Πώς άρχισατε το ποδήλατο;

Εγώ δεν είχα ποτέ ποδήλατο.
Το πρώτο 2τροχο το πήρα στη ζούλα για βόλτα δίχως αύριο το '83.
Ποδήλατο δικό μου πήρα το 2010 και δεν είχα την χαρά να βγάλω τις βοηθητικές.

Φιλικά Vale

1972 το πρώτο ποδήλατο με βοηθητικές. Το 1973 με πήρε από το χεράκι ο ξάδελφος μου ( ετών 13 αλλά εμένα μου φαινόταν πολύυυυ μεγάλος λέμε) και με πήγε σε μία αλάνα στον Ωρωπο που παραθερίζαμε, να μάθω χωρίς βοηθητικές. Μου είπε "κάνε πετάλι και εγώ θα σε κρατάω αλλά κάνε συνέχεια".

Άρχισα εγώ να κάνω πετάλι και κάποια στιγμή έχω και ισορροπία και πάω σούπερ, και ξαφνικά γυρνάω πίσω μου και συνειδητοποιώ ότι δεν με κρατάει κανείς! Μετά ...έπεσα! (ψυχολογικά τα αίτια!!) Αλλά η ικανοποίηση ήταν τέτοια, που συνέχισα ακάθεκτη μέχρι τώρα.

Ο αδερφός της μαμάς μου ήταν καλός σε όλα. Έπαιζε δυό τρία έγχορδα, τα οποία και κατασκεύαζε. Έφτιαχνε χειροποίητα παπούτσια σαν επάγγελμα όλη του τη ζωή, από 15 χρονών. Διάβαζε πολύ. Σκεφτόταν πολύ. Αγαπούσε τη Λαμπρέτα του και τη Βέσπα του, που έλυνε κι έδενε για πλάκα. Κάθε βράδυ τα καλοκαίρια με έβαζε μπροστά όρθια (μια σταλιά ήμουνα) και κάναμε δροσερές βόλτες ως το Καβούρι. Έρημη η παραλιακή τότε. Μόνο εμείς οι τρελοί.

Και επί του θέματος, μια και γεννήθηκα, όταν αυτός πήγαινε στρατό και βρισκόταν στο peak της 21χρονης τρέλλας, με είδε λιγουλάκι σαν συνέχειά του και με έβαλε σε όλα όσα έκανε (πρώτα και κύρια στην κιθάρα για να παίζουμε παρέα στα γιορτινά τραπέζια) ΣΥΝ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ, μια και μηχανάκι δεν γινόταν λόγω ηλικίας.

Το πρώτο μου ποδήλατο ήταν σαν του κ. Βαρβέρη στη φωτογραφία της “Ακαμάτου ποδηλασίας”, ένός άρθρου του λίγο πριν πεθάνει. Πράσσινο κυπαρισί με τρεις κοντόχοντρες ρόδες και τεράστιες σούστες στη σέλα του.

Στα έξι όμως όταν έφτασα, ήρθε το κανόνι. Ένα πολύύύύ μεγάλο ποδήλατο για το τότε μπόϊ μου. Το είχε δει μάλλον στο στυλ “ψηλώνει το παιδί”, ε, να του πάρουμε κάτι που να το έχει και μετά. Αμ έλα όμως που εγώ ήθελα ν’ ανέβω στη μάντρα του διπλανού σπιτιού, για να ανέβω και στο ποδήλατο;

Ήταν καλοκαίρι. Το δρομάκι μας, ένα αδιέξοδο στην Καλλιθέα, ήταν γεμάτο ευκαλύπτους, πασχαλιές και ακακίες. Εμπόδιζαν τη διαδικασία της ανάβασης και εκκίνησης, καθότι η μάντρα ήταν μέσα από τη δεντροστοιχία. Το πεζοδρόμιο άρχιζε από το σπίτι μας. Μόνο στο διπλανό ήταν δρόμος φυσικά χωμάτινος παντού. Λασπούρα στις βροχές. Είχα ένα νυχτικό μεταξωτό μακρύ με λουλουδάκια, που το πατούσα αν δεν πρόσεχα. Αχάραγα σηκωνόμουνα. Ο Θείος μου κοιμόταν στην αυλή, με κουνουπιέρα κλπ. Σιγά-σιγά, έβγαζα το ποδήλατο στο στενό μας, πήγαινα στη διπλανή μάντρα, το καβάλαγα με τη μάξι νυχτικιά, ξυπόλυτη κι έβγαινα στον κεντρικό δρόμο κι αυτό χωματόδρομο, όπου είχα σαφή όρια του πάνω και του κάτω.

Στις στροφές έπεφτα κάτω με μαθηματική ακρίβεια κι όλο αυτό δόστου ξανά και ξανά. Δεν θυμάμαι τι ήταν τα ποδήλατά μου τα πρώτα. Μηδενική μνήμη, ίσως γιατί, ποιός νιαζότανε για τις μάρκες; Αυτό ήταν δουλειά του Θείου. Ήταν πολύ γερά πάντως. Το τρίκυκλο το φρέσκαραν με λαδομπογιά, όταν φθάρηκε. Είχαμε ένα αποθηκάκι στην αυλή κι εκεί τα φύλαγα. Ήξερα και πώς να μπαλώνω τα σκασίματα, χωρίς να βγαίνουν οι ρόδες. Ας ήταν καλά ο Θείος. Τεχνικές της μηχανής. Κι αυτό γιατί ως μεγαλόκαρδη το έδωσα απ’ τις πρώτες μέρες σε ένα αγοράκι να κάνει βόλτα κι αυτό το στούκαρε στην άκρη ενός πεζοδρομίου, που εξείχε ένα σίδερο. Σ’ αυτό το καταραμένο σίδερο, εκτός απ’ τη διακόρευση της σαμπρέλας, κάποιο άλλο παιδί είχε σπάσει και το κεφάλι του.

Και τα δυό ποδήλατα πήραν δρόμο απ’ τη γιαγιά στον παλιατζή, όταν αδειάσαμε τη σαβούρα της μικρής αποθήκης, για να γκρεμιστεί και τη θέση της να πάρουν περισσότερα λουλούδια. Τέλη της δεκαετίας του ’50 με δεκαετία του '60.

Στην εφηβεία μου είχα κι ένα άλλο. Αυτό εντελώς τραυματική κατάσταση. Όπως και πολλά άλλα πράγματά μου και ρούχα μου, που χωρίς τη δική μου συναίνεση δίνονταν ανάλογα με την αιτιολογία σε άλλα παιδάκια, το ποδήλατο δόθηκε σε ξαδέλφη, μια κι εγώ έμπαινα στη διαδικασία των εντατικών μαθημάτων, των πάρτυ με παρέες και άλλα χαριτωμένα που κάναμε τότε, οπότε το ποδήλατο άχρηστο. Στη λογική τους ήταν ένα παιχνίδι κι εγώ πια είχα μεγαλώσει. Το δώσανε λοιπόν στη μικρότερη ξαδέλφη, για να μην πάει χαμένο και να χαρεί κι αυτή.

