Λογοτεχνία

Ενα εξαιρετικό κείμενο από τον φίλο Γιώργο.

(ΠΕΤΑΛΙ) x (ΚΟYΠΙ) = (ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ)²

Αν μας ζητιόταν έτσι, για παιχνίδι, να παραλληλίσουμε οχήματα με πλεούμενα, όπως το πούλμαν με το κρουαζιερόπλοιο, το βυτιοφόρο με το γκαζάδικο, την κούρσα με το κρις-κραφτ και πάει λέγοντας, σίγουρα όλοι στο ποδήλατο θα αντιστοιχίζαμε το καγιάκ.
Και το επιχείρημα, βέβαια, δεν θα ήταν άλλο από την κοινή συμμετοχή της σωματικής προσπάθειας.
Η ενασχόληση και με τα δύο πονήματα ταυτόχρονα ωστόσο, μου αποκάλυψε -με περίσσεια έκπληξη- ότι αυτό είναι μόνο ένα πρώτο ελάχιστο, η κορυφή του παγόβουνου, ενώ πίσω της κρύβεται συναρπαστικό βάθος.
Γιατί πώς να μην ξαφνιάζεται και να μην εκπλήσσεται κάποιος βλέποντας, ότι η άσκηση στο ένα σε βελτιώνει μυστηριωδώς και στο άλλο;
Ότι η κατάκτηση της ιδανικής κουπιάς καταλήγει αναθύμηση της τέλειας πεταλιάς, ενώ η εξάσκηση της ισορροπίας στη θάλασσα βελτιώνει την ισορροπία στο δρόμο αλματιδόν;
Αναδείχθηκε έτσι μία αναπάντεχη συσχέτιση, φανερώθηκε ότι θεμελιώδεις λειτουργίες στις δύο δραστηριότητες αλληλεπιδρούν μυστικά μέσα από απόκρυφη διαδρομή και συγκλίνουν σε απώτερες φυσικές νομοτέλειες, που θα άξιζε τον κόπο να ξεδιαλυθούν.
Θα ξεπροβάλουν απίστευτοι συσχετισμοί, θα δούμε να αντιστοιχίζεται το μέγεθος του ίχνους του συστήματος διεύθυνσης με το πλάτος στην ίσαλη γραμμή και η κούρβα του πιρουνιού με τις καμπύλες στα ύφαλα.
Με την περιήγησή μας θα εξηγηθούν ποικίλα παράξενα, που προκαλούν τη νοημοσύνη μας, με επίκεντρο μάλιστα όλων το θεμελιώδες παράδοξο - πώς στο καλό συμβαίνει και η ίδια η «αστάθεια» παρέχει εν τέλει πλεονέκτημα και μεγιστοποιεί την ασφάλεια.
Αυτοσκοπός εν τούτοις του εγχειρήματος παραμένει άλλος. Να λάβει απάντηση η απορία των περισσότερων, γιατί κάποιους λίγους από εμάς εξακολουθούν να μας κερδίζουν, με ασυγκράτητο -μάλιστα- ενθουσιασμό, ασχολίες σαν το «ποδήλατο» και το «κουπί» έννοιες που στη σύγχρονη καθομιλουμένη ελληνική γλώσσα έχουν αποτυπωθεί ως συνώνυμα της δεινοπάθειας.

Προχτές στις 2 το μεσημέρι ξεκινούσα με το κορίτσι· είχε προετοιμάσει ένα κέϊκ με μπισκότα και σοκολάτα τόποιο έπρεπε να πάμε σε χωριό περίπου 16 χλμ μακρυά. Χρυσή λιακάδα, δεν είχε κόσμου, μια χαρά, σκεφτόμουν. Τα φύλλα λάμπουσαν κίτρινα και πορτοκαλί, προχωρούσαμε. Όταν είχαμε τον μώλο πίσω μας, το κορίτσι ρώτησε δυο πεζούς για τον δρόμο, τους ευχόταν ωραία Κυριακή και προχωρούσαμε. Στο πρώτο χωριό αλλάξαμε τη σελίδα και πήγαμε στη λωρίδα, μας κορναρούσανε αρκετοί τενεκεδούχοι αφού μας ζήλεψαν, ανέβαινε λιγάκι ο άνεμος, και το κορίτσι αδυνάμισε· «Έλα, οι πεταλιές γυρνάνε, βάλε ελαφρήτερη ταχύτητα και πρωχοράμε,» του είπα. Όταν πλησιάσαμε την είσοδο στον αυτοκινητόδρομο, απότομα με φρενάρισε το κορίτσι αφού ήθελε να καπνίσει ένα τσιγαράκι. Έβγαλε το κράνος καταϊδρώμενη. «Είμαστε σωστά;» με ρώτησε. Του έδειξα μια περιγραφή πέρα· έσβησε το τσιγάρω, εβάλε το κράνος και διάβασε ότι θα πήγαμε πέρα κατευθίαν ως το εργοτάξιο, όπου ξαναμπαίναμε στο δρόμο, επιτέλους φτάσαμε στο άλλο χωριό όπου έπρεπε να στρέψουνε αριστερά στο φανάρι. Πάλι με σταμάτησε το κορίτσι· ήθελε να πάρει τηλέφωνο για να μάθει άν πάμε σωστά. Ελαφριά ανηφόρα, ο άνεμος φυσούσε, το κορίτσι αναστεγούσε συνεχώς. Στρέψαμε δεξιά για να πάμε στο Αρενσμπέκ, ακολουθούσαμε τον μοναδικό δρόμο ωστε μας είδε ένα αγόρι στο σκέϊτμπορντ του και φώναξε ΤΡΟΜΕΡΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ! Φτάσαμε λιγάκι αργά, το κορίτσι με κλείδωσε και μπήκε μέσα.

