Λογοτεχνία

Αυτή η ριμάδα η γη θα μείνει. Μπορεί να την τεμαχίσουν, να την πουλήσουν να την σκάψουν να την χτίσουν αλλά θα μείνει εδώ. Θα μυρίζει γη. Η μυρωδιά όλον όσον συμβαίνουν θα περάσει στο πετσί της, αλλά θα μείνει εδώ. Αυτή και ο ήλιος.
εμείς μπορεί να φύγουμε να μεταναστεύσουμε, αλλά αυτή θα μείνει εδώ, και αυτό το ξέρουμε πολύ καλά και όσο αυτή θα είναι εδώ ΄τόσο εμείς θα πονάμε. όπου και αν ήμαστε. Αυτή και ο ήλιος.
σκέτη κόλαση.

edit: αναγκαστικά έπρεπε να επιλέξω μια κατηγορία (λογοτεχνία). Δεν είναι λογοτεχνία απλά σκέψεις.

Πατρίδα είναι τα τσιμέντα
που σημαδέψανε τα γόνατά μας

…τα παγκάκια που χάραξαν
οι εφηβικοί μας έρωτες

…τα κρεβάτια που μοιραστήκαμε
τα κορμιά μας

…τα τρένα που ταξιδέψανε
τα όνειρά μας

…τα μεθυσμένα φοιτητικά μας
βράδια

…τα απογεύματα δίπλα
στη θάλασσα

…τα ήσυχα μεσημέρια
στα νησιά

…τα βροχερά πρωινά στην
αγκαλιά της

…τα γυμνά σανδάλια που μας γνώρισαν
τον κόσμο

…οι αγκαλιές των φίλων που βρήκαν καταφύγιο
τα δάκρυά μας

…πατρίδα είναι κάθε πέτρα,
κάθε κύμα,
κάθε ξεψυχισμένο άστρο
που πάνω του ξαπόστασε
για λίγο
η ματιά μας…

Αυτό το ποιηματάκι γράφτηκε στις 04.07.07

Και αυτό που ακολουθεί, γράφτηκε σήμερα το πρωί.

Πατρίδα είναι τα τσιμέντα
που χτίσανε τ’ αυθαίρετά μας

...τα παγκάκια με τα χαρτόνια
που κάναμε σπίτια μας

Όταν αγκαλιάζω τη χαρά,
πάντα λείπει ένα κομμάτι.
Κάποια δάχτυλα χαιδεύουν το κενό.

Πάντα ατελή και μισά
όλα τ ανθρώπινα.

“Βρωμάει, βρωμάει! Μπόχα, βρώμα! Βρωμάτε όλοι! Όλοι βρωμάτε! Παναγίτσα μου, μπόχααα!”

«Άστονα μάνα το δύστυχο, άστονα! Τί σε κόφτει εσένανε; Σάμπως για σένα τα λέει..»

Ο Στάσης γύρναγε σαν σίφουνας στον κάτω μαχαλά και χαλούσε τον κόσμο κι’ η κυρά-Θέκλα δεν τον άντεχε. Ο γιός της πάλι, είχε μιάν ανεξήγητη ανοχή απέναντι στα χούγια του Στάση. Θες γιατί τον είχε συμμαθητή στα πρώτα χρόνια πρίν ο Στάσης απογίνει εντελώς, θες γιατί ένιωθε κάποια συνενοχή που τότε δεν τον αφήναν σε χλωρό κλαρί, τον είχε κάπως σαν αδικημένο συγγενή και τον συμπόναγε.