Μεσημέρι καλοκαιριού στο νησί. Βασίλευε το φως και η σκόνη σ αυτόν το δρόμο. Σειρά τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα των παραθεριστών γεμάτα σκόνη. Όσοι από αυτούς δεν ήταν ήδη στην παραλία, διέσχιζαν το δρόμο φορτωμένοι αλλόκοτα, σαν το Ροβινσώνα, ψάθα, πετσέτες, τσάντα, και το καπέλο των διακοπών, σύμβολο της απόδρασης και του ονείρου.
Μόλις είχε τελειώσει το μπάνιο της και πήγαινε για τη στάση του λεωφορείου. Μόνη. Το κουβάλημα οικογενειακών βαρών στην παραλία ανήκε ήδη σ άλλη εποχή.
Τότε είδε απέναντι εκείνη τη μηχανή μεγάλου κυβισμού με το σκονισμένο τζάμι. ''Διπλού σκοπού'', ένας φίλος είχε επιμείνει να της μάθει όλα τα είδη αυτοκινήτων και μηχανών. Ανεπίδεκτη γενικά στα περί των δύο και τεσσάρων τροχών, διόλου τυχαία είχε συγκρατήσει αυτή τη Honda διπλού σκοπού.
Και πολλαπλού σκοπού, ίσως, σκεφτόταν καθώς διέσχιζε το δρόμο, το σκονισμένο τζάμι την τραβούσε σαν μαγνήτης.
Κοίταξε γύρω αν την έβλεπε κανένας, το αριστερό της χάραξε επιδέξια δύο κεφαλαία πάνω στη σκόνη. Π + Ε.
Παιδική σκανταλιά;
Ρομαντική αφέλεια;
Ατελής εξίσωση.
Χωρίς αποτέλεσμα.
Πόνος κι Ελπίδα,αγαπητή μου Ελένη.
Αδελφάκια, σκανταλιάρικο το ένα, καλωσυνάτο, αισιόδοξο το άλλο.
Τα συναντάς στις ανηφόρες της ζωής και στα μισοτελειώματά της.
Αυτά γράφουν στα παρ-μπριζ κι εμείς τα γνέφουμε χαμογελώντας.
Αν καταλάβουν ότι δεν το εννοείς,σε παίρνουν με τις πέτρες...
Sotos62, θα σου χαρίσω επειγόντως ένα σχολικό τετράδιο, για ν αρχίσεις να γράφεις και σύ.
Πόνος και ελπίδα...καταπληκτικό.
Μια και ανέφερες τις πέτρες, μια άλλη φορά που δοκίμασα να γράψω σε παρ-μπριζ εδώ στην πόλη, έρχεται ο ιδιοκτήτης και μου λέει ''τι κάνεις στη μηχανή;''
Ενώ εκεί στον Πλατύ Γιαλό...ηταν για όλους καλοκαίρι.
Το προ 25 χρόνια καλοκαίρι μου στη Σίφνο έμεινε γι'αρκετά καλοκαίρια στο μυαλό μου. Είχα νοικιάσει ένα παπάκι κι όργωσα όλο το νησί.
Έμενα σ'ένα σπίτι με αυλή,στο δρόμο για το Κάστρο.Μετά από μερικά χρόνια έπεσε στα χέρια μου μια καρτ-ποστάλ του Κάστρου.Το σπίτι που έμενα, μέσα φυσικά.