικοινωνία: stavstelios@yahoo.gr Σταυρουλάκης Μανόλης: τηλ. 6977229631
www.fevr.org www.roadpeace.org
Η αγγλική οργάνωση που ουσιαστικά ξεκίνησε την κινητοποίηση των πολιτών για τα τροχαία εγκλήματα
Σάιτ για την καθιέρωση της παγκόσμιας ημέρας μνήμης θυμάτων τροχαίων
Ιστοσελίδα κατά των δολοφονικών και παράνομων διαφημιστικών πινακίδων που κατά χιλιάδες «σπέρνονται» δίπλα στους δρόμους. Μετά τις εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης ότι πρόκειται να τις ξηλώσει οι υπεύθυνοι του σάιτ σημειώνουν:
«Είναι απορίας άξιο που τα μεγάλα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ, τα οποία τα ελέγχει μέχρι τώρα ένα άτυπο μπλοκ συμφερόντων (διαφημιστών, εργολάβων, εκδοτών κ.λπ.) εξαπέλυσαν ενορχηστρωμένη επίθεση κατά της Τίνας Μπιρμπίλη, περί άσχετων πραγμάτων, και επιμελέστατα απέφυγαν να αναφερθούν στο σημείο του λόγου της στη Βουλή (18-10-2009), που αφορά το ξήλωμα των παγίδων θανάτου της υπαίθριας διαφήμισης, ένεκα των οποίων έχουν χάσει την ζωή τους αμέτρητοι, κυρίως νέοι συνάνθρωποί μας.
Το σύστημα των αισχροκερδών συμφερόντων δεν το ενδιαφέρει να τεθεί τέρμα στη γενοκτονία της ασφάλτου, αλλά η είσπραξη μαύρου χρήματος, που ρέει από τη φονική υπαίθρια διαφήμιση. Και μέχρι τώρα αυτοί οι γνωστοί κύριοι παραβιάζουν Σύνταγμα, νόμους, δικαστικές αποφάσεις, και υβρίζουν τους θεσμούς».
http://news247.gr/eidiseis
Μέσα σε ένα χρόνο είχαμε 1.600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες σε τροχαία ατυχήματα. Κάθε ημέρα έχουμε πέντε νεκρούς, πέντε τετραπληγικούς, 10 παραπληγικούς, 60 τραυματίες, ενώ δεκάδες χιλιάδες ευρώ είναι το κόστος σε υλικές ζημιές.
Είναι σαν να πέφτει κάθε μέρα σε μια κατοικημένη περιοχή, ένα μικρό αεροσκάφος της αεροπλοΐας με 20 επιβάτες.
Τα πιο πολλά τροχαία ατυχήματα συμβαίνουν σε κατοικημένες περιοχές με ταχύτητες κάτω από 45 χλμ την ώρα. Και τα περισσότερα θύματα που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, είναι κάτω των 30 ετών. Σύμφωνα μάλιστα με τα τελευταία στοιχεία, το 60 με 70% των θυμάτων από τροχαία ατυχήματα, είναι ηλικίας 15 - 29.
Αυτά τα συγκλονιστικά στοιχεία παρουσίασε στην Μόνιμη Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας ο Αναστάσιος Μαρκούζος, γνωστός ως Ιαβέρης. Και η κοινή παραδοχή όλων των μελών της ήταν ότι στους ελληνικούς δρόμους γίνεται καθημερινά μια γενοκτονία.
Αιτία; Οι τραγικοί δρόμοι και οι επικίνδυνοι οδηγοί που σε συνδυασμό με την άγνοια και την αδιαφορία οδηγούν σε ένα εγκληματικό αποτέλεσμα, όπως εξήγησε ο Ιαβέρης.
Και αυτά μας κατατάσσουν στην 28η και τελευταία θέση στην ΕΕ.
