ΓΕΩΛΑΝΔΗ

Γύρισα στην κάψουλα νωρίτερα απ΄ ό,τι περίμενα. Δεν αντέχω να μένω στο οξυγόνο τόσο πολύ. Ούτε και η συσκευή διοξειδίου με βοηθάει, τουλάχιστον όχι όσο θάθελα.

Οι γονείς μου ανησυχούν με την προσπάθειά μου να εκτίθεμαι όλο και περισσότερο σε ατμόσφαιρα πλούσια σε οξυγόνο και επιμένουν πως, όπως κι’ αν ήταν η ζωή των προγόνων, εμείς πρέπει να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα, ακόμη κι΄αν η ατμόσφαιρα της Γης έχει γυρίσει στην κανονική της σύνθεση.
Η αλήθεια είναι πως όλη η διαδικασία είναι κουραστική. Ενώ μέσα στην οικοκάψουλα, που είναι η κανονική ονομασία της κάψουλας εφ’ όσον πρόκειται για κάψουλα που φιλοξενεί οικογένεια, δεν ανησυχείς για τίποτε.

Χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στους επιστήμονές μας που κατάφεραν με έναν εμβολιασμό να μετατρέψουν τις αναπνευστικές μεμβράνες και τα νευρικά κύτταρα του προμήκη μυελού για να μπορούμε να αναπνέουμε σχεδόν καθαρό διοξείδιο του άνθρακα, που μπορεί να βρεθεί παντού και δεν θα μας λείψει ποτέ.
Βέβαια, ο εμβολιασμός με μεταλλαξιογόνο ιό δεν είναι τόσο απλός και ανώδυνος, αφού κάθε παιδί μόλις γεννηθεί περνάει δύο χρόνια σε διαρκή έλεγχο και φαρμακευτική αγωγή, που έχει αρκετές παρενέργειες, αλλά, ήταν απαραίτητο μετά την Μ.Η.Κ., την Μεγάλη Ηλεκτρομαγνητική Καταστροφή, που εξάντλησε όλα τα αποθεματα οξυγόνου στην ατμόσφαιρα, πέραν των άλλων ανωμαλιών που προκάλεσε.

Δεν είμασταν έτοιμοι για κάτι τέτοιο, όχι εμείς φυσικά, αλλά, οι προπαππούδες μας που είχαν λάβει όλα τα μέτρα για όλες τις πιθανές απειλές εκτός από αυτήν. Αλλά και ποιός θα περίμενε πως μια συνηθισμένη ηλιακή καταιγίδα θα διέλυε την ισορροπία των ατμοσφαιρικών στιβάδων, εξαντλώντας το ατμοσφαιρκό οξυγόνο ολόκληρης της Γης μέσα σε επτά ημέρες μόνον!
Σήμερα, η ΜΗΚ διδάσκεται από τα πρώτα χρόνια κιόλας των σπουδών σαν παράδειγμα συντονισμού ενδο- και εξω-ατμοσφαιρικών ηλεκτρομαγνητικών ακτινοβολιών. Φαίνεται πως οι προπαππούδες τόχαν παρακάνει με τις ακτινοβολίες...

Είναι να απορείς τί είδους χρήση μπορεί να έκαναν σε συσκευές επικοινωνίας και σε συσκευές δικτύου. Απορώ τί έβρισκαν και έλεγαν. Σήμερα, δεν υπάρχει κανένα συμβάν να συζητήσεις, είναι όλα υπό έλεγχo και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο.

Στα ελάχιστα δεδομένα και αρχεία που απέμειναν σώα από την ΜΗΚ φαίνεται πως τα βασικά που τους απασχολούσαν ήταν τα οικονομικά, οι πόλεμοι, η εργασία, που και που φωτιές και σεισμοί, και γενικώς οι κοινωνικές αναταραχές.

Μου ακούγονται σαν γαλαξιανά όλα αυτά σήμερα.
Οι πόλεμοι έχουν ξεχαστεί εδώ και πολύ καιρό. Γενικώτερα η βία και ο θυμός είναι υπό έλεγχο, αλλά όχι μόνον αυτά. Η υπερβολική εκδήλωση στοργής και αγάπης, επίσης.
Και τα δύο θεωρούνται ακραία συναισθήματα που οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις, τί πιό φυσιολογικό σαν συμπέρασμα... Απορώ πώς δεν είχαν σκεφτεί τότε να εφαρμόσουν απλές τεχνικές για να φέρουν σε ισορροπία τους πληθυσμούς. Ενώ είχαν στα χέρια τους τον τρόπο.

