Ποιός είναι άραγε ο λόγος που με οδήγησε οψέ να πιάσω την πένα καθούμενη εις το σεκρετέρ τριανταφυλίσσιου ξύλου;
Η επιστολή μου αυτή,έχει τόνο εξομολόγησης προς ένα κοινό που μόνο αυτό δύναται να με καταλάβει.
Δε θα μιλήσω για τα ideal,τα giant,τα GT,τα trek μείτε για τα σπαστά τα dahon....
Θέλω να μιλήσω γι αυτήν την ρουτίνα στο πετάλ,της ρόδας και της αλυσίδας.
Πολλοί απο σας,οι οποίοι δεν δύνανται να προστατέψουν το πολυαγαπημένο τους όχημα εις την οικία είτε σε κάποιο γκαράζιον βρίσκεσθε σε θέση να καταλάβετε το αίσθημα ευχαριστήσεως και ανακουφίσεως κάθε φορά που αντικρίζω το ποδήλατό μου,bicycle,bicicleta,fahrrad,,bicyclette(είμεθα και γλωσσσομαθείς βλέπετε)στην ίδια θέση οπυ εκλειδώθην την προηγούμενη νύχτα.Αίσθημα το οποίο προέρχεται απο το μόνιμο άγχος οτι ανα πάσα στιγμή το ποδήλατο-α μας μπορούν να πέσουν στα χέρια του κάθε τυχόντα ο οποίος τα βλέπει ωσαν αντικείμενα εύκολης απόκτησης χρημάτων.Το αίσθημα αυτό μας οδηγεί στην ψύχωσην να κλειδώνουμε τα ποδήλατα μας,με λογής κλειδαριές,πέταλα,φορτώνοντας τα με συναγερμούς,και μικροτσίπς εντοπισμού τους σε περίπτωση κλοπής τους!(εντάξει υπερβάλω λίγο).
Θα μιλήσω επίσης και για την περιπέτειαν την οποία ζω καθημερινά εις τους δρόμους τους μεγάλους,τους θορυβώδεις τους ασφυκτικούς!Μοναχά ένας ποδηλάτης μπορεί να αντιληφθεί την εγρύγορση των αισθήσεων εις τας μεγάλας λεωφόρους όπως συγγρού,όπως πατησίων,ή και στας μικρότερας όπως Λένορμαν κι Αχιλλέως.Μοναχά ενας-μια ποδηλάτης-ισσα μπορεί να αντιληφθεί τον εκνευρισμό τον οποίον προκαλούν οι γνωστοι οι οδηγοί ταξί,κοινώς "ταρίφες" σταματώντας οποτε και οπουδήποτε θελήσουν,ανοίγωντας διάπλαττα τας απαίσιας κίτρινας πόρτας τους ξαφνικά,δίχως να κοιτάξουν πίσωθεν τους,είτε αδιαφορώντας για την έλευση του ποδηλάτου,ωσαν να μην υπάρχουμεν.
Ποιος-α όμως μπορεί να ξεχάσει απο την λίσταν των καταραμένων και τους αισχρούς ΙΧήδες οδηγούς,που οδηγούν με όποιον τρόπο θέλουν,στρίβοντας δίχως φλάς,σταματώντας3 μετρά μπροστά απο τα φανάρια,κορνάρωντας στους ποδηλάτας ακόμη κι αν βρισκόμεθα τέρμα δεξιαν εις το δρόμο εκνευριστικά και βρίζοντας μας όταν τους προσπερνούμε μέσα εις την κίνησην....Στην ίδια κατηγορία θα ήθελα να προσθέσω επίσης και τους κάγκουρας οδηγούς μηχανακίων.Περίτρανο παράδειγα αποτελεί το χθεσινό συμβάν μου,οπου περιμένοντας όμορφα κι ωραία,αλλα πάντα σε εγρήγορση σε φανάριον της πατησίων,καγκουροειδές πλάσμα άνωθεν μηχανακίου ακούμπησε προκλητικά την πίσω ρόδα μου(ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ ΡΕ Μ***ΛΑΚΑ ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ;ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΝΑ ΠΑΩ,ΜΕ ΣΠΡΩΧΝΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ,ΑΣΤΑ ΔΙΑΛΑ).
