Το ιστολόγιο του/της Morfeas

Προσπαθούσα να ανεβάσω μια φωτογραφία από το καινούριο άτι, αλλά δεν τα κατάφερα.

Τέλοσπαντων.

Τον Μάρτιο μου έκλεψαν το Bombi που είχα. Το χρησιμοποιούσα για να πηγαινοέρχομαι στη δουλειά και να κάνω και αρκετές δουλειές. Του είχα κοτσάρει κι ένα καφάσι, πήγαινα στη λαϊκή, στο σούπερμαρκετ, ήταν πολύ καλό για μέσα στην πόλη. Μονοτάχυτο αλλά ελαφρύ και άνετο στο δρόμο και φορτωμένο.

Πέρασε ο καιρός, έβγαλα το καλοκαίρι με το κουρσάκι αλλά δυστυχώς δεν γινόταν παραπέρα. Χρειαζόμουν ένα άλλο ποδήλατο για την πόλη πιο άνετο.

Έτσι κατέληξα στο Orient Nostalgie.

Κλείδωσε την πόρτα πίσω του. Τσέκαρε το πόμολο. Δυο φορές. Έβγαλε τα παπούτσια του, το παλτό του, άφησε κάτω την τσάντα του, τα κλειδιά στο τραπεζάκι. Άνοιξε το ψυγείο, πήρε ένα μπουκάλι νερό. Ήπιε. Αχόρταγα. Λες και μέσα του κουβαλούσε κάποια αβάσταχτη έρημο. Έκατσε στον καναπέ.

Αυτοκτόνησε ανοίγοντας την τηλεόραση.

Οι ανθρώποι χωρίζουνται κατά πως βγάνουν το ψωμί τους.

Άλλοι δουλεύουν το χώμα, άλλοι τη θάλασσα, άλλοι στραγγίζουν τον ουρανό. Άλλοι ματώνουν τα χέρια τους παλεύοντας με την πέτρα, με την άμμο, με τη σκουριά, άλλοι μαστορεύουν τον χαλκό, τον χρυσό, το ασήμι, άλλοι λερώνουνται με τα αλεύρια, τα λάδια, τις ζάχαρες και τα μέλια, κι άλλοι χαλνάν τη μέση τους και τα μεριά τους κουβαλώντας τους πόθους των αλλωνώνε.

Ανασκάλεψε τις φλόγες με τη μασιά κι έβαλε ακόμα ένα κούτσουρο στη φωτιά. Ύστερα ξανάβαλε πάνω τη μεγάλη κατσαρόλα. Άνοιξε το καπάκι και με μια κουτάλα ανακάτεψε το αχνιστό περιεχόμενο. Την ξανασκέπασε, τράβηξε κοντά στη σόμπα την καρέκλα του κι έχυσε λίγο κρασί στο ποτήρι του. Το κατέβασε με γεμάτες γουλιές κι έβγαλε να ανάψει τσιγάρο. Ξάφνου αφουγκράστηκε στο μακρινό βάθος. Πνιχτές φωνές. Όπως κάθε βράδυ. Μήνες τώρα. Έτσι και σήμερα. Ένα δάκρυ κύλησε στο σκαμμένο του πρόσωπο. Σήκωσε το βλέμμα για να αντικρύσει μια φωτογραφία στον απέναντι τοίχο.