Απ’ το ’71 και μετά, μεσολαβεί ένα κενό ως το 2002. Είχα ανακαλύψει τη μέθοδο Πιλάτις για άσκηση και φυσικά το αέναο βάδισμα, λοξή με τις μεγάλες αποστάσεις βαδίσματος. Καλλιθέα-Κολωνάκι ή Καλλιθέα-Ακαδημίας, όπου τα μαθήματα Αγγλικών ή το φροντιστήριο για τις εισαγωγικές, ποδαρόδρομος. Στα 2002, όμως, που έχουν αρχίσει οι φθορές και οι ακινησίες, ξύπνησε μέσα μου το πνεύμα που είχε μεταδώσει ο Θείος. Πήρα ένα ποδήλατο για να κάνω τις δουλειές μου και ταυτόχρονα να “ζορίζω” λίγο το σώμα μου. Εξ αρχής λοιπόν στην “ώριμη” μου χρήση του ποδηλάτου κυριάρχησε όχι το “παιχνίδι” δηλαδή άντε να κάνουμε μια βολτίτσα κάποτε-κάποτε, αλλά η χρήση στην καθημερινή ζωή. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου δηλαδή, μια και δεν είμαι ο τύπος των ινστιτούτων αισθητικής ή των γυμναστηρίων. Τα απεχθάνομαι σαν ιδέα και λειτουργία.

Ακολουθεί ένα διάλειμμα που έλειψα στην Αγγλία απ’ το 2003 ως το 2006 και το 2006 επανέκαμψα δριμυτάτη έως σήμερα, που έχω τη χαρά να σας το περιγράφω.

Ideal Proteas (Θεός σχωρέστο)-Ideal Multigo-Specialized Sirrus Sport (Θεός σχωρέστο)-Specialized Sirrus comp-Brompton-Battaglin.

Αυτή είναι η μικρή μου ιστορία με τα ποδήλατα. Όλη οφειλόμενη στο Θείο μου, που η ζωή τον έκανε να παίζει το ρόλο και του πατέρα μου και που νομίζω από κει που έχει πάει στέλνει τα vibes του, ακόμα και τώρα, με στόχο αλάθευτο και επίμονο και το moto ακόμα είναι: ΟΛΑ ΟΣΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ.

Τι να πω εγώ μετά από ένα τέτοιο κείμενο, πιάνω μια άκρη από τη διήγηση της Royal Oak και αρχίζω.
Κι εγώ σε αυλή μονοκατοικίας μεγάλωσα, και το παιδικό ποδήλατο ήταν φυσικό και αυτονόητο.
Θυμάμαι ότι είχα ίσως ένα Sanremo, αλλά οι αναμνήσεις δεν είναι καθαρές, καθώς ένα μεγάλο μέρος των παιδικών μου χρόνων το έχω κάνει delete.
Ta χρόνια του λυκείου και των σπουδών δεν είχα ποδήλατο.
Το αγόρασα αργότερα από...πείσμα όταν, ενώ είχα ήδη δίπλωμα αυτοκινήτου, οι δικοί μου δεν μου έδιναν το αυτοκίνητο να το οδηγήσω.Πήρα κι εγώ αυτό το ποδήλατο με κριτήριο το...χρώμα του, είχε και καλή τιμή, ήταν φθηνά τα Έσκα, τέλη δεκαετίας του 80.
Μεγάαααλη παρένθεση τα χρόνια που , για διάφορους λόγους έμεινε στην αποθήκη.Την περασμένη άνοιξη ήρθε πάλι στη ζωή μου για να μείνει, αυτή τη φορά.
Ατέλειωτη ελευθερία όταν τρέχω [που λέει ο λόγος] στις δυο ρόδες μου,
ατέλειωτη δωρεάν ψυχοθεραπεία,
το ποδήλατό μου κι εγώ...
έχουμε η μια την άλλη.

έψαχνα τρόπο να ασκηθώ...τα γυμναστήρια τα συχαινόμουν...σφίχτες, ιδρωτίλα, πασαρέλα, κλπ...
Η ξαδερφή μου πήρε ένα ποδήλατο κ μου περιέγραφε ποσο γούσταρε βολτάροντας.
Αποφάσισα τότε να πάρω κ εγώ με τη σκέψη οτί θα "ξεφεύγει το μάτι" ποδηλατώντας πάνω σε 2 τροχούς..συν την άσκηση που θα έκανα.

Αυτό ήταν, από την πρώτη στιγμή κόλλησα!!!...μιλάμε για χοντρό κόλλημα όμως!!!...βλέπω ποδήλατα στους δρόμους κ συγκινούμαι!!

Λίγο μετά τα μέσα και πρός το τέλος της άγριας και ανέμελης δεκαετίας του 80' ο μικρός Σούαρ ανακάλυπτε το ποδήλατο, ένα παιδικό τρίκυκλο με πετάλια που έδινε κίνηση στην εμπρός ρόδα και δεν απαιτούσε να ξέρεις ισορροπία. Πρέπει να ήταν σύντροφός μου περίπου μέχρι το 1990 γιατί μετά ψήλωσα και δε χωρούσα να κάτσω στη πλαστική θέση του. Πίστεψα τότε ότι ήταν ώρα να μου πάρουν ένα κανονικό ποδήλατο και να σκίζω τους αιθέρες, αλλά έκανα μεγάλο λάθος διότι οι γονείς μου είχαν αντίθετη άποψη. Τα κλασικά δηλαδή "μη του πάρουμε ποδήλατο γιατί τώρα με το σχολείο δεν θα διαβάζει τα μαθηματά του" κτλπ. Υπήρχε όμως στην αυλή του χωριού το τεράστιο διπλοσκέλετο ποδήλατο του παππού με βάρος πάνω από 20κιλά μια σχάρα τόσο μεγάλη που μπορούσες να κάνεις ΒΒQ και μια σέλα σαν σαμάρι με σούστες. Ε ο παππούς με έβαζε στη σχάρα και κάναμε βόλτες στο καθαρό αέρα της επαρχίας. Πέρασαν δύο-τρία χρόνια το παιδί πάλι ζητούσε ποδήλατο αλλά μετά πάλι δικαιολογίες ότι μετά το παιδί θα πέσει να σκοτωθεί και μετά θα μας ζητάει μηχανάκι κτλπ...

Τα χρόνια πέρασαν και ερχόμαστε στο σωτήριο έτος 1997 (ή 1998;) που ξανακαβάλησα ποδήλατο, το 18ταχυτήτων σουπερμαρκετικό ΜΤΒ ποδήλατο του ξάδερφου και μετά από καναδυό τούμπες έμαθα να κάνω ποδήλατο σηκόντας σύνεφα σκόνης απ' όπου περνούσα. Λίγους μήνες μετά ένα 21 ταχυτήτων με ασταθή εμπρός ανάρτηση και v-brakes σουπερμαρκετικό ΜΤΒ ποδήλατο ήταν δικό μου! Αυτό για κάνα χρόνο μου χάριζε χαμόγελα και στιγμές ελευθερίας καθώς μαζί πηγέναμε σχεδόν παντού. Αλλά η χαρά δε κράτησε πολύ, κάνα χρόνο μετά το ρημάδι χάλασε (δεν έμπαιναν καθόλου οι ταχύτητες) και μέχρι τα σήμερα το τρώει ο ήλιος και η βροχή σε κάποιο πλημυρισμένο από κόκκινες παπαρούνες χωράφι της ελληνικής επαρχίας. Αλλά δεν με ένοιαξε και πάρα πολύ γιατί στη πίσω αυλή του σπιτιού ανάμεσα στα γαϊδουράγκαθα και τις τσουκνίδες υπήρχε ένα μαύρο μυστηριώδες ποδήλατο δίπλα στο σάπιο πλέον διπλοσκέλετο του παππού...!!