«Τον καρκίνο του δρόμου στη χώρα μας τον αντιμετωπίζουμε με παυσίπονο αντί χειρουργείου», είπε και έφερε ως παράδειγμα το γεγονός ότι, ενώ σε όλες τις χώρες έχουν μειωθεί τα τροχαία ατυχήματα από 20% - 99,5%, όπως η Σουηδία, στην Ελλάδα είχαμε αύξηση ως και 60%.
«Το αυτοκίνητο γίνεται όπλο, όταν μπαίνει ένα βλήμα» είπε χαρακτηριστικά ο Ιαβέρης και εξήγησε: «Μέσα στα τελευταία 100 χρόνια, στην Ελλάδα που πέρασε και δύο πολέμους, έχασαν την ζωή τους σε ώρα μάχης 70.000 ελληνόπουλα. Στα 60 τελευταία χρόνια με το αυτοκίνητο έχασαν τη ζωή τους 140.000 άνθρωποι, δηλαδή τα θύματα ήταν τετραπλάσια, ενώ 350.000 έμειναν ανάπηροι».
Ο Ιαβέρης, έθεσε και μια άλλη σημαντική παράμετρο, την οικονομική καθώς όπως είπε, «το 40% του κόστους στην υγεία, είναι από τροχαία».
«Τα τροχαία ατυχήματα κοστίζουν 12 δισ. ευρώ κάθε χρόνο. Στα 50 χρόνια σημαίνει 600 δισ. ευρώ πεταμένα ματωμένα, στην άσφαλτο. Και μετά λέμε πώς να εξοικονομήσουμε λεφτά και βάζουμε ισοδύναμα, όταν όλα αυτά τα χρήματα πετιούνται άδικα στο δρόμο», επεσήμανε ο Ιαβέρης.
Ο γνωστός αυτοκινητιστής ήταν αποκαλυπτικός, σε ότι αφορά την εγκληματική άγνοια που επιδεικνύουν οι γονείς, απέναντι στα παιδιά τους.
«Ένας γονιός που οδηγεί με πάνω από 10 χλμ την ώρα το αυτοκίνητο και αφήνει το παιδί του να κάθεται στη μέση των πίσω καθισμάτων και δεν το δένει κανονικά στο παιδικό κάθισμα είναι σαν το προορίζει για αναπηρικό καροτσάκι που θα το σπρώχνει σε όλη του τη ζωή, αν συμβεί ένα βίαιο φρενάρισμα», τόνισε χαρακτηριστικά.
Μίλησε, όμως, και για γενικότερη άγνοια που υπάρχει στη κοινή γνώμη, σε ότι αφορά την σημασία που έχει η ασφαλής οδήγηση, επικαλούμενος το εξής παράδειγμα: «Ρωτήσανε σε ένα τηλεπαιχνίδι 100 ανθρώπους για ποιο επάγγελμα χρειάζεται μικρότερη προσοχή και η πιο δημοφιλής απάντηση με ποσοστό 80% ήταν ο επαγγελματίας οδηγός. Δηλαδή, ο οδηγός του σχολικού που μεταφέρει τα παιδιά μας», ανέφερε.
Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στην παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη, υπογραμμίζοντας ότι «είναι απόπειρα φόνου, είναι απόπειρα αυτοκτονίας».
Ο Ιαβέρης, υπογράμμισε ακόμα, ότι, μόνο αν αναληφθεί πρωτοβουλία σε υψηλό πολιτικό επίπεδο, μπορεί το εθνικό αυτό πρόβλημα να πάρει σοβαρές διαστάσεις.
«Για να σταματήσει το έγκλημα και η γενοκτονία που συντελείται καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους, πρέπει η Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας να πάει στο Μαξίμου και να ζητήσει από τον πρωθυπουργό να το πάρει πάνω του γιατί είναι μέγα εθνικό και πολιτικό ζήτημα», τόνισε και η πρόταση του αυτή έδειξε να έχει θετική αποδοχή από την Επιτροπή.
