Λογοτεχνία

Οι δύο μπέμπες στο απέναντι μπαλκόνι κυττάνε τα παιδιά που παίζουν, καμμιά δεκαπενταριά πιτσιρίκια που τρέχουν ασταμάτητα, κυνηγιούνται και γελάνε πάνω-κάτω στον πεζόδρομο.

Ο πεζόδρομος της Γιωργάκη Ολυμπίου στο Κουκάκι.

Τα δέντρα του φτάνουν μέχρι και τους ψηλότερους ορόφους, ανοίγεις τη ματιά σου και για λίγο ξεγελιέσαι πως είσαι στην πλατεία κάποιου χωριού μακρυά απ΄την Αθήνα. Η γεύση του τσιμέντου δεν σβήνει, μόνον μαλακώνει για λίγο.

Τί θέλει ο άνθρωπος... Χώρο να μπορεί να κινείται, να ζει, να ελευθερώνεται για λίγο από τα δεσμά του κοινόχρηστου θηρίου, να αγγίζει από μακρυά μιάν αίσθηση που η πόλη έχει πνίξει στα στενά της πεζοδρόμια.

Μεσημέρι καλοκαιριού στο νησί. Βασίλευε το φως και η σκόνη σ αυτόν το δρόμο. Σειρά τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα των παραθεριστών γεμάτα σκόνη. Όσοι από αυτούς δεν ήταν ήδη στην παραλία, διέσχιζαν το δρόμο φορτωμένοι αλλόκοτα, σαν το Ροβινσώνα, ψάθα, πετσέτες, τσάντα, και το καπέλο των διακοπών, σύμβολο της απόδρασης και του ονείρου.
Μόλις είχε τελειώσει το μπάνιο της και πήγαινε για τη στάση του λεωφορείου. Μόνη. Το κουβάλημα οικογενειακών βαρών στην παραλία ανήκε ήδη σ άλλη εποχή.
Τότε είδε απέναντι εκείνη τη μηχανή μεγάλου κυβισμού με το σκονισμένο τζάμι. ''Διπλού σκοπού'', ένας φίλος είχε επιμείνει να της μάθει όλα τα είδη αυτοκινήτων και μηχανών. Ανεπίδεκτη γενικά στα περί των δύο και τεσσάρων τροχών, διόλου τυχαία είχε συγκρατήσει αυτή τη Honda διπλού σκοπού.

Είχα τόση αγάπη,
που περίμενα να δώσω.
Σε πλειστηριασμό
έδωσες τα πιο πολλά
και την κέρδισες.

[1992]

Περνάω στο δρόμο
κι ακούω το πιάνο σου.
Σκίζεται η ψυχή μου
σαν χαρτί, κομμάτια.

Μην τη σκορπάς
τη σονάτα του φεγγαριού
έτσι στο δρόμο.
Παίξε μόνο για μένα.

Μην τα σκορπάς
τα κομμάτια της ψυχής μου
από το παράθυρο.
Παίξε μόνο για μένα.

[Αύγουστος 1991]