Το μυστικό κρυβόταν στα αθλητικά παπούτσια με μικροτσίπ που κατέγραφαν τις επιδόσεις των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών: πόσα χιλιόμετρα έτρεξαν, πώς άλλαζε η συμπεριφορά τους μέσα στο παιχνίδι, πότε κουράζονταν, τί αναπνευστική δραστηριότητα είχαν. Έχουμε και σήμερα ποδόσφαιρο, βέβαια, ο αγώνας ξεκινάει αφού προαποφασιστεί το αποτέλεσμα και η διάρκεια.
Μακάρι να μπορούσα να φανταστώ πώς μπορεί να είναι να ξεκινάει παιχνίδι και να μην ξέρεις το αποτέλεσμα. Πόση ταραχή και ακραία συναισθήματα και ανεξέλεγκτες καταστάσεις θα δημιουργούνταν... Ανεξήγητο πώς δέχονταν τέτοια ψυχολογική πίεση και μάλιστα, επί πληρωμή.

Η τεχνολογία, λοιπόν, των πρωτόγονων εκείνων παπουτσιών εφαρμόστηκε στην συνέχεια στους πληθυσμούς. Αρχικά, μπήκε ένα μικροτσίπ στα παπούτσια ολωνών. Μετά από λίγα χρόνια, το μικροτσίπ απέκτησε ικανότητα αλληλεπίδρασης με τον κάτοχο.
Σήμερα, εάν κάποιος θυμός πάει να μας κυριεύσει, το μικροτσίπ εκπέμπει το κατάλληλο σήμα στο κέντρο θυμού του εγκεφάλου και ηρεμούμε χωρίς να ενοχληθούμε στο παραμικρό. Το ίδιο και αν υπερβολική στοργή ή αγάπη πάει να εκδηλωθεί, το μικροτσίπ στέλενει τον ανάλογο εξισορροπητικό παλμό και φερόμαστε όπως πρέπει και δίχως να παρεκτρεπόμαστε.
Εμείς, το μόνο που αντιλαμβανόμαστε είναι ένα ανεπαίσθητο τσίμπημα, σημάδι πως όλα είναι υπό έλεγχο και πως όλα θα παραμείνουν όπως είναι, ήρεμα και καλά.

Πάντως το πώς δέχονταν να υφίστανται ψυχολογική πίεση ακόμη και ηθελημένα είναι άξιο απορίας. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά σε ένα γραπτό έργο κάποιου τότε διάσημου τύπου, όπου βλέπει κανείς δύο ανθρώπους να πεθαίνουν από υπερβολική αγάπη γιατι δεν μπορούν να είναι μαζί! Ανήκουστο!
Το χειρότερο είναι πως τα γραπτά αυτού του ανεκδιήγητου τύπου έχουν σωθεί όλα και μέχρι πριν λίγα χρόνια, υπήρχαν εκατομμύρια αντίτυπα, που ευτυχώς η Διοίκηση αποφάσισε να ανακυκλώσει! Σκεφτείτε πως τότε, έκαναν σαν τρελλοί για να παρακολουθήσουν μια παράσταση Σαίκσπηρ, αυτό ήταν το όνομα του τσαρλατάνου που πούλαγε απευθυνόμενος στα αρχέγονα ένστικτα των ανθρώπων!