Κλείνοντας ο Ιαβέρης την ενημέρωση του, έδωσε μια συμβουλή σε όλους τους οδηγούς λέγοντας χαρακτηριστικά: «Η λύση του προβλήματος είναι η αυτοεκτίμηση. Καθένας, πρέπει να ξέρει πόσο ανεκτίμητος και λατρεμένος είναι, και πόσο θα λείψει από τα παιδιά ή τους γονείς του, αν εμπλακεί σε μια ανόητη σύγκρουση, επειδή τα μυαλό του είναι στα κάγκελα. Αν θέλουμε άμεσα να μειώσουμε το οδικό έγκλημα, κάθε πρωί ας κοντοσταθούμε και ας σκεφτούμε πόσες αγκαλιές μας περιμένουν το απόγευμα».
Ο Έλληνας τρίβλακας οδηγός με κινητό, τσιγάρο και καφέ!
- Yπάρχει ενιαίο προφίλ του μέσου Ελληνα οδηγού;
Ναι, υπάρχει. Είναι ανάγωγος, μάγκας και τσαμπουκάς. Ξέρεις, δεν υπάρχει καλή έννοια μάγκα, αυτά είναι δικαιολογίες της ράτσας. Η λέξη μάγκας είναι αηδιαστική. Είναι επίσης χαιρέκακος, θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, χαίρεται όταν ακούει ότι κάποιον άλλο τον πήρε ο διάολος οικονομικά. Δεν λυπάται, δεν στενοχωριέται. Βγάζει μία υποκριτική λύπη και οίκτο.
- Γιατί η Πολιτεία δυσκολεύεται να διαγνώσει αυτό το πρόβλημα;
Διότι έχει το ίδιο DNA της βλακείας. Η Πολιτεία τι είναι; Η στρεβλή επιλογή του ανάγωγου πολίτη που ψηφίζει με ιδιοτέλεια για βόλεμα και τακτοποίηση χωρίς κοινωνική κατανόηση και χωρίς ήθος. Ποιο είναι το προϊόν μίας τέτοιας ψήφου; Ενας αντίστοιχος κουτοπόνηρος βλαμμένος ο οποίος ανταποδίδει στον ψηφοφόρο του μαλακίες και αθλιότητες. Οταν πάω να ψηφίσω δεν ζητάω πορτοφόλι και ξεροκόμματα, ζητάω αξιοπρέπεια. Η Πολιτεία δεν μπορεί να δράσει γιατί είναι ο ίδιος ο πολίτης. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ΜΜΕ. Προκειμένου να αποκτήσουν κοινό λένε αηδίες και αθλιότητες. Οι δημοσιογράφοι εξυπηρετούν τα μεγάλα συμφέροντα των αφεντικών. Αφεντικά ποιοι είναι; Αυτοί που έχουν τα προϊόντα. Προσπαθούν να πείσουν ότι σου αξίζει ένα ρολόι αξίας 20000 ευρώ, μία ματαιόδοξη πράξη, μία ηλιθιότητα.
Τι ρόλο παίζει στη γενοκτονία των δρόμων, όπως την χαρακτηρίζετε, το γεγονός ότι οι περισσότεροι Έλληνες έχουν πάρει το δίπλωμα με βύσμα;
Κοίταξε, είτε το πάρεις με βύσμα είτε όχι, το κριτήριο επιλογής της ικανότητας είναι για κλάματα. Το παρκάρισμα, το ξεκίνημα σε ανηφόρα με πρώτη και η οπισθογωνία δεν κρίνουν οδηγούς, βγάζουν παρκαδόρους. Ασε βέβαια που και η ίδια η οπισθογωνία απαγορεύεται από τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας! Εκπαιδευόμαστε σε κάτι που απαγορεύεται. Το τραγικό όμως δεν είναι απόκτηση διπλώματος. Είναι ότι όταν πιάσουν κάποιον που έχει περάσει με τρεις φορές κόκκινο, δηλαδή έχει κάνεις τρεις απόπειρες φόνου, αντί να τον κλείσουν στο ψυχιατρείο τον επαναφέρουν στο Υπουργείο Μεταφορών για να ξανακάνει... παρκάρισμα και ... σταμάτημα-ξεκίνημα.
