Την κοίταζε σαν μαγεμένος. Την χάιδευε, και σε κάθε ακούμπημα ένιωθε μια ανατριχίλα που είχε καιρό να νιώσει. Την ζύγιζε, και ήξερε ότι κι εκείνη έκανε το ίδιο. Γνωρίζονταν, ήξεραν ο ένας τον άλλο καλά. Άραγε ο χρόνος που είχε περάσει τι σημάδια τους είχε αφήσει?
Δεν ήθελε να περιμένει άλλο. Ανέβηκε πάνω της, αγκιστρώθηκε στο κορμί της με τα χέρια και τα πόδια του και ξεκίνησε.
Σ’ αυτό τον ίδιο ουρανό βλέπαμε χθες το παρελθόν στο φως των άστρων. Το παρελθόν αλλά και το μέλλον μας. Γιατί κι ο δικός μας ήλιος, κι ο δικός μας κόσμος μια μέρα θα γίνει ένα τέτοιο φωτεινό λαμπιόνι στον ουρανό κάποιου άλλου, σε ένα ακαθόριστο και μακρινό μέλλον, σε ένα μέλλον που εμείς δεν θα ζήσουμε, που η μνήμη μας δεν θα προλάβει να κατοικήσει. Θα έχουμε ξεχαστεί, όπως τόσοι άλλοι.
Υπήρχε μια εποχή που οι φίλοι μου δεν ήταν οθόνες HD. Που δεν ήταν φωτογραφίες στο facebook και το instagram. Που δεν ήταν τσιτάτα στο twitter. Που δεν ήταν πινέζες απλωμένες στο χάρτη.
Υπήρχε μια εποχή που η ζωή έμοιαζε πιο εύκολη. Απλώναμε τα χέρια και αγκαλιάζαμε την πλάση. Μετά παγκοσμιοποιηθήκαμε. Και θαφτήκαμε κάτω από συντρίμια χρυσού, ασημιού, και χαλκού. Ξεκινήσαμε για πολέμους σε μέρη που δεν ξέραμε να τα βρούμε στον χάρτη. Κι εμείς που μέναμε πάντα πίσω κλαίγαμε κάτω από τα σκεπάσματα την ώρα που άλλα κρεβάτια βομβαρδίζονταν χιλιάδες μίλια μακριά.