Η επόμενη ανησυχία τους ήταν η δουλειά. Φαίνεται πως τότε ο καθένας είχε μια ξεχωριστή δουλειά απο τους άλλους και αυτήν τους την αδυναμία να ασχοληθούν με όλα, την ονόμαζαν «επάγγελμα»! Ο ένας ήταν ειδικός να χτίζει, άλλος για να διδάσκει, άλλος να θεραπεύει. Και με αυτόν τον ανόητο τρόπο είχαν όλοι την ανάγκη των άλλων! Απίστευτα περίπλοκο σύστημα σε σχέση με σήμερα που όλοι κάνουμε απ’ όλα.
Για παράδειγμα εγώ, αυτόν τον μήνα είμαι στις αγροτικές καλλιέργειες. Τον επόμενο θα είμαι στα δομικά έργα ενώ μετά, θα είμαι στο Διευθυντήριο Τουρισμού. Είναι όλα τόσο τακτοποιημένα που δεν υπάρχει κανείς λόγος ανησυχίας.
Οι καλλιέργειες είναι σε υπόγειες εγκαταστάσεις με διαφανείς οροφές που αφήνουν το φώς να θρέφει τα φυτά, ενώ όταν κατασκευάζεται κάποιο κτίριο, πρώτα ετοιμάζεται η μεγακάψουλα που θα το φιλοξενήσει και μετά αρχίζει η διαδικασία, Το κτίσιμο γίνεται με τρόπο ώστε κάθε όροφος να προωθεί τον προηγούμενο προς τα επάνω κι’ έτσι, κανείς δεν διακινδυνεύει την ζωή του. Η χειρότερη είναι η δουλειά στα Διευθυντήρια.
Εκεί, αν και όλα είναι συντονισμένα άψογα, υπάρχουν στιγμές που πρέπει να κάνεις επιλογές, να πάρεις αποφάσεις, να κρίνεις ποιά προτεραιότητα είναι κρίσιμη, απαντάς σε ερωτήσεις. Αυτό, λοιπόν, δεν αντέχεται με τίποτε. Η ευθύνη της σωστής επιλογής είναι απίστευτο βάρος. Νομίζω πως πρόκειται για κατάλοιπο της εποχής των παππούδων μας , παράλληλα με μια ανεξήγητη αδυναμία των διοικητών να βρουν μια λύση που να μην εμπλέκει καθόλου την προσωπική άποψη. Οι τύψεις που ακολουθούν κάθε μήνα δουλειάς στα Διευθυντήρια είναι αφόρητες. Θα πρέπει οι Διανοητικοί Παραγωγοί Λύσεων να επεξεργαστούν το συντομώτερο μια λύση και για το θέμα αυτό.

Όσο για τα άλλα, που τους απασχολούσαν, σεισμοί, φωτιές και πλημμύρες, είναι έννοιες χωρίς νόημα. Οι σεισμοί σήμερα δεν επηρρεάζουν τις αεροφερόμενες κάψουλες, το ίδιο και οι πλημμύρες, ενώ οι σπόροι των δέντρων φέρουν επιγονίδια που βοηθούν το δέντρο να παράγει αντικαυστική χλωροφύλλη κι’ έτσι δεν είναι δυνατόν να καούν.
Τέλος, τα «οικονομικά» είναι εντελώς ακαταλαβίστικα. Οι εργασίες που έκαναν τους απέδιδαν «χρήματα», κάτι πανέμορφους μικρούς μεταλλικούς δίσκους με παραστάσεις και κάτι χρωματιστά παραλληλόγραμμα χαρτάκια που, ακούστε τρέλλα, άξιζαν περισσότερο από τα μεταλλικά! Δίνοντας αυτά ο ένας στον άλλον έκαναν τις δουλειές τους ή αποκτούσαν ότι ήθελαν. Μπορεί να μας φαίνεται ανοητο σήμερα που όλα τα παίρνει κανείς από την υπεραποθήκη απλώς επειδή τα χρειάζεται, αλλά, σκεφτείτε πως τότε υπήρχαν άνθρωποι που πείναγαν τη στιγμή που άλλοι πέταγαν φαγητό στα σκουπίδια!

Φαίνεται λοιπόν πως ο προπάππος μου, ειχε μια μανία με το γράψιμο και μάλιστα, ό,τι έγραφε στο πρωτόγονο διαδίκτυο τό είχε γραμμένο και σε χαρτιά. Απίστευτος κόπος, κάθε γράμμα να χρειάζεται μια ξεχωριστή κίνηση του χεριού, που ταυτοχρόνως έπρεπε να κρατάει και ένα μυτερό αντικείμενο με ρευστή ύλη γραφής στην άκρη!
Για μένα που το lifeblet γράφει αυτόματα στην οθόνη όλα όσα σκέφτομαι την ώρα ακριβώς που τα σκέφτομαι, όλο αυτό μοιάζει με άθλο επιδεξιότητας και συντονισμού!
Αν και σε αυτήν του την ιδιοτροπία χρωστάω τις τόσες πληροφορίες που έχω σήμερα στα χέρια μου. Άχρηστες βέβαια για τους υπολοίπους γιατι δεν υπάρχει κάποια ιστορική συνέχεια μεταξύ εκείνων και εμάς, αλλά, είναι τουλάχιστον παράξενο να κρατάς στα χέρια σου κάτι που το έφτιαξε ένας άνθρωπος που ανέπνεε οξυγόνο και κυκλοφορούσε ελεύθερος στην εξωχώρα!
Είναι παράξενο, αλλά, την στιγμή που η ΜΗΚ κατέστρεφε σε λίγες ώρες μέσα το σύνολο των αποθηκευτικών μέσων εκείνης της εποχής, δίσκους, δισκέττες, cd και dvd, το πλέον πρωτόγονο μέσο, το χαρτί, έφτασε ως εμάς άθικτο!