Αυτή η ιστορία με τον Ιαβέρη με βάζει σε κάποιες σκέψεις:
Κατ' αρχάς πρέπει να πω ότι βρίσκω αυτά που λέει πολύ σωστα και δεν έχω να διαφωνήσω κάπου.
Μάλλιστα όταν αναφέρεται στην αξία των επιβραδυντήρων (τα γνωστά μας σαμαράκια)σε κατοικημένες περιοχές με έκανε να σκεφτώ ότι μαζί με άλλα που προτείνει (σεμινάρια, σποτάκια στην τηλεόραση σε ώρες αιχμής κλπ) θα μπορούσαν να είναι και δική μας διεκδίκηση (παρ'όλο που είναι σπαστικά και για μας) για να μειωθούν οι ταχύτητες και οι πιθανότητες ατυχημάτων σε διάφορους δρόμους που το έχουν ανάγκη.
...
Όταν όμως πιό κάτω διαβάζω για το πως είναι "να μπαίνεις στη στροφή με 200 χωρίς να ξέρεις το δρόμο" και διάφορα άλλα όπως ότι το Ράλι Ακρόπολις είναι ο καλύτερος αγώνας αναρωτιέμαι αν ο Ιααβέρης είναι τελικά ο κατάλληλος άνθρωπος για να είναι φορέας των προηγούμενων απόψεων.
Απλά βλέπω ένα μίγμα ανθρώπου βαθιά διαχασμένου ανάμεσα στο πάθος του για τον μηχανοκίνητο "αθλητισμό" ή αθλητισμό (εντός ή εκτός εισαγωγικών - όπως θέλετε) και την ίδια ώρα τον φόβο του πατέρα που έχει φέρει στον κόσμο παιδιά (τα παιδιά του) που θα βγουν στο δρόμο και θα ασχοληθούν και αυτά με τη σειρά τους με το χόμπι του μπαμπά τους.
...
Θα προτιμούσα τα καλά του Ιαβέρη να τα λένε οι δάσκαλοι στα σχολεία.
Να γραφτούν σε βιβλία Κυκλοφοριακής Αγωγής.
Όχι όμως από τον ίδιο.
Διότι ο ίδιος λειτουργεί ΔΥΣΤΥΧΩΣ σαν πρότυπο (κι ας μην το θέλει) του κάθε κάγκουρα, ο οποίος θέλει να κάνει ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ στη γειτονιά του, όσα έκανε ο Ιαβέρης με χίλιους δυό σπόνσορες και νοσοκομειακά από πίσω του, από κάτω του κι από πάνω του, στον οργανωμένο και περιχαρακωμένο χώρο του ράλι.
...
Φράσεις όπως οι παρακάτω (το ξέρω /μη βαράτε/ αποκομμένες από το υπόλοιπο περιεχόμενο και νόημα της παραγράφου), λειτουργούν ως ο Εθνικός Ύμνος, η Μάγκνα Κάρτα, ο Θούριος της Άνω και της Κάτω Καγκουριάς:
"Παλαιότερα υπήρχαν θεοί οδηγοί. Οπως και στο πρωτάθλημα ράλι βέβαια. Για μένα το ράλι είναι το μέγιστο άθλημα, το πραγματικό θέαμα, με τρία περάσματα, δύο περάσματα κτλ σε άγνωστες διαδρομές. Με μικρή ταχύτητα οι δοκιμές και μετά να περνάνε με 200άρες στο χείλος του γκρεμού."
... ίσως στη συγκεκριμένη συνέντευξη να ΜΗΝ είναι τόσο εμφανές.