Ήταν κάτι που σήμερα φερνοντάς το στο μυαλό μου μοιάζει με μονοσκέλετο Rayleigh (;) ή Eska με μπροοστινό φτερό από Rayleigh...(;) Μπορεί και τίποτα από τα δύο. Πανέμορφο ποδήλατο όχι και τόσο βαρύ, χωρίς ταχύτητες αλλά με κόντρα και με καταπληκτική κύλιση. Ματωμένα γόνατα, κωλιές λόγο της κόντρας, και πάλι σύννεφα σκόνης, και πάλι εξορμίσεις στους αγρούς και τα λαγκάδια. Το επόμενο καλοκαίρι δεν το ξαναβρήκα στο χωρίο. Άγνωστη η κατάληξη του...ακόμα το αναζητώ...ακόμα το σκέφτομαι...

Μετά ξαναέκανα ποδήλατο μία φορά ένα Φθινοπώρινό απόγευμα του 2011 στο εξωτερικό, πατώντας ξερά φύλλα και μικρές κουκουνάρες (!!) σε επαρχιακούς ποδηλατόδρομους της βόρειας Ευρώπης, ήταν με ένα όμορφο μαύρο παλιό ποδήλατο πόλης με κόντρα και 3 εσωτερικές ταχύτητες που μου ξύπνησε μνήμες από εκείνο το μακρινό καλοκαίρι στο χωριό.

Και κάπου εδώ τελειώνει βαρετή ιστορία μου αγοράζοντας πριν 3-4 μήνες ένα μεταχειρισμένο μάουνταιν Peugeot 20ετίας με ξερό πιρούνι που το ερωτεύτηκα με τη πρώτη ματιά και τώρα κάνω κάθε μέρα ποδήλατο στους βρώμικους γκρίζους δρόμους της μεγαλούπολης.

Πρεπει να ηταν 1989; Μου πηραν ενα κοκκινο σιδερενιο ποδηλατο οι δικοι μου. Ηταν σπαστο. Ειχε ενα τεραστιο μεντεσε στο διαγωνιο. Φυσικα με βοηθητικες. Εκανα βολτες στη γειτονια. Αλλα πολυ συντομα ζηλεψα τα αλλα παιδια που οδηγουσαν χωρις βοηθητικες. Βγαλαμε τη μια και ψιλοαρχισα να ισορροπω. Βγαλαμε την αλλη και αρχισα να πεφτω. Ακομα τη θυμαμαι εκεινη τη μερα. ΚΛΑΨ. ΣΥΚΙΝΗΣΗ. Το πηρα στα χερια μεχρι τον προαυλιο χωρο της παιδκης χαρας. ( 20 μετρα πεζοδρομιο δλδ). Και εκει αρχισα να μαθαινω ποδηλατο με 2 ροδες. Μου πηρε ενα ολοκληρο απογευμα. Επεσα ισως και 15, 20 φορες. Παντου γρατζουνιες. Ματωμενα γονατα και αγκωνες. Αλλα ακομα θυμαμαι τη συγχωρεμενη τη μανα μου, να με κοιταζει και να καπνιζει, προσπαθωντας να δειξει τσαγανο και να μην στενοχωρηθει που με εβλεπε να κλαιω με τις πρωτες ακαρπες προσπαθειες. Λιγο πριν πεσει ο ηλιος ειχα καταφερει να κανω αυτα τα 20-25 μετρα ανετα. Γυρισα σπιτι και ενιωθα σαν ενας απο τους αδερφους ραιτ. Την επομενη μερα δεν τη θυμαμαι. Μονο εκεινη. Καλοκαιρι του 89.
Το ποδηλατο το ξεκινησα γιατι επρεπε. Μεσα μου ηταν γραμμενο το οτι επρεπε να ξερω ποδηλατο. Τπτ αλλο.

Τωρα στα 31 μου, κανω πλεον ποδηλατο καθημερινα. Το ξαναξεκινησα στα πλαισια της ασκησης γιατι ειχα ξεφυγει με τα κιλα. Αλλα ειναι τροπος ζωης πλεον.

@scarpedico ωραιο θεμα!

Μικρός θυμάμαι σχεδόν πάντα να έχουμε στο σπίτι ποδήλατο -- έκανα βόλτες, πήγαινα και στο σχολείο συχνά.

Κάπου στο λύκειο μου το έκλεψαν. Από τότε δεν ξαναείχα ποδήλατο για πολλά χρόνια.

Η "σύγχρονη ποδηλατική ιστορία" μου ξεκινά πρίν 4 χρόνια, στην Βιέννη. Εκεί, 47 χρονών πια, είδα τα δημόσια ποδήλατα που μπορούσες να τα πάρεις σχεδόν δωρεάν. Είδα και τους ποδηλατόδρομους μέσα στα πάρκα και πλάι στον Δούναβη, και ζήλεψα. Πήρα κι εγώ ένα ποδήλατο, λίγο έλειψε να πέσω όταν πήγα να σφηνωθώ σε μια γραμμή του τραμ (από τότε έμαθα) και το ξανα-ερωτεύτηκα. Οταν γύρισα, είπα να αγοράσω ένα οικονομικό ποδήλατο. Είδα τα καρφούρ-πράκτικερ, ευτυχώς κατάλαβα την χάλια ποιότητα, και κατέληξα σε ένα οικονομικό ποδήλατο (230 ευρώ) από ποδηλατάδικο. Ενα Leader Elegant, ατσάλι, με 6 ταχύτητες πίσω. Είπα να μην δώσω πολλά λεφτά για αρχή -- ας δούμε αν θα μου αρέσει πρώτα.

Αυτό το ποδήλατο έχει κάνει από τότε 8.000 χιλιόμετρα. Εχει πάει για ψώνια, γραφείο, βόλτα, μάθημα, halbike, freeday, και τόσα άλλα. Εχω και ένα σπαστό tern αλλά το σιδερένιο άλογο ζει και βασιλεύει.

ελπίζω μιά και ήρθαμε πολλοί γιά ψυχοθεραπεία, να μας κάνετε τιμή χονδρικής!

Εγώ λοιπόν από το νηπιαγωγείο είχα ένα σκάλωμα με τις ρόδες. Θαύμαζα και τις δυό, και τις τρείς, αλλά και τις τέσσερεις.Θυμάμαι χαρακτηρηστικά να αλαλάζω στη μάνα μου που οδηγούσε το simca 1501 "μαμά, ένα Mustang" καθώς υπήρχαν αρκετά αμερικάνικα τότε, και εκείνη αναιδώς να απαντά: "Δεν το λένε mustang, Mazda το λένε".Τι να της πεις...
Στο νηπιαγωγείο που λέγαμε, υπήρχαν κάτι γυαλιστερά τρίκυκλα αντικείμενα του πόθου. Επειδή δεν έφταναν γιά όλους, έκανε όποιος προλάβαινε να καβαλήσει. ΄Ετσι, στρατηγικά είχα καθήσει στο θρανίο που ήταν κοντά στα ποδηλατάκια αλλά και(αλοίμονο) ανάμεσα στα κορίτσια. Μιά δεκαετία αργότερα ανακάλυψα πως αυτό μπορούσε να έχει και την καλή του πλευρά...

