Το ιστολόγιο του/της Royal Oak

Ήρθε η πληροφορία αυτή υπ' όψιν μου πριν λίγο κι επειδή δεν έχω δει ακόμα κάποιος να αναφέρεται σ' αυτή, ΕΔΩ, που ξεκινήσαμε πολλά πράγματα κάποτε όλοι με τον τρόπο μας, θεωρώ πως πρέπει να το κάνω εγώ, τουλάχιστον από ευγνωμοσύνη ...

για τους παλιούς όσα θα πω λειψά θα είναι σχετικά με το ποιός είναι ο Αιγέας, ίσως και για τους νεώτερους ...

κάποιος ΠΡΕΠΕΙ να το κάνει όμως ...

Ο Ουρανός κι η Γη...γνωρίστηκαν πάνω στη φούρια της νιότης τους...ήσαν κι οι δυό πολύ σπουδαίοι και όμορφοι, άγριοι μα και μελένιοι...αγαπήθηκαν τόσο βαθιά που γέννησαν Τιτάνες...παιδιά πολλά ήσαν αυτά...ολόκληρη κοινωνία απ’ αυτά...ανάμεσώ τους η κυρά Μνημοσύνη...τελευταία έρχεται συχνά πυκνά στο κατώφλι μου...χτυπά το ρόπτρο της θύρας μου...κι εγώ καμώνομαι πως είμαι βαθιά στο σπίτι και δεν ακούω...άλλες φορές τρέχω βαθιά μέσα στο σπίτι, άλλες κολλάω τ’ αυτί μου στο ξύλο της πόρτας και αφήνομαι να ριγώ σ’ αυτά τα κρούσματα...δεν τολμώ να κοιτάξω όμως έξω...δεν ξέρω την τιτάνια μορφή της..

είναι η θάλασσα έρημος
και θάλασσα η έρημος είναι
χρυσάφι γαλανό όπου κι αν δεις
κλαίνε τα μάτια μου
το θέρος των κυματισμών τους

τα πόδια μου
στις άμμους τις υγρές
προς τους βυθούς τoυς
χάσματα βυθίζουν
σκεπάζω τα βλέφαρα
με φύκια ηλιοκαμμένα

σ' αλλαλαγμούς
οι πόρτες των βυθών
ποτέ δεν άνοιξαν
μόνο σε δυνατά ποδοπατήματα

χορέψτε λοιπόν
βροντερά