Λέω και πάλι πως, δεν έχει καμμία απολύτως αξία το να διαβάζεις κάτι που δεν έχει συνέχεια και αντίκρυσμα σήμερα, αλλά, δεν παύει να απορεί κανείς με την δύναμη της απλότητας.

Βρέθηκαν ατέλειωτες συστοιχίες χαρτιών που ονομάζονταν «βιβλία» και «τόμοι», με κάθε είδους πληροφορία, κάθε είδους γνώμη, κάθε είδους ιστορία που όποιος ήθελε έβγαζε απ΄το μυαλό του και τη δημοσίευε! Να βγάζεις απ΄το μυαλό σου ιστορίες! Τί είδους τρέλλα ήταν αυτή...
Και να θέλουν οι άλλοι να διαβάσουν τις δικές σου φαντασίες! Αυτό κι΄αν είναι η απόλυτη παράνοια. Και ακούστε το πιό παράλογο: υπήρχαν ορισμένοι ιδιαίτερα σαλταρισμένοι που έφτιαχναν θεωρίες ερμηνειας για όλα τα πράγματα και ακόμη χειρότερα, για τις έννοιες! Όλο αυτό το έλεγαν «φιλοσοφία» και μάλιστα είχαν ειδικό σπουδαστικό κλάδο που ασχολιόταν με αυτό!

Σήμερα μπορούμε όλοι αν θέλουμε να διαβάσουμε κάτι, να διαβάσουμε το Ημερήσιο Αρχείο Πράξεων της Κοινότητας το οποίο περιέχει μόνο αληθινά συμβάντα, τις καταγραφες δηλαδή των εργασιών και των πράξεων της κάθε ημέρας στην κοινότητα. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις πως διαβάζεις κάτι που στ’ αλήθεια έγινε και που είχε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Κάθε καταγραφή μένει εγγεγραμένη για δύο ημέρες και μόλις αναγνωσθεί από όλους όσους ενδιαφέρονται, καταστρέφεται, γιατι δεν υπάρχει λόγος διατήρησής της. Είναι σίγουρο πως οι επόμενες καταγραφές θα μπορούν να δώσουν ακριβώς τις ίδιες πληροφορίες, αφού όλα είναι υπό έλεγχο και τέλεια προγραμματισμένα.

Οι παππούδες μας όλο αυτό το έγραφαν σε «βιβλία», το έλεγαν «ιστορία» και το μελέταγαν με ενδιαφέρον χρόνια μετά αφότου είχε συμβεί. Ίσως και νάχε νόημα όλο αυτό, αφού τότε υπήρχαν σύνολα ανθρώπων που λέγονταν «λαός» που ανήκαν σε «έθνη» για τα οποία η ιστορία είχε μεγάλη σημασία αφού κατοικούσαν σε «χώρες», που εκτείνονταν σε συγκεκριμένα όρια κάτι παρόμοιο δηλαδή με τις δικές μας «συλλογές», και αυτό είναι το μόνο κατανοητό απ’ όλη την ιστορία. Τις συστοιχίες χαρτιών που διασώθηκαν από τους παππούδες μας, τις κρατάμε σε μια γιγαντιαία αποθήκη, αν και σύντομα θα οδηγηθούν σε ανακύκλωση, δεν έχει κανένα νόημα να κρατάς στοιχεία από μια εποχή που δεν έχει καμμία σύνδεση με την σημερινή.

