Σαν το φύσημα του αέρα
φεύγεις-
ανυπόμονη πεταλιά.
Στο τιμόνι σου
τρυφερές γυναικείες καμπύλες.
Παράξενο, εστεμμένο πουλί
ο αναβάτης με τα γερά πόδια.
Ο τροχός σου ωκύπους,
ελαφρός Ερμής.
Κούρσα,
φτερωτή ελευθερία-
να μπορούσα να σε δαμάσω.
Όστρακο που κλείνει.
Στο ασφαλές κέλυφος
ερμητικά σφαλίζει
την ευάλωτη καρδιά του-
το αιμάτινο μαργαριτάρι.
Είχε γεμίσει ο τόπος ντομάτες αγγούρια, μαϊντανοσέλινα και αγκινάρες.
Ο γιός με τον πατέρα καθάριζαν τον δρόμο, μάζευαν πρώτα τα καφάσια να μην γίνει κανένα ατύχημα και παραμέριζαν με το πόδι τα ζαρζαβατικά κάτω απο τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Ο Γιάννος έπεσε επάνω σε μία ντομάτα, γλύστρησε, έσπασε το φαναράκι και βγήκε και ο δυναμός.
Ο μανάβης κύτταξε τον Γιάννο: «Στραβομάρα έχεις, δε βλέπεις το ατύχημα;»
Ο Γιάννος δίχως δεύτερη λέξη πήγε κοντά και του άστραψε ένα φούσκο όλο δικό του. Ο γιός έμεινε κάγκελο, ήταν εξάλλου σκέτος τσίρος, τί νάκανε, τί χέρι να σήκωνε επάνω στο θηρίο τον Γιάννο. Ο γέρος αγριοκύτταξε τον γιό του σα να του μίλαγε με μια μυστική γλώσσα.
Ο Γιάννος στράφηκε στον γιό: «Ήταν πάντα τόσος μαλάκας;» ρώτησε σα να τον ήξερε χρόνια.
Έχεις βρεθεί εκεί?
στις θωρακισμένες θυρίδες?
στα κίτρινα καταστήματα?
Άνθη απεχθή
που γέννησε η κρίση.
Πλησιάζεις απ έξω,
μα διστάζεις να μπεις.
Στη χούφτα σφίγγεις
τα παιδικά σου δαχτυλιδάκια.
Το βλέμμα κρατάς χαμηλά,
περιμένοντας να ζυγίσουν,
να εκτιμήσουν.
Θέλεις να τελειώνεις,
να τελειώνεις.
Φεύγεις με βήμα βιαστικό,
σαν να κανες μόλις
μια κακή πράξη.