Ερωτεύτηκα έναν άντρα πάνω σε ένα ποδήλατο. Δεν ήταν κάτι το κεραυνοβόλο, ένα αστραπιαίο πάθος δηλαδή που με κατέλαβε όταν πάτησε την κόρνα και μου έκλεισε το μάτι· αλλά μάλλον η σταδιακή συνειδητοποίηση ότι χασομερούσα στην ίδια γωνία κάθε μέρα, την ίδια ώρα για κάποιο λόγο. Με συναρπάζει τώρα, να βλέπω τη λάμψη του κίτρινου ποδηλάτου και του πράσινου τζάκετ του, το σταθερό πεταλάρισμα των ποδιών του στο ανέβασμα του λόφου. Τον ακολούθησα μια φορά, να δω που πήγαινε μέσα στο μεσημέρι και ανακάλυψα το μαγαζί που του αρέσει να τρώει. Αχ, τονοσαλάτα πάνω σε λεπτό άσπρο ψωμί! Πάντα βγάζει την ντομάτα. Κάποια μέρα θα αγοράσω ένα ροζ ποδήλατο, θα μάθω πως να το καβαλάω και θα φύγουμε μαζί ποδηλατώντας στο ηλιοβασίλεμα.
Μετάφραση Μαρία θεοδωρίδου
Από ποιο χρονοντούλαπο της ιστορίας βγήκε αυτό το ποστ; ( γιατί βγήκε στα πρόσφατα και είναι δημοσίευση τετραετίας.. )
Επί του θέματος τώρα.
Και εγώ ερωτεύτηκα έναν άντρα πάνω σε ένα ποδήλατο, αλλά δεν έμεινα να παρακολουθώ πως τρώει την σαλάτα..
Λάθος τεχνική κοπελιά ( δεν απευθύνομαι στην μεταφράστρια). Τον άντρα αν το δεις στον δρόμο και σου έρθει νταμπλάς, τότε πρέπει να τον περιλάβεις πριν προλάβει να στην κάνει. Στην βράση κολλάει το σίδερο, που λέει και μια παροιμία.. Αν δεν.. τότε χαιρετίσματα ανεξάρτητα χρώματος ποδηλάτου.. !
@marlene: Σοφά εποίησες.
Θα τον βλέπω τον παίδαρο με το ποδήλατο, θα κάνει η καρδιά μου φιούιτ και θα κάθομαι να τον κοιτάω;;; Βουρ στο πατσά είναι τέτοιες περιπτώσεις, ( ή στην σαλάτα.. ότι προτιμάτε... )