Σε αυτή την αλλόκοτη περίοδο κατά την οποία ανακαλύπτεις πως τα κορίτσια μπορούν εκτός του να είναι σπαστικά να είναι και ενδιαφέροντα,και προσπαθόντας μάταια να τα εντυπωσιάσω, έψησα τον πατέρα μου να μου αγοράσει ένα cross... BMX δεν υπήρχαν ακόμα.

Και μετά αυτό:

Λίγο αργότερα συνειδητοποίηση πως τα κορίτσια δεν ενδιαφέρονταν για τα ποδήλατα αλλά γιά τα Montesa και τα Bultaco. Εκεί ο πατέρας μου δεν ψηνόταν με τίποτα και αναγκάστηκα να πιάσω καλοκαιρινή δουλειά. Αλλά αυτά θα σας τα πω στην επόμενή μας συνεδρία...

Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Γκάγκαρος που λέμε και city kid μια ζωή. Χωριό δεν είχαμε ποτέ κι αυτό ήταν ατυχία αλλά είχε και τα καλά του, δε παραπονιέμαι. Δυστυχώς όμως το ποδήλατο ήδη είχε εκτοπιστεί από νωρίς. Παρόλα αυτά θυμάμαι κάπου στο δημοτικό ο πατέρας μου να μας έχει πάρει δυό ποδήλατα. Καθότι φτωχαδάκια μια ζωή δεν ήταν καινούργια. Χρέπια ήτανε που τα βρήκε σε παλιατζή και τα “μάζεψε” μόνος του όπως μπορούσε. Εμένα ήταν ένα κόκκινο με κόντρα το οποίο είχε ένα μεντεσέ στο διαγώνιο γιατί ήταν και σπαστό. Του αδερφού μου ήταν μια απομίμηση βέλαμος τσόπερ που μπορεί να ‘ταν και κανονικο βέλαμος αλλά εκείνη την εποχή το ότι είχαμε ποδήλατα ήταν αρκετό γιατί από μάρκες δε χαμπαριάζαμε.

Ο πατέρας μου είχε λεωφορείο. Τότε τα λεωφορεία ήταν ιδιόκτητα και μάλιστα είχαν εισπράκτορα που φώναζε τις στάσεις. Όταν δεν δούλευε (σπάνιο βέβαια αυτό) παίρναμε το λεωφορείο, φορτώναμε τα ποδήλατα και κάναμε εκδρομή. Στην Αθήνα δεν κάναμε ποτέ ποδήλατο, πάλι καλά που πρόλαβα κι έπαιξα μπάλα στους δρόμους. Πέρασαν όμως τα χρόνια, μεγάλωνα κι εγώ και στην ΣΤ δημοτικού γνώρισα τον “ανανία” που ‘ταν ένα σολεξ με τον κινητήρα στο πηρούνι αλλά και πετάλια. Το ‘χε ο νονός του αδερφού μου παρατημένο στο ξυλόκαστρο. Από τότε άρχισα να κοιτάζω τα μηχανοκίνητα δίτροχα. Πέρασαν κι άλλα χρόνια ακούγοντας εξατμίσεις και πιστόνια στο μιαλό μου. Παρόλα αυτά είχα δυο κολλητούς, ο ένας κατέβαινε στη σχολή από ζωγράφου με το κουρσάκι του, ο άλλος ανέβαινε από Κολωνό. Στα τέλη της δεκαετίας του 80 αυτά ήταν ηρωϊσμοί! Και παρόλο που δεν μπορούσα να το κάνω κι εγώ, τους έβλεπα και ψιλοζήλευα. Λίγο μετά ο ένας “έφυγε” καβάλα στη μαύρη R51 κι ο άλλος παράτησε το κουρσάκι.

Έτσι φτάσαμε κάπου στα τέλη του 90, μετά από κάτι μπύρες, πως την είδαμε δυο τρεις σαλταρισμένοι κι αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι και να ξαναποδηλατίσουμε. Το αλουμίνιο φάνταζε τότε επανάσταση στους άσχετους, μάουντεν που 'ταν της μόδας τότε όπως σήμερα τα τρεκιν κι εγώ βρέθηκα μ’ ένα specialized που δε θυμάμαι μοντέλο αλλά θυμάμαι πως είχε τη λέξη rock στο όνομά του. Πάντα η specialized έβγαζε τέτοια ονόματα (hardrock, hotrock και δε συμμαζεύεται). Μαζευόμασταν λοιπον παρέα και κάναμε κάτι εκδρομές στα βουνά κι ήταν καλά αλλά πόσες εκδρομές να κάνεις όλο το χρόνο. Έτσι για μια περίοδο δοκίμασα να πηγαίνω κάθε Κυριακή στη Καισαριανή στο “ινδιάνικο χωριό”, έτσι λέγαμε τότε το δημοτικό αναψυκτήριο. Έφτανα με τη γλώσσα έξω σαν το σκύλο, πλακωνόμουνα στις μπύρες κι η γλώσσα ξαναέβγαινε έξω στον Προφήτη Ηλία στο Παγκράτι κι έμενε έτσι έξω μέχρι τη Δευτέρα που πήγαινα στη δουλειά και με κοροιδεύανε. Δε λέω, πλάκα είχε αλλά μετά πιάσανε οι βροχές, το σταμάτησα το άθλημα αλλά συνέχισα τις μπύρες σκέτες. Λίγα χρόνια μετά, βλέποντας το ποδήλατο να κάθεται, το δώρισα σ’ ένα συνάδελφο που ‘ξερα πως ήταν παλιός ποδηλάτης και ψαχνότανε ν’ αγοράσει. Η αλήθεια είναι πως το ψιλομετάνιωσα γιατί όταν με ξανάπιασε το μικρόβιο έπρεπε να ξαναξεκινήσω από την αρχή.

Και φτάνουμε στο 2008 όπου αρχίζουν τα ποδήλατα να γίνονται ορατά στην Αθήνα, ή μάλλον να τα ξαναβλέπω εγώ. Πήρε ένας κολλητός ένα φουλ σασπένσιον για να πέφτει απ’ τις γκρεμούρες και ξανακόλλησα. Βέβαια τώρα ήταν διαφορετικά. Δεν πήρα “ένα ίδιο” αλλά άρχισα να μαθαινω περισσότερο γι’ αυτά κι έτσι άρχισα να μαθαίνω περισσότερο κι εμένα. Ξαναπήρα φυσικά ποδήλατο κι άρχισα να βγαίνω στο δρόμο, βρήκα το φόρουμ αυτό όπου το παρακολουθούσα για καιρό χωρίς να ‘μαι μέλος, έπαιρνα πληροφορίες, μάθαινα κι άρχιζα να χτίζω με το ποδήλατο μια καλύτερη και βαθύτερη σχέση. Ήθελα πια να μπει στη ζωή μου, όχι περιστασιακά και παρωδικά (όπως είχε γίνει στο παρελθόν) αλλά να γίνει μια μόνιμη κατάσταση, σαν τον πρωινό καφέ, μια ανάγκη να συμβιώσω μαζί του και σαν αναψυχή αλλά και σαν εργαλείο. Τώρα πλέον το λέω ανοιχτά: είμαι με τη Molly!

ΥΓ: Τι έγινε ρε strouf? Δε μπορώ να κρατήσω άλλο το κοινό!