Κλείνοντας την επιστολήν μου αυτην θα ήθελα να κάνω μια ειδική προσφώνηση στις συμπάσχουσες γυναίκες ποδηλάτισσες.
Τονίζω λοιπόν,πως συν τοις άλλοις μια γυναίκα ποδηλάτισσα εις την πορεία της με το ποδήλατον είναι "καταδικασμένη" να ακούσει ποικιλία σεξιστικών "κομπλιμέντων"
παραθέτω ενδεικτικά τα εξής:
-"Που πας μωρή με το ποδήλατο μες την πόλη"(συνοδεύται με 50χρονο ταρίφα με χρυση καδένα,δασυτριχο χέρη κρεμασμένο και ημιαπλωμένο εξωθεν του παραθύρου και φυσικά τσιγάρο)
-"Μαλακισμένη"
-"Ασχετη" κλπ
-"Ωπα μανάρι με ποδήλατο"
-"Ωπα κωλάρακι που χεις μάνα μου στη σέλα"
-"Θα θελα να μουν η σέλα σου"
καθως και πληθώρα άλλων "χαριτωμένων".....
Με ποδηλατικούς χαιρετισμούς αλληλεγύης
Πριγκίπισσα Ισαμπρέλλα
απογονος της μεγάλης δυναστείας των ποδηλατών,οι οποίοι μάχονται ηρωικά προς την κατάρριψην της αυτοκρατορίας των ΙΧήδων.
xaxa! Τα λες πάντως πολύ ωραία!! Συμφωνώ απολύτως, απλά να σου πω πως "ο δρόμος είναι μεγάλο σχολείο", όσο πιο πολύ ποδηλατείς, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσεις να μάθεις πώς να εξωτερικεύεις τα συναισθήματά σου, όπως με το καγκουροειδές πλάσμα που παραθέτεις.
Στην καλύτερη περίπτωση, όταν κάποιος ανεγκέφαλος -από τους 100άδες που κυκλοφορούν με 2τροχο ή 4τροχο- σου πει οτιδήποτε, μπορείς να του το γυρίσεις πίσω στη μούρη του με χιούμορ. "Ώπα κωλαράκι..."= "Να 'σαι καλά. Το δικό σου όμως πρέπει να είναι πλαδαρό μέχρι αηδίας..."
"Θα 'θελα να μουν η σέλα σου"=γίνε καλύτερα ο λασπωτήρας μου
"λείπει η σέλα σου;;;" καλύτερα να λείπει η σέλα παρά το μυαλό...
Με τον καιρό θα δεις αν αυτός που ξεστομίζει τις χαριτωμενιές το λέει για πλάκα ή αν είναι πραγματικά κακός. Στην τελευταία περίπτωση, εγώ τουλάχιστον, τον στολίζω με κακές λεξούλες και φεύγω. Απλά μετά επιταχύνω και προσπαθώ να ξεφύγω μήπως με φτάσει. Αλλά ακόμη και να γίνει αυτό, συνήθως είναι εκνευρισμένοι που τους έβρισες και έφυγες και έχουν τσιμπήσει, οπότε νίκησες. Απλά τους αφήνεις να βράσουν στο ζουμί τους.
Πάνω απ'όλα ψυχραιμία, έχουν κι αυτοί τα προβλήματά τους. Είναι φτωχοί και δεν θα έχουν βγει ποτέ εκτός Ελλάδας να δουν πώς μοιάζει μια πολιτισμένη χώρα.