... Αλλά γενικά, ανά τα χρόνια, ο συγκεκριμένος κύριος υποστηρίζει όλα αυτά τα "εξωπραγματικά"... και για άλλους "καγκουρικά"...., αλλά ΣΕ ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, στα πλαίσια ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΩΝ ΑΓΩΝΩΝ, από εκπαιδευμένος ΟΔΗΓΟΥΣ ΑΓΩΝΩΝ.
Από παλιά έλεγε: πάνε εκπαιδεύσου, βρες τον αγώνα ΣΕ ΚΛΕΙΣΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ και ξεκ@βλ0σε εκεί, ΚΑΙ ΟΧΙ τις καθημερινές, σε αστικό δρόμο, με κίνηση και πεζούς και φανάρια κλπ.
Υποθέτει ότι αυτός που έχει οδηγική και αγωνιστική παιδεία, δύσκολα θα κάνει καγκουριές στο δρόμο.
... αυτά...
.
.
.
.
.
.
.
καταλαβαίνεις ότι έχει ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ οι νεολαίοι να τα ακούν αυτά από κάποιον που "παίρνει στροφές με 200 δίπλα στις γκρεμίλες", παρά από έναν κοιλαρά Δ.Υ. της τροχαίας που το μόνο που ξέρει είναι να ξύνεται και να γράφει ορνιθοσκαλίσματα στο μπλοκάκι του....
Τόσα χρόνια φούρναρης λες να μην τον ξέρω;
Βουίζουν κι οι πέτρες!
Ιαβέρης με τ'όνομα!
Περνάει και μέσα στα σπίτια τρέμουν τα ταβάνια, κουδουνιζουνε τα γυαλικά στα ράφια που λέει κι ο ποιητής!
...
Οκ μέχρι εδώ.
...
Το είπα: Δεν διαφωνώ ΠΟΥΘΕΝΑ με ό,τι λέει όσον αφορά την οδική ασφάλεια.
Πουθενά. Δεν λέω "και λίγα λέει" διότι δεν λέει λίγα. Λέει όσα πρέπει να ειπωθούν.
...
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί τα νέα παιδιά να πρέπει να ακούν για οδική ασφάλεια, από έναν άνθρωπο που "έπαιρνε στροφές με 200 δίπλα στις γκρεμίλες". Τι του προσθέτει δηλαδή αυτό; Κύρος; Μαγκιά;(την οποία ο ίδιος φτύνει και καλά κάνει;)
Επειδή "μιλάει τη γλώσσα τους";
Μα τον θαυμάζουν και αυτό σημαίνει προτυποποίηση, μίμηση, θεοποίηση, αρχετυποποίηση. Αποτέλεσμα; "Θέλω κι εγώ αυτό που έκανες όταν ήσουν και συ στην ηλικία μου. Δεν έχει πίστα. Εγώ θέλω τώρα όμως. Άρα γίνομαι κάγκουρας και βαγαίνω έξω κι ό,τι γίνει".
...
Εμενα αυτό με ανάγει στην σχιζοφρένεια. Ή μάλλον για να μην λέμε υπερβολές: στην έντονη αμφιθυμία!
...
Όλοι μας έχουμε να διαχειριστούμε αμφίσημες συμπεριφορές μας. Να διαχειριστούμε τα αυτοκαταστροφικά μας "θέλω" και μάλιστα της νεότητάς μας. Το πως θα πούμε στα παιδιά μας, αλλά και στον εαυτό μας, το τι κάναμε όταν ημασταν 20.(Το '69 που ξεκίνησε τους αγώνες αυτοκινήτου, παρατώντας το Φυσικομαθηματικό, ήταν 21).