Άκουσα καντάτα και γέλεια από μέσα, κάποτε βγήκε το κορίτσι με τη φίλη της για κάπνισμα, ξαναμπήκανε.

Το πίσω λάστιχο μου άρχισε να “ξεσκονίζει” και συνειδητοποίησα ότι είχα μπει στη στροφή, με πάρα πολλά χιλιόμετρα για τα πολυκαιρισμένα μου λάστιχα. Άνοιξα λίγο την γωνία μου, ίσιωσα λίγο το σκελετό και την έβγαλα καθαρή.
Πέρασα το επόμενο φανάρι, την στιγμή ακριβώς που άλλαζε από πορτοκαλί σε κόκκινο και επιτάχυνα όσο μπορούσα για να προλάβω να βγω από την μεγάλη διασταύρωση πριν ξεκινήσουν τα αυτοκίνητα στους άλλους δρόμους.
Σηκώθηκα ορθοπεταλιά για να βγάλω με 25 χλμ/ώρα την ανηφόρα. Είχα αρχίσει να κουράζομαι, αλλά δεν είχα τον χρόνο να κόψω τώρα, απλά επιτάχυνα....
Έκανα πετάλι ακόμα και στην κατηφόρα, και άρχισα να προσπερνάω ακόμα και τα αυτοκίνητα που κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα μιας και ο δρόμος δεν είχε πολύ κίνηση.
Λαχανιασμένος ανακάλυψα ότι έφτασα ακριβώς στην ώρα... ο ταχυδρόμος είχε ήδη πατήσει το κουδούνι.
“Γεια σου, κυρ Λευτέρη” του φώναξα.
“Καλημέρα” μου απάντησε.
“Δώστα σε μένα θα ανέβω πάνω” του είπα αφού είχα πια πλησιάσει.
Έβγαλε από το τσαντάκι του 2 πενηντάευρα και μου τα έδωσε.
“Ευχαριστώ” του είπα. Και έκλεισα την πόρτα.
Έβγαλα το πορτοφόλι μου και πήρα από μέσα άλλα 6 πενηντάευρα, πόνεσα λίγο, αλλά τι να κάνω... Τα ανακάτεψα με τα άλλα 2....
Μπήκα μέσα, “Έλα μάνα, σου ανέβασα την σύνταξη....”

Υ.Γ.1: Αφιερωμένο στη μάνα και τον πατέρα μου που βλέπουν τις συντάξεις τους να συρρικνώνονται.

Υ.Γ.2: Για όποιον δεν έχει δει την ταινία ο τίτλος είναι φόρος τιμής στο Goodbye Lenin, εξαιρετική ταινία, αξίζει να τη δείτε.

Goodbye Lenin (Αντίο Λένιν)
Έτος Παραγωγής:2003
Διάρκεια:95 λεπτά
ΠΑΡΑΓΩΓΗ:Γερμανίας
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Wolfgang Becker

Γειά χαρά,

σας παρουσιάζω ένα γερμανικό τραγούδι τόποιο είχα στα χείλη μου σχεδόν όλη μέρα·

Χρωμαστιστά τα δάση,
κίτρινα τα καλάμια
κ´αρχίζει φθινώπορός·
κόκκινα φύλλα πέφτουν
γρίζα καταχνιά παφλάζουν
ψυχότερ´ο άνεμος φυσά.

Bunt sind schon die Waelder,
gelb die Stoppelfelder,
und der Herbst beginnt:
rote Blaetter fallen,
graue Nebel wallen,
kuehler weht der Wind.

http://www.youtube.com/watch?v=Ct1OiATeoVA

Αφού ζούμε στον βορρά όπου δεν υπάρχουνε σταφύλια, έγραψα μόνον την πρώτη στροφή. Ενθουσιαζομάσαμε κι οι δυο από την ομορφιά χρυσής ημέρας Οκτωβρίου.
Γιόρτασε ο πεθερός, πήγαμε να του κάνουμε καντάδα, τρώγαμε τούρτες, κάναμε βολτίτσα, φάγαμε σούπα και γυρίσαμε στο σκότος.

Τώρα σας εύχομαι καληνύχτα, καλά να κοιμηθείτε κι όνειρα γλυκά