Τι κάνετε παλιόπαιδα? Με πεθυμήσατε καθόλου? Κι εγώ... Μα καθόλου όμως! Αλλά έλα που πλακώσανε οι λεωφορειατζήδες τις απεργίες παρέα με τους σιδηροδρομικούς και τους μετρομανιακούς κι έτσι, εμείς οι εξαρτώμενοι από τα ΜΜΜ βρεθήκαμε ξεκρέμαστοι. Βέβαια καλά κάνουνε οι άνθρωποι κι απαιτούνε το δίκιο τους και τους υποστηρίζω. Μα από την άλλη πρέπει κι εγώ να πηγαίνω στη δουλειά. Μηχανοκίνητο όχημα δεν διαθέτει το κατάστημα οπότε είπα κι εγώ να ξεκινήσω αυτό που τόσο καιρό διαβάζω εδώ μέσα: «στη δουλειά με το ποδήλατο»! Τελικά αποδείχθηκε πως η «ευγενής» και «ήπια» ποδηλατική μετακίνηση είναι ένας αστικός ΜΥΘΟΣ! Να γιατί:
Κατ’ αρχήν υπάρχει το πρόβλημα… πάρκινγκ! Δηλαδή ρε παιδιά ΕΛΕΟΣ! Αντε να το καταλάβω να ‘χεις πρόβλημα με το αυτοκίνητο. Αλλά χρειάζεται να αγχώνεσαι ΠΟΥ διάβολο να αφήσεις το ποδήλατο στη δουλειά σου? Δε βαριέσαι, εμείς οι κομπιουτεράδες έχουμε πάντα ένα κλιματιζόμενο χώρο που δουλεύουμε μέσα χωτοί κι αφού το ποδήλατό μου είναι πολιτικοποιημένο και πιστεύει στη διεθνή ειρήνη και τον παγκόσμιο αφοπλισμό αποφάσισα να το αφήνω ακριβώς μέσα στην αποστρατιωτικοποιημένη περιοχή (DMZ)! Έτσι λοιπόν μπορώ να χαϊδεύω τη Brooks όταν έχω ανάγκη ν’ ακουμπήσω λίγο σφιχτό δέρμα, γιατί γκόμενες δεν παίζουνε τέτοιες δύσκολες εποχές.
Το επόμενο πρόβλημα είναι οι πρώτες, διερευνητικές περισσότερο, διαδρομές για να βρεις τη λιγότερο ανηφορική και περισσότερο απολαυστική. Εδώ το πρόβλημα είναι πως χρειάζεται να περάσω από Ζωγράφου/Γουδί οπότε η ανηφόρα είναι μέσα στο πρόγραμμα αλλά δε βαριέσαι, έχει και τα καλά της. Φτάνεις στη δουλειά τσίτα κι είσαι έτοιμος να τους πλακώσεις όλους στο ξύλο!
Κάτι άλλο που αντιμετωπίζω είναι πως πρέπει να ξυπνάω μισή ώρα νωρίτερα και να φτάνω από τους πρώτους για να μη στραβώνουν οι κατσίκες όταν με δουν να το κουβαλάω στον ώμο και να το φέρνω μέσα, τουλάχιστον μέχρι να με συνηθίσουν. Κι έτσι βγαίνω κατά τις 6+ στο δρόμο ρουφώντας παγωμένο αέρα από τα ρουθούνια μου. Στην αρχή κάνει π@υτσ@κρυ@ αλλά μερικά χιλιόμετρα ανηφορικής διαδρομής σε κάνουν να θες να γδυθείς σαν το φωτομοντέλο που λιγουρεύεται ρομαντικό δείπνο με τον Χιου Χέφνερ, θες να τα «πετάξεις» ΟΛΑ!
Το side effect της όλης ιστορίας είναι πως –εγώ τουλάχιστον- κινδυνεύω να πεθάνω από αφυδάτωση στο δεύτερο χιλιόμετρο επειδή την προηγούμενη θα έχω ήδη φροντίσει είτε να κατεβάσω 3 λίτρα ωμής μπύρας στην καθισιά μου -ας όψεται η γλυκειά γιουτζην και η κοκκινομάλλα Sheena που είναι punk rocker- είτε κανά μπουκάλι φτηνοκράσι από τα λιντλ ακούγοντας τις μπλουζιές της Τρίτης από τον σύντροχο MudGrider. Έτσι, τα χείλια μου στεγνώνουν, ιδρώνω σα δαρμένος κερατάς ενώ οι μύες των ποδιών πιάνουν φωτιά!
Το χειρότερο όλων είναι πως φτάνοντας πίνω νερό και φτιάχνω καφέ (μ’ αυτή τη σειρά) και με πιάνει –λόγω της αερόβιας άσκησης- τρελή επιθυμία να στρίψω κανα δυό τσιγάρα μιας που –για καλή μου τύχη κι ευτυχώς- αποφάσισα ΠΕΡΗΦΑΝΑ να ξαναρχίσω τα καρκινομπάστουνα! Παράλληλα φτύνω αρκετά δίευρα που δυστυχώς καμία αξία δεν έχουν και πάνε χαμένα αλλά που να βρω πολιτικό να του τα χαρίσω στις έξι τα ξημερώματα!