Με κάνει να σκεφτώ έναν άνθρωπο που όταν έκανε κι αυτός παιδιά,(έχει 3 και να του ζήσουν!) στην προσπάθειά του να διατυπώσει ένα αφήγημα μέσα του, για το τι έκανε νέος (και γιατί), το γύρισε σε New Born Safist. Και καλά έκανε. Για να μπορέσει να επιζήσει στον νέο ρόλο του πατέρα που τον κάλεσε η ζωή να παίξει.
...
Κάτι όμως δεν με πείθει τελείως.
...
Τα λέει όλα σωστά αλλά είναι σαν να μου μιλάει για οδική ασφάλεια ο αρχηγός της F1. Κατά της χρήσης όπλων ο πρόεδρος της σκοπευτικής Εταιρίας. Κατά του ντόπινγκ ο Λανς Άρμστρονγκ! Κατά του αλκοόλ ο Μήτσος ο Ντίρλας που το άλλαξε και τώρα ονομάζεται πλέον Δημήτριος Sober!
...
Αλλά και αυτό ακόμη θα το καλοδεχόμουν αν ο Μήτσος ο Ντίρλας καταδίκαζε το αλκοολ 100%.
...
Ο Ιαβέρης αντίθετα όμως, μιλάει ακόμα με ενθουσιασμό και θαυμασμό για υπεραυτοκίνητα, για μηχανοκίνητο αθλητισμό, για 200άρες σε γκρεμούς, λες και πρέπει να περιγράψει κανείς σε ένα νέο παιδί, τα οράματα που θα δεί αν πιεί ...έτσι ώστε να μην πιεί!
Εν τω μεταξύ του φταίνε οι μοτοσυκλέτες!
Εκεί είναι κάθετος.
Μόνο αμάξια!
Μηχανές τζίζ!
Εκεί τα παιδιά του πρέπει να σκεφτούν πόσους φίλους έχουν σε τάφους ενώ με τα αμάξια είναι ΟΚ...
...
Θα με έπειθε υπό έναν όρο:
Να το ρίξει κι αυτός στο ποδήλατο, να πάψει να μιλάει για 200άρες, ράλι και @#$$ριές και να ασχοληθεί με 20άρες και 30άρες, τον ήχο των πουλιών στο δάσος, με την διοργάνωση / σπονσοράρισμα (όπως θέλεις πές το) αγώνων ποδηλασίας, τρεξίματος, αμαξιδίων αναπήρων, δράσεις για την πόλη, ποδηλατοπορείες κλπ. Να ξεμπερδέψει από την αυτοκινητίλα, να μιλήσει ανοιχτά για την μείωση των αυτοκινήτων στην πόλη, να προωθήσει με το κύρος του Βιώσιμες κινητικότητες, να βγεί και να πεί: Μπάστα με τα αμάξια μάγκες! Ξεκολλήστε τα παιδιά από τα κάρτ και την μηχανοκίνητη ...ακινησία!
...
Αλλά δεν το λέει.
Λέει παρτε αμάξια και μάλιστα μεγάλα και ακριβά που είναι ασφαλή (!) και όχι φτηνά κουβαδάκια που πάμε και παίρνουμε τώρα λόγω κρίσης!
Αυτό φταίει δηλαδή;
Τι να πω;
Αμφιθυμία;
Το λιγότερο.
Α και για να μην το ξεχάσω:
ΟΚ. Ο κοιλαράς Δ.Υ. της Τροχαίας δεν μας εμπνέει.
...
Ο Ιαβέρης (που έχει κάνει δηλαδή ...κοιλιακούς από το πολύ τιμόνι) και είναι Αυτοδημιούργητος του Ι.Τ. με τις 200άρες του και τους σπόνσορες και τα καρτ και τη Σχολή του, που παρεμπιπτόντως και παραλλήλως διαφημίζει, μας εμπνέει;
...
Απάντηση από τη δική μου πλευρά:
Όχι.
Ούτε το έναούτε το άλλο.
Κυκλοφοριακή αγωγή ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.
Πρόστιμα: Αύξηση και αυστηροπίηση.
Ελγχοι από την Τροχαία.
