Je suis Paris

Αναπολώ εκείνες τις ωραίες στιγμές στον Κόλπο, τον πρώτο live τηλεοπτικό πόλεμο, την επιχείρηση “καταιγίδα της ερήμου” για την απελευθέρωση του Κουβέιτ που αναμετέδιδε το CNN.
Θυμάμαι παράγγελνα pizza pepperoni ή πίτα γύρο χωρίς κρεμμύδι (μη βρωμάω κιόλας) και μετά βούλιαζα στον καναπέ μου, απολαμβάνοντας στην 36” οθόνη τελευταίας τεχνολογίας, τους έξυπνους τροχιοδεικτικούς πυραύλους tomahawk να φωτίζουν τον ουρανό της Βαγδάτης τη νύχτα ή τα εκπληκτικά καταδρομικά ελικόπτερα apache να σφυροκοπούν τις θέσεις του εχθρού, πίνοντας παράλληλα coca cola ή κάνα καφάσι μπύρες.

Θεέ μου, τι καυτά πυροτεχνήματα; Τι υπερθέαμα!
Τους είχαμε γονατίσει. Τους κατατροπώσαμε τους άπιστους.
In God we Trust.
Ο πρόεδρος George H. W. Bush (ο πρεσβύτερος) μαζί με τα συμμαχικά στρατεύματα 35 χωρών δεν άφησαν και πολλά περιθώρια στον Saddam Hussein.
Τι ωραία χρόνια. Είχαμε το πάνω χέρι. Ήμασταν αδιαφιλονίκητοι νικητές.

- Θυμάσαι τις παράπλευρες απώλειες;
Τις κάμερες σε ζωντανές επί τόπου συνδέσεις που έδειχναν αίματα, νεκρά σώματα ή σκισμένα ρούχα και παπούτσια, παραπεταμένα στους δρόμους, θύματα που μεταφέρονταν στα χέρια άλλων, που θρηνούσαν ή κραύγαζαν την οργή τους και ορκίζονταν στον Αλλάχ εκδίκηση και Τζιχάντ.
Τις λαχανιασμένες φωνές των ρεπόρτερ, την αγωνία στα μάτια τους και τα επιμελώς τακτοποιημένα, δήθεν συγκινημένα πρόσωπα -για τα δεινά του πολέμου- στα πάνελ των τηλεοπτικών studios.
Η αλήθεια είναι ότι τους λυπόμουνα τους καημένους, και τα θύματα και τους ρεπόρτερ, αλλά τα ξέχναγα όλα αυτά πάραυτα, με την πρώτη δια φήμης, μίμηση. Όντας, όν μίμησης.

Και τώρα για δες που φτάσαμε, κοίτα τι έγινε στη Γαλλία.
Οι άπλυτοι μας ξεγύμνωσαν. Μας τραυμάτισαν βαρύτατα.
Το πίστευες ότι θα γινόταν αυτό ποτέ; Μες στο Παρίσι; Καμιά ασφάλεια τελικά ο πολιτισμός μας;
Δεν το χωράει ο Δυτικός νους μου. Με πόνεσε. Μας πόνεσε πολύ, όλους.
Σύγκρουση κόσμων, πολιτισμών, θρησκειών, λένε κάποιοι. Κέρδη, πετρέλαιο, όπλα, λένε άλλοι.
Τίποτα όμως δεν είναι ξεκάθαρο, ούτε θα ναι. Δεν συμφέρει. Τα ξεκάθαρα δεν έχουν στόρι, πλοκή, ενδιαφέρον.
Δεν έχουν δημοσιότητα, άρα ούτε κέρδη.
Και οι φωνές των ρεπόρτερ στα κανάλια έντρομες, φοβισμένες ή επιθετικές, αντανακλούν και μεταφέρουν τα αντίστοιχα συναισθήματα στο κοινό. Αγωνιούν για το μέλλον του κόσμου, που ήδη προδιαγράφεται. Ένα μέλλον κατευθυνόμενο, σκηνοθετημένο, όμηρο του θυμού, του διαχωρισμού και της σύγχυσης. Υποταγμένο στο θεό της μισαλλοδοξίας, της εξουσίας και του χρήματος.
Κι ο πόλεμος, σαν το σκυλί, δεν ξεχωρίζει τρόπους και τόπους. Τριγυρνά πάντα εκεί που τον ταΐζουν ή τον θωπεύουν.