Λογοτεχνία

Γύρισα στην κάψουλα νωρίτερα απ΄ ό,τι περίμενα. Δεν αντέχω να μένω στο οξυγόνο τόσο πολύ. Ούτε και η συσκευή διοξειδίου με βοηθάει, τουλάχιστον όχι όσο θάθελα.

Οι γονείς μου ανησυχούν με την προσπάθειά μου να εκτίθεμαι όλο και περισσότερο σε ατμόσφαιρα πλούσια σε οξυγόνο και επιμένουν πως, όπως κι’ αν ήταν η ζωή των προγόνων, εμείς πρέπει να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα, ακόμη κι΄αν η ατμόσφαιρα της Γης έχει γυρίσει στην κανονική της σύνθεση.
Η αλήθεια είναι πως όλη η διαδικασία είναι κουραστική. Ενώ μέσα στην οικοκάψουλα, που είναι η κανονική ονομασία της κάψουλας εφ’ όσον πρόκειται για κάψουλα που φιλοξενεί οικογένεια, δεν ανησυχείς για τίποτε.

Κάτω από τις κουβέρτες,
στο κρεβάτι μου,
κλείνω τα μάτια.

Στο σκοτάδι ραδιόφωνο-
μουσική άλλων εποχών.

Πάνω από τις στέγες των σπιτιών,
στα όνειρά μου,
παίζεις πιάνο.

Το δωμάτιό σου το χειμώνα,
ζεστό.
Με το χέρι σου, γλυκά,
μου παίρνεις τον πόνο.

[Νοέμβρης 1991]

''Δώσε μου κάτι δικό σου''.
''Δεν έχω τίποτα''.
''Θέλω κάτι από σένα''.
Έψαξε εκείνος το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και βρήκε ένα περίεργο κομμάτι μέταλλο, μικρό όσο μισό δάχτυλο.
''Πάρε αυτό. Δεν ξέρω πώς βρέθηκε εδώ μέσα. Μάλλον περίσσεψε από τη συναρμολόγηση κάποιου επίπλου.''
Το πήρε στο χέρι της και το παρατήρησε προσεκτικά. Ένα μεταλλικό εξάρτημα, ασημί χρώμα μαυρισμένο, με σχήμα αινιγματικό.
''Αν το κοιτάξω απ αυτή την πλευρά, είναι σαν ένα κλειστό δοχείο με καπάκι, που περιέχει μια σταγόνα. Είναι Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ. Με λίγη φαντασία, σχηματίζεται κι ένα θαυμαστικό. ΕΚΠΛΗΚΤΗ ΑΝΤΙΚΡΥΖΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.

Εσύ μου πέταξες ένα σπίρτο
και με άφησες να καίγομαι μόνη μου.

[2011]