Uploaded with ImageShack.us

Πολύ πριν το πραξηκόπημα του '67,ένοιωσα τη χούντα του αδελφού μου(4 χρόνια μεγαλύτερος).Έρχεται μια μέρα και μου λέει:σήμερα θα μάθεις χωρίς βοηθητικές!

Διέκρινα μια αποφασιστικότητα σε λόγια και σε βλέμμα που,δεν είπα λέξη.
Βγήκαμε στην άκρη του δρόμου και κρατώντας με στην πλάτη με κάνει να νιώσω ασφαλής: εσύ,κοίτα μπροστά και κάνε πετάλι,μ'ακούς? κοίτα μόνο μπροστά!

Ξεκινάω το πετάλι ο αδελφός να με κρατά απ την πλάτη και τα πρώτα μέτρα να φεύγουν εύκολα.Στα μέσα του δρόμου,πριν τη διασταύρωση να κάνω πετάλι κι ο αδελφός να με κρατά στη πλάτη.Ένοιωθα ήδη μεγάλη συγουριά πλέον,είχα καταφέρει να πηγαίνω σχεδόν ίσα,στη μέση του δρόμου,ήταν κι ο αδελφός που με κράταγε στην πλάτη.
Λίγο πριν φτάσω στη διασταύρωση, πεταλάρω σχεδόν τέλεια, γυρνάω να το πω στον αδελφό μου και... τον βλέπω εκατό μέτρα μακρυά μου,δεν κουνήθηκε γρι απ το σημείο της εκκίνησης!
Σταματώ στη διασταύρωση γυρνώ το ποδήλατο με τα πόδια στην άσφαλτο και περιμένω...
Ακούω δυνατά τη φωνή του: όπως έφυγες!

Η χούντα του αδελφού μου έφερε τη λύτρωση σε μένα.
Δεν είχα προλάβει να πατήσω τα πέντε και απέκτησα μαγκιά
με μία (τη δικιά μου)πεταλιά.

H δεύτερη χούντα,του '67,ήταν για μένα πλέον,σκέτο πορδοβούλωμα.
Με βρήκε ορθοπεταλώντας και να σκίζω όσες φωτογραφίες απ τις γιορτές στο Δημοτικό,> και το πουλί της επανάστασης!

Τι να μου .λάσετε τώρα εσείς, τα δυό μου πόδια είναι γερά,η μια μου,η πρώτη πεταλιά.

Στο ξεψύχισμα της χούντας,είχα πάρει ήδη δίπλωμα να πιλοτάρω, ή μάλλον πεταλάρω,αεροθούμενα : ένα χρυσό phillips manhattan.
Στη μεταπολίτευση το ίδιο σύνθημα: τι να μου .λάσετε τώρα εσείς...

Δέκα χρόνια μαζί του κι έκανα σκόνη Καραμανλήδες και Ράλληδες...

Άντε, από εδώ το είχα, από εκεί το είχα, θα αρχίσω κι εγώ να λέω για ασπρόμαυρα όνειρα.
Έχω κανά δυο φωτογραφίες που με δείχνουν πάνω σε παιδικό ποδήλατο (επί 7ετίας) αλλά δεν το θυμάμαι καθόλου το ποδήλατο αυτό.
Θυμάμαι αυτό που μου έφερε ο πατέρας το καλοκαίρι του '75 όταν τελείωσα την 1η δημοτικού με 10 (τότε δεν φοβόντουσαν μην πάθουμε ψυχολογικά και μας έβαζαν βαθμούς από μικρά). Ήταν ένα ΡΑΝΟΝΙΑ κόκκινο. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Μου το έκλεψαν από την είσοδο της πολυκατοικίας στην Ηλιούπολη απέναντι από το ρέμα της Πικροδάφνης που τότε είχε βατράχους, σαύρες και μπόλικη περιπέτεια στο μυαλό μας, πριν προλάβω να πάω στη 2α δημοτικού. Μη το πείτε σε κανένα, αλλά ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει.
Μέχρι το γυμνάσιο την έβγαλα σαν στον Scrabbler. Χωρίς χωριό κι εγώ (με τη γιαγιά να με ταΐζει βρίζοντας τον Κεμάλ που τους έδιωξε από τη Σμύρνη, τον βασιλιά που τους πρόδωσε και εξυμνώντας τον Βενιζέλο) και με κάτι χρέπια χωρίς ταχύτητες που ούτε θυμάμαι που τα έβρισκα. Τα πήγαινα στο ποδηλατάδικο του Αρμένη στην κάτω Ηλιούπολη με ό,τι φραγκοδίφραγκα μου βρισκόντουσαν για να τα σουλουπώσει, αλλά πάλι ίδια μου τα γύριζε.
Μέχρι που πήγα γυμνάσιο! Και τελείωσα και την 1η γυμνασίου. Και τότε η καλή μου η γιαγιά μού αγόρασε μία κούρσα LEMAN χρυσαφί με 10 ταχύτητες!!!
Είχε δώσει 18.000 δραχμές με δόσεις. Είναι το ποδήλατο που σε άλλα μέρη του φόρουμ αποκαλώ "παππού".
Με το ποδήλατο αυτό πήγα Ηλιούπολη - Γλυφάδα χωρίς φώτα, κράνη, γιλέκα, παγούρια και άλλα τέτοια "περιττά" και άγνωστα για την εποχή πράγματα. Με χτύπησε κάγκουρας στην πίσω ρόδα στην πλατεία Κανάρια και μου έκανε τη ρόδα 8. Μου την "έφερε" ο Αρμένης αλλά ποτέ δεν την άλλαξα. Τώρα σε όποιο ποδηλατάδικο κι αν έχω πάει μου λένε "δεν έχουμε τέτοια ρόδα, θα φέρουμε τον άλλο μήνα" αλλά αυτός ο άλλος μήνας ακόμα να έρθει.
Με το ποδήλατο αυτό έκανα χιλιάδες βόλτες. Το φρόντισα και το παράτησα πολλές φορές. Το άφησα να σκάσουν τα λάστιχά του σε αποθήκες, το ξαναπήρα και το ξανάφησα. Μέχρι το 2008 που έπαθα μια "νίλα" με την υγεία μου και μου είπε ο δόκτωρ να αλλάξω τρόπο ζωής. Αντί να πάω σε σπα στην Ελβετία, ξανάπιασα τον "παππού". Βρήκα φιλαράκια από το φόρουμ, πήγαμε για μπανάκι πολλές φορές, μετά πήρα ΜΤΒ, μετά κάποιος μου το έκλεψε και ένοιωσα όπως τότε που μου είχαν κλέψει το ΡΑΝΟΝΙΑ το κόκκινο που δεν το χάρηκα, αλλά ακόμα το θυμάμαι.
Τώρα με τα μέτρα που με μετράνε σαν αριθμό και όχι σαν άνθρωπο, βρέθηκα να βγάζω τον κάθε μήνα οριακά, οπότε έκοψα βενζίνη, εισιτήρια και άλλα περιττά έξοδα και πάω παντού με το ποδήλατο, με το οποίο κοιμάμαι αγκαλιά.
.
.
.
Αυτά...κι άμα βρείτε καμιά πίσω ρόδα 27άρα "παππουδίστικη" που είπε κι ο PIRANHA στείλτε μου ένα σφύριγμα...