Όπως και νάχει το πράγμα, ο προπάππος μου έγραφε αρκετά. Το πιό ενδιαφέρον, ειναι μια ψύχωση που είχε με ένα μέσο ατομικής μεταφοράς που ονομάζονταν «ποδήλατο». Ο ίδιος, την εμμονή του αυτη την ονομάζει στα γραπτά του αγάπη, αλλά, όπως διδασκόμαστε σήμερα και με την βοήθεια των Παλμών Ελέγχου Ακραίων Συναισθημάτων, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε την ψύχωση πίσω από όλο αυτό, ακόμη και από τα γραπτά του, που όση αξία κι’ αν έχουν σαν αντικείμενα άλλης εποχής, παραμένουν στα περισσότερα σημεία ακαταλαβίστικα. Τί νόημα έχει όλο αυτό, για παράδειγμα, που οι όμοιοί του, ονόμαζαν «βόλτα». Φανταστείτε εκατό ανθρώπους να μαζεύονται με τα ποδήλατά τους και να πηγαίνουν κάπου χωρίς κανέναν απολύτως σκοπό! «Βόλτα».

Πηγαίνω καμμιά φορά στο δωμάτιο του πατέρα μου και κυττάζω το ποδήλατο. Ναι, έχουμε στα χέρια μας το ποδήλατο του παππού μου, όχι του προπάππου μου, εκείνος απ΄ό,τι ξέρουμε, χάθηκε μια μέρα στο δάσος που είχε πάει για βόλτα (!) με το ποδήλατό του. Τί ήταν αυτό που έκανε μεγάλο άνθρωπο να θέλει να γυρνάει δεξιά-αριστερά χωρίς κανέναν σκοπό; Αναρωτιέμαι τί είδους διαταραχές μπορεί να προκαλούσε μια τέτοια «βόλτα» σε έναν κατά τα άλλα απολύτως υγιή άνθρωπο.
Εμείς σήμερα γνωρίζουμε πως στο δάσος πηγαίνουμε για συλλογή εντόμων που είναι πολύτιμα για την φαρμακοβιομηχανία, για φυτά και βότανα, επίσης για τον ίδιο λόγο.
Η αλήθεια είναι πως το θέαμα είναι ιδιαίτερα καλό (πήγα να σκεφτώ «γοητευτικό», αλλά, κατάλαβα πως το παπούτσι μου με τσίμπησε ελαφρά), ενώ όλοι έχουμε καλύτερη διάθεση γενικά όταν πηγαίνουμε στο δάσος, μιά μέρα μάλιστα, ο σύντροφός μου στην συγκομιδή πρόλαβε και ξεκίνησε να τραγουδάει για δέκα δευτερόλεπτα μέχρι να καταφέρει το παπούτσι του να στείλει παλμό για να τον επαναφέρει στην πρέπουσα συμπεριφορά! Ανατριχιάζω στην ιδεα του τί μπορεί να βίωνε ο προπάππος μου πηγάινοντας με ανεξέλεγκτα συναισθήματα στο δάσος...

Το πιό παράδοξο είναι οι ρόδες αυτής της κατασκευής! Γνωρίζουμε πως οι παππούδες μας είχαν οχήματα που κινούνταν πάνω σε ρόδες και αυτό ακούγεται αρκετά φυσιολογικό, ακόμη και σε μας που χρησιμοποιούμε αεροκύλιστρα στα οχήματά μας, αλλά, όχημα με μόνον δύο ρόδες! Πού ακούστηκε!
Υπάρχει σαφής και ρητή απαγόρευση από το Διευθυντήριο Ασφάλειας Πολιτών για οχήματα που θέτουν σε κίνδυνο την σωματική μας ακεραιότητα και έτσι, όλα τα οχήματα πρέπει να έχουν κατ’ ελάχιστον τέσσερεις ρόδες. Πώς λοιπόν, με ποιά κριτήρια είχαν αποφασίσει πως επιτρέπεται κάποιος να κινείται σε ένα όχημα με μηδενική προστασία, επάνω σε δύο μόνον ρόδες;

Η αλήθεια είναι ότι, δοκίμασα μερικές φορές να ανέβω στη συσκευή αυτή, αλλά, είναι αδύνατον να ισορροπήσω πάνω του. Πόσο μάλλον, να φανταστώ πώς μπορεί να είναι να ισορροπείς ενώ κινείσαι... Αυτές τις δοκιμές τις κάνω αργά το βράδυ κλεισμένος στο δωμάτιό μου, με σβηστό το φως, οπότε και επιτρέπεται να έχω βγαλμένα τα παπούτσια μου. Από τα γραπτά του προπάππου πάντως, φαίνεται πως όλοι ξεκίναγαν να μαθαίνουν ποδήλατο από πολύ μικροί και μάλιστα, τα παιδιά τού είχαν μεγάλη αδυναμία.

