Λογοτεχνία

Ένα μπουκάλι κρασί
που περίμενε εικοσιπέντε χρόνια.
Το χέρι μου μέσα στο δικό σου.
Συνάντηση.

[30/12/2013]

Περνάει ένα πινέλο, κι όλα τα ασπρίζει με πηχτό, θολό ασβέστη.
Έτσι σκεπάστηκε το πορτραίτο της κοκκινομάλλας, στον τοίχο της Νέας Ιωνίας. Midori, την είχα ονομάσει, είχε μια μικρή υπογραφή του καλλιτέχνη κάτω από το πρόσωπο. Με τον καιρό, άλλα graffiti έγιναν από πάνω, σκέπασαν τα παλιά.
Καθώς περνάω το πρωί, ψάχνω τη γωνίτσα που έχει μείνει από το φόντο.
''Γεια σου, Midori. Πού πήγαν τα κόκκινα μαλλιά σου;''
-''Εκεί που χάθηκαν όλες οι παλιές στιγμές μας'', μου απαντά το σκεπασμένο πια χαμόγελό της.

Σα σκύλος κρυώνω.
Τα δόντια μου χτυπάν απ΄άγνωστη αιτία αναμολόγητη.
Ο Μαρξισμός δεν έχει ψυχασθένειες
κάτι άλλο πρέπει να μου συμβαίνει .
Εχει ξεχειμωνιάσει πιά.
Μέσα Ιουνίου.
Θάχετε περάσει τζάμια στα πετροβολημένα παράθυρα
τους τοίχους μπορεί να βάψατε με κάτασπρο χρώμα
Θ΄αστράφτει μέχρι πέρα η εργατική πάλη
κι οι πάγκοι πούχαμε για τραπέζια
γεμάτοι χαρακιές φανατικές κι αμήχανες
διαφωνίες και αποφάσεις παμψηφεί
αυτοί που σπάσανε
κι αυτοί που θάρθουν.
Τα χρώματα μπερδεύω.
Οτι έχω
είναι μια κόκκινη φωτογραφία της Πρωτομαγιάς
το κίτρινο χρώμα των κοριτσιών

1.1 Νύχτα