@Automation με συγκίνησες αφάνταστα καθώς εν έτη 1985 πρός 1986 (αν δεν με απατά η μνήμη μου στις χρονολογίες), μόλις είχα τελείωσει την 6 δημοτικού και μου αγόρασε ο πατέρας μου το πρώτο μου αληθινό ποδήλατο (μέχρι τότε κυκλοφορούσα με ένα κόκκινο cross-άκι με το μακρύ κάθισμα και την πλάτη, δεν θυμάμαι μάρκα).
Που λές το ποδήλατο στο οποίο αναφέρομαι και δεν θα το ξεχάσω ποτέ ήταν ένα γαλλικό LEMAN ασημί κουρσάκι με 12 ταχύτητες. Με αυτό είχα λιώσει στα χλμ, απο Αργυρούπολη - Ελληνικό- Γλυφάδα - Ηλιούπολη - Βούλα - Βουλιαγμένη - Καβούρι και γύρω περιοχές. Το είχα αγοράσει απο κάποιο ποδηλατάδικο της περιοχής μου (δεν υπάρχει πλέον) στην Αργυρούπολη. Ο κολλητός μου τότε είχε ένα Pegeuot κουρσάκι της εποχής και πηγαίναμε παντού μαζί.
Δυστυχώς το παράτησα στο πατρικό φεύγοντας για σπουδές το '92 και έκτοτε σάπιζε στην αποθήκη, μέχρι η μάνα μου να το αφήσει ένα πρωινό έν αγνοία μου στα σκουπίδια.
Κρίμα ... μακάρι να είχα και εγώ τον "παππού" ακόμα, θα τον αναπαλαίωνα και θα τον είχα στα ώπα - ώπα. Θα του άξιζε κάτι τέτοιο.
Να το προσέχεις σαν τα μάτια σου!!!

Νάσαι καλά :-)
Δεν έχω ξανακούσει κανένα να είχε-έχει LEMAN. Κοίτα πως μας συγκινούν ακόμα όλα τούτα τα "μικρά" για πολλούς πράγματα, τα μεγάλα όμως για εμάς.
Να είσαι καλά :-)

Εγώ είμαι καιρό ποδηλάτης, αν και δεν είμαι και πολύ μεγάλος.

Από πιτσιρίκι με παρότρινση του μεγάλου αδερφού ρόλλαρα με βοηθιτικές.
Καιρό μετά δεν χωρούσα πλέον στο ποδήλατο αυτό και επειδή έτρωγα και φοβερές σαβούρες (ακομα και με βοηθιτικές) το άφησα κι εγώ για μετά.

Η μεγάλη αρρώστια με τα 2τροχα ήρθε στα 12-13 χρόνια μου. Στο χωριό μου που λέτε όλα τα υπολοιπα μεγάλα πιτσιρίκια είχαν από ένα ποδήλατο για να μετακινούνται. Ένα παιδάκι εκεί που ήξερα λοιπόν είχε 2 ποδήλατα.

Εγώ λοιπόν φοβόμουνα να κάνω ποδήλατο αναπτύσοντας ταχύτητα ώστε να μάθω ισσοροπία. Έφτασε η ώρα όμως που βρέθικα με ένα από τα ποδήλατα του φίλου μου πάνω σε μια ανηφόρα (βλέποντας στην κατηφόρα). Το ποδήλατο βέβαια ,όπως όλα στο χωριό, ήταν μια παλιατζούρα και όταν άρχισα να αναπτύσω λίγη ταχύτητα διαπίστωσα οτι τα φρένα δεν δούλευαν...ήταν και πολύ μεγάλο το ποδήλατο για μένα για να βάλω ποδι κάτω. Οπότε γαντζώθικα από το τιμόνι, για να διαπιστώσω ότι καθώς ανέπτυσε ταχύτητα...άρχιζα να το κατέχω.

Η χαρά δυστιχώς δεν κράτησε πολύ...κοιτόντας μπροστά είδα το παζάρι...ΤΙΓΚΑ στον κόσμο και εγώ να τρέχω κατα πάνω τους...Ε λοιπόν έκανα έναν ελιγμό στοχοποίησα έναν τεράστιο θαμνο λίγο δίπλα και χώθικα μέσα.

Μέχρι να πάμε στο σπίτι έλεγα στον πατέρα μου για την εμπειρία μου και από τη φωνή μου κατάλαβε ότι είχα κολλίσει το μικρόβιο. Οπότε μου είπε "Ήρθε η ώρα να σου πάρουμε ένα κανονικό ποδήλατο μου φαίνεται"
Και πήγαμε σε ένα ποδηλατάδικο και πήρα το πρώτο, κανονικό,ολοκαίνουργιο, ολοδικό μου ποδήλατο. Ένα IDEAL ALPHA σιδερένιο το οποίο μου άρεσε επειδή είχε τα κοντέρ που έδειχναν τις ταχύτητες.

Όλοι οι πειραματισμοί μου έγιναν με εκείνο το ποδήλατο που το είχα από τα 13 μέχρι τα 18-19 μου (όπου και μου το έκλεψαν). Μπορεί να το ζόριζα, μπορεί να το παρατούσα κατω μπορεί να του φώναζα αλλά εκείνο το ποδήλατο με αγαπούσε. Από όταν ανέβικα πάνω του για πρώτη στιγμή δεν έπεσα ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ. =)

Αμα σε επιλέξει το ποδήλατο και όχι εσύ αυτό...τελείωσε

Δημοτικάκι με ένα κόκκινο σπαστό, ναι αυτό με το μεντεσέ! DINO ήταν ιταλικό, το θυμάμαι... Έμπαινε και στο πορτ μπακάζ.. Στην αρχή το καβάλησα με βοηθητικές, μετά με τις βοηθητικές μαζεμένες ψηλότερα και μια μέρα η μάνα μου σε μια αλάνα μου λέει: τώρα κάνε πετάλι και θα σε κρατάω εγώ από πίσω, οπότε κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν πίσω μου κι εγώ είχα μάθει ποδήλατο!

ξεκίνησα πολύ μικρός με ένα τρίτροχο (3 χρονών περίπου) στη βεράντα του σπιτιού μου στο καματερό αργότερα πηρά ένα bmx rabit το όπιο χρησιμοποιούσα μόνο στο χωριό του πατερά μου το καλοκαίρι (γύρο στα 7) μετά κατά το μερικά χρόνια αργότερα και αφού μετακομίσαμε στην παράλια Αυλίδας πηρά το πρώτο ποδήλατο με ταχύτητες ideal dss το όπιο το το αγάπησα πολύ μου μίκρυνε στο γυμνάσιο και έτσι προχώρησα στην αγορά του επόμενου ποδήλατου μου και αυτό ideal strike τότε πωρώθηκα βόλτες με φίλους ποδηλατοποριες στο βουνό με τον ε.ο.σ. Χαλκίδας και λίγα χρόνια αργότερα με δίκες μου οικονομίες πια αγόρασα ένα Gary fisher tassajara (2010) και επειδή ζήλεψα με δίκες μου οικονομίες πέρσι(2011) επιδη ζήλευα αγόρασα ένα Cannondale caad8 όπου πρόσφατα έτρεξα το brevet της αττικής και περιμένω το επόμενο με ανυπομονησία αυτά από έμενα καλά χιλιόμετρα

Τυπικά απαντώντας, το ποδήλατο το άρχισα μικρός (δημοτικό νομίζω), κυρίως τα καλοκαίρια σε παραλιακή κοινότητα της αττικής επί καθημερινής βάσεως, 'φιλοξενούμενος' στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Πολλές εξερευνήσεις σε χωράφια και δρόμους έγιναν με αυτό, όπως και πολλές κόντρες με άσπονδους φίλους των παιδικών μου χρόνων.