Κρατιέμαι, λοιπόν, απ΄τον τοίχο και στηρίζομαι στο κάθισμα που όμως είναι πολύ στενό, πιάνοντας τους δύο επενδεδυμένους σωλήνες με τα φρένα στις άκρες και προσπαθώ να φανταστώ πως πάω μια «βόλτα». Βάζω στο μυαλό μου εικόνες απ’ το δάσος, δέντρα, θάμνους, και μονοπάτια που τα διασχίζω, λέει, με το ποδήλατο. Προσπαθώ να φανταστώ τον αέρα να με χτυπάει στο πρόσωπο, οι οσμές να είναι πολλές και πυκνές, τα πάντα γύρω μου να περνάνε πιό γρήγορα και μετά πατάω τα φρένα δυνατά, να σταματήσω την φαντασίωση. Ένα βράδυ παρ’ ολίγο να αποκοιμηθώ στο ποδήλατο, τόσην ώρα είχα μείνει εκεί πάνω...

Πρέπει να παραδεχτώ πως, οι προσπάθειές μου να συνηθίσω στην έκθεση στο οξυγόνο και οι παρατεταμένες βόλτες στην εξωχώρα είναι άμεσα συνδεδεμένες με το ποδήλατο. Μαζεύω εικόνες στο μυαλό μου, οσμές, αρώματα, ψάχνω να βρω σημεία που ο αέρας φυσάει δυνατά ή με την πρόφαση της άσκησης, τρέχω γρήγορα προσπαθώντας να κρατήσω στο νου μου την αίσθηση του αέρα γύρω στο σώμα μου γιατί το πρόσωπό μου είναι καλυμμένο από την συσκευή διοξειδίου. Μετά στο δωμάτιό μου μού είναι λίγο πιό εύκολο να πλάσω με το μυαλό μου μια «βόλτα» με ποδήλατο.

Φοβάμαι να το θυμηθώ αυτό γιατί καταγράφεται αυτόματα στο Lifeblet, αλλά, πριν από μέρες συνάντησα στο δάσος δύο άτομα χωρίς συσκευή διοξειδίου, που προσπάθησαν να επικοινωνήσουν μαζί μου κάνοντάς μου νοήματα να πάω κοντά. Ταράχτηκα τόσο πολύ που για μια στιγμή νόμισα πως θα τράβαγα την προσοχή των Εποπτών Συμπεριφοράς.
Έμοιαζαν με όλους μας, απλώς το δέρμα τους ήταν λίγο πιό σκούρο, τα μαλλιά τους πιό μακρυά και έδειχναν πιό γεροδεμένοι από οποιονδήποτε από εμάς. Φαίνεται κατάλαβαν την ταραχή μου και έκαναν αμέσως κινήσεις που μου έδειχναν να ηρεμήσω και μετά, έγραψαν σε χαρτί ένα μήνυμα και το άφησαν κάτω δείχνοντάς μου πως είναι για μένα.
Χαρτί! Έχουν λευκό χαρτί μαζί τους και φορητά αντικείμενα γραφής! Πού τα βρήκαν τόσα χρόνια μετά... Εκτός κι’ αν κάποιος εκεί στην Γεωλάνδη εξακολουθεί και φτιάχνει χαρτί ακόμη και τώρα...

Η Γεωλάνδη είναι ο χώρος που παρέμεινε απαράλλακτος μετά την ΜΗΚ και οι κάτοικοί του αποσχίστηκαν από τους υπολοίπους μας θέλοντας να συνεχίσουν να ζουν όπως και πριν. Τα πρώτα χρόνια νομίζαμε ότι είχαν εξαλειφθεί όλοι τους από την έλλειψη οξυγόνου, αλλά, απ΄ό,τι φαίνεται βρήκαν τρόπο και επέζησαν μέχρι την εποχή που η ατμόσφαιρα επανήλθε στην αρχική της σύσταση.
Στο μεταξύ όμως, οι δικοί μας αρχηγοί είχαν ήδη προχωρήσει στην διαδικασία μεταλλαγής σε αναπνοή διοξειδίου. Μερικοί μιλάνε για ένα τεράστιο ψέμμα με σκοπό την δημιουργία πληθυσμών απόλυτα ελεγχόμενων, αλλά, δεν μπορώ να δω την σκοπιμότητα μιάς τέτοιας κίνησης. Η ιδέα όμως της απόλυτης ελευθερίας από αναπνευστικούς κανόνες είναι δελεαστική.

