Καλησπέρα σε όλους, θα ήθελα να ρωτήσω μήπως δανείζει κανείς ποδήλατα στην Αθήνα. Τον Μάιο του 2009 θα θέλαμε να κάνουμε ποδηλατική βόλτα, και δεν μπορούμε να φέρουμε τα δικά μας ποδήλατα από τη Γερμανία...
Ολα τα καλά.
Χαίρετε, παιδιά,
εδώ στον βόρρα όπου ζούν οι λύκοι κάνει τεράστειο κρύο τώρα. Όταν γίνει κάτω από το μηδέν, ελπίζω μή γλιστράω...όταν πέφτω, το ποδήλατό μου θα είναι χαλασμένο. Φορώντας δερματινά ρούχα για τον εαυτό μου δεν ανησυχώ, και το κράνος βεβαίως που προστατεύει το κεφάλι μου και τα γυαλιά 8-) Κι όμως τι να κάνω; Να πάω με τα πόδια αποκλείεται...
Καλά να περάσετε!
Τη Τετάρτη το πρωί με τηλεφώνησαν για να πάω σε τόπο ατυχήματος. Ανέβηκα στο ποδήλατό μου και με το επίσημο γιλέκι έτρεξα στην δεξιά λωρίδα του δρόμου: κανείς οδηγός δε μ´ εμπόδισε. Έτσι τα δυόμισα χιλιόμετρα τα πήγα μέσα σε 10 λεπτά. Πρώτα όλοι με γελούσαν, λέγοντας πως χωρίς αυτοκίνητο δέν είσαι άνθρωπος, τώρα με λένε »τη τρέχουσα στο ποδήλατο».
Την επέμβαση κρίσεων την κάνουμε άμισθος. Δηλαδή αν πάθει κανείς ένα τραύμα, προσπαθούμε να φτάσουμε όσο πιό γρήγορα γίνεται, για να κάνουμε θηραπευτικές κουβέντες για να μή μείνουν σπουδαία πλήγματα στις ψυχές των πρωσόπων που έπαθαν μια κρίση. Ζώ σε μια πόλη στη βορειο-ανατολική Γερμανία όπου πολλοί οδηγοί είναι μεθυσμένοι και δε ξέρουν τι γίνεται γύρο τους. Έτσι συμβαίνουν ακρκετά ατυχήματα: τα παιδάκια που δε φταίνε τα λυπάμαι τα περισσότερα.
Παιδιά, σας χαιρετώ, καλά να περάσετε και καλό χειμώνα.