Ξεκιναμε λοιπόν με νέο τίτλο αυτό το φόρουμ με το ποίημα της Μάτσης Χατζηλαζάρου για ’κείνον.
Ας καταθέτει λοιπόν, όποιος νιώθει την ανάγκη το τάμα του στον έρωτα με κάθε τρόπο που θέλει και μπορεί...σε τούτο εδώ το Θυσιαστήριο.
Το’κλεψα απ’ τη φίλη μου τη Ρ. που μας το’στειλε πρωΐ-πρωΐ...δεν άντεξα να μην το μοιραστώ...τόση ομορφιά...έτσι... για όσους έχουν γράψει ερωτικούς πόνους εδω μέσα...και είναι αρκετοί!
ΙΔΟΥ Η ΔΑΣΚΑΛΑ!!! Απολαύστε την!!!
Ο δερμάτινος καναπές έτριξε παραπονιάρικα κάτω από το βάρος του. Έβγαλε το πακέτο από την τσέπη του μπουφάν του και τράβηξε ένα τσιγάρο με τα δόντια του. Με το άλλο χέρι κροτάλισε το Zippo του. Ρούφηξε με μανία τη νικοτίνη και την πίσσα βαθιά στα πνεμόνια του. Η κάφτρα του τσιγάρου έλαμψε σαν φωτοβολίδα μες στο σκοτάδι του δωματίου. Τύλιξε τα δάχτυλά του γύρω απ’ το τσιγάρο του και τράβηξε κοντά του ένα μεταλικό τασάκι. Ακούστηκε μια στριγκλιά καθώς το μέταλο σύρθηκε πάνω στη γυάλινη πλάτη του τραπεζιού.
Υπάρχουν τραγούδια που νιώθεις να σε τραβάνε σαν μαγνήτες. Σαν μια μικροσκοπική σταλιά φωτός σε μια απέραντη νύχτα. Τραγούδια που συναντάς τυχαία, που πέφτεις πάνω τους εκεί που δεν το περιμένεις. Όπως όταν σκαλίζεις τις κούτες με τα παιχνίδια σου στο πατάρι και βρίσκεις πράγματα που νόμιζες από χρόνια χαμένα. Τραγούδια που ξάφνου θες να χάνεσαι στην αγκαλιά τους, να μοιράζεσαι τη φωτιά τους, να μαθαίνεις τη γλώσσα τους, να κοιμάσαι και να ξυπνάς με τη φωνή τους.
Πως φτάσαμε εδώ,
πως καταντήσαμε έτσι,
δοκίμια, να μετράνε οι θεοί
την αντοχή μας
στη θλίψη…?