Τί έγραφε το χαρτί;
Έγραφε μία μόνον φράση.
Ίσως, την πιό τρομακτική φράση που έχω διαβάσει στην ζωή μου.
Έγραφε με μεγάλα γράμματα «Βγάλε την συσκευή, δεν σου χρειάζεται!»
Είναι εντελώς ζωντανές οι φιγούρες τους μέσα στο μυαλό μου, τους βλέπω να κάνουν πως βγάζουν μιάν αόρατη κάσκα, να σηκώνουν τα χέρια δείχνοντας τις παλάμες τους, σήμα πως δεν τρέχει τίποτε, να με καθησυχάζουν...

Έκρυψα το σημείωμα εκεί που κανείς δεν θα σκεφτεί να ψάξει ποτέ. Μόνον εγώ το ανοίγω και το διαβάζω κάθε βράδυ. Ξαπλώνω στο κρεββάτι και διαβάζω το μήνυμα ξανά και ξανά και ξανά. Μετά αποκοιμιέμαι και βλέπω το ίδιο πάντα όνειρο. Δεν χρειάζεται να περιγράψω ούτε το δάσος, ούτε το ποδήλατο, ούτε το οξυγόνο που πλημμυρίζει τα ρουθούνια μου, ούτε καν εμένα που είμαι ένας άλλος άνθρωπος.
Ένας άλλος άνθρωπος...

Ίσως αυτό να είναι το νόημα του εγκλεισμού μας εδώ μέσα, μα δεν θέλω να το σκέφτομαι γιατί η κάψουλα γίνεται αφόρητη, μια απαραίτητη αχρείαστη ίσως φυλακή.

Αν τολμήσω ποτέ να βγάλω την συσκευή διοξειδίου...
Θα πρέπει να είμαι έτοιμος να φύγω μακρυά όσο γίνεται πιό γρήγορα.
Το ποδήλατο; Αν μπορούσα να ισορροπήσω θα έφευγα χωρίς άλλο, θα έφευγα μακρυά.

Μου λείπει η ισορροπία, λοιπόν.

Ο παππούς γράφει πως, η ισορροπία στο ποδήλατο έχει να κάνει με την ισορροπία του εσωτερικού μας κόσμου.
Είναι έτσι;
Είμαι ισορροπημένος άραγε;
Θάπρεπε νάμαι, δεν θάπρεπε... Τίποτα δεν ξεφεύγει απ΄τον έλεγχο, όλα έχουν ήδη περιγραφεί πριν καν γεννηθεί ένα παιδί εδώ μέσα και ξέρουμε πάντα την πορεία όλων μας. Τότε, γιατί γέρνει όλη μου η ζωή;

Τί είναι όλο αυτό..;
Μήπως παραμένουμε με τη θέλησή μας εγκλωβισμένοι σ' ένα απαίσιο παραμύθι..;
Τί είναι όλο αυτό...
Μπορεί και να μην θέλω να ξέρω.
Δεν μ' αρέσει να ξέρω τελικά.
Προτιμώ να αποφασίσω να μισώ όσα δεν καταλαβαίνω, να μισώ όσα δεν γνωρίζω, να μισώ την παραμικρή αμφιβολία, να μισώ τη ζωή που ζω.
Να μισώ το καταραμένο σίδερο που κράτησε ο πατέρας μου για να του θυμίζει τον πατέρα του, να μισώ κάθε ίχνος εκείνων που κάποτε ήταν ελεύθεροι, να μισώ το μίσος μου το ίδιο που με κρατάει κλεισμένο μέσα στο μυαλό μου, φυλακισμένο μέσα 'δω.
Συλλογιέμαι να καταστρέψω τα πάντα ,όλα τα ίχνη, κάθε σημάδι που μυρίζει την ελευθερία τους.
Κι' ύστερα, να κάνω τα πάντα για να μην σκεφτεί κανείς ξανά αυτά που σκέφτηκα εγώ.
Έστω και φευγαλέα, έστω και σαν όνειρο, έστω και για το μήκος τριών σελίδων που με κόπο κατάφερα να γράψω.
Όλο αυτό πρέπει να τελειώνει...