Κάθομαι σ’ ένα καφέ.
Διαβάζω ένα βιβλίο.
Έξω έχει μια λιακάδα που διακόπτεται από άσπρα, γκρίζα και μαυριδερά σύννεφα που γυρνοβολάνε αδέσποτα στον ουρανό, καθώς τα σκουντρά ένας παιχνιδιάρης άνεμος.
Ψιλοβρέχει.
Πρώτες μέρες του Μάρτη.
Αναμενόμενος καιρός, αναμενόμενη και η ευθυμία ανακατεμένη με γκρίνια που βλέπω στα πρόσωπα γύρω μου. Ο χειμώνας φεύγει, η άνοιξη έρχεται, η κατάσταση γύρω μας βαλτώνει.
Δε βαριέσαι.
Όσα μου είπες
κι όσα μου έδωσες
τα έχω όλα.
Ένα ξύλινο κουτάκι,
σκαλιστό,
μέσα στην καρδιά μου.
Το αύριο ποιός τ ορίζει;
Σε θυμάμαι φίλε,
Ομάρ Καγιάμ,
με μια κούπα κρασί
σε κάθε στίχο.
[Μάρτιος 2013]
Καιγότανε για ώρες. Το πήρε η φωτιά και τόκαιγε και πέφτανε τα δοκάρια, πετάγονταν οι φλόγες απ’ τα παράθυρα ίσαμε και δέκα μέτρα πέρα, είχε μέσα μπογιές και νέφτια και σκάγανε κι’ αυτά, και τελικά κάνει ένα κρακ και πέφτει η οροφή και έμειναν τα ντουβάρια όρθια, κάτι θηρία ως ογδόντα πόντους πάχος, παληά οικοδομή, γερό πράμα, κάστρο! Μα τα στεγάδια, πόσο ν’ αντέξουν...
Και ‘κει δίπλα μου λένε, να δες, αυτουνού είναι το μαγαζί και μου δείχνουν τον Διαμαντή. Νάτανε σαράντα-σαραντα πέντε χρονών τότε ο Διαμαντής.
Κυττάω βλέπω έναν άνθρωπο με σκαμμένα μάγουλα, γερτούς ώμους και με γκρίζα μαλλιά ν’ ανεμίζουν σαν του τρελλού.