Πολιτική για την Βιώσιμη Κινητικότητα.
Απώθηση του Αυτοκινήτου.
...
Αυτά ΝΑΙ ΜΕ ΕΜΠΝΕΟΥΝ.
(Και νομίζω / ελπίζω και σένα).
Νέα κατευθυντήρια οδηγία του Associted Press προς τους δημοσιογράφους. Μια νίκη για την καμπάνια «Σύγκρουση, Όχι Ατύχημα»
Σε μια μεγάλη νίκη για τους υποστηρικτές της ασφάλειας των δρόμων, το Stylebook* του ειδησεογραφικού πρακτορείου Associated Press καλεί τους δημοσιογράφους να αποφεύγουν τη λέξη «ατύχημα» στα θέματα που αφορούν τροχαίες συγκρούσεις, αναφέροντας πως η λέξη "μπορεί να αναγνωστεί ως ελαφρυντικό για το πρόσωπο που είναι υπεύθυνο." Με ένα tweet τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου , η υπηρεσία ειδήσεων συνιστά την "σύγκρουση ή άλλους παρόμοιους όρους."
Η οδηγία του Stylebook του AP να αποφεύγουν τον όρο "ατύχημα" σε περιπτώσεις όπου "υποστηρίζεται ή αποδεικνύεται αμέλεια” έρχεται μετά τη καμπάνια “Σύγκρουση, όχι Ατύχημα” (Crash not Accident) που ξεκίνησε η αμερικάνικη οργάνωση Ενναλακτικές Μεταφορές (Transportation Alternatives) το 2015 μαζί με τις Οικογένειες για Ασφαλείς Δρόμους (Families for Safe Streets) μια ομάδα ΝεοΥορκέζων που που έχουν χάσει αγαπημένους τους ή έχουν τραυματιστεί στο δίκτυο κυκλοφορίας.
"Αυτή είναι μια μεγάλη νίκη για το αμερικάνικο κίνημα Vision Zero (Όραμα Μηδέν) για την εξάλειψη των θανάτων και των σοβαρών τραυματισμών στο δρόμο, καθώς τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, όπως το Associated Press έχουν τη δύναμη να επιδράσουν όχι μόνο στη συζήτηση για την ασφάλεια, αλλά και για τον πολιτισμό στους δρόμους μας», δήλωσε ο Paul Steely White, εκτελεστικός διευθυντής της Transportation Alternatives. «Τώρα καλούμε όλα τα ΜΜΕ συμπεριλαμβανομένων των εφημερίδων που έχουν έδρα τη Νέα Υόρκη, όπως η New York Times , η Daily News και η Post , να ακολουθήσουν το παράδειγμα του AP Stylebook, ειδικά στα ρεπορτάζ που αφορούν μη ολοκληρωμένες έρευνες τροχαίων συγκρούσεων» , δήλωσε ο White
Η Amy Cohen εκπρόσωπος του Families for Safe Streets δήλωσε, «Επί πάρα πού χρόνο τα ΜΜΕ αντανακλαστικά χρησιμοποιούσαν τη λέξη «ατύχημα» ουσιαστικά σηκώνοντας τα χέρια ψηλά και έλεγαν πως οι θάνατοι στην κυκλοφορία είναι αναπόφευκτοι, κάτι δηλαδή για το οποίο κανεις δεν είναι υπεύθυνος, όπως συμβαίνει με τις αλλαγές του καιρού. Μ αυτή την κατευθυντήρια Οδηγία του Stylebook, το Associated Press στέλνει ένα σημαντικό μήνυμα, πως οι συγκρούσεις είναι προβλέψιμες, πως μπορούμε να φτιάξουμε τους επικίνδυνους δρόμους και πως μπορούμε να να αποτρέψουμε την απρόσεκτη, αμελή και απερίσκεπτη οδήγηση. "
4 Απριλίου 2016 , Transportation Alternatives