22 Σεπτέμβρη, Eυρωπαϊκή μέρα χωρίς αυτοκίνητο …
Θα ξεκινήσουμε το πρωί από τα προάστια και θα ξεχυθούμε στις λεωφόρους με τα ΙΧ μας, κουβαλώντας όμως στη σχάρα το ποδήλατό μας. Αφού ψάξουμε κάνα δίωρο για να παρκάρουμε, μετά θα κινηθούμε με λεωφορεία ή ποδηλατώντας στους άδειους δρόμους. Το απόγευμα, θα παρακολουθήσουμε ‘όλοι μαζί ενωμένοι’ τους συνήθεις μελωδούς των θεαμάτων. Το βράδυ, ικανοποιημένοι, θα στηθούμε στην TV για να δούμε μπας και μας πέτυχε καμιά κάμερα στο ‘συναινετικό και οικολογικό’ μας εγχείρημα.
Κι όλα αυτά
σε μια πόλη που οι δρόμοι της περιφράσσονται με κάγκελα για να μετατρέπονται σε αυτοκινητόδρομους, απομακρύνοντας όλο και περισσότερο τους πεζούς από το δρόμο (με πρόσχημα την ασφάλειά τους φυσικά).
σε μια πόλη που τα ίδια καγκελάκια εμποδίζουν τον ποδηλάτη να κινηθεί κοντά στο πεζοδρόμιο, αφού κινδυνεύουμε να γίνουμε σάντουιτς. Πρόσφατα, μάλιστα, έπαψαν να μας χρησιμεύουν έστω και για να δένουμε εκεί το ποδήλατο, αφού ο δήμος τα παίρνει επειδή ‘απαγορεύεται το παρκάρισμα’…
σε μια πόλη που μας απαγορεύει την μεταφορά ποδηλάτων με το τραίνο και το μετρό.
σε μια πόλη βιτρίνα, γεμάτη έρημες πλατείες (βλ. Κοτζιά). Γιατί όχι άλλωστε; Αφού οι μόνοι που συχνάζουν σ’ αυτές είναι οι μετανάστες που στο κάτω κάτω είναι από τους λίγους που έχουν την ανάγκη και τη συνείδηση του δημόσιου χώρου.
σε μια πόλη που οι ελεύθεροι χώροι της ή ‘αξιοποιούνται’ με κακόγουστα συντριβάνια και ενοικιαζόμενους πεζόδρομους ή αποκτούν αξία πωλούμενοι σε επιχειρηματίες (βλ. κτήμα Θων, Αλεξάνδρας και Κηφισίας)
σε μια τέτοια πόλη…
ΜΗΠΩΣ είναι περίεργο το να θυμηθούμε ξαφνικά τα δεινά των ΙΧ;
ΜΗΠΩΣ είναι κοροϊδία η εξαγγελία ποδηλατοδρόμων, όχι εκεί που κινούνται ποδήλατα, αλλά εκεί που δεν υπάρχει κανένα πολιτικό ή κυκλοφοριακό κόστος (από Ν.Φιλαδέλφεια έως Πεντάγωνο);
ΜΗΠΩΣ απλά η αγορά αυτοκινήτων φτάνει στα όριά της και πρέπει να βρούμε άλλες καταναλωτικές διεξόδους, με πιο ‘οικολογικό’ προφίλ;
ΜΗΠΩΣ χρειάζονται αφορμές για νέα μικρά και μεγάλα έργα;
ΜΗΠΩΣ τελικά πρόκειται για μιαν ακόμα φιέστα από τις πολλές που μας έχει συνηθίσει ο Δήμαρχός μας και οι όμοιοί του;
Δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιούν τη ρητορική κινημάτων διαστρεβλώνοντάς την και φέρνοντάς την στα μέτρα τους... Όταν τόσα χρόνια κάναμε ποδήλατο κόντρα στο ρεύμα, μας φαίνεται τουλάχιστον ανησυχητικό αυτό το ενδιαφέρον του κράτους. Για μας το ποδήλατο δεν είναι καταναλωτικό αγαθό, αλλά ένας προσιτός, χαλαρός και αθόρυβος τρόπος να κινούμαστε μέσα στην πόλη. Κυρίως, είναι ένα σύμβολο ανεμελιάς καθώς δεν εντάσσεται σε επίσημες διαδικασίες. Ίσως να ακούγεται Οργουελικό, αλλά φοβόμαστε μήπως ξαφνικά μας υποχρεώσουν να ακολουθούμε κατά γράμμα τον ΚΟΚ, να έχουμε αριθμό κυκλοφορίας και να πληρώνουμε ασφάλειες και κλήσεις. Ακόμα περισσότερο, τρέμουμε την ήδη διαφαινόμενη διείσδυση των προτύπων της αγοράς αυτοκινήτων στα παραγόμενα ποδήλατα: το αγωνιστικό προφίλ, το κυνήγι των επιδόσεων, τα πανάκριβα και σούπερ αξεσουάρ, τα βραχύβια και ασύμβατα μεταξύ τους ανταλλακτικά.
Η Φυλή του Ποδηλάτου ΔΕΝ θα φάει τούτη τη νερόβραστη σούπα
Ακολουθούμε τους δικούς μας υπόγειους δρόμους, στο περιθώριο- όχι της κοινωνίας- αλλά των καναλιών και του θορύβου της δημοσιότητας. Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε να οργανώνουμε εκδηλώσεις, οι οποίες στοχεύουν στην αλλαγή της αντίληψης για τα ζητήματα της πόλης. Για παράδειγμα κάνουμε ποδηλατοδρομίες στις οποίες, με τη ματιά του ποδηλάτη, χαράζουμε διαδρομές που η εμπειρία μας έχει δείξει πως είναι ασφαλείς, ευχάριστες και εύκολες για το ποδήλατο. Σχεδιάζοντας σε δρόμους, τοίχους και κολώνες τα γνωστά ποδηλατάκια μας, σηματοδοτούμε τη δυνητική χρήση των δρόμων.
Οι αλλαγές δεν επιβάλλονται, αλλά ωριμάζουν στη συνείδηση των κατοίκων μιας πόλης και υλοποιούνται καθημερινά από αυτούς.
Η Φυλή του Ποδηλάτου είναι μάλλον αυτό που λέει το όνομά της: μια φυλή ποδηλατών που κινούνται καθημερινά στην πόλη από μεράκι, τρέλα και άποψη. Μέχρι τώρα έχουμε οργανώσει δύο εκδηλώσεις στο κέντρο της πόλης. Πού και πού, πάμε και εκδρομές. Μαζευόμαστε κάθε Τρίτη στις 9:30 στο υπό κατάληψη κτήμα Πάτμου και Καραβία στα Πατήσια.
Το κείμενο αυτό μοιράστηκε σε 4.000 αντίτυπα το Σεπτέμβριο του 2000 από τη Φυλή του ποδηλάτου. Το κείμενο σε Word όπως μοιράστηκε.