Χάλι μαύρο το λοιπόν η όλη φάση και νιώθω να μου καταστρέφεται η ζωή. Παρόλα αυτά δεν το βάζω κάτω και τολμώ να πω πως υπάρχουν και λίγες όμορφες στιγμές. Ίσως είναι αυτές που με κάνουν να συνεχίζω, σαν σήμερα που είχα μπει σ’ έναν άδειο κατηφορικό δρόμο μες το δάσος (ναι, αυτό παρέλειψα να το πω, έχω βρει και δάσος να περνάω ανάμεσα) κάτω από ένα υπέροχα γεμάτο φεγγάρι και ξαφνικά, μές την ησυχία, ξημέρωσε τόσο γλυκά που, για μια μικρή στιγμή, ένιωσα ΓΑΛΗΝΗ. Σαν να μην πήγαινα στη δουλειά αλλά να ‘χα φύγει από τη γαμωπόλη που μεγάλωσα και να βρισκόμουν μέσα σε παραμύθι.
Αλλά όπως ίσως μαντεύετε, αυτά κρατούν πολύ λίγο γιατί στο κατόπι με πήρανε μυρουδιά κάτι κοπρόσκυλα (που τα ηρεμώ τσουλώντας ήρεμα και κάνοντας ςςςςςςςς στον «αρχηγό» της αγέλης) και αμέσως μετά αρπαχτήκαμε μ’ ένα UNO που πετάχτηκε στα ξαφνικά χωρίς φώτα από το δάσος και ύστερα τέλειωσε και το δάσος και... άντε να μη συνεχίσω και τους πάρει όλους ο διάολος!
Η ώρα της σούμας: Μια χαρά περνάω τόσα χρόνια σαν κοιμισμένος μικροαστός, πάω ήσυχα στη δουλειά μου και δε μπλέκω με φασαρίες. Αλλά να, είναι που σα γερόλυκος ακόμα τη βρίσκω να με ξυπνάει το χάραμα, να 'μαι ζωντανός όταν οι άλλοι κοιμούνται... κι αυτές οι μικρές στιγμές, όταν τις ζήσεις δεν τις αλλάζεις με τίποτα… γι' αυτό λέω να το συνεχίσω μέχρι όσο...
ΥΓ: Καλή δύναμη στους ανθρώπους των ΜΜΜ, τη χρειάζονται αυτές τις μέρες.
Ride to Work: 45 min
Ride to Home: 35 min
Max Speed: 35 Km/h
Average Speed: 15 Km/h
Και το ανάλογο βιντεάκι της επιστροφής!
Στο "Σωτηρία" δουλεύεις?
Nice...
Μια από τα ίδια κι εγώ. Χωρίς το ποτό και το τσιγάρο όμως. Ειδικά το θέμα με το νερό και τον καφέ...
Εσύ κι εγώ πρέπει να βρούμε δουλειά που να είναι κατηφόρα στο πήγαινε και ανηφόρα στο γυρισμό.
@ConteAlmaviva Κάπου εκεί μέσα...
@maranx Η αλήθεια είναι πως προτιμώ την κατηφόρα στο γυρισμό γιατί τα μεσημέρια είμαι σα κοτόπουλο (απο τα μεταλλαγμένα του Κεντάκυ).
μέσα από το πάρκο του γουδιού και τον παπάγο.
αν δεν είχε τις υψομετρικές διαφορές θα ήταν και αρκετά πρακτική.
και δηλαδή ποιο μμμ είναι καλυτερο?
το 140?
πληηηηηηζζζζ
Μια χαρά είναι η διαδρομή ΕΚΤΟΣ από την ανηφόρα της επιστροφής στον προφήτη Ηλία στο παγκράτι. Εκεί είναι όλα τα λεφτά, έχω σκεφτεί να την παρακάμψω πίσω από το Καλιμάρμαρο, έχω σκεφτεί να ανεβαίνω Βύρωνα, έχω σκεφτεί μέχρι και τάμα να κάνω στον Προφήτη Ηλία [αλλα λόγω ιδεολογίας δεν κάνω] αυτή είναι πάντα ΕΚΕΙ, ψηλή, αγέρωχη, απότομη.
Ως τελευταία ελπίδα θα της γράψω ένα ποίημα και θα το δημοσιεύσω εδώ ελπίζοντας να την κατευνάσω αλλά και να την αγαπήσω κι εγώ έτσι όπως είναι. Μ' αυτόν τον τρόπο είτε θα χαμηλώνει όταν θα περνώ είτε θα... ψηλώνω εγώ!
Αν δεν μπορείς να το αποφύγεις..........απόλαυσέ το.
Η μόνη λύση για την ανηφόρα.
οι ανηφορες ποτε δεν συνηθιζονται,ειναι παντοτε εκει για να μας προκαλουν ,για να τεσταρουν την υπομονη μας,οπως τα ψηλα βουνα περιμενουν τη κατακτηση και μας δοκιμαζουν (για οποιον ασχολειται με ορειβασια).Εγω το μονο που εχω βρει σα φαρμακο ειναι το να πηγαινω μια φορα το μηνα ,σε μια κωλοανηφορα που ξερω με κλιση 20% για κανα χιλιομετρο,οπου φτυνω τα σηκωτια μου,και μετα ολες οι υπολοιπες μου φαινονται της πλακας!