Για μένα όμως, σημασία έχει πότε το ξανάρχισα, αφού έκτοτε δεν το ξαναχρησιμοποίησα. Η σημασία έγκειται στο ότι πρόκειτο πια για απόφαση δική μου, απόφαση 'ζωής' και όχι ενός τυχαίου παιχνιδού που μου δώσανε.

Πρόκεται λοιπόν για το έτος 2002, οπότε με τον πρώτο ή δεύτερο μισθό αγόρασα ένα ιντεάλ τύπου 'τρέκινγκ' (στην θέση μιας κούρσας που είχα βάλει στο μάτι αλλά την είχαν πουλήσει όταν τελικά μπήκα στο μαγαζί) από ένα τριώροφο μαγαζί που τώρα έχει κλείσει, στην 3η Σεπτεμβρίου. Το χρησιμοποιώ έκτοτε πολύ συχνά στην βδομάδα, για μετακίνηση προς/από την δουλειά (όποτε δουλεύω :) ) την διασκέδαση, τον περίπατο, τις σπουδές κλπ.

Να σημειώσω ότι το μικρόβιο της ξαναχρησιμοποίησης μου είχε μπει ήδη πολλά χρόνια πριν την ευδοκίμησή του, αλλά ώντας επιρρεπής στις Κασάνδρες περί χλευασμού στην σχολή (τότε, όπως και το 2002 δεν υπήρχε αυτή η μικρή εξάπλωση του σήμερα) ή περί μεγάλης επικυνδινότητας, κυρίως για να μην τις 'στεναχωρήσω' αλλά και λόγω αφραγκίας, παρέμενε - μέχρι το 2002 - ένα οικολογικό* μου όνειρο.

---------------------------------
(*) Μικρός, σύντομα είχα απαντήσει - με όλα αυτά τα μηχανοκίνητα γύρω μου - στο ερώτημα "Τί θα χρησιμοποιώ για μετακίνηση όταν μεγαλώσω;" ως εξής: ΠΟΔΗΛΑΤΟ, γιατί πρώτον είναι αθόρυβο και επιπλέον γιατί "μου αρέσει".

καλά έκανες κ το έβγαλες στην επιφάνεια, ωραίο ήταν

ξεκινησα ποδηλατο σχετικα αργα. 8 ετων περιπου. δυστυχως στα 9 μου με χτυπησε αμαξι κ δεν αγορασα ξανα ποδηλατο.

εδω κ 20 μερες ειμαι ακαπνος κ εκανα ενα δωρο στον εαυτο μου. ενα ποδηλατο κ λογο να κανω αεροβια γυμναστικη. μεχρι τωρα εχω παει 3 βολτες (1 εβδομαδα το εχω περιπου) με συνολο 38χλμ.(2χλμ την ημερα που το αγορασα. 7 στην πρωτη μου βολτα. 10 στην 2η. 19χλμ την 3η μερα.)

Πολύ ωραίο θέμα !
Και όλες οι ιστορίες μας δημιούργησαν πιστεύω εικόνες !
Εγώ μεγάλωσα στην επαρχία σε ένα παραλιακό χωρίο της Κορινθίας, όπου το ποδήλατο ήταν από μικρή ηλικία εφάμιλλο του να αναπνέεις !
Πέρασαν διάφορα ποδήλατα από τα χέρια μου…από το κλασικό που διάβασα και εδώ cross με την σέλα καναπέ και τις ταχύτητες ανάμεσα στα πόδια μέχρι ΜΤΒ και mercier….το mercier κάποια στιγμή το είχα παρκαρισμένο απ’έξω από το ουφάδικο και βγήκα και δεν υπήρχε πουθενά… (αν ήταν μηχανή θα είχα την γνωστή αμήχανη στιγμή)… το βρήκαμε 3 χιλιόμετρα μακριά με την ‘παρέα’ μου, έξω από μια καφετέρια να πηγαίνει να ανέβει πάνω του ένας… άρχισα να φωνάζω και μου απάντησε απαθέστατος… καλά ρε φίλε το δανείστηκα να έρθω μέχρι εδώ και τώρα στο έφερνα πίσω. Εμένα είχε παει η ψυχή μου στην κούλουρη που λένε. Πως ξεκίνησα να μαθαίνω πως έμαθα και πόσα ποδήλατα έχουν περάσει από τα χέρια μου δεν θυμάμαι, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι όπου πηγαίναμε, πηγαίναμε με το ποδήλατο…από το σπίτι παραλία, από την παραλία σπίτι….φαγητό και μετά στο σημείο συνάντησης. Κάναμε παρέα και με τον Μπίλυ που έμενε Αθήνα και τα καλοκαίρια τα έβγαζε στην γιαγιά και στον παππού του που ο μόνος τρόπος που είχαν για να τον μαζεύουν ήταν η τιμωρία..ή κατ οίκον περιορισμός…. Περίμενε να κοιμηθούν το βράδυ και πήδαγε από το παράθυρο.. ερχόταν στο δικό μου με ξύπναγε και κάναμε και το βράδυ ποδήλατο…. Πήγαινα στην γιαγιά μου (θεός συγχωρέστη) που με έστελνε η μάνα μου να πάρω κάτι και με κορόιδευε ! Ξεκαβάλα και καθόλου μου έλεγε…
Μετά πήγα στα 15…ανέβηκα στο μηχανάκι και ξανακατέβηκα στα 19…όταν την μέρα που η μεγάλη αδελφή μου γένναγε το πρώτο (από τα 4 πλέον ανίψια) έστριψα σε μια στροφή με 120 πάνω σε ένα TSR-200 πλάγιασα αρκετά και πάνω στην στροφή είχε χαρμπίλι…. Έφυγα, σύρθηκα καμιά 100αριά μέτρα, τόσο που έπαθα εγκαύματα από την τριβή σε όλο μου σχεδόν το σώμα και καρφώθηκα με το κεφάλι σε ένα συρματόπλεγμα που ακόμα και σήμερα έχει το σχήμα του κεφαλιού μου… Ένα σπασμένο χέρι και ένα πόδι… έπεσα από την λαχτάρα μου να δω το πρώτο μου ανίψι και τελικά το είδα μετά από κανα 2 εβδομάδες…. Μηχανή δεν ξαναγόρασα.
Ανέβηκα Αθήνα (η Κορινθία είναι κάτω…κάτω από το αυλάκι που λένε) …σπουδές και μέσα μαζικής μεταφοράς….όταν πήγαινα στο χωρίο έπερνα το αυτοκίνητο του πατέρα μου και που και που κανα ποδήλατο δανεικό ή κανα μηχανάκι επίσης δανεικό… το τελευταίο ποδήλατο που είχα ένα ΜΤΒ ρήμαζε στην αποθήκη και δεν έμπαινα στην διαδικασία να το φτιάξω γιατί θα το ξαναπαρατούσα το ήξερα. Είχα πάρει πλέον και δικό μου αυτοκίνητο (ένα UNO μτχ).
Το μικρόβιο ξεκίνησε πάλι πριν από λίγα χρόνια. Κάτι ένας φίλος που είχε πάρει ποδήλατο και μου το δάνειζε, κάτι που σας έβλεπα στους δρόμους, κάτι που με τσίγκλαγε και η σύντροφός μου…. Αποφασίσαμε ένα Σάββατο και ξεκινήσαμε για μοναστηράκι που έχει ένα μαγαζί που νοικιάζει ποδήλατα, να νοικιάσουμε να κάνουμε καμία βόλτα να δούμε πως είναι το ποδήλατο στην Αθήνα. Πλησιάζοντας, περνάμε από ένα παλιατζίδικο και είχε 2 ποδήλατα σε καλή κατάσταση (ποιότητας super market). Αν τα πάρετε και τα 2 μας λεει θα σας τα δώσω και τα 2 120 ευρώ, κράτα τα του λέμε και πάμε να βγάλουμε λεφτά κάνουμε 200 μέτρα περνάμε μέσα από το μοναστηράκι μπροστά από τα ποδηλατάδικα, τα είδαμε εκεί κρεμασμένα καινούργια, είχα και κάτι λεφτά στην άκρη, δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε…και έτσι, ένα Σάββατο πρωί, ξεκινήσαμε να νοικιάσουμε, παραλίγο να καταλήξουμε με χρέπια αλλα τελικά αποκτήσαμε 2 αξιόλογα ποδήλατα που τα αγαπάμε…..
Το παράκανα λίγο ε;