Γενικά οι περισσότεροι που το παίζουν μάγκες στους πιο αδύναμους, πρέπει να είναι και καταπιεσμένοι: δουλειά, γυναίκα που βαράει, παιδιά που τους αγνοούν, ή ψωνάρες.
την επιθετικότητα του ο καθένας αντι να την ξεσπάσει εκει που πρέπει την ξεσπάει σε ασχετο τόπο-χρόνο-πρόσωπο.
Αντι να πει μου τη δινει η γυναικα μου,η δουλεία μου, ο εαυτός μου μεταθέτει το συναισθημα του σε κάποιον που θα συναντήσει εντελως τυχαία και θα τον βρει βολικό για ξέσπασμα!
πάντως το "θα 'θελα να μουν η σέλα σου" το βρίσκω χαριτωμένο :)
εγω έχω ακούσει :"γιατι δεν πας σπίτι σου να πλύνεις κανα πιάτο?"
απάντηση:"και το πλυντήριο πιάτων μου τι θα κάνει?"
Το ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΕΣ το θυμαστε?
Παντως βρε κοριτσια εγω τους λυπαμε ολους αυτους τους ανθρωπους
καλυμενους απο τοσες λαμαρινες σαν ηποτες αλλης εποχης
περιμενοντας στοικά σταματημενοι
να μπορουσα να τους βοηθήσω
να καταλαβουν τι χανουν
να νιωσουν την καθημερινη μας απολαυση του να πεταλαρουμε
αλλα δυστυχως δεν βρισκω τον τρόπο
κι εμενα σαν αντρα παρομοια μου κανουν
και ειμαι και οβελιξ 1,80μ 100κιλα
παντως θελουν βοηθεια οι συνανθρωποι μας να καταλαβουν να απολαυσουν
Βασίλης
Όσο και να θέλω να φανταστώ έναν ταρίφα σαν... ιππότη άλλης εποχής... να περιμένει στοϊκά σταματημένος... συγνώμη, αλλά δεν... :P
Την Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008, μετά τον becelόγυρο του Νικήτα, κατεβήκαμε μέσω Συγγρού στην παραλία. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τον σταθμό του Φαλήρου. Λίγο πριν το ΣΕΦ και ενώ ήμασταν δίπλα με τη Royaloak, βλέπω ότι τα πολυαγαπημένα μου "τουτού" έχουν μποτιλιαριστεί (τι περίεργο). Κυριακή ήταν, πήγαιναν οι άνθρωποι για την καφεδιά τους στο ΣΕΦ, σιγά μην έπαιρναν το Τραμ ή το τρένο για να πάνε! Φτωχοί είναι καλέ οι άνθρωποι; Άντε από 'κει, παλιοκομπλεξικέ ποδηλάτη!
Έλα όμως που εμένα μου μπήκε ο "διαβολάκος" καθώς τους είδα "πηγμένους". Παίρνω φόρα και αρχίζω να προσπερνώ. Ώσπου βλέπω τον αγαπημένο μου κάγκουρα. Σταματημένος μεν, αλλά το "σύστημα" παίζει σε δυνατή ένταση (πολύ δυνατή) άσμα γνωστού α(η)οιδού της παραλιακής. Περνώ από δίπλα και σφυρίζω με τη σφυρίχτρα με όλη μου τη δύναμη. Το ανοιχτό παράθυρο κλείνει, το "σύστημα" σιωπά και ο α(η)οιδός μάς αφήνει ήσυχους.
Λοιπόν είδες τελικά δύναμη που έχει η σφυρίχτρα;
ψηφίζω automation με σφυρίχτρα!
Σκέψου ιππότες μιας άλλης εποχής να ονειρεύονται να'ναι... σέλα σε ποδήλατο... τι να πεις ρε παιδάκι μου;;;!!!
"να μανε η σέλα σου μαναράκι μου"...αυτό είναι το πιο σουξεδιάρικο νομίζω!κατα βάθος κρύβει έναν ιπποτισμό όσο να πείς..... :Ρ