Ξέχασες να μας πεισ τι δουλειές έχεις κάνει και που θα βρούμε συστατικές επιστολές

Roul wrote:

Ξέχασες να μας πεισ τι δουλειές έχεις κάνει και που θα βρούμε συστατικές επιστολές

άι ρε παλιοΤΡΟΛ !

Και εγώ κλασικά είχα ένα κροσάκι τριτάχυτο με φανάρι στο τιμόνι να μοιάζει με μοτο-κρος όταν ήμουν δημοτικό και το έβγαζα βόλτες σε χωματόδρομους που δεν είχε αυτοκίνητα μαζί με τον ξάδερφό μου.
Το τρίκυκλο όταν ήμουν μωρό και το παιδικό με τις βοηθητικές που έμαθα και τις έβγαλα μετά δεν τα μετράω.
Στο γυμνάσιο όμως το παράτησα.
Το ξαναθυμήθηκα στο στρατό σε αυτές τις φάσεις που είσαι μόνος σου, βαριέσαι και σκέφτεσαι ότι σου έρθει στο μυαλό. Δεν είχα κάποιο ερέθισμα εκείνη την ώρα, απλώς, ορθολογικά σκεφτόμενος τα πλεονεκτήματά του, είπα "αυτός είναι ένας ωραίος τρόπος να μετακινείσαι στην πόλη" και θυμήθηκα επισκέψεις μου σε πόλεις του εξωτερικού. Όταν απολύθηκα λοιπόν έψαξα και βρήκα ένα φτηνό μεταχειρισμένο, ξεκίνησα και "κόλλησα".

Χμ, τώρα που το ξανασκέφτομαι, είναι το μόνο καλό που βγήκε από τη θητεία μου...

VAkt wrote:

(η Κορινθία είναι κάτω…κάτω από το αυλάκι που λένε) ;

...κα(τα)υλακιανος και συ τυπε ?,συμπασχουμε ,α ,και που'σαι ,ωραιο κειμενο, καποια στιγμη θα ανεβασω και το δικο μου "πως ξεκινησατε το ποδηλατο"...

Ο αδερφός 2 χρόνια μεγαλύτερος. Με νονό ποδηλατά.... Από τους παλιούς, από τους 1ους της Αθήνας. Τότε που νοίκιαζαν ποδήλατα.
Όπως καταλαβαίνετε, πρώτα μάθαμε να κάνουμε πετάλι και μετά περπατήσαμε.
Στην αρχή το κλασσικό πλαστικό / μεταλικό βρεφικό ποδηλατάκι, με τα πετάλια στον μπροστά άξονα. Μετά με σπαστά. Πάντα με σπαστά. Με τον μεντεσέ στον πλάγιο σωλήνα.
Κάποια στιγμή το δικό μου μου έπεφτε μικρό. Καβαλούσα του αδερφού μου.... μετά από αυτό τα γόνατα ήταν πάντα με τσιρώτα....χαχαχαχα. Τα μακρυά παντελόνια επίσης είχαν εκείνα τα μαύρα "προστατευτικά" πετσιά (καλύπτανε τις τρύπες.... )

Στα 16 του ο αδερφός μου απέκτησε ΔΕΚΑΤΑΧΥΤΟ (μεταχειρισμένο velosolex) αν θυμάμαι καλά, μάζευε χρήματα 2 καλοκαίρια και 2 χειμώνες.... Καλά, εκεί να δεις καμάρι. Το 'παιρνα και εγώ. Τον είχα φτάσει σε μπόι (μετά τον πέρασα..!!).
Θυμάμαι ότι με το που έφτιαχνε ο καιρός (κάπου τον Απρίλη) η 1η μας δουλειά ήταν να βγούμε στο μπαλκόνι όπου βάζαμε τα ποδήλατα κάτω από νάιλον, να τα καθαρίσουμε και να τα λαδώσουμε. Και μετά βόλτες. Δεκαετία '80, χωρίς πολλά ΙΧ, τότε που παίζαμε μπάλα στη Φαλήρου και περνούσε ένα ΙΧ ανα 20λεπτο και αν...

Το καλοκαίρι, πάντα τα κουβαλούσαμε μαζί μας....ένα ΙΧ με 4 άτομα + 2 ποδήλατα (σχάρα πίσω) + όλη την πρόικα μας....
Εκεί δίναμε ρέστα. Γράφαμε χλμ.

Μετά άρχισαν οι σπουδές, πάνε τα ποδήλατα, πάει η άθληση. Καθισιό - σαπιοκοιλιά....

Και το καλοκαίρι του 2002, αραβωνιάρης, πάω στο "γυναικοχώρι". Εκεί προς μεγάλη μου έκπληξη, με περίμενε το ποδήλατό μου. Ένα ο πεθερός, ένα η πεθερά, ένα η κόρη... εμ ο γαμπρός? Ο γαμπρός χωρίς? Δεν κάνει. Και αυτός ποδήλατο...!!!!
Γύρισα Αθήνα, κάπου διάβασα ότι θα γινόταν ο 1ος ποδηλατικός γύρος της Αθήνας. Πρώτη μας δουλειά να αγοράσουμε ποδήλατα για την Αθήνα.

Επίσης θυμάμαι, ΠΡΙΝ δημιουργηθεί το φόρουμ, πριν καλο-ξεκινήσουν τα CMR, γύριζα από Πατησίων... με ποδήλατο. Στο φανάρι με πλησιάζει ποδηλάτης και μου πιάνει την κουβέντα (... κάτι για mailing list, ποδηλατοβόλτες, CMR κλπ). Σε ένα σκισμένο χαρτάκι μου γράφει μια δ/νση e-mail.....
Ε, μετά από αυτό χάθηκε η μπάλα.

ΦΤΟΥ ... είμαι πατριώτης με τον...vakt.
Νταμν μαν!